สะดุดหัวใจนายจอมกวน ( Yoai )

ตึก ๆ ๆ 

 " เลโอ " นั้นคือเสียงของอินลูกพี่ลูกน้องผม ไม่รู้วันนี้มีอะไรมาหาผมแต่เช้าเลย

 

แกร็ก  ๆ

 

" ไอ้เลโอ  โอ๊ยเหนื่อย " อินวิ่งมาหอบซะขนาดนี้มันน่าจะมีเรื่องแน่นอน

" เสียมารยาทว๊ะ  ไม่เคาะประตู"

" เออน๊า  วันนี้เรามีเรื่องรบกวน" ผมว่าแล้วร้อยวันพันปีมันไม่ค่อยมาหาผม ขนาดบ้านผมกับบ้านมันไกลกันจะตายมันยังมาหาผมต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่นอน

" เรื่องไร"

" อ๊ะนี่ " อินยื่นกล่องข้าวให้ผม

" ไม่เอาอ๊ะ  กลัวท้องเสีย" ผมพูดพร้อมกับผลักมืออินเอาข้าวกล่องเข้าหาตัว

" ไม่ใช่ของมึง  ฝากให้ชินหน่อย" ผมได้แต่หยิบกล่องนั้นมา 

" เออ..ไปได้แล้ว ฉันจะไปเรียน"

" แต็งท์"

หลังจากที่ผมรับกล่องอาหารของอินแบบไม่เต็มใจแล้ว ก็ต้องรีบไปโรงเรียนเพราะผมคิดว่านี้มันสายแล้ว

 

 

ผมมาถึงโรงเรียนแทบไม่เชื่อว่าไอ้ชินมาก่อนผมอีกโอ้อะเมดมาก  ผมมุ่งหน้าเดินตรงไปที่โต๊ะแล้วยื่นกล่องข้าวให้มัน

 

" ว้าว...วันนี้ไอ้เลโอห่อข้าวมากินด้วยโว๊ย"

เสียงของไอ้ชินตะโกนออกมาโดยไม่สนใจเพื่อนร่วมห้อง

 

" มึงจะตะโกนทำเหี้ยอะไร  อ๊ะ รับไปดิ...ของมึง" มันยังไม่รับกล่องข้าวจากผม  ผมเลยเอากล่องข้าวไปวางไว้ที่โต๊ะให้มัน   มันอมยิ้มแล้วหยิบกล่องข้าวมาพลิกดู

" มึงทำให้กูเหรอ"

" ไม่มีทาง  อิน  ฝากมาให้ "

" ใครว๊ะอิน   กูไม่รับ "มันเอากล่องข้าวยื่นคืนมาให้ผม  แต่ผมไม่ได้รับคืน

" เออ..รับไปเหอะ  อินลูกพี่ลูกน้องกูเอง มันไม่ใส่ยาเสน่ห์ลงไปหรอก"

 

 

ตลอดช่วงเวลาที่ผมเรียนอยู่นั้น  ข้อความของอินเข้ามาไม่ขาดสาย  ผมอยากรู้เหมือนกันว่าไอ้ชินไปทำยังไงให้อินคลั่งขนาดนี้

 

ไลน์...แม้กระทั่งตอนนี้ก็เหมือนกันอินยังส่งมาอีก

( เย็นนี้กินติมกัน  ชวนชินด้วย)

( เจอกัน)

ผมยังไม่ตอบตกลงเลย อิน เป็นซะอย่างงี้

 

 

" เออ...ชินเย็นนี้มึงว่างป๊ะ"

" สำหรับมึง..กูว่างเสมอ"

" งั้นไปกิน ติมกัน"

" ตามนั้น"

 

" แหม...คุณเลโอ  คุณลืมเพื่อนคนนี้เลยนะ" อยู่ๆไอ้ชิดนี่ย์ก็มาแดกดันผมซะงั้น  มันคงไม่รู้มั้งว่าผมชวนไอ้ชินทำไม

"เออ...มึงไว้ทีหลัง" ผมไม่รู้จะว่ายังไงผมตอบมันไปอย่างงั้นแหละ

 

..................

 

หลังจากที่เลิกเรียนปุ๊บผมกับไอ้ชินก็ตรงไปที่ร้านไอศครีมตามที่ได้นัดไว้กับอิน ผมเองก็อย่างรู้ว่าไอชินไปทำอะไรให้อินมันคลั่ง  ผมทราบว่ามันมีคนมาจีบเยอะแยะแต่มันไม่ได้ชอบใครเลย ผมอยากรู้ว่าอะไรเข้าสิงมันถึงมชอบไอ้ชิน

 

" เอาช๊อกโกแลตหนึ่ง มะนาวหนึ่ง น้ำเปล่าสองครับ"เมื่อพวกเราถึงร้านไอ้ชินก็เริ่มสั่งเลย โดยทีผมยังไม่บอกว่าผมจะกินอะไร ไอ้ชินมันก็ชิ่งสั่งก่อนผมแล้ว

 

 

" หวัดดีเลโอ...บังเอิญจังมากินร้านนี้เหรอ" อืม..แกช่างกล้าพูดว่าบังเอิญ...ก็แกนั้นแหละให้กูชวนมันมาร้านนี้  ตีเนียนเลย มันทำผมได้เข้าใจคำว่ามารยาร้อยเล่มเกวียน

 

" ก็...แก..."ผมยังพูดไม่ทันจบอินก็เอาขนมขาไก่ที่มันถือมาด้วยยัดใส่ปากผม

" อร่อยไหมมึง" ช่างกล้าถามนะไอ้ชิน

" นั่งด้วยนะค่ะ"

"เชิญครับ" ผมนั่งฟังสองคนนี้สนทนากันยังกะรู้จักกันมานานด้วยนิสัยไอ้ชินแล้วมันสนิทกับคนง่ายจะตาย

 

" เออ...เลโอ..หลังจากนี้เราไปดูหนังกันต่อไหม..ไปไหมอิน"ไอ้ชินเอ่ยปากชวนไปดูหนังเป็นไปได้เหรอว๊ะ

"ไปสิ..ไปสิ   กำลังอยากดูพอดีเลย" ยัยนี้ก็ไม่เล่นตัวหน่อยเลยออกตัวแรงจัดเลยยัยอิน

" พวกมึงไปกันเถอะ...กูมีธุระ" จริงๆแล้วผมไม่คิดจะตอบแบบนี้หรอกแต่อินมันหยิกแขนผม...เป็นการบอกว่าอย่ามาเป็นก้าง

" ทำไมมึงชวนกูมากินติมกูยังมาเป็นเพื่อนมึงเลย  แค่ดูหนังมึงไม่ไปกับกูว๊ะ"

" กูมีธุระจริงๆๆๆ...ยังไงมึงไปกับอินแล้วกัน"

"ก็ได้ๆๆๆ...แต่คราวหน้ามึงไปกับกูนะ"

" เลโอ...แกไม่ไปจริงๆเหรอ"โอ๊ยถามกูมาได้ยัยอิน  จริงๆใจมึงอยากตะโกนขอบคุณกูเลยมั้งนั้น

" ไม่ละ...ยังไงก็ดูเผื่อด้วยนะ "ผมพูดจบแล้วก็ลุกขึ้นเพื่อเตรียมตัวแยกกับพวกเขา

"มึงจะไปไหน" ไอ้ชินจับแขนผมไว้

" กูกลับแล้ว..ขอบใจนะที่เลี้ยง"จริงๆผมพูดแบบนั้นเพื่อให้อินมันเลี้ยงตามสัญญา

พอผมพูดจบผมก็เดินออกไปปล่อยให้สองคนนั้นไปเที่ยวตาความเรียกร้องของอิน

 

 

.......

ชิดนี่ย์talk

วันนี้ผมกับไอ้ภัทรต้องกลับมากินข้าวที่บ้านเพราะแม่ไอ้ภัทรอยากเจอหน้าลูกชายสุดที่รักมันเลยทำให้ผมต้องติดสอยห้อยตามมาด้วย

 

ที่สำคัญแม่มันกลัวลูกไม่กลับถึงขั้นส่งคนมารับถึงที่ มันเลยเลี่ยงไม่ได้ผมไม่เคยคิดเลยว่าไอ้ภัทรไม่ค่อยกลับบ้าน

ผมกับไอ้ภัทรนั่งรถมากับมัน...ถึงขั้นรำคาญเสียงที่มันพูด มันพูดธรรมดาก็พอไหวแต่นี้แมร่งร้องเพลงไปด้วย

ผมได้แต่เอาหูฟังมาเพลงเพื่อตัดความรำคาญมัน

 

" ไอ้เตี๊ย ๆๆ "

"  ไอ้สัตว์ " มันเอาหูฟังผมออกแล้วตะโกนเรียกผม  มันจะตะโกนทำซากอะไรอยู่ใกล้กันแค่นี้

" ถ้ามันด่ากูว่าสัตว์....งั้น....กู "

" มึงอย่าบอกนะว่ามึงจะเป็นผีเสื้อ" ผมไม่มีทางให้มันพูดจบหรอก ผมรู้ว่ามันต้องพูดแบบนี้

" ป่าว...ถ้ามึงว่ากูเป็นสัตว์  กูจะบอกว่ากูขอเป็นนกเงือก"

" ทำไมว๊ะ"

" มึงไม่เคยได้ยินเหรอ...ว่านกเงือกเขารักเดียวใจเดียว" มันมองตาเยิ้มมาทางผม...แต่ผมกลับไม่เคลิ้มตามกับคำที่มันพูด...เพราะคำพูดมันทิ่มแทงใจผม

 

ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น...ตลอดเส้นทางที่นั่งรถมาผมเองแทบไม่อยากคุยกับไอ้ภัทรเลยจนมาถึงบ้านมัน   

ผมถือกระเป๋าเดินลงรถไปมุ่งตรงเข้าบ้าน

 

" ไอ้ชิดนี่ย์เดี๋ยว " ไอ้ภัทรรีบเดินมาดึงแขนผมไว้

" อะไร"

" กูทำอะไรให้มึงโกรธไหม  มึงบอกกูสิ"

" มึงไม่ได้ทำอะไรให้กูโกรธหรอก" มันไม่ได้ทำจริงๆ ผมไม่มีสิทธิ์โกรธมันด้วยซ้ำ

" ทำไมมึงไม่พูดกับกู" มันยังเซ้าซี้ผมอยู่นั้นแหละ  มันไม่คิดเหรอว่าผมไม่มีอะไรพูดกับมัน

" อ้าวภัทร...เพิ่งมาเหรอ" โอ้เสียงสวรรค์ที่ผมไม่อยากได้ยินและไม่อยากเจอ

นั่นคือเสียงของลิซ่าที่เดินมาด้วยคำถามและพร้อมเกาะแขนไอ้ภัทรเดินเข้าบ้าน

เมื่อผมกับไอ้ภัทรมาถึงอาหารก็พร้อมเสริ์ฟที่โต๊ะ

 

"ชิดนีย์ ไปอยู่หอเป็นไงบ้างลูก " แม่ภัทรเป็นคนจิตใจดี ซึ่งตรงข้ามกับไอ้ลูกชายสุดที่รัก

" ก็ดีครับ"

" อ๊ะๆกินเยอะๆ" แม่ภัทรตักอาหารให้ผม

" ภัทรค่ะ..กุ้ง" ผมเห็นลิซ่าตักกุ้งให้ไอ้ภัทรดูสวีทหวานเชียว  แต่พูดถึงมันก็ไม่แปลกนิเพราะมันเป็นแฟนกัน

" อ๊ะเตี้ยปลา"ไอ้ภัทรตักปลาให้ผม...ผมคิดว่ามันต้องล้อเล่นผมแน่เลย  แต่ทำไงได้ละด่าคืนก็ไม่ได้เพราะแม่มันอยู่ส่วนพ่อมันติดงานที่ต่างประเทศ และพี่แพรก็ติดทำรายงานกับเพื่อน  มันเลยทำให้พวกผมมากินข้าวกับแม่มัน

 

 

 ไลน์(เสียงข้อความ)

ผมเปิดอ่านข้อความที่ถูกส่งมา...คือเอ็ม..คนที่เคยเอาน้ำให้ผมตอนนั้น

 เอ็ม :(กินข้าวยัง)

ชิดนี่ย์ : กำลังกิน

 

" ภัทรพอแล้วค่ะ..เดี๋ยวชิดนี่ย์กินไม่หมดหรอก"

ผมมัวแต่ก้มพิมพ์ข้อความจนได้ยินเสียงของลิซ่าพูด ทำให้ผมเงยหน้าขึ้นมาดูว่าเกิดอะไรขึ้นกับจานผม

ไอ้ภัทรตักอาหารมาเต็มจานผมเลย จนตอนนี้ก็ยังไม่หยุดตัก

 

" กินไปเยอะๆ อย่ามัวแต่เล่นโทรศัพท์"

พอมันพูดแบบนั้นแล้วมันทำให้ผมต้องมารีบเก็บโทรศัพท์ทันที   ผมได้แต่ก้มหน้าก้มตากินโดยไม่สนใจสิ่งรอบข้าง

 

 

เมื่อกินข้าวเสร็จผมก็เข้าห้องปล่อยให้ไอ้ภัทรได้มีโอกาสคุยกับคนรักของมัน

 

จนเวลาล่วงเลยเกือบสี่ทุ่มแล้ว ดวงตาผมก็จะเริ่มปิดแล้ว แต่อยู่ก็เหมือนมีใครมาเขย่าตัวผม และเอาอะไรมาฟาดผม ผมค่อยลืมตาขึ้นเมื่อได้ยินเสียงคนเรียกผม

 

" ไอ้ชิดนี่ย์...ตื่นมาคุยกัน" คนที่ว่าไม่ใช่ใครที่ไหนมันคือไอ้ภัทร 

" ไปไกลๆดิ" มันก็ไม่วายที่จะหยุดฟาดผม

 

ผมลุกขึ้นแย่งเอาหมอนข้างกับมัน...ยื้อกันไปยื้อมา...ทำให้มันเสียหลักล้มไปทับผม...มันจ้องผมอยู่นาน..จนทำให้ผมต้องเรียกสติมันโดยการผลักมันออก

" มึงมาหากูมีอะไร "

" ไม่มี..แค่อยากมา "

" มึงไม่มีอะไร   ก็ออกจากห้องกูเลย"

" กูอยากบอกมึงว่ากูไม่ได้คิดอะไรกับลิซ่า "

" มึงมาบอกกูทำไม"

" กูอยากให้มึงเข้าใจ...ว่ากูไม่ได้คิดอะไร"

 

พอผมพูดจบเท่านั้นแหละมันก็เดินออกไปทิ้งไว้แค่ความงุนงงในหัวผม...ว่ามันจะมาบอกผมทำไม