The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

โรงเรียนทัตสึมิ

23.40 น.

 

 

ท่ามกลางลมแรงที่พัดโหมกระหน่ำอย่างรุนแรง เกิดเสียงลมดังก้องไปทั่วโรงเรียนมาฮาระกุชิ ลมนั้นแรงพอจนทำให้ประตูและหน้าต่างที่ปิดอยู่ เปิดออกมาตีไปมาจากแรงของลม

สายฟ้าที่ฟาดผ่าลงมาที่พื้นด้านหน้าของอาคารเรียน ดังกังวานไปทั่วทุกทิศ ท่ามกลางกลุ่มวัยรุ่นที่ยืนประจันหน้ากันด้วยสายตาที่แสดงออกถึงความจริงจังและความอันตราย ฟูโกะที่่กำลังคอยดูอาการที่แสนย่ำแย่ของเรย์อยู่ก็ไม่วายที่จะหันกลับมาดูสถานการณ์อันตึงเครียดระหว่างเอกและเฟย์

“...ไม่คิดจะถามอะไรกันหน่อยเหรอ?” เฟย์ได้พูดทลายความเงียบขึ้นมา

“...ไม่จำเป็น...แค่เห็นสิ่งที่นายทำมันก็กระจ่างมากเกินพอแล้ว”

เอกตอบกลับเฟย์ไปโดยที่สายตาของเขายังจ้องเขม็งมาทางเฟย์อย่างไม่ลดละ

“แบบนี้ก็แย่นะสิ…”

“แต่ฉันจะไม่ใช้พลังกับนาย”

“!?”

เฟย์ที่กำลังตัดพ้อก็ได้ถูกคำพูดของเอกชะงักไปกลางคัน

“...เมื่อกี้นี้นายพูดว่าอะไรนะ?”

เฟย์ถามย้ำกับเขาอีกครั้งด้วยความรู้สึกหงุดหงิดราวกับว่าฝ่ายตรงข้ามกำลังพูดในสิ่งที่เหมือนดูถูกพละกำลังและตัวเขาอยู่ และเขาก็ไม่รีรอปล่อยให้เอกได้พูดอะไรต่อ เฟย์วิ่งตรงไปหาเอกด้วยความเร็วพร้อมตั้งท่าจะหวดไม้เบสบอลในมือใส่เอกสุดแรงเกิดด้วยโทสะ เขาวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเอกอย่างรวดเร็วในเวลาสั้นขนาดที่ฟูโกะที่เฝ้าดูเหตุการณ์ไม่ทันตั้งตัว

เฟย์ที่มาหยุดอยู่ตรงหน้าเอกได้เหวี่ยงไม้เบสบอลเหล็กที่เต็มไปด้วยสายฟ้าที่พรั่งพรูออกมาจากมันจนปรากฏเป็นคลื่นสายฟ้าที่เกิดมาจากการเหวี่ยงไม้เบสบอลเหล็กของเขา แต่ทว่าเอกก็สามารถหลบได้ด้วยการหงายตัวไปข้างหลังก่อนจะกลิ้งถอยห่างออกมาจากตัวเฟย์

เฟย์ที่เห็นว่าเอกหลบได้ก็ได้พุ่งตัวไปฟาดไม้เบสบอลนั้นซ้ำใส่เอกที่กำลังตั้งตัวอยู่ทันที และเป็นอีกครั้งที่เอกหลบไม้เบสบอลที่กำลังพุ่งมาทางเขาอีกครั้งได้ด้วยการผลักตัวเองหลบไปด้านข้างขวาของตัวเขาเอง ไม้เบสบอลที่ฟาดท้าได้ถูกกระแทกกับพื้นก่อนที่สายฟ้าจำนวนมากจะระเบิดมาจนพื้นตรงนั้นเกิดเป็นหลุมลึก และสายฟ้าที่ปะทุออกมาจากการฟาดเมื่อครู่ก็ได้ทำให้ร่างกายของเอกถูกช็อตจนร่างกายเกิดอาการชาชั่วขณะ

เอกเกิดอาการตกใจทันทีเมื่อจู่ ๆ ร่างกายของตัวเองก็เกิดชาจนขยับไม่ได้ขึ้นมา เฟย์ที่เหมือนเห็นโอกาสก็ได้ลากไม้จากจุดเดิมขึ้นมาจากตัวพื้นก่อนที่ไม้จะซัดโดนใบหน้าของเอกเข้าอย่างจังพร้อมกับสายฟ้าที่ตามมาจากการหวดของเฟย์

ร่างของเอกกระเด็นลอยไปกระแทกกับพื้นห่างจากจุดเดิมไม่มากนัก ร่างอันใหญ่โตของเขาเมื่อตกถึงพื้นก็เกิดเลือดทะลักไหลออกมาจากที่ทั่วหน้าของเขา ก่อนจะมีไอควันสีขาวออกมาตามตัวของเขา เสื้อผ้าที่เขาใส่อยู่บางจุดถึงกับมีรอยไหม้เกิดขึ้นมาเป็นจุดใหญ่

“ฮะ...ฮ่า ๆ เป็นยังไงล่ะ นายบอกว่าจะไม่ใช้พลังพิเศษกับฉันอย่างนั้นเหรอ?”

เฟย์ตะโกนถามเอกด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน เขาเดินเข้าไปหาร่างที่นอนอยู่ห่างจากเขาไม่เกินเมตรอย่างไม่รีรอ ระหว่างเดินไปก็ได้เหวี่ยงไม้เบสบอลเหล็กในมือไปมาเหมือนกับเด็กที่กำลังอารมณ์ดี ทุกครั้งที่ไม้ถูกเหวี่ยง เสียงไฟฟ้าช็อตก็ดังเป็นระยะ ๆ และเริ่มใกล้เข้ามาหาร่างของเอกมากขึ้นเรื่อย ๆ

และเฟย์ก็ต้องหยุดชะงักไปเมื่อเอกที่นอนราบอยู่กับพื้นกำลังค่อย ๆ ลุกขึ้นมา เฟย์ยืนนิ่งไปพร้อมจ้องมาทางเอกที่ค่อย ๆ กลับมายืนได้อีกครั้ง ในสภาพเลือดโชกไปทั่วศีรษะ

“....ทำไมเรา...ตีกันแบบนี้นะ? ...” เอกเอ่ยปากถามคำถามออกมา

“...แล้วทำไมแกต้องมาช่วยเธอด้วยล่ะ?” เฟย์ถามกลับไปที่เอกและเลือกที่จะไม่ตอบคำถามของเขา

“มันเรื่องสำคัญอะไรกัน....ถึงจำเป็นจะต้องลงมือฆ่าแฟนตัวเองได้ลงคอ…!?”

ยังไม่ทันที่จะพูดเสร็จ เอกก็สังเกตเห็นว่าไม้เบสบอลได้พุ่งตรงเข้ามาที่หน้าของเขาอย่างไม่ทันตั้งตัว เขารู้สึกได้ถึงเสียงกล้ามเนื้อที่แก้มมีเสียงเหมือนเนื้อที่ถูกมีดดาบตัดผ่าน เอกล้มลงไปกับพื้นอีกครั้งก่อนที่เขาจะไอสำลักเป็นเลือดข้น ลงไปกับพื้นในเลือดที่เขาพ่นออกมาก็ได้มีฟันที่หักและแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย สภาพของเขาในตอนนี้นั้นแถบหมดสภาพเค้าโครงหน้าเดิม เฟย์ที่เห็นสภาพเอกเป็นแบบนี้ก็ได้พลางถอนหายใจออกมาเบาเหมือนกับว่าในใจเขารู้สึกโล่งใจมากขึ้นที่ปัญหาตรงหน้าได้จบลงแล้ว

ก่อนที่เขาจะหันหน้าไปมองที่ฟูโกะและเรย์ที่กำลังเดินออกไปที่ทางหน้าประตูโรงเรียน เขารีบหันออกจากจุดที่เอกอยู่แล้วรีบตรงไปที่ทั้งคู่ แต่ก่อนที่เขาจะได้ไปไหนไกลเขาก็ต้องหยุดชะงักลงพร้อมกับความรู้สึกบางอย่างที่กำลังตรึงขาของเขาไว้ เขาหันกลับไปดูต้นตอแทบจะทันที ก่อนจะเห็นว่ามือของตัวปัญหาที่เขากังวลกำลังจับเขาไว้ไม่ให้ไปต่อ

" แกอย่า...ทำอะไรบ้าๆ นะ ! " เอกพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจังและโทนเข้มจนฟังน่าขนลุก

ทันทีที่เฟย์ได้ยินที่เอกพูด ใบหน้าเขาก็เริ่มบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความโกรธถึงขีดสุด เขาแกว่งขาเพื่อสลัดมือขอเอกก่อนที่จะเริ่มฟาดไม้เบสบอลเหล็กลงไปไม่ยั้งและไม่เลือกที่ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่หยุดไปบนตัวเอก

 

" หุบปาก หุบปาก หุบปาก หุบปาก !!! แกหุบปากไปเลย ทำเป็นพูดวางมาดเป็นพระเอกอยู่ได้น่ารำคาญโว้ย ไออ้วนไร้ค่าอย่างแกนะเหรอจะมาเห็นใจคนอื่น แกมันเห็นแก่ตัวเหมือน ๆ กันละว่ะ แกอยากดูเท่มากสิ ? แกอยากเป็นศูนย์กลางรึไงว่ะไอเด็กเก็บกด !!! "

 

เสียงพูดที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราดได้หยุดลงพร้อมกับไม้เบสบอลเหล็กที่ถูกหยุดไว้ด้วยมือของเอกที่นอนหมอบอยู่ เฟย์อึ้งตกใจที่จู่ ๆ ไม้ที่เขากำลังใช้ฟาดอยู่ได้ถูกหยุดได้ด้วยมือข้างเดียว เขาจ้องมองลงไปที่เอกด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปจากความโกรธเริ่มกลายเป็นความกังวล

บรรยากาศรอบตัวที่เมื่อครู่เสียงดังก้องตอนนี้กลับเงียบลง ลมที่โชยพัดไปมาก็กลับมาดังชัดเจนอีกครั้ง เฟย์สัมผัสได้ว่าบรรยากาศรอบ ๆ กำลังสั่นไหว พื้นดิน ต้นไม้และใบหญ้า ตึกอาคารโรงเรียนน้อยใหญ่รอบ ๆ เริ่มสั่นไหวเด่นชัดขึ้น

ฟูโกะและเรย์ที่เดินมาถึงหน้าประตูทั้งคู่ก็ได้หยุดชะงักไปด้วยความตกใจเพราะแรงสั่นสะเทือนที่เกิดขึ้นรอบ ๆ ทุกคนที่อยู่ในโรงเรียนต่างก็พากันหันมองไปยังสิ่งรอบข้างต่าง ๆ ที่กำลังสั่นด้วยเหตุผลบางอย่าง แผ่นดินไหว ? เป็นคำถามแรกที่ผุดเข้ามาในหัวทุกคน แต่ก็ยังไม่มีใครแน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

 

 

 

 

 

[เจอกันอีกแล้วนะ]

เสียงที่คุ้นเคยผุดเข้ามาในหัวเอกดังก้องไปในความคิดของเขา เขาค่อยลืม ๆ ตาตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองกำลังเหมือนล่องลอยอยู่ในที่ ๆ ว่างเปล่าและขาวโพลนจนไม่รู้ว่าจุดที่เขาอยู่เป็นพื้นหรือท้องฟ้า มันนานมากแล้วที่เขาไม่ได้รู้สึกแบบนี้ ก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นใครบางคนที่เขาไม่คุ้นหน้าอยู่ไม่ห่างจากเขามากนัก

[ครั้งแรกเลยที่เราเจอกันตัวต่อตัวเลย]

"...."

[....งั้นเหรอ ? ...เพื่อนด้วยกันแต่กำลังแตกหักและกัดกินกันเองเป็นเรื่องที่น่าจะเป็นเรื่องปกติที่เกิดขึ้นอยู่แทบทุกวันในโลกของเธอนี่นะ...จะมนุษย์ ผู้มีพลังพิเศษ หรือแม้แต่สัตว์ป่า แทบจะไม่แตกต่างอะไรกันมากเลยเมื่อพูดถึงอารมณ์ความรู้สึกในตัวสิ่งนั้น ๆ แต่ถ้าทุกสิ่งไร้ความรู้สึกนั่นก็เป็นเรื่องที่น่ากลัวเหมือนกัน... ]

" ...นายกำลังพูดถึงอะไรกันแน่ ? " เอกที่เงียบไปเมื่อครู่ก็ได้เอ่ยปากถาม

[เธอคิดว่าอารมณ์ของมนุษย์แบบไหนที่อันตรายที่สุด ?]

" ความกลัว ? "

[ ไม่เลย...แค่นั้นยังไม่เท่าไหร่ด้วยซ้ำ...อารมณ์ที่ฉันกำลังพูดถึงเป็นสิ่งที่จะสร้างความเสียหาย ทำลายทุกอย่างแบบประเมินค่าไม่ได้ สิ่งของ คน หรือแม้แต่ตัวเอง... ]

"....? "

 

 

 

[ความโกรธไงล่ะ...]

 

 

 

 

 

 

23.50 น.

 

ทุกคนที่ยังคงสับสนกับแรงสั่นสะเทือนประหลาดดังกล่าวมีทีท่าตื่นตระหนกมากขึ้น เมื่อแรงสั่นที่ว่าได้เพิ่มมากขึ้นเฟย์หันกลับมามองร่างของเอกที่ยังคงนอนหมอบอยู่อีกครั้งก่อนที่จะเห็นว่าจุดที่เอกจับไม้เบสบอลไว้ค่อย ๆ เริ่มถูกมือของเอกบีบจนไม้เบสบอลเหล็กเริ่มงอเพราะแรงบีบ เฟย์พยายามดึงไม้ออกแต่ก็ไม่เป็นผล มือข้างที่เอกกำลังบีบไม้เบสบอลเหล็กอยู่ค่อย ๆ ปรากฏเป็นสีเหลืองทองรอบมือยางไปถึงแขน ก่อนที่มือข้างดังกล่าวจะบีบไม้เบสบอลเหล็กจนมันหักคามือ เฟย์ตื่นตระหนกกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าจนถึงกับปล่อยไม้เบสบอลในมือทิ้งทันที

 

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก !!!!!!!!!!!!!!

 

เอกที่นอนอยู่กับพื้นจู่ ๆ ก็กรีดร้องขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความโกรธที่ดังก้องกังวานไปทั่วพื้นที่ ก่อนที่จู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นมาอย่างรวดเร็วจนเฟย์มองตามไม่ทันก่อนจะพุ่งหมัดที่มีเกราะแสงอยู่เข้าไปที่หน้าเฟย์อย่างจัง เฟย์ที่ถูกแรงหมัดของเอกถึงกับกระเด็นไปไกลหลายเมตรก่อนที่เขาจะพยายามตั้งตัวได้ เลือดไหลออกมาจากทั้งทางปากและจมูกที่หักของเขา สติเหมือนกับแทบจะหลุดหายไปในขณะนั้นก่อนเจ้าตัวจะตั้งสติได้

"อย่ามาล้อเล่นกันนะโว้ย ! "

เฟย์ตะโกนใส่เอกเอกก่อนจะเริ่มรวมพลังไฟฟ้าที่อยู่รอบ ๆ ตัวเขารวมไปถึงฟ้าที่ผ่าลงมาหาตัวเขามารวมไว้ที่มือทั้งสองข้างจนปรากฏเป็นลูกบอลแสงขนาดใหญ่ที่มือทั้งสองข้างของเขา

" ฮ่าห์ !! " เฟย์ได้ยิงคลื่นแสงสายฟ้าที่รวมอยู่ที่มือของเขาใส่ไปหาที่ตัวเอก

ฟูโกะที่ได้พาเรย์ไปไว้ในรถแล้วได้วิ่งกลับเขามาดูสถานการณ์ภายในก่อนจะเห็นว่าเฟย์ได้ปล่อยคลื่นสายฟ้าขนาดใหญ่ใส่เขา แต่เธอก็พบว่ามีบางอย่างเกี่ยวกับเอกที่แปลกไป

เขาไม่พยายามหนี พยายามหลบ ใบหน้าของเอกดูเหมือนราวกับว่าเป็นใบหน้าที่ไร้อารมณ์ใด ๆ ทั้งสิ้น

คลื่นสายฟ้าขนาดใหญ่วิ่งตรงเข้าหาเอกอย่างรวดเร็ว ทว่าเจ้าตัวกลับยกมือขึ้นมาข้างเดียวยื่นไปข้างหน้าเขาก่อนที่คลื่นพลังงานนั้นจะพุ่งมาชนที่มือของเขาพอดี แต่แทนที่มันจะสร้างความเสียหาย คลื่นสายฟ้าเหล่านั้นค่อย ๆ ลดขนาดลงเรื่อย ๆ จนกระทั่งคลื่นทั้งหมดได้หายไป เฟย์ที่ยืนอยู่อีกฟากยืนนิ่งด้วยความตกตะลึงและเริ่มสังเกตท่าทีที่แปลกไปของเอก

มีแสงสีม่วงเริ่มส่องสว่างออกจากปากของเอกก่อนที่เขาจะค่อย ๆ อ้าปากและเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้า เฟย์กำลังคิดวิเคราะห์อยู่ว่าเอกตั้งใจจะทำอะไร จนกระทั่งเขารู้สึกแปลก ๆ กับการกระทำของเอก

 

 

ซูม !!

 

 

คลื่นแสงสีม่วงที่ถูกปล่อยออกมาจากปากของเอกออกมาอย่างรวดเร็วเฟย์รีบหมอบหลบลงกับพื้นด้วยความตกใจ ฟูโกะที่ยืนอยู่ที่ทางหน้าประตูโรงเรียนก็รีบวิ่งกระโจนหลบเข้าทางด้านข้างแทบจะในทันที แสงที่ถูกปล่อยออกมาถูกยิงเข้าไปยังตัวด้านล่างโดยไม่มีอะไรมาขวางทางของมันเลยแม้แต่อย่างเดียว

 

 

ตู้ม !!

 

 

แสงที่พุ่งลงไปยังตัวเมืองทัตสึมิได้พุ่งผ่านตามเมืองก่อนที่ทุกที่ แสงนี้ผ่านไปจะเกิดระเบิดขึ้น บ้านของชาวเมืองหรือแม้แต่ร้านค้าถูกแสงดังกล่าวทำลายจนพังพินาศ และไม่เพียงไม่ถึงนาทีเสียงประกาศเตือนภัยฉุกเฉินก็ได้ดังขึ้นทั่วทั้งเมือง

จากเมืองที่มีเพียงแสงไฟตามทางตอนนี้เต็มไปแสงไฟจากรถที่ต่างพากันขับออกไปจากเมืองและแสงไฟสีแดงฉานที่เกิดจากการระเบิด ประชาชนในเมืองต่างพากันแตกตื่นและพยายามหนีออกจากเมืองหลังจากได้เห็นสภาพที่ถูกทำลายไปส่วนหนึ่ง คนส่วนหนึ่งก็ได้ฝ่าเข้าไปช่วยคนในซากปรักหักพัง

ที่ร้านซูชิชานเมือง ฮัตโตริ ที่ได้เห็นสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้รีบวิ่งเข้าไปที่ห้องนอนของตัวเองอย่างรีบร้อนพร้อมกับควานหาอะไรบางอย่างบนชั้นวางของ จนเขาหยิบได้มือถือเครื่องเก่าเครื่องหนึ่งมา เขากดเลือกเบอร์แรกที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอและโทรออกไป

"ฮัลโหล ! นี่ฉันเองนะ "

// ...ฮัตโตริซังเหรอคะ ? // ปลายสายที่ฮัตโตริโทรไปตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงที่เขาคุ้นเคย

" เธอไม่ได้ติดภารกิจอะไรใช่รึเปล่า ? ตอนนี้มีเรื่องฉุกเฉินที่อยากให้เธอมาช่วย !! "

// เฟียร์เหรอคะ ? // อีกฝ่ายถามกลับมาถึงต้นตอของปัญหาและดูเหมือนว่าเธอจะรู้จัก ' เฟียร์ ' อีกด้วย

" ฉันคิดว่าไม่น่าจะใช่...น่าจะเป็นต้นตออื่นมากกว่า เพราะตอนนี้เมืองแถบหนึ่งราบเป็นหน้ากลองไปแล้ว "

// ถ้าอย่างนั้นฉันกับทีมจะเข้าไปควบคุมสถานการณ์ด้วยตัวเอง...ฮัตโตริซังรีบไปที่ปลอดภัยก่อนเถอะค่ะ //

" อ่า...ได้ ๆ " ฮัตโตริพูดรับคนที่อยู่ปลายสายก่อนจะรีบกดวางมือถือไป

เขาเอามือถือใส่ไปในกระเป๋าผ้าใบสีน้ำตาลเก่า ๆ พร้อมกับของที่มีลักษณะคล้ายคริสทัลสีขาวจากในลิ้นชักของเขา ก่อนที่เขาจะรีบเดินออกมาจากบ้าน เขาหันกลับไปดูในเมืองที่ตอนนี้มีควันสีดำพร้อมแสงสีแดงจากไฟที่ลุกไหม้ไปทั่วบริเวณ ก่อนเขาจะหันไปมองที่โรงเรียนทัตสึมิโดยคาดหวังว่าที่นั่นจะมีสิ่งที่เขาคิดว่าน่าจะมีต้นตอของเรื่องอยู่

บุคคลที่คุยอยู่ปลายสายกับฮัตโตริเมื่อครู่ หลังจากวางสายไปเธอได้เดินออกไปจากทางหน้าห้องของเธอซึ่งมีใครยืนพิงหน้าข้าง ๆ หน้าประตูของเธออยู่ในชุดสูทดำ

 

 

" ไปเตรียมเครื่องออกให้ฉันที เราจะไปทัตสึมิกัน "

 

 

 

 

 

 

 

00.02 น.

โรงเรียนทัตสึมิ

 

 

 

หลังจากลำแสงที่เอกได้ปล่อยออกมาจากปากของเขาเข้าทำลายเมืองทัตสึมิไปเกือบครึ่ง ฟูโกะได้แต่ยืนนิ่งจ้องเข้าไปที่เมืองที่ถูกย้อมไปด้วยสีแดง เฟย์ที่ยืนประจันหน้าเอกตรง ๆ ก็ตกใจจนแทบจะก้าวขาไม่ออกกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าของเขา จากคนที่บอกเขาเมื่อก่อนหน้านี้ว่าจะไม่สู้กลับ ตอนนี้ได้เผยพลังที่มากพอที่ทำให้เขาเริ่มตระหนักและหวาดกลัวคนที่ยืนอยู่ตรงหน้ามากขึ้น

" ...นี่...แก...!? "

ระหว่างที่เฟย์กำลังจะพูดกับเขา เอกที่ได้ยืนนิ่งอยู่ก็ได้วิ่งตรงมาหาเขาอย่างไม่ทันตั้งตัวพร้อมกับตั้งหมัดขึ้นมาระหว่างที่เขากำลังวิ่งตรงมา เขาเบี่ยงตัวหลบไปทางซ้ายแต่เอกที่วิ่งมาก็ได้หยุด ณ ตรงจุดนั้นและเหวี่ยงขาที่มีเกราะแสงทองเตะไปที่ทางเฟย์หันหลบ ลูกเตะถูกอัดโดนเข้าหน้าอกของเขาอย่างจังจนตัวของเฟย์หงายกระแทกพื้นอย่างแรงจนร่างของเขาตีลังกาไปหลายตลบแต่เอกก็ไม่รีรอให้เฟย์ตั้งตัว เขากระโดดจากจุดที่ยืนอยู่เข้าไปเหยียบท้องของเฟย์ที่กำลังกระเด็นกระดอนอยู่บนพื้นอย่างแรงจนเฟย์ถึงกับสำลักเป็นเลือด ดวงตาแทบทะลักออกมาจากเบ้าตา

จากความสูงที่เอกกระโดดลงมาบวกกับขนาดตัวที่ใหญ่ของเอกมากพอที่จะทำให้อวัยวะภายในของเฟย์แทบแหลกระเบิดออก ก่อนที่เขาจะนั่งเอาเขาย้ำไปที่หน้าอกของเฟย์ก่อนจะซัดหมัดที่มีเกราะแสงเคลือบอยู่เข้าไปที่หน้าของเฟย์อย่างหนักหน่วง เขาต่อยเข้าไปซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทุกหมัดที่เข้าต่อยนั้นรุนแรงและเกรี้ยวกราด เฟย์พยายามหาทางป้องกันตัวเองแต่ก็ดูเหมือนจะไร้ผล เอกยังคงไม่หยุดรัวหมัดเข้ามาที่หน้าของเขา สิ่งเดียวเฟย์เห็นริบหรี่คือดวงตาของเอกที่มีแสงสว่างขาวโพลนและใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว หน้าของเฟย์เริ่มช้ำมากขึ้นเรื่อย ๆ จมูกที่จากเมื่อตอนแรกแค่หักนิดหน่อย ตอนนี้เริ่มแหลกจนบี้ ฟันของเขาถูกหมัดของเอก ชกจนหักออกมาหลายซี่ ตาที่มีเลือดไหลออกมาพร้อมรอยช้ำเขียวรอบตา จนสภาพหน้าของเฟย์ตอนนี้แทบจะไม่เหลือเค้าโครงเดิมให้จดจำได้แล้ว ก่อนที่หมัดต่อไปจะถูกซัดลงไปที่หน้าของเขาเฟย์ก็พยายามเปิดปากพูดอะไรบางอย่าง...

 

 

" ...สุดท้ายแก...ก็ไม่ต่างกับฉันหรอก...ถูกความโกรธครอบงำจนต้องพังพินาศ.... "

 

 

หมัดต่อไปที่กำลังพุ่งลงมาที่หน้าของเขาได้หยุดลงห่างจากหน้าเขาไม่เกินปลายนิ้ว เอกที่ได้จ้องมองลงมาที่เฟย์ด้วยสายตาที่ว่างเปล่า แต่ใบหน้าบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ ลมหายใจที่เข้าออกหนักหน่วงไปด้วยความโกรธ

ตอนนี้ลมหายใจของเขาค่อย ๆ สงบลง ดวงตาที่สว่างขาวโพลนตอนนี้ได้ลดหายไปกลับมาเป็นดวงตาแบบเดิมอย่างที่เอกควรจะเป็น รวมไปถึงใบหน้าของเขาก็เช่นกัน เอกรู้สึกสับสนและแปลกใจกับสิ่งที่เกิดรอบ ๆ ตัวของเขาตอนนี้ ปากของเขาเริ่มสั่นเทาด้วยความสับสน เขายกหมัดทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยเลือดของเพื่อนของเขาที่ไหลเป็นสายไปตามแขน เกราะแสงที่แขนของเขาค่อยลอกออกมาเป็นแผ่น ๆ สลายหายไปในอากาศ 

เขาค่อย ๆ ลุกออกจากตัวของเฟย์ก่อนที่เขาจะค่อย ๆ หันไปมองที่ทางตัวเมืองตามเสียงดังที่เขาได้ยินแว่ว ๆ มาจากไกล ภาพของเมืองที่ถูกย้อมเป็นสีแดงฉานพร้อมกับเสียงต่างๆ นานา ที่ดังก้องมาจากทางเมือง  ขาของเอกมีความรู้สึกราวกับว่ามันไร้เรี่ยวแรงใด ๆ จะช่วยพยุงให้เขายืนต่อได้เลย เขาล้มคุกเข่าลงไปกับพื้นโดยที่เบื้องหน้าคือเมืองที่ถูกทำลายเพราะ'ตัวของเขาเอง'

 

 

// อารมณ์ที่เป็นสิ่งที่จะสร้างความเสียหาย ทำลายทุกอย่างแบบประเมินค่าไม่ได้ สิ่งของ คน หรือแม้แต่ตัวเอง //

 

 

คำพูดของคนที่อยู่ในหัวของเขาได้กลับมาตอกย้ำตัวของเขาเอง การกระทำของเขาเอง ทันทีที่เขาได้คิดแบบนั้นน้ำตาได้เริ่มไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างที่เปลี่ยนจากความสับสนเป็นความโศกเศร้า บรรยากาศที่เต็มไปความเดือดดาลและโทสะกลับกลายมาเป็นความโศกเศร้า

เกล็ดหิมะจากท้องฟ้าได้ร่วงหล่นลงมาบนใบหน้าอันร้อนฉ่าและเต็มไปด้วยน้ำตาของเอก ฟูโกะที่ได้เห็นเอกกลายเป็นแบบนั้น ได้ตัดสินใจที่จะเดินเข้าไปหาเขาโดยไม่มีความเกรงกลัวแต่อย่างใด

เธอนั่งลงข้าง ๆ เขาก่อนจะสวมกอดเขาอย่างช้า ๆ ด้วยความสงสารและเห็นใจ เอกโอบแขนตอบรับเธอแน่นราวกับว่าเขายังไม่อยากให้เธอ ก่อนจะมีเสียงไซเรนรถมาจากทางหน้าทางเข้าโรงเรียน ฟูโกะหันไปมองและเห็นว่าเป็นรถพยาบาล 3 คัน ที่เธอโทรเรียกก่อนหน้านี้

" คนเจ็บอยู่ที่รถตู้ค่ะ ! แล้วก็มีตรงนี้อีกหนึ่งคน ! "

ฟูโกะตะโกนบอกเจ้าหน้าที่ที่รีบเดินออกมาจากรถ พอพวกเขาได้ยินก็เรียบวิ่งเข็นเตียงกันไปตามจุดที่เธอบอก เรย์ที่นอนอยู่ในรถตู้กับเฟย์ที่นอนเลือดอาบหน้าอยู่ใกล้ ๆ กับพวกเขา ระหว่างที่เจ้าหน้าที่กำลังช่วยกันปฐมพยาบาลและหามเฟย์ขึ้นเตียง เขาใช้มือจับไปที่ไหล่ของคนที่หามเขาก่อนจะหันไปทางที่เอกและฟูโกะอยู่

" ...ยอมรับมัน...ซะเถอะ...ความโกรธมันครอบงำแกจนเสียสติ...ไม่ต่างจากฉันหรอก...ฉันเข้าใจดีเลยล่ะ.... "

เฟย์พูดด้วยน้ำเสียงอู้อี้ก่อนจะหันกลับไปทางเดินแล้วปล่อยให้เจ้าหน้าที่สองคนพาเขาขึ้นไปบนเตียงพยาบาลก่อนจะเข็นออกไป

" พวกเธอสองคนมาเร็ว จะต้องรีบออกจากเมืองแล้วนะ ! " เจ้าหน้าที่จากรถอีกคันตะโกนมาทางทั้งสองคน

" ...เอก เราต้องไปกันแล้วนะ... " ฟูโกะหันมาพูดเอกที่อยู่ตรงหน้าของเธอก่อนที่เธอจะค่อย ๆ พยุงเอกให้ลุกขึ้น เขาลุกตามโดยไม่ยื้อหรือต่อต้าน

" ...อ่า... " เอกตอบกลับฟูโกะพร้อมกับเดินไปกับเธอตรงไปที่รถพยาบาลอีกคันที่จอดรออยู่ พวกเขาเดินขึ้นรถพยาบาลไปทิ้งโรงเรียนไว้เบื้องหลัง ก่อนที่รถจะค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกจากหน้าทางโรงเรียน เอกที่นั่งอยู่หลังรถก็ยังคงมีความรู้สึกที่อึดอัดและเสียใจ ฟูโกะยืนมือของเธอมาจับมือของเขาไว้ เอกเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยความแปลกใจ 

" ไม่เป็นไรหรอก...เธอไม่ได้ตั้งใจ...ฉันเชื่ออย่างนั้น " ฟูโกะพูดปลอบใจเอกด้วยรอยยิ้มที่มีความเห็นใจ

" ...ฟูโกะ... "

 

 

 

โครม !!

 

 

มีเสียงดังมาจากข้างหน้ารถ เหมือนกับรถได้ชนอะไรบางอย่างเข้า ทั้งรถสั่นสะเทือนจากแรงชนฟูโกะที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เอกก็กระเด็นมาที่ตัวเขาโดยที่เขาจับเธอไว้ทัน

" เกิดอะไรขึ้น !? " ฟูโกะพูดถามขึ้นมาด้วยความแตกตื่น

ทั้งคู่พากันเดินลงมาจากรถที่หยุดนิ่งไปแล้วเพื่อดูสาเหตุ และสิ่งที่พวกเขาเห็นตรงหน้าก็ทำเอาทั้งคู่ถึงกับตกตะลึง บางสิ่งบางอย่างที่เหมือนกำแพงขนาดยักษ์สีดำทมิฬปรากฏอยู่เบื้องหน้าของพวกเขา ก่อนที่จะมีสิ่งที่คล้ายกัน ลอยมากันทางรอบ ๆ พวกเขา โดยศูนย์กลางของมันเกิดมาจากทางโรงเรียน รัศมีโดยรอบถูกบางอย่างที่มีสีดำปกคลุมไปทั่วรัศมีของโรงเรียนคล้ายโดมขนาดยักษ์ !

 

" มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกันแน่ !!!  "