The Demola Phase 4 มหากาพย์มนุษย์เหนือโลก เฟส 4

 

          เช้าวันใหม่ในฤดูหนาว ในร้านซูชิของฮัตโตริมีวัยรุุ่นหนุ่มสาวถึง 6 คนอยู่ในร้านด้วยสภาพสะบักสะบอมและกำลังทำแผลกันอยู่

 

 

 

" โอ๊ยยย !! เบา ๆ หน่อยสิ !! ~~~~~  "

 

ทาคุยะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดจากการโดนสำลีที่ชุมไปด้วยแอลกอฮอล์จิ้มมาที่แผลของเขาด้วยฝีมือของเรย์

 

" จะร้องอะไรนักหนา หัดอดทนบ้างสิ ! "

 

" ก็มันเจ็บนี่นา ! ถ้าไปโรงพยาบาลน่าจะไม่เจ็บมากกว่านี้ก็ได้ "

 

" นายจะบ้าเหรอ แผลจากเฟียร์มันไม่สามารถรักษาด้วยวิธีการทั่วไปนะ ! เราจะต้องฆ่าเชื้อเบื้องต้นก่อน แล้วต้องให้คุณฮัตโตริรักษาให้เท่านั้นแหละ "

 

" แล้วทำไมทาคุยะถึงได้ไปอยู่โรงพยาบาลได้เล่า !? "

 

" หมอนั่นนะก่อนไปถึงโรงพยาบาล คุณฮัตโตรินะปฐมพยาบาลเบื้องต้นที่จำเป็นไปแล้ว แต่นายยังต้องอยู่ต่อเพราะพวกเราไม่เหมือนทาคุยะที่ยังไม่เคยใช้ Evoker เพราะแบบนั้นร่างกายของเขาเลยปกติไม่เหมือนพวกเราไงล่ะ "

 

" ถึงอย่างนั้นก็ช่วยเบา ๆ มือหน่อยสิจ๊ะ เรย์จ๋า ~~~~ "

 

" หึ ! นี่ไม่ต้องมาอ้อนเลย นี่เบามือที่สุดแล้วย่ะ "

 

เฟย์นั้นถึงกับห่อเหี่ยวเมื่อการอ้อนของเขานั้นไม่ทำให้เรย์ลดผ่อนแรงลงเลย เรย์ก็ตั้งหน้าตั้งตาเช็ดแผลให้เฟย์ต่อไป เฟย์ก็ยังคงร้องด้วยความเจ็บปวดต่อไป

 

" ...รู้งี้ ฉันก็อยากลองให้ฟูโกะ...มาทำแผลให้จังเลย ~~ คงจะนุ่มมมมมมม จนเกินคำบรรยายยยยยยยย ~~~ แอ๊กกก !!!!  "

 

จู่ ๆ ระหว่างที่เฟย์กำลังพูดอยู่ เรย์ก็ได้กระแทกสำลีเข้ามาใส่แผลของเขาอย่างแรง จนเขาร้องลั่นด้วยความทรมานแบบสุด ๆ

 

" อ้อ...งั้นเหรอ ? ถ้าอยากให้ฟูโกะจังทำแผลให้ขนาดนั้น...ทำไมไม่ไปคบกับฟูโกะจังซะเลยยล่ะ !!!! "

 

" โอ๊ย !! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ เจ็บแล้วจ้า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ !!!!!!!!! "

 

ในระหว่างที่เธอกำลังประชดประชันเฟย์อยู่ เธอก็บี้สำลีที่แผลของเฟย์แรงขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยความโมโห

 

" ฉันจะไปทำแบบนั้นได้ยังกันเล่า ~~~~ ฉันนะรักเธอแค่คนเดียวน่า "

 

"  หึ ! เงียบน่า "

 

เรย์เก้อเขินด้วยคำพูดของเฟย์ จนเธอเบือนหน้าหนีเฟย์

 

" ...อีกอย่างนะ เรื่องฟูโกะนะ ตั้งแต่นี้เธอก็อาจจะ... "

 

" หืม ? เรื่องอะไรงั้นเหรอ ? เกิดอะไรขึ้นกับฟูโกะงั้นเหรอ ? "

 

เฟย์กระดิกนิ้วให้เรย์ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ เขา ก่อนเขาจะกระซิบบอกบางอย่างกับเรย์

 

" เอ๋ !? เรื่องจริงงั้นเหรอ !? "

 

 

 

 

 

 

 

เวลา 08.05 น.

 

 

 

 

 

 

" นี่เธอจะกลับแล้วจริง ๆ นะเหรอคานาอิจัง ? "

 

ฮัตโตริกล่าวกับคานาอิเมื่อเธอกำลังเดินไปที่หน้าประตูของร้าน

 

" ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก ฉันพอดูแลตัวเองได้...ว่าแต่เอกอยู่ที่ใหนงั้นเหรอค่ะ ? ฉันอยากจะขอบคุณเขาก่อนไปนะ  "

 

" ถ้าเอกละก็ ฉันรู้สึกว่าจะเห็นเขาไปที่หลังบ้านฉันนะ ตรงริมแม่น้ำน่ะ "

 

" ริมแม่น้ำ ? เขาไปทำอะไรทั้ง ๆ ที่ยังไม่หายดีเลยกันนะ ? "

 

ระหว่างที่เธอครุ่นคิดอยู่ เธอก็ได้เดินออกมาจากตัวร้านก่อนที่จะเดินไปที่หลังร้านของฮัตโตริ ระหว่างที่เธอกำลังกำลังมองหาเอก เธอก็ได้เห็นใครบางคนกำลังนั่งอยู่ที่ริมแม่น้ำท่ามอากาศหนาวเหน็บ

ซึ่งคน ๆ นั้นก็คือ เอก ในจังหวะแรกที่เธอเห็นเขา เธอพยายามจะรีบเดินเข้าไปทักเขาแต่ก็ต้องชะงักไปเพราะได้เห็นใครบางคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขา เธอตัดสินใจที่จะหลบอยู่ที่มุมบ้านและพยายามแอบมองว่าใคร

และคนที่เธอเห็นว่านั่งอยู่ข้าง ๆ เขาคือ ฟูโกะ

เธอพยายามแอบฟังทั้งคู่สนทนากันอย่างเงียบ ๆ

 

" นี่เธอ...จะกลับบ้านเกิดแล้ว...จริง ๆ นะเหรอ ? "

 

" ...อืม...พรุ่งนี้นะ... "

 

" แล้วจะไม่เป็นไรแน่เหรอ ? ...ที่จะไม่บอกทุกคนว่าจะกลับนะ "

 

"...อืม ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากให้พวกเขาร้องไห้ขี้มูกโป่งหรอกนะ... "

 

" ...อืม...อย่างงั้นหรอกเหรอ...แต่ว่า... "

 

" ไม่เป็นอะไรหรอก...ฉันอยากให้พวกเขาแฮปปี้มากที่สุดนะ...แล้วก็ก่อนที่ฉันจะไป ฉันเองก็อยากทำในสิ่งที่อยากทำเหมือนกัน "

 

หลังที่เอกพูดจบ เขาได้หันมามองที่หน้าของฟูโกะ เธอเองเมื่อเห็นแบบนั้นก็รู้สึกเขินอาย จนใบหน้าร้อนผ่าและใจที่เต้นแรงจนไม่เป็นจังหวะ

 

" ...เอ่อ...ตั้งแต่วันที่เธอกับฉันเจอกัน...ก็ไม่รุ้ว่าจะพูดยังไงดีเหมือนกัน...คือมัน...เอ่อ... "

 

เอกเอาแต่พูดตะกุกตะกักด้วยความเขินอาย จากในตอนแรที่เขาจ้องหน้าเธอ กลายเป็นว่าเขาไม่กล้าที่จะมองหน้าของเธอไปแล้ว

ฟูโกะยิ้มขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางของเอกแบบนั้น

แต่ทว่าท่ามแสงอันสดใสนั้นจู่ ๆ ก็มีหิมะตกลงมาบาง เหมือนกับอารมณ์แห่งความโศกเศร้าของใครบางคนที่เสียใจกับสิ่งที่เธอเห็นตรงหน้า ก่อนที่เธอจะวิ่งออกมา ณ จุด ๆ นั้น วิ่งไปเรื่อย ๆ

โดยไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาเพียงเพราะกลัวที่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นมมา ก็จะต้องพบกับความเป็นจริงที่เธอนั้นไม่สามารถรับได้

คานาอิเอาแต่วิ่งไปเรื่อยจนกระทั่งแผลของเธอที่ขาก็รู้สึกเจ็บขึ้นมา และมันทำให้เธอเสียหลักล้มลง

ก่อนที่เธอจะปล่อยน้ำตาออกมาด้วยความเสียใจและร้องด้วยความเจ็บปวด น้ำตาของเธอค่อย ๆ ไหลผ่านใบหน้าอันแสนบางของเธอและค่อย ๆ หยดลงสู่พื้นที่เต็มไปด้วยหิมะขาวโพลน

 

" ...ทำไมเธอไม่เลือกฉันล่ะ ? ...เธอจะปล่อยให้ฉัน...ต้องอยู่คนเดียวงั้นเหรอ ? ... แบบนั้นฉันไม่ยอมนะ !! ...ไม่...อย่าปล่อยให้...ฉันอยู่คนเดียว... "

 

 

 

" ฉันกลัว... "

 

 

 

 

 

 

08.25 น.

 

 

 

 

 

 

 

 

ฮัตโตริกำลังทำแผลให้กับชิฮิโระที่ยังคงนอนหลับอยู่ โดยที่ฮัตโตริพยายมทำอย่างเบามือที่สุดเพื่อไม่ให้เธอสะดุ้งตื่นขึ้นมา

 

" ...อ๊ะ ! โอ๊ย !.."

 

"  อ้า ! ขอโทษทีนะ ตั้งใจว่าจะไม่ให้เธอตื่นแท้ ๆ เลยเชียว "

 

แต่ไม่ทันดูเหมือนว่าเขาจะลงน้ำหนักมือมากเกินไป จนชิฮิโระสะดุ้งตื่นด้วยความเจ็บ

 

" ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะฮัตโตริซัง... "

 

ชิฮิโระยิ้มให้กับฮัตโตริเพื่อบ่งบอกว่าเธอนั้นไม่โกรธ เธอต้องฝ่ายขอบคุณเขามากกว่า

 

" แล้วเป็นไงบ้างล่ะ ? มีปวดอะไรตรงใหนมั้ย ? "

 

" ...ไม่ค่ะ...ฉันแค่เจ็บแผลมากกว่า "

 

" ก็นะดูเหมือนเธอจะบาดเจ็บมากที่สุด รองจากเอกเลยล่ะนะ "

 

" ..... "

 

" เอ่อ...มีอะไรงั้นเหรอ ? "

 

" ...ฉันมีบางอย่างจะปรึกษากับคุณฮัตโตรินะคะ "

 

" เรื่องอะไรอย่างนั้นเหรอ ? "

 

" ในตอนที่เกิด ฉันพอจะมีสติอยู่บ้างและได้การต่อสู้กันของพวกเขานะคะ...แต่ที่มากกว่านันคือ ฉันเห็นคานาอิ...เหมือนจะสามารถใช้พลังพิเศษได้นะคะ ! "

 

" ใช้พลังพิเศษได้ !! ...โดยไม่ใช้ Evoker นะเหรอ !? "

 

ชิฮิโระพยัักหน้าตอบรับฮัตโตริ ซึ่งนั่นทำให้เขาตกใจมากที่ได้รู้ความจริงนั้น

 

 

" ใช้พลังพิเศษได้โดยไม่ต้องพึ่ง Evoker ...เหมือนเอกงั้นเหรอ !?"

 

 

 

 

18.25 น.

บ้านของเฟย์

 

 

 

" ขออณุญาติน้าา "

 

เสียงของเรย์ที่ยืนอยู่หน้าบ้านของเฟย์ซึ่งได้เดินเข้ามาในบ้านของเขาพร้อม ๆ กับตัวเจ้าของบ้าน

 

" ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะเนี่ย..บ้านหลังออกจะใหญ่แต่สะอาดกว่าที่คิดอีก ! "

 

" นี่ ! จะชมหรือแดกดันกันมิทราบฟ่ะ !? "

 

" แต่สภาพนายเป็นแบบนี้...ฉันถึงได้จะมาช่วยดูแลนายไงล่ะ เพราะไม่งั้นนายคงมีหวังปล่อยบ้านรกระหว่างพักแน่ ๆ "

 

" แล้วแม่เธอไม่ว่าอะไรรึไง ?"

 

" ก็ไม่นี่นา ~~~  "

 

เรย์เดินคุยกับเฟย์ไปสักพักจนมาถึงห้องของเฟย์ เขาเปิดออกและมันทำให้เรย์แปลกใจเล็กน้อยที่ห้องของเขาแถบจะไม่มีอะไรมากเลยนอกจากโต๊ะเล็ก ๆ กับเตียงนอนและตู้เสื้อผ้า

 

" ห้องนาย...ดูเรียบ ๆ จังแฮะ "

 

" ก็ปกตินี่ มันแปลกรึไง ? "

 

" ก็ปกติห้องพวกผู้ชาย จะต้องชอบมีของสะสมแปลก ๆ ไม่ก็รกบ้างอะไรบ้างนี่น่า "

 

" รู้มากจังเลยนะเธอเนี่ย...รู้มากขนาดนี้ แล้วรู้รึเปล่าว่าถ้าผู้หญิงตัวคนเดียวเขามาอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง...มัน-จะ-เกิด-อะไร-ขึ้น-กัน-นะ ~~~~~~ "

 

เฟย์ทำเป็นพูดหยอกล้อเรย์ โดยเขาได้แกล้งทำเป็นเดินเข้าหาเรย์จนทำให้เรย์เริ่มรู้สึกระแวง

 

" จะบ้ารึไง !!?? อย่าทำอะไรบ้า ๆ นะ !! "

 

ระหว่างที่เธอตะโกนบอกเฟย์ก็ดูเหมือนมันจะทำมให้สัญชาติญาณขี้แกล้งของเขาทำงาน เขาวิ่งเข้าไปจับที่ตัวเรย์แต่โดนเธอแตะเข้าจัง ๆ ที่ท้องใกล้กับแผลจนเขากระเด็นไปโดนตู้ของเขา เขาร้องด้วยความเจ็บแต่ยังไม่ทันไรกรรมก็ตอกย้ำเขาเข้าไปอีกเมื่อตู้เจ้ากรรมดันล้มลงมา

ทั้งคู่ชุลมุลอยู่นานกับสิ่งของมากมายในตู้ทั้งหนังสือและของสะสมมากมายออกกระจายทั้งห้อง

 

" ฉันกะแล้วเชียวว่ายังไงก็ต้องมีของพวกนี้ "

 

" โอ๊ยยยยย !! นี่เล่นแรงเกินไปแล้วนะ !! "

 

" แค่นี้มันยังน้อย... !? "

 

ระหว่างที่เธอจะว่าเฟย์ต่อ เรย์สังเกตุว่าข้างหน้าเธอมีรูปของใครบางคนอยู่ โดยที่รูปใบนั้นดูค่อนข้างเก่ามาก ด้วยความสะดุดตา เธอจึงหยิบรูปนั้นขึ้นมาดูใกล้และพบว่าบนรูปนั้นมีกากบาทสีแดงอยู่

 

" นี่รูปใครงั้นเหรอเฟย์ ?...!!!! "

 

ระหว่างที่เธอถามเฟย์ภาพที่เธอเห็นคือ

 

ไม้เบสบอลของเฟย์ที่ฟาดลงมาที่หัวของเรย์ !!!

 

ก่อนที่สติของเธอจะหายวูบไป ภาพสุดท้ายที่เธอเห็นคือ

 

 

' สายตาอันแสนอำมหิตของเฟย์ '

 

ร่างของเรย์ตกลงไปที่พื้นในทันทีที่ไม้ฟาดหัวของเธอ เลือดค่อย ๆ ใหลออกมาจากหัวของเธอและเริ่มนองไปทั่วพื้น เฟย์มองดูคนรักของตนเองหลังจากที่เขาเป็นคนลงมือทำด้วยตัวเอง น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาจากดวงตาอันสั่นเทาของเขา

 

 

" ทำไมมันเป็นแบบนี้ไปได้กันว่ะ !!?? "