อ้อมกอดจอมมาร

     รินนารา  เจริญธรรม สาวน้อยจากต่างจังหวัด อายุ21 ปี เพิ่งเรียนจบปวส. หน้าตาน่ารัก ผิวพรรณขาวสะอาด ดูกลมกลืนกับคนเกาหลีมาก เพราะเธอก็มีตาชั้นเดียวเหมือนกับสาวเกาหลีทั่วๆ ไป พอเรียนจบก็ได้มาทำงานที่โรงงานแห่งหนึ่งที่ประเทศเกาหลี ที่นี่เธอได้พบกับเพื่อนใหม่หลายคน และที่นี่ก็ทำให้เธอได้พบรักกับผู้ชายคนหนึ่งด้วย

     ปรานนท์  วัฒนพาณิชย์ คือผู้ชายที่เธอเลือกเป็นแฟน เธอคิดว่าเขากับเธอน่าจะไปด้วยกันได้ แต่เมื่อคืนนี้ เขาก็โทรมาบอกกับเธอว่า

     "นารา เราเลิกกันเถอะ"

     "ทำไม เพราะอะไรคะ นาราทำอะไรผิดเหรอ"

     "พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เราเลิกกันเถอะ"

     แล้วเขาก็ตัดสายปิดสัญญาณโทรศัพท์เงียบไปเลย

     เธอนั่งอึ้ง งงกับเรื่องที่เกิดขึ้น แล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่า ตอนที่คบกันใหม่ๆ เธอเคยบอกกับเขาว่า ถ้าวันหนึ่งอยากจะเลิกกับเธอ จะทิ้งเธอไป ก็ให้ช่วยบอกเธอให้รู้ตัวด้วย อย่าทิ้งหรือหายเงียบไปเฉยๆ ไม่คิดว่าวันนี้ มันจะมาถึงเร็วมาก เขากับเธอเริ่มคบกันจริงจังแค่ 4 เดือนกว่าๆ เท่านั้นเอง เธอไม่เคยมีแฟนและไม่เคยคบกับผู้ชายคนไหนมาก่อนเลย เขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เธอตัดสินใจคบเป็นแฟน เมื่อคืนเธอเสียใจและ ร้องไห้หนักมาก ไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ เขาถึงได้ทิ้งเธอไปแบบไม่มีเหตุผลแบบนี้ เขาทำแบบนี้กับเธอได้ยังไงกัน เขาไม่ได้รัก ไม่ได้แคร์เธอเลยเหรอ แล้วนี่เธอจะอยู่ต่อไปได้ยังไง เธอไม่เคยอกหัก เธอไม่รู้ว่าจะต้องรับมือกับความอกหักยังไงดี เธอไม่อยากจะทำอะไรเลย แม้แต่ทำงาน หรือกินอาหาร ทุกอย่างมันแย่ไปหมดสำหรับเธอ เธอจะทำยังไงกับตัวเองดี เธอจะผ่านเรื่องราวที่ทำให้เธอผิดหวังและเสียใจมากในครั้งนี้ไปได้อย่างไร

     วันนี้เธอก็มาทำงานปกติ ไม่ได้กินข้าวเช้า เพราะกินอะไรไม่ลง ลำคอมันตีบตัน กลืนอะไรไม่ลงเลย ดวงตาของเธอบวมช้ำ เพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

          เมธินี พี่สาวที่ทำงานด้วยกัน แต่อยู่คนละแผนก ก็เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นสภาพน้องรักดูแย่ และคิดว่ามันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับน้องสาวคนนี้แน่นอน

" มีเรื่องอะไรหรือเปล่าหนู?"

"พี่... พี่นนท์เขาทิ้งหนูไปแล้ว ฮือ ฮือ ฮือ "

"ไม่เป็นไรนะ ทำใจดีๆ หนูต้องเข้มแข็งและผ่านมันไปให้ได้นะ"

เมธินีโอบกอดสาวน้อยนาราไว้ และช่วยปลอบและให้กำลังใจเธอ

"ฮือ ฮือ ฮือ พี่ หนูจะทำยังไงดี"

สาวน้อยร้องไห้สะอื้นถามคนที่รักและเคารพเหมือนพี่ส่วแท้ๆ

"หนูก็ต้องทำใจยอมรับความจริงและผ่านมันไปให้ได้ พี่เชื่อว่าหนูต้องทำได้ รีบไปทำงานเถอะไป"

หญิงสาวยอมทำตามที่พี่สาวบอก แยกตัวไปทำงานของตัวเอง ที่อยู่อีกแผนกหนึ่ง คนละที่กับที่เมธินีทำ

ตลอดเวลาที่ทำงานรินนาราไม่มีสมาธิในการทำงานเลย เธอคิดถึงแต่แฟนเก่า คิดถึงสิ่งที่เธอกับเขาเคยพูดเคยรับปากกันเอาไว้ แต่ในวันนี้ทุกอย่างกบายเป็นอดีตไปหมดแล้ว ไม่มีอะไรเหลืออีกแล้ว

พักเที่ยง เธอก็ไม่ยอมกินข้าวกับพนักงานคนอื่นๆ รีบเดินขึ้นห้องพักไป ไม่พูดไม่จากับใคร จู่ๆ ก็มีเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ดังขึ้น เธอรีบคว้าขี้นมาดู แอบลุ้นให้คนที่โทรมา คือคนที่เธอกำลังคิดถึงอยู่ แต่เมื่อดกดูที่หน้าจอก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่โทรมาเป็นผู้ชายอีกคนที่เธอไม่ได้สนใจ และไม่อยากจะคุยด้วยเลย เขาเป็นหนุ่มเกาหลีที่ทำงานอยู่แผนกเดียวกันกับเธอ ที่ชื่อ ลีซองวู เธอตัดสินใจไม่รับโทรศัพท์จากเขา

     เมื่อหมดเวลาพักเที่ยง ก็ได้เวลาทำงานต่อ ทุกคนในแผนกต่างมองเธอเป็นตาเดียวกันด้วยความสนใจอยากจะรู้เรื่องของเธอ แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามกับเธอตรงๆ

     วันนั้นทั้งวันกว่าจะผ่าพ้นไปได้เธอก็แทบจะแบกรับความเสียใจความผิดหวังเอาไว้ไม่ไหว แต่ก็ยังดีที่วันพรุ่งนี้ทุกคนไม่ต้องไปทำงาน เพราะเป็นวันหยุดของเกาหลี ที่ทำงานของเธอให้หยุดยาว 5 วัน ช่วงนี้ใครจะไปไหนก็ไปได้ตามสะดวกเลย แต่ครบกำหนดแล้วต้องกลับมาทำงานตามปกติ

    ห้องพักชั้นบนที่เธอกับคนอื่นๆ พักอยู่มีทั้งหมดอยู่ 6 ห้อง บางห้องอยู่กัน 3 คน บางห้องก็ 4 หรือ2 แล้วแต่ว่ามาจากประเทศไหน ถ้าที่เดียวกันก็พักด้วยกัน

     คืนนี้ที่หอพักมีเหลือคนไทยอยู่แค่ รินนารา นภาพร และ สายพิณ  ส่วนคนอื่นๆ ก็ไปเยี่ยมญาติ หรือไม่ก็ออกไปทำธุระกันข้างนอกหมด สุดท้ายก็เลยเหลือกันอยู่แค่ 3 คน 

     รินนารานอนอยู่ในห้องคนเดียว เธอรู้สึกอ้างว้าง โดดเดี่ยว และรู้สึกแย่มาก ในวันที่ทุกคนได้ออกไปเที่ยวกับแฟน กับเพื่อนในวันหยุดยาวๆ แบบนี้ แต่เธอกลับต้องมานั่งคิดถึงแฟนเก่าที่เขาพึ่งจะบอกเลิกเธอได้แค่ 3 วัน เธอรอให้เขาโทรมาง้อ แต่เขาก็ไม่โทรมา จึงตัดสินใจลองโทรไปหาเขาเอง

    "พี่นนท์เหรอคะ วันนี้ให้นาราไปหาได้มั้ยคะ นาราไม่อยากอยู่ที่ห้องคนเดียว คนอื่นเขาก็ไม่อยู่กัน ออกไปข้างนอนกันหมดแล้ว"

     "ไม่ต้องมาหรอก"

      "แล้วนาราจะอยู่กับใครหละคะ"

      " ก็แล้วแต่จะอยู่ แค่นี้นะ ต่อไปก็ไม่ต้องโทรมาอีก"

     วางโทรศัพท์แล้ว เธอก็ร้องไห้โฮ เสียใจผิดหวังกับผู้ชายที่เธอเคยรัก เขาพูดแบบนี้กับเธอได้ยังไงกัน แล้วแต่ว่าเธอจะอยู่ยังไง ไม่เกียวกับเขา เขาไม่จำเป็นต้องสนใจเธออีกต่อไป เพราะว่าเลิกกันแล้วอย่างนั้นใช่มั้ย? ก็ได้ต่อไปนี้ รินนาราคนนี้ก็จะไม่สนใจเขาเหมือนกัน เขาก็ส่วนเขา เราก็ส่วนเรา ต่อไปนี้ เราสองคนไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก

     ในขณะนั้นนอกห้องก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เธอเดินไปเปิดประตู คนที่อยู่หน้าห้องคือ นภาพร สายพิน และก็ ลีซองวู ที่เธอเองก็ไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ได้ยังไง เพราะปกติ คนเกาหลีเขาจะกลับไปหาพ่อแม่ที่ต่างจังหวัดกัน แต่ทำไมเขาถึงไม่กลับบ้านเหมือนคนอื่นๆ หละ

     "มีอะไรกันเหรอพี่พร?"

      "น้องนาราช่วยพี่หน่อย คือว่าสายพิณมันปวดท้องมาก พี่ไม่รู้จะบอกกับลีซองวูว่าสายพิณมันเป็นอะไร ภาษาเกาหลีของพี่ไม่ค่อยแข็งแรง ช่วยบอกอาการของสายพิณให้เขาเข้าใจหน่อย"

      "พี่หนูก็ใช่ว่าจะเก่งภาษาเกาหลีนะ แล้วสายพิณเป็นอะไรเนี่ย ปวดท้องใช่มั้ย?"

      "จ้ะ บอกเค้าว่าปวดท้อง แล้วก็ขอร้องให้เขาช่วยไปซื้อยาแก้ปวดท้องมาให้หน่อย เขามีรถยนต์ ขับไปได้ แล้วเขาเองก็เป็นคนเกาหลี เขาคงช่วยพวกเราเราได้"

      "แล้วนี่ เขามาที่นี่ทำไมกัน "

      "พี่ก็ไม่รู้ คงจะมาหาน้องนารานั่นแหละ"

      "นี่เร็วๆ หน่อยได้มั้ย คนปวดท้องจะตายอยู่แล้ว มาซักไซร้อะไรกันอยู้ได้ "สายพิณร้องบอกเตือนสองสาวให้สนใจในตัวเขาก่อนที่จะอยากรู้เรื่องอื่น พลางก็ร้องโอดโอยด้วยความเจ็บปวด

       "เออ เออ รู้แล้วหละน่า"

      สาวน้อยนาราหันไปอธิบายให้ลีซองวูเข้าใจอาการของสายพิณ ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจ อาสาจะขับรถออกไปซื้อยามาให้ แต่มีข้อแม้ว่าต้องทีคนไปกับเขาด้วย

      สายตาทุกคู่หันมามองที่เธอเป็นตาเดียว

      "นี่อย่าบอกนะว่าจะให้หนูไปกับเขาน่ะ?"

      "น้องนาราพี่ขอร้องช่วยพวกพี่หน่อยนะ... นะจ้ะ... นะ"

      "พี่จะให้หนู้ไปกับเขายังไงแค่สองคน ถ้าเกิดอะไรขึ้นจะทำยังไงหละ?"

      "ไม่มีอะไรหรอก ท่าทางเขา ดูชอบน้องนาราอยู่นะ... พี่ว่า ไปแป๊บเดียวเองนะ เดี๋ยวก็กลับแล็วหละ ถือซะว่านั่งรถชมเมืองเกาหลียามค่ำคืนก็แล้วกันนะ ดี่กว่าที่น้องนาราจะเก็บตัวอยู่แต่ในห้องคนเดียวนะ ออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดีนะ"

       "งั้นก็ได้ เดี๋ยวหนูขอเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ก่อน"

        สาวน้อยบอกกับลีซองวูว่า

       "โอปป้า รอเดี๋ยวนะ ขอเปลี่ยนชุดก่อน เดี๋ยวจะไปเป็นเพื่อน รอแป๊บนึง"

ลีซองวู มองสำรวจสาวน้องตรงหน้า เห็นชุดที่เธอใส่ เป็นเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นเข้าชุดกัน ก็เงยหน้าบอกกับเธอไปว่า

     "ไม่ต้องเปลี่ยนหรอก ไม่เป็นไร โอปป้า ไม่ถือ ไปชุดนี้ก็ได้"

สาวน้อยก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่เป็นชุดนอน ก็บอกชายหนูุมว่า

     "รอก่อน ขอไปเปลี่ยนชุดก่อน"

      เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จเรีบร้อย หนุ่มสาวก็นั่งรถออกไปหาซื้อยามาให้คนป่วยในทันที เมื่อเข้ามาในเขตชุมชนปรากฎว่าร้านค้าทุกร้านปิดร้านกันหมด เนื่องจากว่าเป็นช่วงเทศกาลวันหยุดยาวทุกคนก็เลยต้องกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่ญาติพี่น้องที่ต่างจังหวัด รวมไปถึงการกลับไปไหว้บรรพบุรุษด้วย ถนนหนทางโล่ง ไม่มีผู้คนเดินบนถนน ดูเงียบสงบคล้ายกับเมืองร้างก็ไม่ปาน

     หนุ่มสาวเลยตัดสินใจกลับหอพัก เมื่อมาถึงก็ปรากฎว่าอาการของสายพิณนั้นเริ่มทุเลาและดีขึ้นมากแล้ว ทุกคนจึงหมดกังวลแลเตรียมตัวจะแยกย้ายกันกลับห้องพัก แต่ลีซองวูจะไม่ยอมกลับเขาขอว่าให้เขาอยู่ต่ออีกหน่อยได้มั้ย สายพิณกับนภาพรตกลงว่าให้เขาอยู่คุยกับนาราต่อ ส่วนทั้งสองคนขอตัวไปนอนก่อน

    เมื่อได้อยู่ในห้องกันตามลำพัง หญิงสาวก็เป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน

    " โอปป้า... โอปป้าจะมานั่งอยู่ในห้องนี้กับนาราสองต่อสองไม่ได้ โอปป้าเป็นผู้ชาย นาราเป็นผู้หญิง จะอยู่ในห้องกันตามลำพังไม่ได้"

    "ทำไม ไม่เห็นเป็นไรเลย"

    "ไม่ได้คนไทยเขาถือกัน ผู้ชายที่ไม่ใช่พ่อ ไม่ใช่พี่ ไม่ใช่แฟน จะมานั่งอยู้ในห้องหับมิดชิดตามลำพังสองต่อสองไม่ได้"

   "ถ้างั้น... เราสองคนก็มาเป็นแฟนกันสิ"

   "ไม่ได้"

   "โอปป้าชอบนารานะ"

   "แต่ว่า... นาราไม่ได้ชอบโอปป้า"

    "......"

    "ไม่ได้ชอบ แต่ก็ไม่ได้เกลียด ไม่ได้รู้สึกว่าเกลียดหรือชอบ  รู้สึกเฉยๆ"

    "ให้โอปป้าได้เป็นทั้งพ่อ ทั้งพี่ แล้วก็เป็นแฟนของนารานะ โอปป้าชอบรานาจริงๆนะ"

    "โอปป้ามีน้องสาวมั้ยคะ"

    "ไม่มี ทำไมเหรอ?"

    "ถ้าไม่มี ก็ให้นาราเป็นน้องสาวของโอปป้า ส่วนโอปป้าก็เป็นพี่ชายของนารา"

    "ไม่เอา อยากเป็นแฟน ไม่ได้อยากเป็นพี่ชาย"

    "ถ้าอยากเป็นแฟนก็ต้องมีแหวนสิคะ นี่โอปป้าไม่มี ก็เป็นไม่ได้"

    "เดี๋ยวก่อน"

     แล้วชายหนุ่มก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง แล้วเอาพวงกุญแจออกมาเอาส่วนที่เป็นห่วงกลมสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของหญิงสาวทันที

    "ตอนนี้มีแหวนแล้ว เราสองคนก็เป็นแฟนกันแล้วนะ นาราเป็นแฟนของโอปป้า ส่วนโอปป้าก็เป็นแฟนของนารา เอาไว้โอปป้าจะหาแหวนวงอื่นมาสวมแทนให้ใหม่นะ

    "....." หญิงสาวมัวแต่ตะลึง ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะหาแหวนมาได้จริงๆ จึงทำอะไรไม่ถูกได้แต่นั่งนิ่งเหมือนโดนมนต์สะกด ไม่ได้ตอบรับหรือปฏิเสธคำพูดของเขา

   ชายหนุ่มถือเอาความเงียบว่าเธอยอมตกลงคบกับเขาเป็นแฟนแล้วในตอนนี้

   ความจริงแล้วที่เขามาที่นี่ในคืนนี้ ก็เพราะเขาอยากเจอเธอ ไม่คิดว่าวันนี้เขาจะโชคดี ที่เธอยอมเป็นแฟนกับเขาด้วย ชายหนุ่มรู้สึกดีมากเลยๆ

   ส่วนนารานั้นคิดว่านี่คงเป็นเพราะสวรรค์บรรดาล ดูสิ เธออุตส่าห์หาทางปฏิเสธเขา สุดท้ายก็ตกหลุมที่ตัวเองเป็นคนขุดขึ้นมาจนได้ ใครจะไปคิดว่าผู้ชายคนนี้จะฉลาดมีไหวพริบดีมากขนาดนี้ ไหนๆ เธอก็เป็นคนพูดเอง ยังไงเธอก้ต้องรักษาคำพูดของตัวเอง เอาวะเป็นไงเป็นกัน ลองมีแฟนเป็นหนุ่มเกาหลีสักทีก็ดีเหมือนกัน ดูซิว่า หนุ่มไทยกับหนุ่มเกาหลีใครมันจะดีกว่ากัน