ยัยนักข่าวจอม B*tch!! (18+)

 

( 6 สัปดาห์ต่อมาเวลา 10.00 น.)

 

               ในตอนนี้ฉันอยู่ที่Wedding Studioที่ชาร์ลพามาและตอนนี้ฉันกำลังลองชุดเจ้าสาวสีขาว ที่ประดับไปด้วยคริสตัลและเพชรมากมาย ที่ทำให้ชุดเจ้าสาวตัวนี้ดูเด่นเป็นประกายมากขึ้น อีกทั้งกระโปรงที่บานราวกับชุดของเจ้าหญิงฉันยังนึกภาพไม่ออกเลยว่าถ้าฉันใส่ชุดนี้ตอนแต่งงานจะเป็นยังไงนะ จริงสิ หลังจากกลับมาจากที่บ้านแล้วฉันกับชาร์ลตกลงกันว่า เราจะแต่งงานกันเดือนหน้าเพราะชาร์ลเองก็อยากจะได้ฉันมาเป็นภรรยาของเค้าให้เร็วที่สุด

 

“เป็นไงบ้างที่รัก” ชาร์ลที่อยู่ชุดเจ้าบ่าวสีดำสุดเท่ ถามฉันขึ้น

 

“ก็ดีนะ...แต่ฉันกลัวจะสดุดชายกระโปรงก่อนจะเข้าโบสถ์นี่สิ”

 

“ไม่ต้องห่วงหรอกคุณทำได้อยู่แล้วที่รัก!”

 

“ขอบคุณ ว่าแต่ขอน้ำหน่อยสิฉันรู้สึกร้อนๆยังไงไม่รู้” ฉันรีบถอดชุดเจ้าสาวออก จากนั้นจึงรีบหยิบเสื้อยืดของฉันมาสวมไว้ทันที ให้ตายสิทำไมลองชุดเจ้าสาวถึงได้อึดอัดขนาดนี้

 

“นี่ครับ” ชาร์ลยื่นน้ำหวานเย็นๆมาให้กับฉัน ฉันจึงรับมันและมานั่งลงที่โซฟาที่ตั้งอยู่มุมห้อง

 

“เฮ้อ ร้อนจริงๆเลย”

 

“ผมว่าผมรู้สึกเฉยๆนะ คุณป่วยรึเปล่า”

 

“ฉันไม่ได้สักหน่อย ไข้ก็ไม่ขึ้นด้วย”

    ฉันพูดไปพรางจิบน้ำหวานไปด้วย แต่เดี๋ยวก่อนนะ! น้ำหวานนี่กลิ่นแปลกๆชะมัด! แต่ช่างเถอะฉันหยิบมือถือขึ้นมาดูเล่นในขณะที่ชาร์ลกลับเข้าไปในห้องแต่งตัวเพื่อเปลี่ยนชุด และสายตาของฉันก็หยุดไปมองกับข้อความ ข้อความหนึ่งส่งมาจากแจ็ค เฮ้อ อย่างน้อยก็ขอเปิดอ่านสักหน่อยละกัน

 

‘ยินดีด้วยนะ เจสซี่ที่คุณกำลังจะแต่งงานขอให้มีความสุขมากๆนะและก็ผมเองก็กำลังจะแต่งงานเหมือนกัน ผมตกลงกับมาเรียน่าว่าเราจะไปแต่งงานกันที่อังกฤษบ้านเกิดของมาเรียน่าและที่ผมอยากบอกก็คือ....ผมยังรักคุณเสมอนะเจสซี่ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้รักผมก็ตาม ผมรู้ว่าคุณรู้สึกโกรธกับเรื่องที่เกิดขึ้น และผมเองก็มีส่วนผิดด้วย คงถึงเวลาแล้วที่ผมจะหายไปจากชีวิตของคุณ ไม่มาให้รบกวน ไม่มารังควาญและไม่มาทำให้คุณเสียใจเพราะผมอีก ผมเชื่อว่าคุณเลือกคนที่ดีสำหรับคุณแล้ว แม้ว่ามันจะเจ็บปวดแต่มันก็เป็นทางเลือกที่ดีที่สุดแล้ว แต่ผมคงต้องไปที่สนามบินแล้วและสุดท้ายแล้วผมก็อยากจะบอกคุณซ้ำๆคำเดิมว่า ผมจะรักคุณคนเดียวตลอดไป....’

 

   ทันทีที่อ่านจบน้ำตาของฉันก็ค่อยๆไหลเอ่อ ออกมาอาบไปทั่วแก้มของฉัน ภาพในหัวย้อนคืนมาแบบไม่หยุดตั้งแต่ครั้งแรกที่ฉันเจอเค้าที่โรงเรียน ครั้งแรกที่เค้าขอฉันเป็นแฟน จูบครั้งแรก และตลอดเวลาที่ผ่านมาที่เค้าบอกว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

   แต่เค้าได้วางแผนเอาไว้ ว่าฉันจะมาตรงไหนจะเจอเค้ายังไง ถ้างั้นก็แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเค้าเฝ้ามองและรอคอยโอกาสที่จะได้กลับมาหาฉันงั้นหรอ!! จากครั้งเมื่อตอนที่ฉันไปเดทกับเดลตันในร้านสเต็กนั่นก็ไม่ใช่ปาปารัซซี่แต่เป็นแจ็ค!

  ไปดูคอนเสิร์ตเค้าก็เลือกที่จะดูวันนั้น เฮ้อ.....นั่นแหละแจ็คละ คนเดียวคนเดิมที่คอยตามเป็นห่วงฉัน หึงฉันไม่ว่าฉันจะไปที่ไหนก็ตามฉันเดาว่าเค้าคงจะโกรธฉันไม่น้อยที่ฉันนอนกับผู้ชายคนอื่น แต่เค้าก็ไม่คิดที่จะปฏเสธฉันแต่เลือกที่จะกลับมาหาฉัน จนกระทั่งวินาทีสุดท้าย.......และเค้ายังเป็นคนเดียวที่ทำให้ฉันรู้สึกดี

 

“ที่รักเป็นอะไรไปรึเปล่า คุณร้องไห้หรอ ไม่เอานะเดซี่ของอย่าร้องไห้สิ”

 

“ขอโทษนะชาร์ล.....ฉันคงจะแต่งงานกับนายไม่ได้แล้วละ”

 

“ห๊ะ!!!!!!! เดี๋ยว!!! นี่มันหมายความว่ายังไง!!!”

 

“ฉันขอโทษ ฉันแต่งงานกับนายไม่ได้จริงๆชาร์ล ฉันขอตัวก่อน!”

 

“เดี๋ยว!”

 

     ฉันไม่ฟังเสียงเรียกของชาร์ล ฉันรีบหยิบกระเป๋าและวิ่งตรงไปยังรถของฉันทันที เมื่อฉันขึ้นมายังบนรถแล้วฉันจึงหยิบมือถือของฉันขึ้นมาดูและเปิดดูข้อความของแจ็คว่าเค้าส่งมาตอนไหน

    อื้ม.....เมื่อสักครู่นี้เอง น่าจะยังทัน! ฉันสตาร์ทเครื่อง ปลดล็อคเบรคมือและขับออกไปทันทีอย่างไม่รอช้า!!! ภาวนาขอให้แจ็คยังอยู่ที่สนามบินทีเถอะ ด้วยโปรดและไอ้อาการเวียนหัวบ้าๆนี่อย่าพึ่งทำอะไรฉันเลยนะ ขอให้ฉันได้เจอกับแจ็คก่อนได้มั้ย!!!

 

 

(เวลาต่อมา ณ สนามบิน)

 

               เอาละถึงแล้ว!! ฉันรีบลงจากรถล็อครถอะไรให้เรียบร้อยจากนั้นจึงรีบวิ่งตรงไปยังอาคารผู้โดยสารขาออก โอเคๆ ไปอังกฤษก็ต้องไปลอนดอน!! แต่....ฉันชักจะรู้สึกไม่ค่อยดีแล้ว คนที่ค่อนข้างเยอะมากจนทำให้ฉันรู้สึกอึดอัด เวียนหัวจนแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว

     แล้วไหนจะอาการคลื่นไส้นี่ โธ่!! แจ็คอยู่ไหนกันนะ!! วิ่งแหวกฝูงชนไปเรื่อยๆ พร้อมกับมองหาแจ็ค ซึ่งไม่รู้ว่าจะเจอรึเปล่า โอ๊ย!!! พระเจ้าลูกขอละ ขอให้เจอเค้าก่อนที่จะสายเกินไป ฉันเดินไปเรื่อยๆอย่างโซซัดโซเซ ด้วยความเหนื่อยและด้วยอาการเวียนหัว

    ทำให้ตอนนี้ฉันดูเหมือนกับคนเมาเอามากๆ และสายตาของฉันก็ไปสดุดอยู่กับ......แจ็ค!!!!!! ใช่!!!!! นั่นไงแจ็ค เค้าสวมเสื้อโค๊ชสีเทากับผ้าพันคอ และเค้ากำลังจะเดินเข้าประตูนั้นไป

 

“แจ็ค!!!!!!!!!!” ฉันตะโกนเรียกชื่อของเค้าอย่างสุดจนทำให้คนที่อยู่บริเวณนั้นต้องหันมามองฉันกันเป็นตาเดียว รวมถึงแจ็คที่ค่อยๆหันมาทางฉันด้วยความตกตะลึง คงไม่คิดว่าฉันจะมาตามหาเค้าถึงที่นี่สินะ

 

“เจสซี่.........”

 

“ฉันขอโทษ! ฉันขอโทษจริงๆที่ตัดสินใจแบบนั้น แต่....มันก็ทำให้ฉันได้รู้ตัวเอง ว่าฉันควรจะรักใคร ว่าฉันควรทำอย่างไร ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันมันโง่เองที่มองข้ามความรู้สึกของคุณไป ฉันรู้ว่าคุณรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่เห็นฉันอยู่กับคนอื่น เจ็บปวดที่ฉันพยายามผลักไสไล่ส่งคุณ แต่คุณก็ยังรักฉัน....รักฉันเหมือนเดิม เหมือนกับเมื่อ 10 ปีที่แล้วและยังให้อภัยฉันเสมอมา ฉันผิดเองที่ไม่ให้อภัยคุณแจ็ค.......”

 

“แล้วคำตอบจริงๆของคุณคืออะไรเจสซี่......” แจ็คพูดขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ฉันมากขึ้นเรื่อยๆ

 

“ฉันรักคุณ....ฉันรักคุณแจ็ค”

 

“ผมก็รักคุณเหมือนกัน........แต่ผมเองก็ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนกับชาร์ลนะ”

 

“ฉันไม่สน! รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันต้องการคุณ...” หลังจากที่ฉันพูดจบแจ็คเดินเข้ามาเช็ดน้ำตาของฉันเบาๆ พร้อมกับจ้องมองมาที่ดวงตาของฉันอย่างอ่อนโยนด้วยรอยยิ้มของเค้านี่แหละ รอยยิ้มแบบนี้แหละที่ฉันตามหา

 

“ผมก็ต้องการคุณเหมือนกันเจสซี่......ยังดีที่ไม่สายเกินไป”

 

“ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน แล้วมาเรียน่าละ”

 

“มาเรียน่าอยู่บนเครื่องบินแล้ว และดูเหมือนว่ามาเรียน่าคงจะต้องบินกลับไปที่อังกฤษคนเดียวซะแล้ว”

 

“เพราะว่าอะไรละ”

 

“เพราะว่าผมกำลังจะขอผู้หญิงที่ผมรักแต่งงานยังไงละ” ว่าแล้วแจ็คก็คุกเข่าลงตรงหน้าของฉัน ท่ามกลางสายตาของผู้คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบริเวณนั้น

 

“แจ็ค........”

 

“เจสซิก้า บริเทลจะว่าอะไรถ้าคุณจะมาเป็นว่าที่ภรรยาของผม” แจ็คหยิบแหวนเหชรวงเล็กที่ทำด้วยเงินออกมาจากกระเป๋าเสื้อของเค้า เล่นทำเอาฉันหน้าแดงด้วยความเขินอาย และยังน้ำตาไหลไม่หยุดด้วย

 

“คะ....ฉันอยากจะเป็นภรรยาของคุณและอยากจะอยู่กับคุณไปตลอดชีวิตของฉันเลยด้วย”

    จากนั้นแจ็คจึงค่อยๆสวมแหวนไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน เล่นทำเอาคนที่อยู่รอบๆพากันส่งเสียงโห่ร้องด้วยความยินดี และเสียงปรบมือที่ดังก้องไปทั่วทั้งอาคาร แต่....ไม่ไหวแล้วฉันรู้สึกเวียนหัวมาก จนฉันยืนไม่ไหวแล้ว.........

 

 

(หลายชั่วโมงต่อมา)

 

               โอย........หัวฉัน...เกิดอะไรขึ้น....ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นและพยายามมองไปรอบๆ ห้องสีขาวแห่งนี้ นี่ฉันตื่นมาในโรงพยาบาลงั้นหรอ ฉันจำได้ว่าฉันถูกแจ็คขอแต่งงานที่สนามบินแล้วทุกอย่างก็มืดไปหมด แล้วนี่มันอะไรกันฉันพึ่งจะสวมแหวนเองนะทำไมถึงต้องมีสายน้ำเกลือมาเจาะที่แขนของฉันด้วยละ

 

“อ้าว ฟื้นแล้วหรอเจสซี่”

 

“อื้ม.....ฉันฟื้นแล้วเกิดอะไรขึ้น”

 

“ผมเห็นคุณเป็นลมไปก็เลยพามาส่งที่โรงพยาบาล แล้วจอนนี้ผมก็รอให้คุณหมอมาบอกผลตรวจว่าคุณเป็นอะไรกันแน่”

 

“โอเคๆ โอย......เวียนหัวเป็นบ้าเลย”

 

“ไม่เป็นไรแล้วที่รัก....ผมอยู่นี่แล้ว”

 

“ฉันรู้แล้วน่า....”

 

“เอ่อ.....คุณคือสามีของคุณเจสซิก้าใช่มั้ยคะ” พยาบาลสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาห้องพร้อมกับเอกสารบางอย่างในมือ คงจะเป็นผลตรวจสินะ

 

“เอ่อ.......จะว่าไปก็อาจใช่ว่าแต่ผลตรวจว่ายังไงบ้างครับเธอเป็นอะไร”

 

“คะ ยินดีด้วยนะคะภรรยาของคุณกำลังตั้งท้อง”

 

“ห๊ะ!!!”

 

“ห๊ะ!!! ท้อง!!!!!” แจ็คตะโกนขึ้นจากนั้นเค้าจึงเป็นลมลงไปนอนลงกับพื้น!!!!

 

“แจ็ค!!!!!!!!!!”

 

“เดี๋ยวไปตามหมอมาให้นะคะ!!!!” ว่าแล้วพยาบาลสาวก็รีบวิ่งออกไปจากทันที และจากนั้นก็มีบุรุษพยาบาลมาช่วยกันแบกแจ็คให้ไปนอนที่โซฟาที่อยู่อีกด้านหนึ่งของห้อง ส่วนฉันก็รีบหยิบมือถือของฉันขึ้นมาและกดโทรไปหาแม่กับพ่อของฉัน

 

“แม่!!!”

 

[อะไรของลูกเนี่ยจะตะโกนทำไม!!]

 

“หนูท้องแล้วคะแม่!!!!!!!”

 

[ห๊ะ!!! ท้องแล้ว!!!]

 

“ใช่!!!!!”

 

[เดี๋ยวแม่วิ่งไปบอกพ่อก่อนนะ!!!!]

 

“จ๊ะ!!!”

 

[พ่อ!!!!! เจสซี่ท้องแล้ว!!!!]

    ฉันได้ยินเสียงของแม่ตะโกนเรียกพ่อมาแต่ไกลเลย ดูเหมือนว่าแม่ของฉันจะดีใจมากเลยนะ คงกลัวว่าจะไม่ได้อุ้มหลานละสิ โธ่! เห็นแบบนี้ฉันก็อายเหมือนกันนะ

 

“แต่แม่งั้นหนูขอวางสายแค่นี้ก่อนละกัน”

 

[ได้ๆเดี๋ยวว่างๆ แม่กับพ่อจะเข้าไปเยี่ยมละกัน]

 

“จ้าๆ รักแม่กับพ่อนะ”

 

    ว่าแล้วฉันก็กดวางสายไป พร้อมกับค่อยๆถอนหายใจเล็กน้อย เฮ้อ สุดท้ายฉันก็ท้องจนได้สินะ มีแม่แบบนี้ลูกจะเกลียดแม่มั้ยนะ ฉันลูบท้องของตัวเองไปพรางๆพร้อมกับนั่งคิดทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้น

    นี่ฉันมาถึงจุดนี้ได้ยังไงกันนะ ทีแรกฉันแค่ได้พูดคุยกับเค้าและจนถึงคืนที่พวกเราเมา พวกเราพลาดและก็มีเรื่องราวต่างๆเกิดขึ้นมากมาย และดูตอนนี้สิฉันกำลังท้อง ท้องกับคนที่ฉันเคยคิดว่าเกลียด

   เปลี่ยนเป็นความรักฉันมิอาจจะปฏิเสธได้ อย่างที่พ่อของฉันได้บอกเอาไว้ให้เลือกคนที่เรารักไม่ใช่เลือกที่ฐานะ ไม่งั้นฉันคงไม่เลือกที่จะฝืนสังขารของตัวเองจนเป็นลมหรอกนะ

 

“โอย.....หัวของผม” แจ็คที่พึ่งได้สติค่อยๆลุกขึ้นนั่งบนโซฟา

“ฟื้นแล้วหรอ!”

 

“ใช่....ว่าแต่เกิดอะไรขึ้น” แจ็คค่อยๆเดินแบบซึมๆมานั่งลงที่เก้าอี้ที่อยู่ข้างเตียงของฉัน ซึ่งมันทำให้ฉันอดที่จะหลุดหัวเราะออกมาไม่ได้

 

“ฟังอีกรอบนะที่รัก”

 

“อื้ม...ว่า”

 

“ฉันท้องแล้ว!”

 

“โอ้! พระเจ้าช่วย! เรื่องจริงหรอเนี่ย!!”

 

“ใช่!”

 

“เฮ้อ....แบบนี้ก็ไม่ต้องแต่งงานแล้วสิ แต่มาอยู่เป็นภรรยาของผมเลย!”

 

“เดี๋ยวๆ ใจเย็นหน่อยสิแต่งงานให้พิธีสักหน่อยก็ได้มั้ง!”

 

“แหม....ก็ผมอยากได้คุณมาเป็นภรรยาของผมแย่แล้วนี่”

 

“ก็เป็นอยู่แล้วไง”

 

“ครับๆภรรยาของผม”

    ว่าแล้วแจ็คก็ลุกขึ้นยืนและค่อยๆโน้มตัวลงมาจูบฉันอย่างอ่อนโยน นี่แหละ จูบแบบนี้นี่แหละที่ฉันต้องการ อีกทั้งยังเป็นตอนจบในแบบที่ฉันต้องการด้วย เห็นมั้ย!!!!! นางเอกนิยายอ่ะ เค้าต้องจบกันแบบนี้!!!!!!! และนี่ก็คือเรื่องราวทั้งหมดของผู้หญิงคนหนึ่งที่เคยถูกใครๆต่างเรียกว่า “ยัยบิทช์!!!!!”

 

จบ.

(ปล.ยังมีตอนพิเศษอีกนะ)