ตาบ้าปากร้าย กับยัยวายร้ายตัวแสบ

.'นี่ๆยัยส้มเป็นอะไรหรอวันนี้ ดูเหม่อๆ หรือว่าคิดถึงใครอยู่ หึหึ'

ฉันพูดสิ่งที่เกิดขึ้นให้ยัยเพื่อนซี้ฉันฟัง ยัยมะนาวแปลงร่างในทันที

  ..วิ๊ง..ๆ หึ หึ ว่าแล้วเชียว สายตาอิฉันไม่เคยพลาด พร้อมทั้งกระโดดโลดเต้น ไปมา

..เฮ้ยแก ดังไปแล้ว เดี๋ยวมีคนได้ยิน

-         ไม่ทันซะแล้วละสิ สาวๆในห้องต่างหันมาซุบซิบกัน ซึ่งคงไม่ต้องบอกว่า ข่าวนี้จะสะเทือนในรั้วโรงเรียนแค่ไหน ยิ่งพี่โอ๋ ใครๆก็หมายปอง นั่นหมายความว่าการที่มีใครได้ครอบครองพี่แก อาจส่งผลตามมาด้วย ซึ่งแน่นอน ในพักเที่ยงวันนั้น

  ฉันนั่งโต๊ะประจำในโรงอาหาร พี่โอ๋ก็เดินมานั่งด้วยเหมือนปกติ แต่สายตาหลายต่อหลายคู่จ้องมองเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อฉัน ซึ่งฉันก็พยายามไม่สนใจอะไรทั้งนั้น พี่โอ๋ถามฉันขึ้นมาเบาๆ

.'เป็นอะไรหรอทำไมวันนี้มีแต่คนจ้อง ไปทำอะไรมาหรอ' พี่โอ๋มองซ้ายมองขวาพร้อมหันมาถามฉัน

..ก็คือว่านะ มีคนได้ยินเรื่องพี่กับส้มนะ เลยเป็นแบบที่เห็นละ พร้อมทั้งยกมือ ไหว้

ขอโทษทีนะ

..'ไม่เป็นไรหรอก อย่างงัยสักวันพวกนั้นก็ต้องรู้ พี่ไม่ว่าอะไรหรอก' พร้อมทั้งลุกขึ้นยืนวางช้อนลง แล้วเดินมาข้างๆฉัน

. พี่เขาเอื้อมมือมาโน้มหัวฉันมาลูบเบาๆสองสามรอบพร้อมทั้งกวาดสายตาไปรอบๆโรงอาหาร ซึ่งทุกคนต่างหันหน้าหนีกันหมด แล้วกลับมานั่งลงที่เดิม

 ‘พี่ทำอะไรหรอ’ ฉันถามพี่โอ๋

 ‘ ก็ทำให้เขาเห็นไงละ’ จะได้ไม่ต้องสงสัยหรือซุบซิบอะไรกัน จะได้ไม่มีปัญหา

  ยัยมะนาว แปลงร่าง ลุกขึ้น ยกนิ้วให้ ‘พี่เจ๊งโครตเลย หึหึ ไม่เสียแรงที่ยัยส้มลากลงน้ำมาได้ วิ๊งๆๆ ’

  มานี่เลย ยัยมะนาว พี่โอ๋ลุกขึ้น เพราะแกไช่มั้ย พร้อมทั้งยกมือเขกหัวไปทีนึง เสียงดังตุ๊บ

ง่า เขาขอโทษๆ พี่แรงเยอะไปมั้ย เบาๆกับสาวผู้น่ารักไม่ได้เลยหรอ  มะนาวพูดพร้อมทั้งหัวเราะออกมา

 แล้วเราสามคนก็หัวเราะออกมา คิกคักๆ

  ช่วงเวลาที่น่าอึดอัด พี่เขาก็ช่วยทำให้มันดูเบาลง เราสองคนเริ่มไปในทิศทางที่ดีขึ้น

ซึ่งมันก็ยังไม่ทำให้ฉันหมดปัญหาไปซะทีเดียว

  ช่วงเวลาที่อยู่นอกห้องมักมีสาวๆที่แอบชอบพี่เขามาถามถึงเรื่องเราสองคน ซึ่งฉันก็ตอบไป แต่บางคนก็มาหาเรื่องหรือมาแกล้งฉัน ซึ่งช่วงหลังๆมันเริ่มถี่ขึ้น แต่ก็เข้าใจนะ แต่เรื่องนี้ฉันไม่เคยบอกพี่เขาเลย อย่างน้อยต้องพยายามแก้ไขก่อน

 เย็นวันนั้น ฉันออกมาสายเพราะ หารองเท้าอยู่ พี่โอ๋สงสัยจึงเดินเข้ามาหา เพราะคงรออยู่ด้านนอกนานแล้ว

พบฉันกำลังมองหาบางอย่างเลยมาช่วยหา

ฉันพยายามพูดแก้ขัดไปก่อนว่า ..วางเอาไว้แถวนี้ไม่รู้ว่าตรงไหน

ซึ่งไม่นานนักพี่โอ๋ก็เจอรองเท้า แต่ข้างในรองเท้ามีกระดาษแผ่นหนึ่งเสียบเอาไว้ด้วย

ข้อความนั้น

หากคราวหน้าแกยังไม่ยอมเลิกรากับพี่เขา จะเล่นให้หนักกว่านี้ ลงชื่อ .อริสา

 เช้าวันรุ่งขึ้นพี่โอ๋บุกไปยังห้องของคนคนนั้น พร้อมทั้งยื่นจดหมายที่อริสาเขียนไว้ให้

แล้วพูดว่า ‘ส้มเป็นแฟนพี่ ถ้ามีอะไรมาคุยกับพี่ หวังว่าทุกคนคงเข้าใจนะ’ แล้วเดินออกมาด้วยท่าทีที่โมโห

 ท่ามกลางความวุ่นวายนั้น ฉันเหมือนกลายเป็นตัวปัญหา เป็นคนที่สร้างความวุ่นวายให้พี่เขา ทั้งที่ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยเลย

.ฉันพูดกับพี่โอ๋ ว่าไม่ต้องทำแบบนี้ก็ได้ เดี๋ยวพวกนั้นก็เลิกยุ่งเองแหละ

‘ไม่ได้หรอก มีอะไรก็ต้องช่วยกันแก้สิ’

รู้นะว่าทุกอย่างมันไม่ได้สวยงามตลอดหรอก ถ้ามีอะไรก็บอกนะทีหลัง

 เส้นทางมันไม่ได้ราบเรียบเสมอ แค่ถ้าเราจะเดินไปด้วยกัน เราต้องเลือกเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด โอเคนะ

‘รู้สึกว่าพี่เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ’ ฉันพูดออกมา

‘ไม่แปลกหรอก แค่พี่ไม่เคยพูด เหอๆ’ พี่โอ๋ตอบกลับมา

ฉันยื่นมือไปหาพี่เขา พร้อมทั้งลูบหัวพี่เขาเบาๆทีหนึ่ง

‘ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะ ป่ะ กลับบ้าน’

พี่แกยอมให้ฉันจับหัวโดยไม่ว่าอะไร ทั้งที่เป็นเมื่อก่อนนะหรอ ฉันคงโดนเขกหัวไปแล้วพร้อมทั้งหันมายิ้มให้ฉัน

ทุกๆสิ่งมันกำลังก้าวไปอย่างช้าๆ เราสองคนใช้เวลาเพื่อเรียนรู้กัน และกัน

เช้าวันรุ่งขึ้น

แกยัยลิงป่า ยังส้มเน่า ตื่นๆ ไปเรียนเร็ว

โอ๊ย!จะไปไหนก็ไปรำคาญคนจะนอน รีบนักก็ไปก่อนเลย

โห นิสัยไม่เปลี่ยนเลยสักนิด แต่ใครคนนั้นก็ยังยืนรอฉันอยู่เหมือนเดิมทุกๆวัน ไม่เคยเปลี่ยน