In My Side

        ฉันลืมตาขึ้นจากความมืด แสงอาทิตย์ส่องกระทบเปลือกตาทำให้ฉันต้องพลิกตัวหันไปอีกด้านหนึ่งของห้อง เสียงแหลมแหบพร่าของผู้เป็นป้าดังลอยมาตามอากาศผ่านประตูห้องและเข้าหูฉันในที่สุด

"รัน! อีกแค่สิบห้านาทีนะ ป้าให้อีกแค่สิบห้านาที!!!" ประโยคนี้ฉันเคยได้ยินเมื่อสองปีก่อน ตอนที่ป้าพ่อและแม่กำลังพาฉันไปทะเล แต่ทว่าฉันกลับไม่ยินดีปรีดาเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าโศรกเศร้าอะไรมากมาย ก็แค่ฉันต้องย้ายบ้าน ย้ายที่อยู่ ย้ายโรงเรียนไปอีกเมืองนึง เมืองที่เก่าแก่ ลึกลับไร้ประวัติและข้อมูลในวิกิพีเดีย เหล่าบรรพบุรุษรุ่นแล้วรุ่นเล่าของฉันล้วนใช้บั้นปลายชีวิตกันที่นี่ ในบ้านคุณย่าฮันกังซุง จะว่าไปฉันก็ไม่เจอท่านนานแล้วหลังจากพ่อแม่ฉันประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ แต่หลังจากนี้ก็คงไม่ต้องคิดถึงเรื่องนี้แล้ว เพราะฉันจะย้ายไปอยู่กับย่าและป้าที่นั่น ที่เมืองซงกุง

"ร้านย่าก็เก่ามากแล้วล่ะ ป้าซื้อไม้ท่อนกับสีทาบ้านไว้แล้วอยู่หลังรถน่ะนะ"

"บอกหนูทำไมล่ะ พรุ่งนี้หนูก็ไปเรียนแล้ว ไม่มีเวลามาทาสีบ้านหรอกนะ"

"ก็ไม่ได้บอกให้ทำพรุ่งนี้นี่ อีกสิบชั่วโมงก็ถึงแล้ว ก็ช่วยย่าเค้าทำไปก่อนเถอะ ป้าไปส่งแกเสร็จก็ต้องไปเซ็นรับงานใหม่อีก"

"ทาสีบ้านตอนสามทุ่มเนี่ยนะ?"

"แกจะทาสีตอนเช้าให้ลูกค้ากินข้าวต้มผสมสีเคลือบไม้ก็ได้นะ" 

"....."

        ไม่ใช่ว่าฉันไม่ชอบหรือมีอคติกับการย้ายที่อยู่ในครั้งนี้หรอกนะ ด้วยเหตุผลหลายประการที่เป็นผลกระทบจากเหตุการณ์ที่พ่อแม่ฉันเสียไป ฐานะทางการเงินของครอบครัวลดตํ่าลง โรงเรียนเดิมที่ค่าเทอมเฉียดเเสนนั่นก็คงไม่ไหวสำหรับผู้ปกครองคนเดียวของฉันตอนนี้ก็คือคุณจาจังมยอน คุณป้าของฉัน โซลกลายเป็นเมืองที่ยากจะอยู่อาศัยด้วยความไม่สะดวกสบายหลายๆอย่าง ป้าตัดสินใจและฉันก็เองก็เห็นพ้องต้องกับท่านว่าเราควรกลับเมืองบ้านเกิด แต่การย้ายบ้านอย่างกระทันหันนั่นทำให้ฉันต้องลาเพื่อนๆ ห้างสรรพสินคา้า ร้านเกมส์ และร้านเครื่องสำอาง ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุ้นเคย นั่นออกจะทำให้ฉันหัวเสียไม่น้อย โดยเฉพาะเมื่อฉันต้องอยู่ห่างกับจองวู รักแรกของฉัน

 21:14PM

"ป้า เราเคยมาที่เมืองนี้ด้วยเหรอ" แน่ล่ะ เพราะสถานที่นี้ไม่คุ้นตาฉันเอาซะเลย ป้ายปักชื่อเมืองก็ทำด้วยไม้เขียนด้วยช้อคสีขาวที่ดูเหมือนโดนฝนทีชื่อเมืองก็จางหายไป ตอนนี้เมืองซงกุงก็เลยกลายเป็นเมืองซงกงไปโดยปริยาย ไม่แปลกใจเลยที่เมืองนี้จะแทบไม่มีประวัติว่าอยู่ในเกาหลี ก็ข้อมูลแม้แต่ป้ายชื่อหมู่บ้านยังคลาดเคลื่อนได้ขนาดนี ฉันชักจะไม่แน่ใจแล้วว่าเมืองที่ฉันรู้จักว่าชื่อซงกุงนั่นเป็นข้อมูลที่ถูกต้องรึปล่าว-_-

"มาตอนสี่ห้าขวบได้ล่ะมั้ง เมื่อก่อนเมืองนี้ดูจะเจริญตากว่านีเยอะเลย" 

     ป้าขับรถผ่านทางเข้าถนนคอนกรีตที่เต็มไปด้วยหลุมจากรถบรรทุก มีต้นสนสูงใหญ่ปกคลุมตลอดทางคอนกรีต ตัวเมืองน่าจะอยู่ลึกหน่อย ทางเข้าเมืองนี้ทำให้ฉันนึกถึงหนังแฟนตาซี เพราะตลอดทางเข้ามีหมอกปกคลุมต่อให้ไม่เป็นกลางคืน ดูก็รู้ว่าต้นสนนี่สามารถครอบคลุมถนนและบังแสงอาทิตย์ยามเช้าทำให้ทางเข้าที่นี่ดูมืดมนตลอดทั้งกลางวันและกลางคืน ป้าบอกว่าที่นี้ก็เหมือนโซลเมื่อหกสิบปีที่แล้ว หรือจะพูดให้นึกภาพออกก็คงจะเป็นเมืองเมื่อสมัยคุณย่ายังสาวสะพรั่งล่ะมั้ง

"ถึงแล้ว" 

    รถจอดอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ทำด้วยไม้ที่ฉันคุ้นเคย มีป้ายติดหน้าบ้านว่าซังกุง นั่นเกือบจะทำให้ฉันเข้าใจผิดว่านี่เป็นร้านของนางในในวังสมัยก่อน(ซังกุงเป็นหัวหน้านางในในวัง)เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมป้าถึงเร่งให้ฉันทาสีบ้านใหม่เร็วๆ ก็นอกจากสีเดิมที่กำแพงจะเก่าเกรอะแล้วสียังลอกออกมาเป็นผงเลอะเทอะไปหมด 

"ย่าคงจะหลับแล้วล่ะ หลานเอาของขึ้นไปเก็บบนห้องแล้วลงมาทาสีตรงที่ลอกออกเยอะๆไปก่อนก็แล้วกัน"

"เซ็นรับงานอะไรตอนสามทุ่มเหรอคะ" 

"โรงงานอาหารทะเลเล็กๆน่ะ ไปคุมพวกคนงาน ป้าคุยกับเจ้าของไว้แล้วเซ็นเสร็จก็รับเงินครึ่งนึงก่อนเลย เอาไปจ่ายค่าเทอมรันพรุ่งนี้ไง" 

"แล้วชุดเครื่องแบบนักเรียนล่ะ"

"ใส่ชุดบ้านไปก่อนละกัน โรงเรียนที่นี่เค้าไม่เคร่งกฏอะไรหรอก ห้องรันอยู่ชั้นสองเดินขึ้นบันได ประตูสีฟ้าทางซ้ายมือนะ"

 ว่าแล้วป้าก็ขึ้นรถทิ้งกุญแจบ้านไว้ให้ฉัน ฉันแบกกระเป๋าลากสองใบกับเป้อีกหนึ่งขึ้นบันไดดังเอี้ยดอ้าดน่าหวาดเสียวแสดงให้เห็นถึงความเก่าและความเปราะเป็นโพรงของไม้ เวลาหลายปีที่ฉันจากที่แห่งนี้มาทำให้ความทรงจำที่มีกับที่นี่เลอะเลือนไปมากจนลืมไปหมดแล้วว่าส่วนไหนของบ้านเป็นยังไงแต่ฉันจำได้ว่าชั้นบนสุดหรือชั้นที่สามมีห้องใต้หลังคาอยู่ เมื่อก่อนฉันกับพ่อชอบขึ้นไปกินคุ้กกี้ดูการ์ตูนกันที่นั่น

 "ใครน่ะ" 

 เสียงทุ้มหวานจากทางหน้าประตูห้องเอ่ยขึ้น ร่างสูงโปร่งถือถุงพลาสติดห่ออะไรสักอย่าง ทำหน้ามุ่ยคิ้วขมวด

....หล่อมาก

"เธอเป็นใครอ้ะ?"

 ชายผู้หล่อเหลาพูดด้วยเสียงชวนสงสัยแกมน่ารัก

"นะ นายน่ะเป็นใคร! เข้ามาบ้านย่าฉันได้ยังไง!"

 "ย่า? ยายกุงเป็นย่าเธอเหรอ? อ้ออออ จำได้ละ"