บ่วงรักเพลองอาฆาต

เสียงดนตรีไทยยังคงแว่วอยู่ในหูพลอยจนมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น “พลอยคุณเป็นอย่างไรบ้างครับ” พลอยค่อยๆลืมตา เสียงดนตรีไทยค่อยๆเงียบหายไป สิ่งที่เธอเห็นอยู่ตรงหน้าคือชายคนรักของเธอ “เอก” พลอยพูดได้แค่นั้น เอกพยุงตัวพลอยให้ลุกขึ้นนั่งแล้วถามอย่างร้อนรน “คุณเป็นอย่างไรบ้างครับ ทำไมอยู่ดีๆถึงเป็นลมไป” พลอยกำลังจะพูดแต่คิดขึ้นได้ว่าพูดไปถ้าเอกเชื่อก็คงดีแต่ถ้าไม่เชื่อเธออาจกลายเป็นคนที่งมงายในสายตาคนรักของเธอก็เป็นได้ “สงสัยวันนี้ทำงานหนัก ขอโทษนะเอกทำให้เอกหมดสนุกเลย” “คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้วครับ” เอกยิ้มแล้วชวนพลอยกลับบ้านระหว่างที่เอกจูงมือพลอยเดินกลับไปที่รถมีหญิงชราอายุร้อยปีเศษ ใส่เสื้อขาดๆสีดำ นุ่งผ้าถุงเก่าๆสีดำเช่นเดียวกัน ไม่ใส่รองเท้า เดินมาทางพลอยและจับแขนพลอยไว้และพูดขึ้นว่า “ระวังสิ่งที่เคยทำไว้ในอดีต จะส่งผลในเร็ววัน” และมองหน้าพลอยด้วยสายตาเคียดแค้นราวกับพลอยเคยไปทำอะไรไว้ให้อย่างไม่น่าให้อภัย หรือจะเป็นเช่นนั้น เอกเห็นดังนั้นจึงรีบดึงแขนยายคนนั้นให้ปล่อยพลอย เรี่ยวแรงหญิงชราหรือจะสู้แรงชายหนุ่มได้ เอกแทบไม่ได้ออกแรงมากนักแขนพลอยก็หลุดออกจากมือหญิงชราคนนั้น เอกรีบจูงพลอยเดินไปที่รถและสตาร์ทเครื่องออกไปทันที หญิงชราคนนั้นยังคงมองตามทั้งคู่จนลับสายตา แต่ทว่าเหมือนพลอยยังไม่ได้สติรู้สึกตัวอีกทีตอนอยู่หน้าบ้าน เอกพยายามเรียกพลอยหลายครั้งมากเพื่อจะบอกว่าถึงบ้านพลอยแล้ว จนเอกต้องเอี้ยวตัวเพื่อเอามือไปจับมือพลอย พลอยสะดุ้งสุดตัวและรีบสะบัดมือออก เอกตกใจจึงรีบคว้ามือพลอยไว้ “พลอย ผมเอกเองครับ พลอยเป็นอะไรไปไม่พูดไม่จาตั้งแต่เจอยายคนนั้นแล้วพลอยมีอะไรหรือเปล่า ผมเป็นห่วงมากนะครับ” เอกถามคำถามต่างๆนาๆจนไม่มีจังหวะให้พลอยตอบ “พลอยขอตัวพักผ่อนก่อนนะค่ะเอก วันนี้พลอยเหนื่อยเหลือเกิน” แล้วพลอยก็เดินเข้าบ้านไปปล่อยให้เอกมองตามด้วยแววตาที่มีแต่คำถาม พลอยเดินขึ้นมาบนห้องนอนตัวเองและนั่งลงบนเตียงและถอนหายใจหลายต่อหลายครั้ง แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งกับเสียงโทรศัพท์พอมองไปยังหน้าจอจึงเห็นว่าเป็นเอกจึงถอยหายใจอีกครั้งไม่ใช่เพราะความเบื่อหน่ายหรือหมดรักเอกแต่เป็นเพราะเรื่องที่เจอเธอไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้แม้กระทั่งเอก “มีอะไรหรือคะเอก” พลอยรับโทรศัพท์และพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ผมกลับบ้านก่อนนะครับพลอย” “อ้าว คุณยังไม่กลับอีกหรือค่ะ” พลอยตอบและรีบเดินไปยังหน้าต่างเห็นเอกนั่งอยู่บนรถจักรยานยนต์และมองขึ้นมาบนห้องนอนของเธอ “คุณคงเหนื่อยจริงๆนะครับ เลยลืมไปว่าทุกครั้งที่ผมมาส่งคุณผมจะรอคุณขึ้นห้องนอนและมายืนโบกมือให้ผมที่หน้าต่างห้องนอนทุกครั้ง” “ขอโทษจริงๆคะเอก พลอยรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ เอกกลับบ้านดีๆนะคะ” จากนั้นพลอยก็โบกมือเพื่อล่ำลาเอกผ่านหน้าต่างห้องนอน เอกสตาร์ทเครื่องและขับออกไปพลอยมองเอกจนลับสายตา ขณะที่พลอยกำลังหันกลับมาพลอยต้องสะดุ้งอย่างสุดตัวอีกครั้ง ยืนนิ่งเพราะหางตาเธอเห็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว เธอคนนั้นอีกแล้วแต่ทว่าครั้งนี้ผู้หญิงคนนั้นหันหน้ามามองเธอ เธอรู้สึกได้แต่ไม่กล้าหันกลับไปมอง ได้แต่ภาวนาในใจและค่อยๆเดินไปยังที่นอนพยายามทำเหมือนไม่เห็น ทำเหมือนไม่มีอะไรแต่แล้วก็มีเสียงผู้หญิงหัวเราะดังขึ้นและพูดขึ้นว่า “กูรู้ว่ามึงเห็นกู มึงหนีกูไปไหนไม่พ้นหรอกอีลำดวน” สิ้นสุดคำพูดพลอยก็เป็นลมไป เสียงนกกระจิบ นกกระจอกดังขึ้นในยามใกล้รุ่งฟังแล้วสดชื่น เคล้ากับเสียงกระดิ่งที่รับลมยามเช้าที่ส่งเสียงอยู่ที่หน้าต่าง แต่แล้วพลอยก็นึกขึ้นได้ว่าห้องนอนตัวเองไม่มีกระดิ่งหรืออะไรที่แขวนรับลมไว้ที่หน้าต่าง พลอยสะดุ้งขึ้นมานั่ง สิ่งที่เห็นคือเธออยู่ในมุ้งสีขาวสะอาดเธอยิ่งตกใจเพราะบ้านเธอไม่มีมุ้ง เธอมองหันรอบๆเตียงนอนที่เธอนอนมีเสาสี่เสา มุ้งสีขาวสะอาด ผ้าปูสีขาว ผ้าห่มเป็นผ้าแพรสีชมพูเธอรู้ทันทีที่นี่ไม่ใช่บ้านเธอ แล้วเธออยู่ที่ไหน เธอไม่ทันได้ค้นหาคำตอบก็มีเสียงผู้หญิงดังขึ้น “ตื่นแล้วหรือเจ้าคะคุณหนู” เธอมองไปยังต้นเสียงเป็นผู้หญิงทรงผมสั้นโบราณ นุ่งโจงกระเบนสีเทา ห่มแพรสีฟ้าคราม เธอยิ่งตกใจหน้าตาตื่นแล้วกรีดร้อง หญิงสาวคนนั้นจึงรีบเข้ามาจับมือแล้วพูดว่า “คุณหนูลำดวนเป็นกระไรหรือเจ้าคะ นี่บัวเอง คุณหนูจำบัวได้หรือไม่เจ้าค่ะ” พลอยพยายามตั้งสติและคิดว่าตนฝันไปจึงพยายามรวบรวมสมาธิแล้วเผชิญหน้ากับฝันแปลกๆครั้งนี้ “นี่เราอยู่ที่ไหน” พลอยถาม “ก็ห้องนอนคุณหนูไงเจ้าค่ะ คุณหนูจำมิได้หรือเจ้าค่ะ” พลอยทำท่าทางเหมือนจำได้แล้วถามต่อ “เกิดอะไรขึ้น” “ทำไมคุณหนูพูดจาพิลึกจังเจ้าค่ะ มิคุ้นหูเลย คุณหนูตกเรือระหว่างที่เราไปเก็บดอกบัวที่บึงหลังเรือนนะเจ้าค่ะ ดีนะคะที่พี่ไม้มาช่วยไว้ทัน แต่คุณหนูก็มิได้สติอยู่นานโขเลย” “ไม้”พลอยพูดด้วยน้ำเสียงสงสัย “พี่ไม้ไงเจ้าค่ะคุณหนูจำมิได้หรือเจ้าค่ะ”บัวถามกลับด้วยน้ำเสียงสงสัยและสีหน้าฉงน เมื่อพลอยเห็นอย่างนั้นจึงทำท่าทีว่าจำได้และได้มองหน้าบัวให้ชัดขึ้น บัวหน้าตารุ่นราวคราวเดียวกับเธอ หน้าตาสะสวยแต่ออกคล้ำแดดกร้านลมเหมือนคนทำงานหนัก จะว่าไปไม่เป็นเช่นนั้นได้อย่างไรเพราะบัวเป็นทาสอยู่ในเรือนพระยาบริรักษ์และคุณหญิงมาลัยผู้เป็นบิดามารดาของลำดวน พลอยจ้องหน้าบัวได้ไม่นานนัก สีหน้าบัวจากที่สะสวยเริ่มหมองคล้ำ สายตาที่ดูเป็นมิตรกลายเป็นอาฆาต พลอยตกใจจนถอยหลังไปชนหัวเตียง บัวขึ้นมานั่งบนที่นอนและเอาหน้าที่คล้ำ เลือดไหลออกจากจมูกทั้งสองข้าง นัยน์ตาเหลือแต่สีขาว ยื่นเข้ามาใกล้หน้าพลอยมากขึ้นและพูดขึ้นว่า “จำอิชั้นได้รึยังเจ้าค่ะอีคุณหนูลำดวน” พลันหัวเราะด้วยน้ำเสียงที่ชวนขนลุก พลอยกรีดร้องขึ้นราวกับคนเสียสติและสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อกาฬแตกเต็มตัวราวกับคนที่ยืนตากแดดมาค่อนชั่วโมง “นี่เราฝันไปหรือนี่ ทำไมน่ากลัวจัง” พลอยได้แต่รำพึงรำพันกับตัวเอง มองนาฬิกาพบว่าตอนนี้เป็นเวลาสิบนาฬิกาแล้วโชคดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์ เธอจึงไม่ต้องไปทำงาน เรื่องราวความฝันยังคงติดอยู่ในหัวพลอยจนเธอไม่เป็นอันทำอะไร มีแต่คำถาม “ทำไมบัวถึงพูดกับเราอย่างนั้น” “เกี่ยวข้องอะไรกับวิญญาณผู้หญิงหน้าบ้านไหม” “ลำดวนหล่ะเป็นใคร” “ไหนจะไม้อีก” ยิ่งคิดยิ่งพูดกับตัวเองพลอยก็รู้สึกเหมือนจะเสียสติจริงๆ เธอพยายามสลัดความฝันออกจากความคิดและพยายามหาอะไรทำเพื่อที่จะไม่ให้ตนเองฟุ้งซ่าน พลอยทำงานบ้านจนถึงช่วงโพล้เพล้เธอเหนื่อยจึงมานั่งพักที่โซฟาและเปิดโทรทัศน์ดู ดูได้ไม่นานเธอก็เผลอหลับไป