บ่วงพิศวาส ทาสอเวจี

ตอนที่ 5 หลอกล่อ

            วันครบรอบการก่อตั้งบริษัทเอกภพนำพนักงานยี่สิบกว่าคนไปที่บ้านเด็กกำพร้าด้วยรถตู้แล้วขับรถยนต์ส่วนตัวนำทางไปเพราะเขามั่นใจว่าไม่มีใครรู้จักทางแน่นอน สิบเอ็ดโมงตรงเอกภพก็พาทุกคนมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังโตเขาทอดสายตามองเข้าไปแล้วภาวนาในใจว่าขอให้มีโอกาสได้เจอเด็กสาวคนนั้น

            “อี๋ อย่าเข้ามาใกล้นะ” กชกรเดินเอียงตัวหลบเด็กน้อยที่หน้าตามอมแมม

            “โอ๋ พี่ล้อเล่นค่ะ” หญิงสาวรีบเปลี่ยนสีหน้าทันทีเมื่อเห็นว่าเจ้านายสุดหล่อของเธอชักสีหน้าด้วยความไม่พอใจ

            “ตูน มาหาพี่” กะทิเดินเข้ามาอุ้มเด็กน้อยให้ออกห่างจากผู้หญิงที่ตั้งท่ารังเกียจ เธอทราบจากครูสร้อยฟ้าแล้วว่าวันนี้จะมีพนักงานจากบริษัทแห่งนึงมาเลี้ยงอาหารกลางวันมื้อใหญ่ให้เด็กๆ ในบ้าน

            “อ้าว คุณนั่นเอง” สร้อยฟ้าทักทายชายหนุ่มที่เธอเพิ่งได้เจอเมื่อไม่กี่วันก่อน

            “สวัสดีครับคุณสร้อยฟ้าผมเป็นตัวแทนของบริษัทครับ” เอกภพแนะนำตัวอีกครั้ง

            “ใจดีจังเลยนะคะ เด็กๆ ดีใจกันมากเลยค่ะที่วันนี้จะได้กินไอติมกัน” ไม่บ่อยนักที่เด็กในบ้านจะได้กินส่วนมากก็ต้องรอผู้ใจบุญมาบริจาคให้นั่นแหละเด็กๆ ถึงจะได้กินกันทั่วทุกคนแค่ไอติมก้อนเดียวมันก็ทำให้เด็กกำพร้ายิ้มไปได้ทั้งวัน

            “ด้วยความยินดีครับคุณสร้อยฟ้า” เขาพูดกับผู้หญิงตรงหน้าแต่สายตากลับมองตามเรือนร่างของสาววัยแรกแย้มแบบไม่ละสายตา

            “เอ่อ กะทิทำอะไรให้คุณไม่พอใจรึเปล่าคะ” สร้อยฟ้าถามชายหนุ่มเพราะเป็นนาทีแล้วที่เขามองลูกสาวของเธอ

            “อ้อ ไม่ใช่แบบนั้นครับผมแค่สงสัยว่าทำไมพ่อแม่ถึงทิ้งเด็กน่ารักๆ แบบนี้ได้ลงคอ”

            “เพราะความไม่พร้อมแหละค่ะ” สร้อยฟ้าตอบแล้วก็ถอนหายใจ เธอเดินนำทุกคนเข้าไปที่โรงอาหารแล้วต่างก็กุลีกุจอหยิบนั่นจับนี่จนเด็กๆ ได้รับอาหารและขนมครบทุกคน

            “ขอบคุณค่ะ” เด็กกำพร้าหลายสิบชีวิตเอ่ยขึ้นพร้อมพนมมือไหว้ก่อนจะลงมือกินอาหารมื้อพิเศษของตัวเอง

            เมื่อจบพิธีเอกภพก็ส่งพนักงานทั้งหมดกลับไปส่วนตัวเขาขออยู่ต่อโดยอ้างว่าต้องรอใบรับรองจากคุณสร้อยฟ้าเพื่อเอาไปส่งให้สำนักงานใหญ่พร้อมกับรูปถ่ายของกิจกรรมวันนี้

            “คุณสร้อยฟ้าครับผมขอเดินดูรอบๆ ได้ไหมครับ” เอกภพเอ่ยปากขออนุญาต

            “ได้สิคะ ด้วยความยินดีค่ะ” สร้อยฟ้าตอบด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและคิดว่าชายหนุ่มคนนี้น่าจะถูกตาต้องใจกะทิแน่นอน

            “ให้กะทิพาไปนะครับ” เอกภพขอแกมบังคับ

            “ได้ค่ะ” นั่นไงคิดไว้ไม่ผิดเชียว สร้อยฟ้าจำใจต้องให้เด็กสาวที่เธอรักเหมือนลูกนำทางแขกผู้มาเยือน

            กะทิพาชายหนุ่มไปดูส่วนต่างๆ ของบ้านจนทั่วเขาดูสนอกสนใจทุกสิ่งทุกอย่างจนเธออดแปลกใจไม่ได้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพาผู้มาเยือนเดินชมบ้านแต่กับผู้ชายคนนี้มันแตกต่างจนคนอื่นๆ

            “กะทิอายุเท่าไหร่แล้วครับ” เอกภพถามเด็กสาวที่สูงประมาณช่วงอกของเขา พวงแก้มของกะทิมีเลือดฝาดสีแดงระเรื่อผมยาวของเธอมัดไว้อย่างเรียบร้อยด้วยยางรัดผมสีน้ำตาล แว่นตากรอบสีดำที่เธอใส่ก็ดูเข้ากับใบหน้ากลมๆ ของเธอดี เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นว่าผู้หญิงใส่แว่นก็น่ารักได้

            “สิบเก้าค่ะ” กะทิตอบ ตอนนี้เขาพาแขกเดินมาถึงห้องเด็กเล็กแล้วแต่ไม่มีใครอยู่ คุณครูน่าจะพาเด็กๆ ไปนั่งใต้ร่มไม้แล้วเล่านิทานให้ฟัง

            “หมดแล้วค่ะ กลับกันเลยไหมคะ” กะทิถามผู้ชายตัวโตที่ไม่เลิกจ้องหน้าเธอเลยสักนาที

            “ถ้าคราวหน้าพี่จะเอาขนมหรือของเล่นมาให้เด็กๆ บ้างจะได้ไหมครับ”

            “ได้ค่ะ รบกวนคุณผู้ชายติดต่อกับครูสร้อยฟ้าหรือเบอร์โทรสำนักงานได้เลยค่ะ”

            “ขอพี่โทรบอกกะทิเองได้ไหมครับ” เอกภพเดินเข้าไปประชิดเด็กสาว กลิ่นแชมพูหอมๆ จากเส้นผมสีน้ำตาลเข้มโชยมาเข้าจมูกอย่างจัง

            “กะทิไม่มีมือถือค่ะ” เด็กสาวยืนตัวแข็งทื่อ

            “จริงหรอ” เอกภพถามเขาไม่อยากจะเชื่อ ยุคนี้มีคนไม่พกมือถือด้วยหรือเด็กประถมบางคนยังใช้สมาร์ทโฟนคล่องปรื๋อเลย

            “จริงค่ะ กะทิไม่มีเพื่อนไม่มีใครให้โทรหา กะทิมีแต่ครูสร้อยฟ้าค่ะจะติดต่ออะไรก็แค่เดินไปคุยกัน”

            “กะทิน่ารักมากเลย รู้ไหมครับ” เอกภพเชยคางเด็กสาวให้ขึ้นมาสบตา

            “ห๊ะ อะไรนะคะ” กะทิคิดว่าตัวเองหูฝาด เธอเบิ่งตาโตด้วยความตกใจ

            “กะทิน่ารักมาก พี่ชอบกะทิ” เอกภพรุกเด็กสาวไม่ประสาเต็มที่ กวางน้อยขี้ตื่นแบบนี้ล่าง่ายนักเขามั่นใจว่าแค่ไม่กี่เดือนจะได้เชยชมเรือนร่างแสนบริสุทธิ์ของกะทิหวานหยดแน่นอน

            “คุณ คุณมีครอบครัวแล้ว กะทิจำได้วันก่อนพวกคุณมาด้วยกัน” กะทิถอยหลังหนี ทำไมผู้ชายคนนี้ใจกล้านัก

            “กะทิยังเด็กไม่เข้าใจคำว่าครอบครัวหรอก พี่อยู่กับภรรยาด้วยความจำใจ” เอกภพตีหน้าเศร้าประหนึ่งว่าสิ่งที่เขาพูดมันสร้างความทรมานให้เขาแสนสาหัส

            “เด็กที่พี่เลี้ยงเป็นลูกพี่รึเปล่ายังไม่รู้เลย อยู่ๆ เขาก็อุ้มท้องโย้ๆ มาบอกว่าท้องกับพี่” เอกภพปั้นน้ำเป็นตัวอีกครั้งเพื่อเรียกคะแนนสงสาร

            “เอ่อ มันเป็นเรื่องครอบครัวคุณกะทิขอตัวนะคะ” เธอรีบเดินหนีออกมาก่อนที่อะไรมันจะเลยเถิดไปกว่านี้ ถึงเธอจะไม่เคยต้องมือชายใดมาก่อนแต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย

            “กะทิเข้าใจความรู้สึกที่ไม่มีใครใช่ไหม พี่ก็รู้สึกแบบนั้น” เอกภพยังคงหน้าด้านสร้างเรื่องเพื่อหลอกล่อให้กวางน้อยแสนบริสุทธิ์เห็นใจ

            “เข้าใจค่ะ” กะทิเดินกลับมาหยุดตรงหน้าผู้ที่มาเยือนแล้วก็พาลจะน้ำตาไหลเพราะในดวงตาของเขาเอ่อคลอไปด้วยน้ำใสๆ เต็มทั้งสองตา

            “ขอบคุณนะครับที่ไม่ทิ้งพี่ไว้คนเดียว” เอกภพแกล้งทำท่าปาดน้ำตา อยากได้เนื้อสดแสนหวานมันก็ต้องลงทุนกันหน่อย

            “เราเป็นเพื่อนกันได้ไหมครับกะทิ” เอกภพถามจี้ใจดำของเด็กสาวที่กำพร้าและโหยหาความรักมาทั้งชีวิตด้วยใบหน้าที่แสนเศร้าหมอง

            “ได้สิคะ” กะทิยิ้มรับกับมิตรภาพจากชายหนุ่มตรงหน้า เธอไม่รู้เลยว่าสิ่งที่เอกภพทำทั้งหมดมันก็แค่การแสดงฉากนึงเท่านั้นเอง

            “งั้นพรุ่งนี้ตอนเย็นเราไปกินข้าวกันไหม”

            “เอ่อ กะทิว่ามันคงไม่เหมาะมั้งคะอีกอย่างกะทิไม่อยากออกไปไหนตอนค่ำๆ ด้วย”

            “ไม่เป็นไรครับถ้ากะทิรังเกียจพี่ พี่ก็เข้าใจ” เอกภพเตรียมบีบน้ำตาอีกรอบ

            “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ” กะทิโพล่งออกไปเพราะทนเห็นน้ำตาเขาไม่ได้ ส่วนเอกภพก็ได้แต่ยิ้มอยู่ในใจ

            “ไปแค่ร้านหน้าปากซอยได้ไหมคะ” กะทิแบ่งรับแบ่งสู้

            “ได้ครับ กะทิสะดวกกี่โมง” เอกภพแกล้งฝืนยิ้มออกมา เขาจะหัวเราะร่าไม่ได้ไม่งั้นเสียแผนหมด

            “หกโมงครึ่งแล้วกันค่ะ เราออกไปกันเถอะนะคะ กะทิหายมานานแล้วเผื่อคุณครูสร้อยฟ้าจะให้ช่วยทำอะไร”

            “ครับ” เอกภพตอบรับด้วยสีหน้านิ่งแต่ในอกดีใจจนเนื้อเต้น ผ่านขั้นแรกมาได้ขั้นต่อไปก็ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว เด็กสาวที่มีแผลใจและอ้างว้างตะล่อมให้ยอมไม่ยากหรอก

ติดตามให้จบทั้งเรื่องได้ในอีบุ๊ค

โหลดได้ที่: meb , hytexts , ebook.in.th , se-ed , naiin , ookbee

ค้นหาด้วยชื่อเรื่อง “บ่วงพิศวาส ทาสอเวจี” หรือชื่อผู้เขียน “อัณณากานต์”