โซ่รักพิทักษ์หัวใจยมทูต

                   มาแล้วจร้าาาาาา ตอนที่3 มาแล้วนะจ๊ะ  

               "ตึก...ตึก...ตึก" เสียงฝีเท้าหนักๆของใครบางคนนั้นใกล้เข้ามาที่ฉันเรื่อยๆและประตูก็เปิดออก

               "ฉันรู้ว่าเธอตื่นแล้ว อันอัน" เสียงนี้มันเสียง เซ นี้หน่า เมื่อได้ยินเสียงดุๆของเขาฉันก็เด้งตัวขึ้นมานั่งทันที ฉันจึงส่งยิ้มแยะๆไปให้เขา

               "หัวหน้าฉันเรียกพบเธอ"เขากล่าวสั้นๆและเขาก็เดินนำออกไปทันทีโดยไม่รอให้ฉันพูดอะไรสักอย่าง

               "เฮ้!นั้รอฉันด้วยสิ เซ..." ฉันไม่รอช้าฉันรีบกระโดดลงจากเตียงทันทีและรีบวิ่งตามเซ

ออกไปจาห้อง แต่ด้วยช่วงขาอันแสนสั้นของฉันเมื่อเทียบกับเซแล้วความยาวของเรานั้นแตกต่างกันลิบลับเชียว ทำให้ฉันต้องรีบวิ่งตามเขาแต่เขานั้นกลับเดินชิวๆอย่างกับเดินแบบน่ะ ฉันซิเหนื่อยแทบตาย

               "นี้! เดินเร็วๆหน่อยสิขาก็สั้นแล้วยังเดินช้าอีก" เซหยุดเดินแล้วหันหลังมาพูดกับฉัน

หนอยๆนี้เป็นยมฑูตจริงหรอทำไมปากหมาแบบนี้ล่ะ และฉันอันอันผู้ที่ไม่เคยยอมให้ใครหน้าไหนมาดูถูกส่วนสูงของฉันที่มันพยายามแล้วพยายามอีกที่ขะยืดความยาวให้มากขึ้นแต่แล้วมันก็ยืดได้สูงสุดแค่ 160 เซนติเมตร เท่านั้นเอง เมื่อได้ยินดังนั้น ฉันจะไม่ยอมเด็ดขาด ทำให้ฉันพยายามวิ่งสุดกำลังเพื่อไปหาเรื่องเขา

          'ใกล้แล้วอันๆอีกนิดเดียวเอง ฉันจะต้องจัดการไอ้หมอนี้ให้ได้ กล้าดียังไงมาหาว่าฉันเตี้ย'ในขณะที่ฉันคิดในใจ ฉันจึงตัดสินใจกระโดดเข้าใส่ไอ้ยมฑูตปากเสียนั้น แต่เหมือนกรรมจะตามสนองก่อนที่ฉันจะได้หาเรื่องเขา ฉันกลับสะดุดขาตัวเองลงไปนั่งจบกบที่พื้นเฉยเลย เจ็บชะมัดยาก

               "ระวังหน่อยสิ เป็นแผลรึเปล่า" เซวิ่งกลับมาจุดที่ฉันนั่งแหมะอยู่

               "ไม่ต้องเลย ฉันโกรธนายอยู่นะกล้าดียังไงมาหาว่าฉันเตี้ย ห่ะ" ฉันพูดเสียงงอนๆพร้อมย่นหน้าใสเขาพอน่ารัก แล้วก็กอดอกหันหน้าไปอีกทาง นี้ฉันงอนอยู่นะง้อสิ เชอะ

               "ยัยเตี้ย เตี้ยไม่พอยังจะเพี้ยนอีกหรอ มีคนที่ไหนโกรธก็มาบอกกันตรงๆแบบนี้"

เขาไม่เคยเจอเลยจริงๆผู้หญิงแบบยัยอันอันเนี้ย แม้แต่ผู้ชายก็เหอะ คนบ้าอะไรงอนก็บอกว่างอน โกรธก็บอกว่าโกรธ ดีใจก็บอก น้อยใจก็บอกสงสัยก็ถามไม่หยุด เป็นคนที่ตรงซะเลยเกิน

                "นี้ๆอย่ามาเรียกฉันว่ายัยเตี้ยนะ ก็คนแบบฉันไง ชิ รู้ไว้ซะด้วยว่าฉันไม่ได้เตี้ยฉันแค่สุงน้อยย่ะ" ฉันจ้องหน้าเซอย่างเขาเรื่องแถมแยกเขี้ยวใส่ด้วย แต่เซกลับไม่มีท่าทางกลัวฉันเลยสักนิด นั้นๆยังไหวไหล่ใส่ฉันอีก

                "ฉันพูดให้นายกลัวฉันนะ ไม่ใช่เดินหันหลังใส่แบบนี้" ฉันแหวดใส่เซทันทีที่เขาหันหลังให้ฉันทำท่าจะเดินไปข้างหน้าต่อ

                "กลัวตายล่ะ รีบลุกเลย หัวหน้าฉันรออยู่" เซ เดินวนกลับมาแล้วก้มลงมาแสยะยิ้มให้ฉัน

                 "ลุกเองได้ฉันลุกไปล่ะ"ก็ฉันลุกไม่ขึ้นนี้หน่า ไม่ได้สำออยนะ มันลุกไม่ขึ้นสงสัยน้ำหนักจะขึ้น แหะๆ

                 "น้ำหนักขึ้นหรือไง ลุกเองไม่ไหวเนี้ย" เขาบ่นอุบอิบแต่ก้ยื่นมือมาตรงหน้าฉัน พร้อมทำหน้าตากวนบาทา 

                 "ถึงน้ำหนักฉันจะขึ้นแต่ฉันก็น่ารักย่ะ"ฉันแยกเขี้ยวใส่เซอีกครั้งแต่ก็ยอมยื่นมือไปให้เซแต่โดยดี 

                 "แยกเขี้ยวใส่อยู่นั้น เป็นหมาหรือไง"นั้นปากใช่ไหมที่พูดเนี้ย อีตายมฑูตปากเสีย

เขาบ่นอุบอิบต่อไปเรื่อยๆแล้วเขาก็ออกแรงดึงเบาๆ แต่ด้วยความที่ว่าฉันนั้นตัวเล็กและยังไม่ทันได้ตั้งตัว ฉันจึงปลิวไปตามแรงของเซทำให้ฉันในตอนนี้กำลงัตกอยู่ในอ้อมแขนของเซ ฉันสูงแค่นะดับอกของเซเองทำให้จมูกของฉันฝังไปที่หน้าอกเขาเต็มๆเจ็บเป็นบ้าเลยแต่ทำไมหัวใจฉันเต้นแรงแบบนี้ล่ะ ตึกตึก...ตึกตัก...ตึกตัก โอ๊ย!จะบ้าตายแล้วนะ

                "นี่!ยัยเตี้ยติดใจอ้อมกอดของฉันหรือไง กอดแน่นไม่ปล่อยเชียว"เมื่อฉันได้ยินดังนั้นก็รีบผลักตัวออกทันทีตัวไอ้หมอนี้เย็นเป็นบ้าเลยแต่กลับรู้สึกปลอดภันและอบอุ่นไปพร้อมกัน แต่มันต้องรู้สึกอันตรายสิ หมอนี้เขาเป็นยมฑูตนะ แต่ถ้าเราได้อยู่ในอ้อมกอดของเซตลอดไปก้ดีนะสิ เฮ้ย!นี้เราคิดบ้าอะไรเนี้ย

                 "ฉันแค่ตกใจเฉยๆเถอะ ใครจะอยากกอดนายกัน ไอ้ยมฑูตหลงตัวเอง เชอะ"ฉันยกมือขึ้นกอดอก แต่จู่ๆเซก็ยื่นมือมาทาบบนหน้าผากของฉัน สัมผัสของเขามันทำให้หน้าของฉันร้อนผ่าว

                 "อันอัน...หน้าเธอแดงๆนะเป็นอะไรหรือปาว"เซถามเสียงนุ่มนวล

                 "บ้าฉันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย"ฉันปัดมือเขาออกและรีบจ้ำอ้าวเดินนำเข้าไปทันที นี้ฉันเขินเซหรอเนี้ย ม่ายยยยยยยยยย........

              ในมุมมืดมีร่างของใครบางคนกำลังเฝ้ามองพวกเขาอยู่และเขาเห็นเหตุุการณ์ทั้งหมดที่เกินขึ้นมันต้องมีอะไรแปลกๆแน่ๆสำหรับสองคนนี้

                          โปรดติดตามตอนต่อไป....