โซ่รักพิทักษ์หัวใจยมทูต

                                   ณ  มหาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง  เวลา 17:20น.

               "อันอัน...กลับบ้านกันเถอะจ๊ะ" มินเพื่อนสาวสุดที่รักของฉันทักขึ้นหลังจากที่อาจาร์ยเดินออกขาห้องไปแล้ว

               "แหม่!อาจาร์ยยังเดินไม่พ้นประตูห้องก็รีบกลับซะแล้ว จะไปหาใครรึเปล่าจ๊ะ" ฉันเอยแซวมิน เธอก็หน้าแดงขึ้นมาทันทีทำไมฉันจะไม่รู้ว่าตอนนี้เธอกำลังคบหาอยู่กับใคร อันอันซะอย่างอย่ามาปิดบังก็ซะให้ยาก 

               "ใครที่ไหนไม่มีหรอกจ๊ะ อันอันอย่ามาแกล้งมินนะ"มินพยายามปฏิเสธเสียงแข็งแถมยังไม่กล้าสบตาฉันด้วย อันอันคนนี้ไม่มีทางเชื่อแน่นอนคะ

               "โกหกไม่เนียนเลยนะมินจ๋าาาาาา"ฉันทำแววตาล้อเลียน พร้อมเดินนำเธอออกไปจากห้องทิ้งให้เพื่อนสาวสุดที่รักนั้นยืนเขินอยู่คนเดียวในห้อง สะใจเบาๆที่ได้แกล้งยัยมิน

       สวัสดี!ทุกคนสงสัยละสิ ว่าฉันคือใคร ชื่อของฉันก็คือ สาวน้อยน่ารักผู้พิทักษ์ความยุติธรรม ชื่อของฉันก็คือ เซเลอร์มูน ตัวแทนแห่งจันทราจะลงทัณฑ์แกเอง 555 ล้อเล่นช่วงนี้ฉันกำลังติดการ์ตูนเซเลอร์มูนอยู่มีแต่คนบอกฉันปัญญาอ่อนโตขนาดนี้ยังจะดูอีก แหม่!ก็หน้ากากทักซิโด้หล่อขนาดนั้นใครจะอดใจไหวล่ะคะ เอ้าๆเช้าเรื่องได้ละ ฉันชื่อ 'อันอัน' คะ ตอนนี้ฉันเรียนอยู่ปี3แล้วคะคณะการอาหาร ฉันอาศัยอยู่กับ 'คุณแม่' และ 'คุณพ่อ' ที่บ้านของฉันเปิดร้านเบเกอร์รี่ฝีมือคุณพ่อคะอันนี้ และก็ยังเปิดร้านทำเล็บด้วยบริหารโดยคุณแม่สุดสวยคะ ตอนนี้ที่สำคัญโสดคะ ไม่ได้โปรโมทเลยจริงๆ 

               "อันอัน!ระวัง...."เสียงมินตะโกนร้องเรียกฉันที่กำลังเดินมาถึงลานกว้างหน้าตึกการอาหาร ทำให้ฉันหยุดชะงักและหันไปมองเหตุการณ์ตรงหน้าจู่ๆก็มีรถเก๋งคันหนึ่งวิ่งมาด้วยความเร็วสูงกำลังมุ่งหน้าตรงมาที่เธอยืนอยู่ระยะห่างระหว่างฉันกับรถใกล้กันเข้ามาเรื่อยๆแต่ฉันกลับขยับตัวเพื่อที่จะหลบไปให้พ้นๆรัศมีไม่ได้เลย เพียงพริบตาเดียวรถคนนั้นก็วิ่งพุ่งใส่ฉันด้วยความเร็วเท่าเดิมไม่มีการเบรกเลยด้วยซ้ำ ทำให้ร่างของฉันปลิวไปตามแรงกระแทก ตอนนี้ฉันบอกได้คำเดียวว่ามันเจ็บมากเจ็บจนบรรยายไม่ถูกเลยละ ว่าแล้ววันนี้ตามันกระตุกแปลกๆ เจ็บจังใครก็ได้ช่วยฉันที่มันเจ็บเหลือเกินขยับไม่ไหวเลย

               "อันอัน อย่าเป็นอะไรนะ...อย่าหลับนะอันอันเธอหลับไม่ได้นะ ตื่นสิๆ"ฉันรู้ว่าเสียงของมินนั้นร้องเรียกฉันอยู่ข้างแต่ฉันกลับไม่มีแรงที่จะเปล่งเสียงออกมาได้ฉันทำได้แค่เพียงยกยิ้มมุมปากบางๆให้กับเธอเท่านั้น ทำให้มินถึงกับปล่อยโฮออกมาทันที

               "ไม่นะอันอัน เธออย่าเป็นอะไรนะ อัน..."ฉันยังคงได้ยิ้มเสียงเธออยู่แต่ฉันกลับลืมตาไม่ขึ้นซะดื้อๆ

               "ใครก็ได้ เรียกรถโรงพยาบาลให้ที ใครก็ได้" เสียงของมินตะโกนดังลั่นทำให้คนที่อยู่ระแวกนั้นรีบยกโทรศัพท์โทรแจ้งทันที

               "คับๆ..มีคนโดนรถชนคน ที่มหาลัยXXX คับๆ..เร็วหน่อยนะคับ" ผู้คนต่างพาก็มุงดูสองสาวด้วยความสลดใจเพราะ เพื่อนสาวคนหนึ่งกอดเพื่อนที่ไร้สติตามตัวเต็มไปด้วยเลือดไว้ในอ้อมกอดโดยไม่คิดเกรงว่าตัวจะเปื้อนเลยด้วยซ้ำ เลือดของเพื่อนเธอไหลหนองไปตามพื้นทำให้คนเป็นเพื่อนใจหายเลยทีเดียวที่เลือดของเพื่อนเธอไหลเยอะแบบนี้

               "คนนี้สินะ..อันอัน เราจะได้พบกันแล้วนะสาวน้อย"ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นบนตึกโดยเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาก่อนจะค่อยๆหายไปในมุมมืด

                                   ณ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดังกลางใจเมือง

               "คุณน้า..มิน อือ.. อึก..ช่วยอะไร อันอันไม่ได้เลย มินขอโทษ อือ.."เพื่อนสาวของอันอันร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดภาพที่เพื่อนเธอถูกรถชนนั้นยังติดตาเธออยู่เลย

               "ไม่เป็นไรลูก...หนูมินไม่ผิด หนูมินต้องใจเย็นๆนะหนูไปพักผ่อนเถอะลูก..หนูเหนื่อยมามากแล้ว"คนเป็นแม่เมื่อเห็นเพื่อนของลูกสาวล่ำไห้แทบขาดใจก็สงสารเธอคงทำได้แค่ปลอบเท่านั้นเพราะขนาดเธอเองเธอยังยืนแทบจะไม่ไหวด้วยซ้ำ ทันทีที่โรงพยาบาลโทรมาที่บ้านว่าลูกสาวคนเดียวถูกรถชนเธอก็ล้มลงไปกองที่พื้นเลยที่เดียวลำบากให้สามีประคองมาที่โรงพยาบาลอย่างทุลักทุเล

               "แต่...อึก..แต่ว่า.."เพื่อนของลูกสาวทำท่าจะปฏิเสธ คนเป็นพ่อก็ขัดขึ้น 

               "ไปพักเธอหนูมินเดี๋ยวพรุ่งนี้ หนูจะต้องไปให้ปากคำที่โรงพักอีกนะ เดี๋ยวทางนี้ลุงกับน้าจะดูแลเองจ๊ะไปเถอะลูก..พ่อแม่หนูคงเป็นห่วงแย่แล้ว"คนเป็นพ่อยกมือขึ้นลูบหัวของเพื่อนลูกสาวอย่างสงสารที่เธอต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ต่อหน้าต่อตา คงจะช็อกน่าดู

               "ก็ได้คะ..อึก..มินกลับก็นะคะ"ร่างบางพูดไปกั้นสะอื้นไป ก่อนยกมือไหว้พ่อแม่ของเพื่อนสนิทของเธอแล้วเดินจากไป จากนั้นเพียงไม่นานคุณหมอก็เปิดประตูห้องฉุกเฉินออกมา

               "คุณหมอคะ ลูกดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ"คนเป็นแม่แทบจะพุ่งไปหาหมอทันทีที่เห็นหมอก้าวเท้าออกมาด้วยความเป็นห่วงลูก

               "อาการของ ผู้ป่วยเป็นอาการที่แปลกมาค่ะ..สมองของผู้ป่วยนั้นไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างใด แต่กลับไม่มีการตอบสนองการรักษาใดๆเลยเราทำได้แค่ยื้อตามอาการของผู้ป่วยเท่านั้น ถ้าผู้ป่วยยังไม่ตอบสนองการรักษาแบบนี้ หมอเกรงว่าผู้ป่วยจะอยู่ได้อีกไม่นาน หมออยากให้ญาติคนไข้ทำใจไว้บางนะค่ะ..เดี๋ยวหมอจะย้ายผู้ป่วยไปห้องICUนะค่ะ" ร่างของผู้เป็นแม่ทรุดลงไปนั่งร้องไห้ที่พื้นด้วยมีอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อประคองไว้อยู่  

               "โถ่ ลูกแม่..ทำไมลูกต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย..อือ...อึก"ผู้เป็นแม่ล้ำร้องแทบขาดใจ

               "ลูกเราจะต้องไม่เป็นอะไร.."เสียงของผู้เป็นพ่อนั้นสั่นเคลือเลยเกินเขาคงทำได้แค่วอนให้มีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นเท่านั้น  จากนั้นไม่นานร่างของลูกสาวก็ถูกย้ายไปที่ห้องICU คนเป็นพ่อแม่รีบตามไปดูลูกที่ห้องทันทีแต่ไม่สามารถที่จะเข้าไปได้ เมื่อผู้เป็นพ่อแม่เห็นสภาพลูกสาวคนเดียวของพวกเขาก็แทบใจสลายทันที พวกเขาไม่คืดว่าลูกจะอาการหนักขนาดนี้ตามเนื้อตามตัวแม้กระทั้งแก้มและศีรษะของลูกสาวนั้นเต็มไปด้วยผ้าพันแผลที่มีเลือดซึมเล็กน้อย ลูกสาวของพวกเขานั้นต้องใส่เครื่องช่วยหายใจข้างๆของเธอนั้นเต็มไปด้วยสายห้อยระโยงระยางเต็มไปหมด

พวกเขารับรู้ว่าหัวใจของลูกเขานั้นเต้นอ่อนเสียเหลือเกินจากค่าที่ปรากฏบนหน้าจอ ถ้าพวกเขาแบ่งความเจ็บจากลูกได้เขาจะของรับเอาไว้เอง ผู้เป็นแม่ก็ยังคงทำใจไม่ได้กับสภาพของลูกสาวถึงก็หมดสติไป แม้กระทั้งผู้เป็นพ่อที่เข้มแข็งเสมอก็ยังหลั่งน้ำตาของลูกผู้ชายออกมา