นักรบจันทรา

บทนำ

 

                บรรยากาศภายในห้องประชุมใหญ่ทำให้ไบรอัน แบล็คสโตนปวดหัว ในฐานะผู้วิเศษแล้วสิ่งที่เขาต้องการคือความสงบและการอยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ ไม่ใช่การยืนอยู่ใจกลางห้องรูปวงกลมขนาดใหญ่ปูพื้นด้วยหินอ่อนมีลวดลายนกผงาดปีก ผนังเป็นหินชนวนดำสนิทตัดเรียบเหมือนกระจก อากาศร้อนอบอ้าวของเขตร้อนลอยกรุ่นท่ามกลางแสงจากผลึกแสงบนเพดาน รอบด้านเป็นชั้นที่นั่งสูงบรรจุผู้นำจากเมืองน้อยใหญ่

 

                และที่สำคัญคือที่นั่งสองแท่นใหญ่ที่วางตรงข้ามกันพอดีเผง สองจักรวรรดิที่คานอำนาจกันมานานนับร้อยปี เมืองในทวีปใหญ่ส่วนมากล้วนแล้วแต่เป็นส่วนหนึ่งของสองจักรวรรดินี้ เพียรซ์ และซีเนีย

 

                ท่ามกลางเสียงพูดคุยเหมือนนกตีกัน ท่านผู้เป็นประธานในพิธี หรือเจ้าของสถานที่ หากจะให้เรียกเต็มยศคงต้องเรียกว่าจักรพรรดิหนุ่มของเพียรซ์ยกมือขึ้นเหนือ หัวเป็นสัญญาณอย่างหนึ่ง ทันใดนั้นก็เกิดเปลวเพลิงพวยพุ่งส่งรัศมีความร้อนสูงไปทั่วห้อง ทั้งห้องประชุมเงียบกริบ มองมาทางประธานในพิธีเป็นตาเดียว

 

                “ข้าเข้าใจแล้วว่าพวกท่านต่างก็เห็นด้วยกับงานวิจัยชิ้นนี้ ข้าจึงอยากให้ท่านสรุปอีกครั้งแบล็คสโตน เพื่อความเข้าใจที่ตรงกัน” เสียงของจักรพรรดิหนุ่มก้องอยู่ครู่หนึ่ง แววตาสีน้ำผึ้งเป็นเอกลักษณ์พุ่งลงมาหาเขาเหมือนยังคลางแคลงใจอยู่

 

                ใช่แล้ว เขามาอยู่ที่นี่เพื่อทำตามความตั้งใจของอาจารย์ให้สำเร็จ เปิดเผยให้สาธารณะชนรับทราบเรื่องหายนะที่เกิดขึ้นในดาวที่เรียกว่าเรมิสต์ แห่งนี้ ดวงตาสีเขียวมรกตของไบรอันจ้องกลับอย่างหวาดระแวงแล้วกลืนน้ำลายอย่างยากเย็น หากเขาต้องเป็นศัตรูกับชายผู้นี้ จะให้มีสักร้อยชีวิตก็ไม่พอใช้

 

                “ในเอกสารแผ่นที่สอง” ไบรอันโค้งเล็กน้อยก่อนพูดอย่างสุภาพ เขาแจกเอกสารก่อนการประชุมเรียบร้อยแล้ว “พวกท่านจะเห็นตารางและแผนภูมิ เส้นทึบสีดำแสดงอัตราการเกิดของมนุษย์ เส้นจุดสีดำแสดงอัตราการฟื้นตัวของป่ากับทะเล เส้นสีดำเป็นขีดสลับฟันปลาแสดงอัตราพลังจากธรณี เส้นทึบสีแดงแสดงอัตราการเกิดธรรมชาติวิบัติ เส้นจุดสีแดงแสดงถึงอัตราความขัดแย้งและการก่อสงคราม เส้นสีแดงสลับฟันปลาแสดงปริมาณการเกิดของสัตว์ฝ่ายมืดที่เรียกว่าปิศาจ

 

                “ในชั่วระยะยี่สิบปีมานี้ เส้นสีดำลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว ผิดกับเส้นสีแดงที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วเช่นกัน ในตอนนี้หากเราพิจารณา...”

 

                “ยี่สิบปีเชียวหรือ! เจ้าเพิ่งอายุได้ยี่สิบกระมัง อย่าบอกนะว่าเก็บข้อมูลมาตั้งแต่เกิด” พระราชาเคราดกคนหนึ่งขัดขึ้นอย่างหยาบคาย

 

                ริมฝีปากของไบรอันกระตุกเบาๆ เขาบอกไปตั้งแต่แรกแล้วว่าเป็นผู้สืบทอดงานวิจัยชิ้นนี้ ไม่ใช่ผู้เริ่มทำ

 

                “ข้าสืบทอดงานวิจัยนี้มาจากท่านอาจารย์เฟรเดอริค คาร์กิ้นส์ หลังจากท่านตายเมื่อห้าปีก่อนข้าก็เรียบเรียงมันออกมาตามที่ทุกท่านได้เห็น” ตอนนี้ต้องสุภาพเข้าไว้ เขาต้องทำตามแผนให้ถึงที่สุด ไบรอันกัดฟันทนให้อีกฝ่ายกดหัวแล้วร่ายยาวต่อ

 

                “หากเราพิจารณาแล้วจะพบว่าเรมิสต์ใบนี้ของเราเริ่มเสื่อมถอยอย่างเห็นได้ชัด ดังที่ทุกท่านยอมรับว่าข้อมูลต่างๆที่ข้านำมาเสนอมีเค้ามูลความจริงทั้งหมด และข้าก็ทราบแล้ว ว่าอะไรคือสาเหตุของเรื่องนี้” แล้วห้องประชุมก็เซ็งแซ่ด้วยเสียงพูดคุยอีกครั้ง

 

                ไบรอันวาดมือไปด้านข้างเบาๆ ออกคำสั่งกับธาตุผ่านเวทมนตร์ที่มีอยู่ น้ำในอากาศที่มีน้อยอยู่แล้วพลันรวมตัวกันเป็นลูกแก้วขนาดใหญ่ลอยอยู่เหนือหัวของเขา ด้านในฉายภาพชายคนหนึ่งยืนอยู่เบื้องหน้ากองทัพสัตว์ฝ่ายมืด กะคร่าวๆคงสักสองกองพันเห็นจะได้

 

                “สิ่งที่ข้ากำลังจะพูดคือความจริง ขอให้ทุกท่านโปรดเชื่อด้วย” น้ำเสียงเป็นงานเป็นการของเขาตรึงผู้นำหลายสิบคนเอาไว้อย่างลืมหายใจ “เรากำลังเผชิญกับตัวตนที่เคยมีอยู่แค่ในนิยายเท่านั้น จอมอสูรปรากฏตัวขึ้นแล้ว!”

 

                แล้วทั้งห้องก็ถูกกลืนด้วยเสียงหัวเราะประสานกันดังลั่น ผนังห้องสั่นกราวด้วยแรงสะเทือน

 

                “พวกท่านคงจำชื่อนี้ได้ ดัชเชล เฮลเบิร์ต เขากลับมาอีกครั้งแล้ว!”

 

                ทั้งห้องเงียบกริบเหมือนอยู่ใต้น้ำ เมื่อยี่สิบปีก่อน คนชื่อนี้ทำให้เกิดสงครามครั้งใหญ่ขึ้นในรอบยี่สิบปี ไม่มีใครทราบว่าคนๆนั้นไปรับพลังฝ่ายมืดจากแห่งใดจึงกล้าเป็นปรปักษ์กับ จักรวรรดิทั้งสอง

 

                “หากท่านเรียกคนที่เป็นฝ่ายมืดว่าจอมอสูรเขาคนนั้นก็ต้องเป็นจอมอสูรเช่นกัน บัดนี้เขากำลังกลับมาอีกครั้งพร้อมพลังมหาศาลที่เกินหยั่งวัดและกองทัพฝ่าย มืดอีกนับไม่ถ้วน ขอให้ทุกท่านรับฟังและตั้งสติ...”

 

                ไบรอันต้องอาศัยความเยือกเย็นแทรกเสียงกระซิบกระซาบที่แลกเปลี่ยนความเห็นกันอย่างออกรส

 

                ในชั่วขณะนั้นเองผนังห้องเหนือแท่นที่นั่งด้านหนึ่งก็ระเบิดดังครืน! เปลวไฟสีแดงแลบเลียเหมือนลิ้นของมารร้าย ราชาและผู้ติดตามพากันหลบไปอีกด้านด้วยความตระหนกท่ามกลางฝุ่นคลีที่ตลบ อบอวลมีเงาร่างหนึ่งลอยเข้ามาทางรอยแตก

 

                ไบรอันรู้จักชายคนนี้ดี ชื่อของเขาคือเวเบอร์ เฟียร์เลส ลูกน้องอันดับหนึ่งของดัชเชล หากให้พูดถึงสิ่งที่เห็นครั้งเดียวแล้วจำได้ก็คงเป็นดวงตา ซึ่งเป็นสีแดงเลือดเจือด้วยสีส้มเล็กน้อยเหมือนพระจันทร์แดงอย่างไรอย่าง นั้น ดูภายนอกก็รู้ว่าเป็นคนเงียบและเอาจริงเอาจังกับทุกอย่าง แถมหัวแข็งอีกต่างหาก บางทีอาจแข็งกว่าแท่งเหล็กตันอีกกระมัง

 

                “ข้าบาทมาเพื่อเข้าเฝ้าจักรพรรดิคริสโทเฟอร์แห่งจักรวรรดิเพียรซ์” ผู้บุกรุกกล่าว เสื้อคลุมสีแสดพลิ้วไหวกลางกลุ่มควัน “ท่านดัชเชลให้มากราบทูลว่าจะทำทุกทางเพื่อโค่นฝ่าบาทกับองค์อาร์เชลอสให้ได้ จนกว่าพวกฝ่าบาทจะทรงสำนึกถึงบาปที่ได้ทำไว้เมื่อสี่สิบปีก่อนและทำการชดใช้”

 

                องค์คริสโทเฟอร์แห่งเพียร์ซลุกขึ้นอย่างองอาจไม่หวั่นเกรงต่อคำขู่เลยสักนิด ดวงหน้าอ่อนเยาว์ไม่ละไปจากผู้ที่ลอยนิ่งเหมือนก้อนเมฆ

 

                ไบรอันสบตาผู้บุกรุกอย่างมีนัย แล้วก็แสดงละครต่อไป ผู้วิเศษหนุ่มดีดนิ้ว น้ำในลูกแก้วน้ำเกิดปฏิกิริยาตอบสนอง กลายเป็นหอกน้ำแข็งพุ่งเข้าใส่ผู้บุกรุกในพริบตา อีกฝ่ายยกมือสร้างกำแพงป้องกันได้ทันท่วงทีแล้วหันหน้าลงมามองอย่างชาเย็น ราวกับต้องการถามว่ามายุ่งอะไรด้วย

 

                “ก็เจ้าบอกว่าตัวเองคือลูกน้องของจอมอสูรนี่นา ข้าก็จะเก็บเจ้าก่อนแล้วค่อยไปตบจอมอสูรนายเจ้าทีหลัง” ว่าแล้วไบรอันก็เอ่ยคำ น้ำส่วนที่เหลือในลูกแก้วกลายเป็นกระสุนน้ำแข็งยิงใส่ร่างลอยนิ่งอย่างแม่นยำ อีกฝ่ายก็กันได้อีกครั้งอย่างไม่ยากเย็น

 

                “จงออกมา คริสเฟรยา” องค์จักรพรรดิคริสโทเฟอร์เอ่ยคำบ้าง

 

                แหวนทับทิมที่นิ้วของพระองค์ตอบรับกระแสรับสั่งทันควัน เปลวไฟร้อนแรงดุจจะสามารถหลอมหินได้พวยพุ่งออกมาจากแหวน กลุ่มก้อนเปลวไฟก่อรูปร่างและกลายเป็นวิหคเพลิงอย่างสมบูรณ์ ขนสีส้มแดงประกายทองเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของเพลิงกาฬ ด้วยขนาดลำตัวที่ใหญ่เท่าช้างที่พ่วงพีที่สุด ทำให้ลมปีกกลายเป็นพายุพัดกรรโชกไปทั่วราวเกิดลมคลั่ง เสียงร้องเสียดแก้วหูสะกดทุกคนให้จ้องมองอย่างไร้ทางต่อต้าน อากาศในห้องร้อนขึ้นท่วมท้นทวีเพราะการปรากฏตัวของนกเพลิงที่เรียกผ่านแหวน

 

                “ข้ารู้เรื่องทั้งหมดแล้วว่าเมื่อกว่ายี่สิบปีก่อนเกิดอะไรขึ้น” จักรพรรดิหนุ่มกล่าว วิหคไฟร่อนลงยืนกับพื้นหินอ่อนรอคำสั่งทันที “แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของทางเรา ฝ่ายนั้นต่างหากที่พยายามทำลายสมดุลที่ง่อนแง่นให้พังลง กลับไปบอกนายของเจ้าว่าให้ล้มเลิกความคิดเสียแต่ตอนนี้ ให้เห็นแก่ลูกของเขาที่โตเป็นผู้ใหญ่แล้ว พวกเขาอาจตายเพราะสงครามก็ได้”

 

                “ตรัสอย่างกับฝ่าบาทรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนอย่างนั้นละ” ผู้บุกรุกปรามาสกันซึ่งหน้า “แล้วเรียกวิหคเพลิงผ่านแหวนแบบนั้นมันหมายความว่าอย่างไร เอาเถิดแม้ข้าบาทจะไม่ได้มีสายเลือดของเพียรซ์แต่ก็ทำอย่างฝ่าบาทได้เหมือนกัน”

 

                พูดจบก็เกิดกลุ่มก้อนอากาศสีดำขึ้นข้างร่างของผู้บุกรุก มันขยายตัวใหญ่วนขดเป็นลายก้นหอยสวยงาม “วิหคเพลิง!” ผู้บุกรุกดีดนิ้ว บางสิ่งชำแรกตัวผ่านก้อนอากาศสีดำหมุนวนทิ้งก้อนสีดำๆให้จางหายไปเบื้องหลัง เงาขนาดใหญ่ฉวัดเฉวียนกลางอากาศแล้วหยุดกับที่ให้ผู้ที่อยู่ในห้องได้เห็นรูปลักษณ์

 

                มันคือวิหคเพลิงที่มีขนาดใกล้เคียงกับตัวแรก สีขนและรูปลักษณ์บอกชัดว่าเป็นเผ่าพันธุ์เดียวกันแน่นอน ผู้บุกรุกยิ้มกว้างอย่างมั่นใจแล้วออกคำสั่งเมื่อเห็นพาหนะขององค์ คริสโทเฟอร์ขยับตัว นกไฟตัวที่สองกรีดร้องดังสนั่นก่อนพุ่งตัวลงไปหานกตัวแรกอย่างรวดเร็วจนมอง เห็นเป็นเส้นสีแดงสด!

 

                เพียงวูบเดียววิหคทรงก็กลายเป็นกองขนเละๆด้วยจะงอยปากแกร่ง ขยุ้มเนื้อที่หักพังด้วยแรงกระแทกกลายเป็นเปลวไฟกลับคืนสู่แหวนอีกครั้ง ตามข้อกำหนดที่ไม่มีใครทราบว่าเกิดขึ้นเมื่อไร

 

                ก่อนที่ผู้ติดตามทั้งหลายจะลงมือ ไบรอันผู้รอโอกาสอยู่แล้วก็เริ่มทำตามสิ่งที่นัดหมายไว้ อาวุธวิเศษคู่มือเคลื่อนผ่านความเงียบขึ้นมาจรดริมฝีปาก แล้วก็เริ่มเล่นเพลงทำลายความเงียบงันรอบด้าน เสียงแห่งมนตราดูดซับพลังเวทของเขาเป็นเชื้อเพลิงขับเคลื่อนก่อกำเนิด ปฏิกิริยาแห่งเวทมนตร์

 

                สายลมที่ปั่นป่วนด้วยลมปีกวิหคเพลิงที่ปรากฏขึ้นด้วยวิชาเรียกปิศาจขยับ ตัวอย่างมีแบบแผนเรียงร้อยกันเหมือนงูยักษ์ล่องหน แล้วกลุ่มก้อนสายลมยาวก็ปรากฏขึ้นเป็นรูปร่างของมังกรตัวยาวเหยียด ลำตัวที่เคยเป็นสายลมแปรเปลี่ยนเป็นเกล็ดสีขาวสะอาดตา ส่วนหัวอุดมด้วยขนสีเงินพร้อมดวงตาสีมรกต มันคำรามอวดเขี้ยวขาวให้ทุกคนจ้องอย่างตะลึงงัน

 

                ในโลกนี้การเรียกสัตว์วิเศษออกมารับใช้เป็นอภิสิทธิ์สำหรับสองจักรวรรดิเท่านั้น การเรียกวิหคและมังกรออกมาจึงสร้างความประหลาดใจให้ทุกคนในห้องประชุม รวมถึงองค์คริสโทเฟอร์ด้วย ทุกดวงตาจับจ้องไปที่มังกรขาวที่ลอยวนกลางอากาศ มันกินเนื้อที่เกือบหนึ่งในสามของห้องเลยทีเดียว

 

                แล้วสัตว์วิเศษทั้งสองก็เข้าประหัตกันกลางอากาศ อากาศทั้งห้องสะเทือนเลือนลั่นดั่งคลื่นลมยามพายุเข้า ลำตัวยาวเหยียดกวาดไปทั่วเหมือนงูเลื้อย ส่วนวิหคเพลิงก็ปัดป้องด้วยปีกใหญ่ ชิ้นส่วนหลายชิ้นพร้อมเลือดปลิวไปทุกทิศทาง

 

                เสียงกรีดร้องและคำรามสุดท้ายดังขึ้นพร้อมกันแล้วทุกอย่างก็สิ้นสุด มังกรขาวกลับเป็นสายลม ส่วนนกไฟเมื่อสิ้นลมก็กลับสู่โลกปิศาจพร้อมได้รับชีวิตใหม่ ทั้งหมดกินเวลาไม่ถึงสิบนาทีดี ไบรอันลดขลุ่ยผิวแล้วจ้องมองผู้บุกรุกอย่างท้าทาย

 

                “เห็นแบบนี้แต่ข้ายังมีแรงอยู่นะ ต่ออีกยกก็ยังได้” ไบรอันพูดทั้งที่เหนื่อยหอบจากการบรรเลงเพลงต่อเนื่อง การเรียกมังกรธาตุต้องใช้พลังมากโข ครั้งที่สองต้องฝืนตัวเองอย่างมากหากจะเรียกออกมาอีก

 

                “เป้าหมายของข้าคือการมาส่งข้อความเท่านั้น” ผู้บุกรุกกล่าวอย่างมีมาด ทั้งที่การเรียกสัตว์ปิศาจก็กินพลังกายเหมือนกัน “แต่ถ้าเป็นคราวหน้าก็ไม่แน่”

 

                ร่างของผู้บุกรุกเรืองแสงเป็นสีทองเหมือนดวงอาทิตย์แล้วก็พุ่งออกไปทาง รอยแตกที่ตนสร้างขึ้น ไบรอันกับผู้ติดตามเกือบทั้งหมดถอนหายใจอย่างโล่งอก ผู้รุกรานอันตรายคงใช้เวทเคลื่อนย้ายกลับไปแล้ว

 

                “เมื่อครู่ คือสมุนของจอมอสูรที่ท่านพูดถึงหรือแบล็คสโตน” องค์คริสโทเฟอร์ยังคงความสุขุมเอาไว้อย่างเหนียวแน่นเหมือนกับผู้ติดตามสาวในตระกูลนักรบ ไบรอันคุกเข่าทำความเคารพอย่างอ่อนน้อม “ในดินแดนนี้ไม่มีใครเลย ไม่มีใครที่สามารถเรียกสัตว์วิเศษออกมาจากความว่างเปล่าแบบนั้น ไม่ต้องมีอุปกรณ์ ไม่ต้องมีอาวุธวิเศษ ท่านทราบหรือไม่ว่าชายคนนั้นคือใคร”

 

                “ข้าบาทไม่ทราบตื้นลึกหนาบางเท่าไรนักฝ่าบาท เท่าที่ข้าบาททราบ ชื่อของเขาคือเวเบอร์ เฟียร์เลส ใช้ได้ทั้งเวทมนตร์และการเรียกสัตว์ปิศาจออกมาจากความว่างเปล่า มีพลังมหาศาลยากหยั่งวัด”

 

                “แต่ท่านก็ไล่ไปได้...พวกท่านเงียบก่อนได้หรือไม่” องค์จักรพรรดิหันไปปรามราชาทั้งหลายที่พูดคุยกันเรื่องการบุกรุก “ข้าอยากให้ท่านเป็นกำลังให้ฝ่ายเรา เป็นไพ่ตายให้กับเรา ได้หรือไม่”

 

                “หากฝ่าบาทต้องการ ข้าบาทจะเป็นแสงสว่างนำทางฝ่าบาทไปสู่ชัยชนะเหนือจอมอสูร ตามบัญชาของพระองค์”

 

                องค์คริสโทเฟอร์ใช้เวลาครู่ใหญ่พิจารณาเกี่ยวกับชายที่อยู่ตรงหน้า ร่างผอมสูงผิวซีดอย่างนักวิชาการ ผมหางม้าสีเหลืองอย่างผู้วิเศษ และความกระตือรือร้นอย่างคนหนุ่ม เหมือนจะไม่มีข้อบกพร่องใดๆให้จับสังเกตได้

 

                “หากให้เป็นผู้กล้า ท่านจะเรียกร้องสิ่งใดเป็นการตอบแทน”

 

                “ข้าบาทอยากเป็นครูสอนดนตรีหลวงมาตั้งแต่เด็กแล้วฝ่าบาท หากฝ่าบาทจะกรุณา...”

 

                “น้อยนิดเหลือเกิน หากเป็นข้าจะขอตำแหน่งที่สูงกว่านั้นในฐานะที่เป็นคนสุดท้ายในตระกูลแบล็คสโตน แต่หากท่านต้องการข้าจะจัดหาที่ทางให้ เมื่อเสร็จภารกิจท่านจะได้เป็นหนึ่งในครูสอนดนตรีหลวงของจักรวรรดิ” องค์จักรพรรดิประหลาดใจกับคำขอที่เล็กน้อยเมื่อเทียบกับงานที่ได้รับ งานครูในบรมมหาราชวังไม่ใช่งานใหญ่โตนัก แต่การคัดเลือกนั้นเข้มงวดราวกับเลือกยามเฝ้าสมบัติ “งานของท่านคือรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับจอมอสูรแล้วส่งมาให้ทางเรา ให้ความช่วยเหลือกับกองทัพของจักรวรรดิทั้งสองในการต่อต้านจอมอสูรอย่างทันท่วงที อีกทั้งต่อต้าน กำจัด และสรรหาพลังอำนาจต่างๆที่ใช้ต่อกรกับฝ่ายมืดอีกด้วย จนกว่าจอมอสูรจะถูกปราบลงได้...ณ ที่นี้ ข้าขอแต่งตั้งท่านเป็นผู้กล้าแสงตะวัน มีผู้ใดค้านหรือไม่”

 

                องค์คริสโทเฟอร์ต้องคำรามเสียงดังเพื่อให้ทุกคนได้ยินโดยทั่วกัน ในเมื่ออีกฝ่ายเป็นจอมอสูรที่พวกเขาต้องการก็คือผู้กล้าที่ลุกขึ้นต่อต้าน และจะไม่มีการงอมือเฝ้ารออย่างเด็ดขาด ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสามารถและกำลังของผู้กล้าคนนี้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป

 

                ผู้กล้าแสงตะวันกล่าวขอบคุณด้วยความเคารพ ในระหว่างนั้นองค์คริสโทเฟอร์ก็กล่าวปิดการประชุมโดยโยนทุกอย่างให้เขาเป็นศูนย์กลาง ไบรอันรอให้ราชาและองค์จักรพรรดิทั้งสองออกจากห้องประชุมให้หมดก่อนตามมารยาทอันควร

 

                จนเหลือเพียงแค่ตัวเขากับผู้สำเร็จราชการแห่งเพอลานต้า ท่านหญิงโรเซลลิน่า ชัพเพิร์ท กับผู้ติดตามหญิงแววตากร้าวอีกหนึ่งคน ไบรอันขมวดคิ้วด้วยความสงสัยว่าพระนางต้องการพูดอะไรกับเขา

 

                ในหมู่สตรีชั้นสูงแล้ว ท่านหญิงโรเซลลิน่าถือว่าเป็นเจ้าหญิงในหอคอยแก้ว เพียบพร้อมทั้งความรู้และมารยาทต่างๆ แม้รูปร่างจะบอบบางแต่พระนางได้ชื่อว่าเป็นจอมเวทแห่งทิศใต้ เครือข่ายการค้าที่พระนางเป็นประธานกระจายออกไปทุกทิศทางในจักรวรรดิเพียรซ์ ด้วยเส้นผมสีทองยาวราวเส้นไหมกับดวงตาสีฟ้าสวยเหมือนผลึกแก้วทำให้มีเจ้าชายและราชาหมายปองไม่ขาดสาย ทว่าพระนางยืนหยัดตรึงตัวเองเอาไว้กับหน้าที่การงานในฐานะประธานเครือข่าย การค้าและผู้สำเร็จราชการแทนพระญาติที่ยังเล็กอยู่

 

                พระนางดีดนิ้วหนึ่งครั้ง ประตูห้องประชุมปิดสนิท ผนังทุกด้านเรืองแสงสีม่วง เขารู้ได้ทันทีว่าเป็นอาคมปิดกั้นเสียงไม่ให้เล็ดลอดออกไป

 

                “บอกข้ามาว่าเจ้ามีแผนอะไร!” น้ำเสียงวางอำนาจทิ่มลงมาเหมือนหอกแหลม “ไม่ต้องมายิ้ม ข้าเห็นตอนที่นกขององค์จักรพรรดิจะถูกสังหาร คมมีดสายลมจากทุกทิศทางเข้าฟาดฟันนกตัวนั้นก่อนนกอีกตัวจะโฉบลงมาหาชั่วพริบตาเดียว และแหล่งที่เวทมนตร์ถูกส่งออกมาก็คือเจ้า! มีอะไรจะแก้ตัวหรือไม่!”

 

                ไบรอันทำหน้าเหมือนปลาสำลักน้ำ ไม่คาดเลยว่ากลเพียงเล็กน้อยจะถูกมองออกได้อย่างง่ายดาย แถมอีกฝ่ายเป็นคนที่น่ากลัวอีกต่างหาก มีผู้คนจำนวนนับไม่ถ้วนที่ถูกแรงกดดันทางการค้าของพระนางขยี้เสียไม่เหลือชิ้นดี

 

                “ฝ่าบาทอย่าใส่ใจ ข้าบาทไม่มีวันทรยศองค์จักรพรรดิเด็ดขาด” สมองที่เฉื่อยชาด้วยความร้อนของไบรอันประมวลผลอย่างหนักหน่วงเพื่อหาทางรอดชีวิต พระนางต้องการอะไรกัน “อย่างที่ฝ่าบาททรงทราบดีว่าคนเราต้องการสิ่งตอบแทน แล้วข้าก็เรียกร้อง...”

 

                “นั่นเขาไม่เรียกว่าสิ่งตอบแทนหรอก!” หากหินชนวนที่บุผนังแตกได้ด้วยเสียงตะคอก มันคงแตกเป็นพันส่วนแล้วด้วยเสียงของพระนาง “มีอย่างที่ไหน รับหน้าที่ทำงานเสี่ยงชีวิต กลับขอเป็นแค่นักดนตรีหลวง! ข้าไม่เชื่อว่าลูกศิษย์นักวิชาการอย่างเจ้าจะมักน้อยโดยไม่มีแผนการ! ให้ต้นไม้งอกรากขึ้นเหนือหัวแล้วยืดลำต้นแทรกลงดินข้าก็ไม่เชื่อ!”

 

                “ฝ่าบาทต้องการสิ่งใดจากข้าบาทหรือ” เขาคิดว่าควรพูดเข้าเรื่องให้เร็วที่สุด งานนี้หากยืดเยื้อคงจบไม่สวย

 

                “ข้าต้องการทำบุญคุณให้จักรวรรดิโดยตรง” พระนางเคาะนิ้วก็แผ่นไม้วางเอกสารด้วยความหงุดหงิด “ข้าคิดว่าเราสามารถหาประโยชน์ร่วมกันได้ บอกแผนของเจ้ามา แล้วข้าจะช่วยเสริมให้ได้ผลมากยิ่งขึ้น”

 

                นี่มันไม่ต่างอะไรกับการทำสัญญากับปิศาจเลยสักนิด บางทีปิศาจอาจเขี้ยวน้อยกว่าพระนางเสียอีก ไบรอันขบฟันเค้นความคิดออกมาให้มากที่สุด เขาจะเอาชนะพระนางอย่างไรได้ ข้อต่อรอง เวทมนตร์ ปัญญา พระนางเหนือกว่าเขาทุกอย่าง

 

                “ข้าบาทขอน้อมรับข้อต่อรองของฝ่าบาท ข้าบาทจะเล่าแผนการให้ฟังคร่าวๆ”

 

                แล้วผู้กล้าแสงตะวันที่มีแผนการอยู่ในใจก็ตอบรับข้อเสนอของผู้สำเร็จราชการหญิงที่มีแผนการอยู่ในใจเช่นกัน...