ฮันเตอร์xฮันเตอร์ กาลเวลาและสายสำพันธ์
เขียนโดย 
สึนามิยะ
วันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2559 เวลา 14.33 น.
แก้ไขเมื่อ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2559 16.49 น. โดย เจ้าของนิยาย
23)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเหลือเวลาอีก3วัน
ท่างกลางในห้องที่มีคนอยู่ กอร์น คิรัวร์ คุราปีก้า เลโอลีโอ บิสเก็ต มอญ คิริน เรปีก้า เมลีก้า
คุราปีก้า"วันนี้มากันพร้อมหน้าเลยสินะ แสดงว่าพร้อมแล้วที่จะเผยหลักฐานให้พวกเราดูสินะ"
เสียงคนแรกที่เป็นคนเปิดบทสนทนาคือชายหนุ่มผมทองนามว่าคุราปีก้า
เรปีก้า"ใช้แล้วคะคุณพ่อ"
คุราปีก้า".........."
เมลีก้า"ฉันว่ามันเงียบแปลกๆนะ"ถูกแล้วละเพราะว่าทุกครั้งที่เรปีก้าเรียกคุราปีก้าว่าพ่อเขามักจะแย้งด้วยการ'ฉันไม่ใช้พ่อของเธอ'หรือ'เลิกเรียกฉันอย่างนั้นชะที'แต่ว่าวันนี้เจ้าตัวกลับไม่พูดหรือแย้งอะไรตามนิสัยของตัวเองเลย
บิสเก็ต"ถ้าอย่างงั้นเริ่มที่ มอญ นะ"
มอญ"คะ "หลังจากนั้นเด็กสาวก็ลุกขึ้นและพูดบางอย่างที่ทำให้ทุกคนตกใจไม่น้อย
มอญ" น้ามิโตะ จิน คุณย่า แค่นี้ก็ได้แล้วใช่ไหมคะ"
เจ้าตัวพูดออกมาชึ่งทุกคนรู้ดีว่าไม่มีใครบอกข้อมูลพวกนี้แน่ส่วนกอร์นนั้นก็ได้แต่อมยิ้มไปเพราะคิดอยู่แล้วว่าเด็กคนนี้คือลูกของเขาที่มาจากอนาคตจริงๆ
บิสเก็ต"เธอยอมรับหรือป่าว กอร์น"บิสเก็ตถามเจ้าตัว
กอร์น"ผมยอมรับครับ"
เรปีก้า'คิริน'เมลีก้า'"เย้"ทั้งสามคนตะโกนออกมาเบาๆ
เลโอลีโอ"นี้เด็กๆอย่าพึ่งดีใจไปพวกเธอก็ยังไม่ได้รับการตอบรับชะหน่อย"
คิรัวร์"คนต่อไปก็เธอสินะ"พูดพรางชี้ไปที่เจ้าตัว
คิริน"หนูจะทำให้คุณพ่อหน้าเหวอจนกระทั้งหนูเกิดเลยคะเจ้าตัวพูดเสร็จพร้อมกับชูมือขวาออกมาและเกร็งให้มันแหลมขึ้นชึ่งคิรัวร์ก็เห็นแต่ก็ไม่แปลกใจเท่าไรเหมือนกับว่ามันเป็นเรื่องปกติที่จะมีเด็กผู้หญิงที่ไม่ใช่คนในตระกูลโชลดิกส์ทำแบบนั้นได้เพราะในตระกูลก็มีแค่เขากับพ่อของเขาเท่านั้นที่ืำได้แถมเจ้าตัวยังแอบยิ้มออกมาอีกด้วย
คิริน("ไม่คิดจะแปลกใจหน่อยเรอะ?")
บิสเก็ต"เอาละ คิรัวร์นายยอมรับรึป่าว" หลังจากที่ทั้งสองคนเงียบไปอยู่นานบิสเก็ตก็เลยถามคิรัวร์ชึ่งตอนนี้เงียบและไม่พูดอะไร
คิรัวร์"ยอบรับครับ..."
เมลีก้า'มอญ'เรปีก้า"ไชโย"และเป็นอีกครั้งที่เหล่าเด็กสาวต่างต้องตะโกนร้องออกมาอย่างดีอกดีใจ
เรปีก้า"คราวนี้ถึงตาคุณพ่อกับหนูแล้วนะคะ"
คุราปีก้า"............"ไม่พูดอะไรได้แต่มองตาของอีกฝ่าย
เรปีก้า"(ไม่แย้งจริงๆด้วยแหะตอนพูดว่าคุณพ่อ)"หลังจากนั้นเด็กสาวก็หยิบยื่นรูปถ่ายและชุดที่เป็นสัญลักษณ์ของเผ่าคูลให้กับคุราปีก้า
คุราปีก้า"อึก......"เจ้าตัวเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูดอะไร
เลโอลีโอ"เห้~คุราปีก้า นายยอมรับรึป่าว"พูดพร้อมกับเอามือไปสกิดเพื่อนตัวเองเบาๆเหมือนเป็นการเยาะเย้ย
คุราปีก้า"กวนจริงๆนะนายนะ"พูดพร้อมกับหันไปมองหน้าเจ้าตัว
บิสเก็ต"แล้วตกลงนายยอมรับรึป่าว"คุราปีก้าไม่พูดอะไรจึงทำให้ภายในห้องเงียบสงัด
คุราปีก้า"ย ยอม ร รับ"เจ้าตัวค่อยๆพูดออกมาพร้อมกับมีใบหน้าเขิลอาย
เรปีก้า"จริงหรอคะ !!!จริงนะคะคุณพ่อ "ไม่พูดเปล่าวแต่เจ้าตัวก็กระโดดโพลงเข้าไปกอดด้วย
คุราปีก้า"นี่!!!!"
เรปีก้า"หิ หิ"ตอนนี้ใบหน้าของเด็กสาวได้ประดับไปด้วยรอยยิ้มพร้อมกับแก้มสีอมชมพูเมื่อคุราปีก้าเห็นก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรแถมยังแอบดีใจด้วยอีกต่างหาก
กอร์น"เอาละ ตอนนี้ยอมรับกันแล้วที่นี่ก็เหลือแค่เลโอลีโอแล้วสินะ"พูดพร้อมกับแปะมือกับมอญ
มอญ"ใช่แล้วคะ คุณพ่อ"พูกพร้อมกับแปะมือคนที่เป็นพ่อของตัวเอง
บิสเก็ต"เอาละเมลีก้า เธอเป็นคนสุดถ้ายแล้ว"
เมลีก้า"คะ คือว่าหนู"ไม่ทันที่เจ้าตัวจะพูดจบก็ถูกแทรกไปชะก่อน
เลโอลีโอ"ยอมรับครับ"
ทุกคน"หะ"
เลโอลีโอ"ผมนะไม่ต้องดูหลักฐานหรอกครับเพราะว่าผมเชื่อว่ายังไงเลลีก้าก็เป็นลูกสาวของฉันอยู่แล้วละ"
บิสเก็ต"ถ้าอย่างงั้น ก็ยอมรับนะ"
เดี่ยวก่อน!!!!
เรปีก้า"มันแปลกๆ ทำไมพวกคุณถึงยอมรับกันง่ายๆแบบนั้นละ"
คุราปีก้า"ก็เพราะว่า~…"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
