เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

  นิยายเรื่องนี้สร้างขึ้นโดยอิงเหตุการณ์ทางจินตนาการ ตัวอักษรทุกตัวถูกปรับแต่งขึ้นเพื่อให้ได้อรรถรสในการอ่าน ตัวละคร เรื่องราว สถานที่ เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง โปรดใช้วิจารณญาณในการบริโภคข้อมูล หากมีความผิดพลาดประการใด ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย

                                           กรุงสยาม......

          วันที่ 22 พฤษภาคม 25..... เป็นวันเปิดภาคเรียนของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่งในประเทศไทย ใต้ต้นไม้ใหญ่สีเขียวชอุ่มบรรยากาศร่มรื่นลมพัดเย็นสบาย มีใบไม้ล่วงล่นจากต้นเป็นระยะๆ หญิงสาวหน้าตาดีเป็นนักศึกษาของมหาลัยแห่งนี้ กำลังนั่งร้องไห้คร่ำครวญถึงคนรักที่พึ่งบอกเลิกเธอเมื่อวาน “ ทำไมเธอถึงทิ้งฉัน....ทำไมถึงทำกับฉันแบบนี้ ” หญิงสาวพร่ำพรรณนาถึงแฟนคนรักที่ทิ้งเธอไปพร้อมกับเดินทางไปเรียนต่อที่ญี่ปุ่นกับคนรักใหม่ไม่สนใจใยดีเธอเลยแม้แต่น้อย หญิงสาวก้มหน้ากอดร่างของตัวเองร้องไห้ออกมาด้วยความปวดร้าวที่หัวใจ ระยะเวลา 4 ปีที่คบหากับคนรักไม่อาจรั้งใจให้เค้าอยู่กับเธอได้เลยยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บยิ่งแค้นใจ ต่อไปเธอจะไม่ยอมเปิดใจให้กับใครทั้งนั้น

“ เป็นอะไรหรือป่าวคะ? ” เสียงหวานของเด็กตัวเล็กเอ่ยถามขึ้นเบาๆ หญิงสาวที่ก้มหน้าจมกับคราบน้ำตาเงยหน้าขึ้นช้าๆและหันมองตามเสียงของผู้ถาม เด็กน้อยผิวขาวหน้าตาจิ้มลิ้มจมูกเล็กๆโด่งน่ารักกำลังยืนมองเธออยู่ “ อย่ามายุ่ง ไม่ใช่เรื่องของเด็ก ” หญิงสาวตอบเรียบๆ เด็กน้อยนั่งลงข้างๆและเอื้อมมือไปที่หน้าของหญิงสาว ใช้นิ้วเล็กๆเกลี่ยคราบน้ำตาออกจากหน้าของหญิงสาวจนหมดสิ้น หญิงสาวนั่งนิ่งมองหน้าเด็กน้อยกับการกระทำของเธอช่างโตเกินวัยนัก

“ คุณต่างหากที่เด็ก ผู้ใหญ่ที่ไหนเค้าร้องไห้กัน ” เมื่อเด็กน้อยเช็ดคราบน้ำตาเสร็จแล้วก็เอ่ยบอกเสียงเล็กๆน่ารักเหมาะสมกับวัย “ ผู้ใหญ่ก็ร้องไห้ได้ ถ้าเค้าเสียใจ ” หญิงสาวยิ้มกับวาจาช่างพูดของเด็กน้อยก่อนจะตอบออกไป “ อย่าเสียใจได้มั้ย ” เด็กน้อยบอกหน้าไร้เดียงสา “ นี่อยู่ๆเธอก็มาขอร้องไม่ให้ฉันเสียใจงั้นเหรอ เด็กน้อย อายุของเธอเท่าไหร่แล้ว ” หญิงสาวเอ่ยถามเธอกับไม่สะอึกสะอื้นเสียแล้วเมื่อได้คุยกับเด็กคนนี้

“ 11 ขวบค่ะ ” เด็กน้อยหันมาตอบหน้ายิ้ม “ ได้ ฉันไม่เสียใจแล้วก็ได้ ” หญิงสาวแปลกใจกับตัวเองไม่น้อยเมื่ออยู่ๆเธอก็คล้อยตามคำขอร้องของเด็กคนนี้ซะแล้ว “ คุณเข็มแข็งนะค่ะ พรุ่งนี้ทุกอย่างจะสดใสอีกครั้ง ” เด็กน้อยพูดและยิ้มให้ หญิงสาวยิ้มออกมากับวาจาโตเกินตัวของเด็กตัวเล็กแต่มันก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากจริงๆ

“ แล้วนี่ มากับใครล่ะ มาทำอะไรที่นี่ ตัวเล็ก ” หญิงสาวถามอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าอยู่ดีๆเด็กน้อยคนนี้ก็เข้ามาหาเธอ “ มาส่งน้าค่ะ น้ามาเรียนที่นี่ ” เด็กน้อยตอบ “ น้า? ทำไมต้องมาส่งด้วยล่ะ เค้าโตจนเรียนมหาลัยแล้ว ” หญิงสาวสงสัยกับคำว่าน้า น้าก็ต้องแก่ซิ แต่ช่างเถอะ

“ ตัวเล็กเนี่ย กำลังจะไปอังกฤษแล้ว จะไม่ได้เจอน้าอีกนาน ก็เลยมาส่ง ” เด็กน้อยชี้ที่ตัวเองและเรียกว่าตัวเล็กพร้อมกับบอกเหตุผล “ ไปวันนี้เลยเหรอ ” หญิงสาวถามออกไปเมื่อจู่ๆเธอก็ใจหายเสียอย่างนั้น เด็กน้อยพยักหน้าเบาๆและยิ้มให้

“ งั้นมานี่ ขอถ่ายรูปหน่อยได้มั้ยจ๊ะ ไว้เป็นที่ระลึก ว่าครั้งหนึ่งฉันมีเพื่อนเป็นเด็กอายุ 11 ขวบ ” หญิงสาวหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเด็กน้อยพยักหน้ายิ้มตื่นเต้น หญิงสาวอุ้มเด็กตัวเล็กมานั่งตักและใช้มือกอดไว้ข้างหนึ่ง พร้อมกับกดแชะรูปหนึ่งครั้ง “ สวยมั้ย ” เด็กน้อยคว้ามือหญิงสาวที่จับโทรศัพท์มาดูหน้าตาอมยิ้มพยักหน้ารับเบาๆเมื่อคนด้านหลังถามเธอ

หญิงสาวได้กลิ่นหอมๆจากตัวเด็กน้อยเลยก้มหอมแก้มใสๆ เด็กน้อยหันมาและยิ้มให้ “ กลิ่นอะไรอ่ะ หอมๆ ” หญิงสาวยิ้มถาม “ แป้งค่ะ.....แป้งเด็ก ” เด็กน้อยยิ้มตอบอย่างสดใส “ ไปก่อนนะคะ ” เด็กตัวเล็กเอ่ยบอกเสียงหวาน และลุกออกจากตักหญิงสาวหันมายิ้มอีกครั้งก่อนจะวิ่งออกไป “ เดี๋ยวก่อน....แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ย ” หญิงสาวลุกขึ้นยืนก่อนจะถามออกไป “ เจอค่ะ ตัวเล็กจะมาหาคุณเอง ” เด็กน้อยหันมาตอบยิ้มโบกมือบ๊ายบายก่อนจะวิ่งออกไปทันที หญิงสาวชะเง้อมองจนสุดสายตา

“ ถึงวันนั้น ฉันจะจำเธอได้หรือป่าว....ตัวเล็ก ” หญิงสาวพูดกับตัวเองยกโทรศัพท์ที่ถืออยู่ในมือขึ้นมาดูรูปอีกครั้งริมฝีปากฉีกยิ้มรู้สึกดีขึ้นมา เมื่อวาจาแสนน่ารักของเด็ก 11 ขวบที่ได้พูดคุยกันเพียงไม่กี่คำก็ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาก ต่อไปเธอจะไม่จมปลักกับความเสียใจและความรักจอมปลอมตลอดสี่ปีที่ผ่านมาเธอจะต้องเข็มแข็งหันมารักและให้ความสำคัญกับตัวเองครอบครัวและเพื่อนที่รักเธอ.......