เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          ภายในเรือนไทยหลังเดิม ณ ตอนนี้ท้องฟ้าปรับเปลี่ยนให้แสงสว่างสาดส่องเหลืองทองอร่ามไปทั่วสารทิศหมู่ดาวระยิบระยับทำหน้าที่ประดับล้อมรอบแด่ดวงเดือนให้สวยสง่าชวนน่ามองมีกระต่ายน้อยให้ความอบอุ่นไม่ห่างหายอยู่เคียงคู่กันในวันที่พระจันทร์เต็มดวง
 
ถัดมายังมุมหนึ่ง.....ร่างบางที่พึ่งก้าวขาออกมาจากห้องพระหลังจากที่เข้าไปอยู่กับเจ้าย่าบัวเงินเสียครึ่งค่อนวัน ( ทำอย่างกับว่าหลบอะไรอยู่อย่างนั้นแหละเนอะ ^^ ) สายตาเหล่มองรอบด้านเพื่อหาใครบางคนที่จ้องจะตะครุบทำโทษเธออย่างที่เคยบอกไว้แต่ตอนนี้ไร้วี่แวว ริมฝีปากบางพ่นลมหายใจออกมาเบาๆด้วยโล่งอกก่อนจะหันไปปิดประตูห้องที่แง้มไว้นานจนผู้เป็นย่าหันมองเพราะเห็นท่าทางแปลกๆของหลานสาว
กันต์ก้าวขาเดินย่องๆคอยหันมองรอบตัวที่เงียบสงัดจนไม่น่าไว้วางใจ
“ หรือว่ากลับไปแล้ว... ”
ร่างบางยืนคุ่นคิดพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะมุ่งหน้าเดินไปยังนอกชานของเรือนทางด้านหลัง.....ทิ้งร่างลงบนเบาะนุ่มนิ่มที่มีไว้สำหรับนั่งเล่นสูดอากาศเย็นฉ่ำสบายอารมณ์ในระหว่างรออาหารมื้อค่ำของที่นี่ จนเวลาผ่านไปสักครู่.....จึงตัดสินใจลุกขึ้นหมุนตัวเพื่อที่จะเดินเข้าไปด้านใน
 
“ อู้ย!!! ” กันต์หลับตาปี๋เปล่งเสียงร้องออกมาเบาๆเมื่อเธอหันไปชนร่างของใครบางคน
 
" ยัง..ยังอยู่อีกเหรอ...! " เมื่อลืมตามาเห็นคนตรงหน้าทำให้เจ้าของร่างที่ถูกกอดตกใจทันที
เพาภิรมย์ที่จับตาดูสาวน้อยของเธออยู่ตลอดเวลาและเดินตามมาทุกฝีก้าวเข้าขวางทางโรมรัดเรือนร่างเล็กไว้จนอยู่หมัด.....ใบหน้าสวยอมยิ้มไม่พูดอะไรยื่นจมูกโด่งเข้าแตะจมูกเล็กของคนรักจนกันต์เผลอหลี่ตาลงแอบเคลิ้มนิดๆ เพราะไม่ทันได้ตั้งตัว
 
" ไปไหนเหรอ... " เพาภิรมย์ถามขึ้นเบาๆ
" ปะ..ไป ไปโต๊ะอาหารค่ะ " กันต์มีอาการติดขัดรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องอย่างไรบอกไม่ถูก
" หิวแล้วเหรอ "
ร่างบางถูกดันให้หันไปชิดติดกับผนัง
" ค่ะ.. "
" พี่ก็..หิวแล้วเหมือนกัน " ใบหน้าสวยยิ้มเจ้าเล่ห์มือข้างหนึ่งเริ่มลูบไล้ต้นขาขาวจนทำให้เจ้าของขนลุกเกรียว
เพาภิรมย์จ้องมองสาวน้อยที่ดวงตาไม่ค่อยมองเธอเท่าไหร่นักสัมผัสได้ถึงแรงสั่นเทาจากต้นแขนที่เธอจับอยู่ทั้งสองข้างมุมปากกระตุกยิ้มเสน่ห์ออกมานิดๆก่อนจะค่อยๆโน้มตัวเข้าไปหาช้าๆ ใบหน้าเรียวหลับตาลงรอรับการทำโทษจากการแพ้เกมเมื่อเช้านี้เพราะไม่สามารถหนีไปไหนได้อยู่แล้ว ^^
ปลายจมูกโด่งเข้าลูบไล้พวงแก้มเบาๆปล่อยลมหายใจร้อนรดรินเนื้อนวลจนเจ้าของร่างสะดุ้งขึ้นนิดๆถูไถไปมามอบจังหวะเคลิบเคลิ้มชวนให้น่าหลงใหลกับไปไออุ่นที่แนบชิดติดกันจนแทบจะเป็นหนึ่งเดียวคาดเคลื่อนใบหน้าต่ำลงดวงตาเหลือบเห็นริมฝีปากบางที่เจ้าของเผยอออกนิดๆอย่างไม่รู้ตัวช่างทำให้เลือดเสือสาวในตัวเธอสูบฉีดอยากจะลิ้มลองเสียเหลือเกิน
สองมือสอดเรียวนิ้วทั้งหมดเข้าประกบบีบกำผ่อนคลายความตื่นเต้นให้กับสาวน้อยแรงปรารถนาเริ่มประทุจนทำให้ร่างสูงเหงื่อไหลหยดเป็นเม็ดๆเงยหน้าขึ้นส่งสายตาให้สาวน้อยเห็นว่าตอนนี้.....มันหวานฉ่ำแค่ไหน ไม่รอช้าเพาภิรมย์พุ่งเข้าประกบชิมรสหวานจากริมฝีปากบางทันที!!!
ร่างกันต์สะดุ้งเกร็งตัวเล็กน้อยด้วยความตื่นเต้นอันรวดเร็วที่ปรี่เข้ามาหา ปากบางถูกดูดคลึงราวกับอยากจะดึงออกไปเก็บไว้เสียเองอย่างนั้นแหละเรียวหน้าโดนประคองด้วยมือข้างหนึ่งของผู้คุมเกมสุดเร่าร้อนให้น้อมรับจุมพิตที่แสนจะยั่วอารมณ์สวาทได้อย่างถนัดถนี่
 
" อื้อ!! "
เสียงเล็กดังประท้วงอยู่ในลำคอเมื่อแรงปลุกเร้าของเพาภิรมย์ช่างร้อนแรงจนใจแทบจะขาดอยู่รอนๆลิ้นเล็กโดนครอบงำด้วยเรียวปากสวยที่เดินหน้าส่งมอบความร้อนแรงบดเบียดรัดคลึงคล้ายกับอดอยากเต็มที
" อื้อ!..อื้อ!! " มือข้างหนึ่งของเพาภิรมย์โอบกอดประคองเอวคนรักไว้ได้ทันเมื่อร่างบางมีอาการจะล้มพับลงไปพร้อมกับส่งเสียงครางในลำคอเป็นระยะๆ
 
" อืม ~ ~ " ริมฝีปากบางเงยหน้าหอบหนักแม้นถูกปล่อยให้เป็นอิสระแล้วแต่ความสยิวก็ยังคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ
ใบหน้าสวยซุกไซร้ไปยังซอกคอหอมกรุ่นดูดเม้มขบกัดสะกิดเบาๆจนเกิดรอยแดงจางๆชโลมคลอเคลียมาถึงลำคอระหงมือที่ใช้ประคองใบหน้าปรับเปลี่ยนมาปลดกระดุมเสื้อสองสามเม็ดของสาวน้อยโดยที่เจ้าของยังไม่ทันระวังตัวก่อนจะสอดฝ่ามือร้อนเข้าไปสัมผัสอกอิ่มเต็มไม้เต็มมือ
" อื้ม!..คุณเพา! อย่านะคะ " สาวน้อยสะดุ้งเฮือกเมื่อมือเรียวเริ่มบีบคลึงเบาๆจึงรีบร้องห้ามแต่อีกคนดูเหมือนจะไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
กันต์ออกแรงผลักเพาภิรมย์เพราะความต้องการเริ่มจะหยุดไม่อยู่เสียแล้ว.....ร่างสูงวกกลับไปยังกลีบปากบางอีกครั้งลิ้นร้อนจัดการโรมรัดบดเน้นดูดดุดนุ่มนวลจนทำให้ผู้ถูกกระทำเผลอครางในลำคอพร้อมกับขนแขนที่ตั้งชูชันลุกซู่ขึ้นมาทันที ในขณะที่รสจูบกำลังเร่าร้อนไม่มีท่าทีว่าลดลงร่างขัดขืนก็ถูกดึงตัวให้หันมาลงนอนยังมุมนั่งเล่นเมื่อครู่
ริมฝีปากสวยก้มลงทักทายหน้าอกอวบอิ่มที่เผยให้เห็นออกมาจากเสื้อที่ถูกปลด
" คุณเพา!! หยุดนะ อะไรขนาดนี้เนี่ย!!! " ร่างบางพยายามดิ้นเมื่อเห็นอีกคนดูจะ ( หื่น ) จริงๆ >_<
 
เพาภิรมย์หัวเราะในลำคอสองมือกดกำราบสาวน้อยที่พยายามปลัดป้องพร้อมกับละเลงปลายลิ้นเคล้าคลึงเนินอกที่โผล่พ้นบราเซ็กซี่เย้ายวนอย่างเพลิดเพลิน
 
" หยะ!..หยุดซิ!! " เสียงเล็กเริ่มสั่นคอนไปตามแรงเร้าโรมร่างกายเริ่มเอนแอ่นส่งมอบความหวานล้ำให้อย่างลืมตัว
 
" กริ๊งกริ๊ง..กริ๊งกริ๊ง... "
หากแต่ว่ามีบางอย่างเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน.....เป็นเสียงสั่นกระดิ่งที่ทำหน้าที่บอกสัญญาณอาหารมื้อค่ำของเรือนเจ้าย่าบัวเงินนั่นเอง
 
ดวงตาคู่เสน่ห์ลืมขึ้นหลังจากที่เกือบจะคล้อยไปตามแรงเสน่หา เพาภิรมย์ค่อยๆเงยหน้าขึ้นสบตาสาวน้อยของเธอทั้งสองจ้องมองถึงความหวานฉ่ำของดวงเนตรที่มีด้วยกันทั้งคู่.....ริมฝีปากสวยอมยิ้มกรุ้มกริ่มขึ้นมาก่อนจะยื่นปลายนิ้วไปลูบไล้ไต่แตะกลีบปากสั่นระริกตรงหน้าเบาๆ
 
ใบหน้าเรียวเริ่มรู้สึกตัวหลังจากที่เผลอสบตาเพาภิรมย์เสียอยู่นานจนลืมเขินกันเลยทีเดียว.....สะกดเค้าอยู่ได้ตัวเองอ่ะ >////<"
ร่างบางเหลือบมองลงเห็นหน้าอกหน้าใจของตัวเองเปิดโชว์ล่อเสือสาวอยู่จึงรีบลุกขึ้นพร้อมกับติดกระดุมทันทีพลางหันมองอีกคนก็เอาแต่ยิ้มมองอยู่ได้
 
" ....นี่เป็นบ้าหรือไง! ยิ้มอยู่ได้ " เสียงเล็กเอ่ยดุเบาๆเพราะเขินอาย " ใช่ เป็นบ้า เพราะกันต์นั่นแหละที่ทำให้พี่บ้า " เพาภิรมย์เอื้อมคว้าแขนขณะที่สาวน้อยกำลังจะเดินออกไป
" อย่ามาโทษนะ "
" ต้องโทษซิ ไม่ให้โทษได้ยังไง "
" เกี่ยวอะไรกับกันต์ด้วย " ใบหน้าเรียวหันบอกและจะเดินไปแต่ถูกดึงกลับมาเช่นเดิม
" ก็ตัวเล็กหนีคุณเพาเข้าไปอยู่กับเจ้าย่านานมากกกก " เพาภิรมย์ลากเสียงยาว
" ทิ้งพี่ไว้คนเดียว ปล่อยให้พี่ชะเง้อคอรอนานแล้วนานเล่าก็ต้องโดนทำโทษคูณสองแบบนี้แหละ "
" เอ๊ะอะก็ทำโทษ เอาเปรียบกันชัดๆ " กันต์หันเงยหน้าพูดต่อร่างสูงที่พึ่งยืนขึ้นมา
" ถ้ากันต์ไม่พอใจงั้นพี่ให้ทำคืน...เอาป่ะ "
" .....ไม่! " สาวน้อยแอบคิดในคำพูด ^^
" อืม..ไม่เป็นไร แบบนี้ก็ถือคุ้มแล้วล่ะ แค่นี้พี่ก็?? “ ริมฝีปากสวยหยุดยิ้มเจ้าเล่ห์
“ ก็อะไร “ เสียงเล็กถามขึ้นด้วยความอยากรู้ ถึงแม้จะไม่มั่นใจในคำตอบเอาเสียเลยกลัวจะเข้าตัวเองจนทำให้หน้าแดงน่ะซิ
เพาภิรมย์โน้มใบหน้าเข้ามาสบตากระซิบพูดเบาๆ
“ แค่นี้พี่ก็... “
“ ก็อะไร! “
 
“ หนำใจที่สุดเลยอ่ะ... “
“ .....>////< “ กันต์ยืนหน้าแดงร้อนฉ่าอยู่อย่างนั้นเพราะเนื้อตัวมันเริ่มแข็งไปหมดไม่รู้ทำไม!
 
" ไอ้บ้า!!! " เสียงเล็กพูดใส่หน้าเจ้าเล่ห์ก่อนะรีบวิ่งออกไปทันที เพาภิรมย์ยืนยิ้มมองชอบใจเป็นที่สุด ที่สุด ที่สุด ที่สุด ^^
 
 
บรรยากาศภายในโต๊ะอาหารเป็นไปอย่างมีความสุขเสียงพูดคุยและรอยยิ้มล้วนแล้วแต่สร้างสีสันด้วยกันทั้งสิ้น เมนูอาหารหลายอย่างถูกเรียงจัดไว้เป็นสัดส่วนระหว่างอาหารสจัดกับอาหารรสชาตินุ่มละมุนลิ้น…
 
“ หนูเพาชอบทานอาหารแบบไหนเหรอลูก ” เจ้าย่าบัวเงินยิ้มถาม
“ เพาทานได้หมดค่ะ แต่ส่วนใหญ่จะชอบทานรสจัดหน่อย ” เพาภิรมย์ยิ้มตอบผู้ถามพยักหน้ายิ้มเบาๆ
 
“ แล้วตัวเล็กชอบทานอาหารแบบไหนคะ ” ริมฝีปากสวยหันกระซิบถามสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ กันต์ไม่ทานเผ็ด ”
ใบหน้าเรียวหันบอกทันควันเมื่อเห็นอีกคนตักเมนูจัดจ้านและทำท่าคล้ายกับจะมาใส่ในจานของเธอ เพาภิรมย์คลี่ยิ้มนิดๆเพราะเธอเองก็รู้อยู่เต็มอก.....หากแต่สาวน้อยไม่บอกกับเจ้าย่าบัวเงินว่าเธอชอบทานอาหารรสเผ็ดวันนี้ก็คงจะไม่ต้องแบ่งแยกเมนูอาหารไว้คนละฝั่งแบบนี้หรอก
“ อึ้ย!! อย่าเอาเข้ามาใกล้นะ เดี๋ยวเค้าฮัดเช้ย ” มือเรียวยกขึ้นดันแขนคนรักที่กำลังแกล้งเธอ เจ้าย่าบัวเงินเห็นแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเห็นทั้งคู่เย้าแหย่กันเป็นเด็กๆ
“ เขาเรียกว่าจามนะ ” ร่างสูงหัวเราะนิดๆกับคำพูดของอีกคน
“ เหมือนกันแหละ ” กันต์เอ่ยบอกพร้อมกับหันจัดเก็บภาชนะช้อนส้อมไว้ในจานให้เป็นระเบียบ
“ อ้าวกันต์อิ่มแล้วเหรอลูก ” ผู้เป็นย่าถามขึ้น
“ อิ่มแล้วค่ะ ” ร่างบางบอกกล่าวกับเจ้าย่าบัวเงินก่อนจะทำตาค้อนใส่อีกคนที่แกล้งตักพริกมาใส่ไว้ในจานของเธอ
 
“ ถ้าระวังตัวขนาดนี้ แล้วตอนนั้นกินพริกเข้าไปได้ยังไง ”
“ วันนั้นพี่จำได้นะว่าไม่มีเมนูไหนที่รสจัดซักเมนูเดียว ” เพาภิรมย์วางช้อนทั้งสองให้เป็นระเบียบพลางนึกถึงเหตุการณ์วันที่มาเชียงรัฐครั้งแรกจึงเริ่มสงสัยขึ้นมา ใบหน้าเรียวหันมองอีกครั้งหลังจากดื่มเสร็จแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
 
 
เมื่ออาหารมื้อคำเสร็จสิ้นไป......กันต์และเพาภิรมย์จึงนอนค้างที่เรือนของเจ้าย่าบัวเงินตามความต้องการของท่าน
 
ร่างบางยืนกอดอกชมพระจันทร์อยู่ริมหน้าต่างเมื่อนึกถึงคำถามของเพาภิรมย์ที่โต๊ะอาหารก็ทำให้ยิ้มออกมา.....ในวันนั้นไม่มีเมนูรสจัดจริงหากแต่เธอแอบมองหญิงตรงหน้าจนเผลอตักเม็ดพริกที่ใช้ประดับตกแต่งจานอาหารเพื่อให้เกิดความสวยงามดูน่ารับประทานเข้าปากเคี้ยวกินโดยไม่รู้ตัวคล้ายกับโดนสะกดจิตเสียอย่างนั้นแหละรู้ตัวอีกทีความฉุนของพริกก็ตลบอบอวนเข้าสู่โซนประสาทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว…
 
************************
ลบเนื้อหาบางส่วน