เสน่ห์รักเจ้าเมืองเหนือ

          เมื่อร่างสูงย่างกายเข้ามาในห้องประตูก็ถูกล็อคกรเสร็จศัพท์ด้วยฝีมือของเธอเอง สายตานิ่งมองกันต์อย่างเคร่งขรึม จนทำให้ร่างเล็กเริ่มหวาดหวั่นกับพฤติกรรมอันไม่ปกติ เพาภิรมย์เดินมาเรื่อยๆมองสำรวจไปทั่วเรือนร่างอย่างใจเย็น มองไปรอบๆตัวตามผิวและใบหน้าอย่างไม่ละสายตาทั้งสองไม่คุยอะไรกันจึงทำให้บรรยากาศของในห้องเงียบเชียบจนได้ยินเสียงหัวใจของกันต์ที่เต้นแรงราวกับจะระเบิดออกมา

ใบหน้าเรียวซีดขึ้นเรื่อยๆ เพาภิรมย์ค่อยๆโน้มใบหน้าลงไปใช้จมูกสูดดมตามเสื้อผ้าของกันต์และวกกลับไปใกล้แก้มขาวจนเจ้าของต้องเบี่ยงหน้าหนีไปอีกทางไม่กล้าสบตาเพราะเริ่มหวาดหวั่น

“ มันทำอะไรบ้าง...” เพาภิรมย์ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็นแฝงความดุดันเอาไว้เมื่อกลิ่นกายที่แปลเปลี่ยนไปทำให้เธอแน่ใจว่าเรื่องเมื่อครู่พลอยขวัญพูดไม่จริง กันต์กลืนน้ำลายเอือกไม่กล้าหันไปมองคนที่จ้องหน้าอยู่ใกล้เพียงคีบ

“ ปะ..ป่าวค่ะ ” กันต์อ้ำอึ้งตอบออกไปไม่เต็มเสียงนัก

“ แน่ใจนะ... ” เพาภิรมย์ย้อนถามอย่างเยือกเย็นกัดฟันอัดอั้นอารมณ์โกรธที่เริ่มเข้ามาในอกพร้อมจะระเบิดเต็มทน ร่างบางอึกอักไม่รู้จะตอบยังไงได้แต่หลบสายตาอย่างเดียวหายใจติดขัดเพราะอึดอัดใจ จึงเบี่ยงร่างเดินไปทางอื่นเพื่อจะได้พ้นจากสายตาที่จ้องจับผิด แต่กับถูกเพาภิรมย์ดึงแขนให้หันกลับเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดที่สัมผัสได้ถึงความร้อนระอุประดุจเปลวไฟ

กันต์มองสายตาเพาภิรมย์ที่จับจ้องมาเหมือนอยากจะหั่นเธอเป็นชิ้นๆ มือข้างหนึ่งค่อยๆปัดผมที่ปกปิดด้านหน้าเพื่อย้ายไปอยู่ด้านหลังทั้งหมด นิ้วเรียวยาวลูบไล้สำรวจไปทั่วลำคอขาวสายตาจดจ่อหาข้อสงสัย ดวงตาคู่ดุเหลือบเห็นรอยบางอย่างที่โผล่พ้นคอเสื้อออกมานิดๆ

สายตาหยุดมองสักครู่ก่อนจะค่อยๆเลื่อนมือลงไปจับที่ขอบของคอเสื้อ ร่างเล็กหันหน้าหนีรอรับถึงแรงโมโหที่จะเกิดขึ้นในอีกไม่ช้า มือของเพาภิรมย์ดึงขอบเสื้อลงนิดๆเผยให้เห็นรอยจ้ำแดงที่พึ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้เด่นออกมาจากเนินอกขาว เพาภิรมย์หายใจแรงด้วยอารมณ์ที่ปะทุร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ กัดฟันแน่นสายตาเลื่อนขึ้นไปจ้องมองใบหน้าที่กำลังหลบหนีความผิดที่ตอนนี้เหงื่อไหลหยดเป็นเม็ดๆ กันต์ค่อยๆหันมองหน้าสบตาที่แดงกร่ำที่เกิดจากอารมณ์ของความโกรธค่อยๆพูดขึ้น

“ ฟัง..ฟังกันต์ก่อนนะ..” ริมฝีปากบางพยายามบอกคล้ายเกลี่ยกล่อมให้อีกคนใจเย็นขึ้น เพาภิรมย์โกรธจนหน้าแดงปล่อยร่างบางที่อยู่ในอ้อมกอดมือสองข้างคว้าต้นแขนเล็กๆบีบสุดแรงโมโห กันต์เจ็บจนหน้าบิดเบี้ยว

“ ทำไม!!! ทำไมถึงทำแบบนี้...!!! บอกแล้วใช่มั้ยว่าไม่ให้ยุ่งกับมัน!!! ไม่ให้ติดต่อกับมัน!!! ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม!!! ”วาจาที่เกรี้ยวกราดถูกเปล่งออกมาจนคนฟังหน้าซีดตัวเย็นไปหมด

“ กันต์ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ” ร่างเล็กพยายามอธิบาย

“ ไม่เชื่อ!!!ทำไม!!!..คนเดียวมันไม่พอหรือไง!!! หรือว่าอยากมากนัก!!! ”

“ อย่ามาพูดกับกันต์แบบนี้นะ ” ร่างบางโมโหในคำพูดของเพาภิรมย์สะบัดร่างของตัวเองออกและเดินเลี่ยงไปหมายจะออกจากห้อง แต่ก็ถูกอีกคนดึงแขนกลับมาด้วยมือข้างเดียวของเธอ

“ จะไปไหน!!!ไปหามันหรือไง!!! ทำไมเมื่อกี๊นี้เนี่ยมันค้างคาหรือยังไง อดใจรอไม่ไหวจนต้องรีบออกไปหาอีกรอบเลยเหรอ!!! จะสร้างเรื่องให้วุ่นวายอะไรนักหนา!!! ” เพาภิรมย์พูดด้วยอารมณ์โมโหทำหน้าตาชวนน่าหมันไส้ กันต์พยายามใจเย็นข่มอารมณ์ของตัวเองไว้ลึกๆ

“ ใช่...จะไปหาเค้า ไปให้เค้ากอด ให้เค้าจูบ ให้เค้าลูบคลำทั้งตัว ” ร่างเล็กสะบัดมือออกก่อนที่จะพูดประชดเรียบๆ เพาภิรมย์อึ้งอ้าปากค้างนิดๆหายใจแรงด้วยความโกรธ อารมณ์หึงหวงเลือดขึ้นหน้าทันที

“ แล้วถ้าตัวกันต์มันวุ่นวายมากนัก..คุณเพาก็เลิกยุ่งกับกันต์เถอะค่ะ....แล้วอยากจะไปไหนก็ไป ” ริมฝีปากบางเอ่ยบอกเสียงเรียบบังคับไม่ให้สั่นไหวแววตาจ้องมองเพาภิรมย์จริงจัง

“ กันต์!!!! ” ริมฝีปากสวยกัดฟันเม้มปากสั่นระริกดวงตาประดุจเสือร้ายที่โมโหพร้อมจะทำลายทุกสิ่ง มือขวายกขึ้นคล้ายจะสะบัดสั่งสอนด้วยอารมณ์ชั่ววูบที่สาวน้อยของเธอพูดให้เสียใจได้ถึงเพียงนี้

“ ตบซิ....” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยท้าทายเบาๆ

“ ตบซิ!!!! ”

“ ตบซิบอกให้ตบไงตบซิตบ!!!! ” ร่างบางเข้าไปดึงมือที่ยกค้างไว้อยู่นั้นและยื้อยุดอยู่กับเจ้าของบังคับให้ตบหน้าเธอถ้าเพาภิรมย์ต้องการพร้อมกับร้องบอกเสียงดัง ร่างสูงจึงตัดสินใจผลักตัวเล็กของเธอเซล้มพับไปกับที่นอน ก่อนจะดึงกันต์ที่ก้มหน้าอยู่กับที่นอนให้ขึ้นมามองหน้าเธอไม่เบาแรง

“ อย่าพูดแบบนี้อีก ” วาจาเคร่งขรึมมาพร้อมกับแววตาพิโรธโกรธจัด กันต์สบตาใบหน้าสวยแอบมองเห็นดวงตาที่เศร้าเสียใจและกิริยาที่บ่งบอกว่าทนฟังไม่ได้ถูกปลดปล่อยออกมานิดๆรู้สึกผิดกับคำพูดของตัวเองแต่อารมณ์โกรธที่ถูกต่อว่าก็มีมากกว่า

“ ปล่อย!! ไม่ต้องมาโดนตัว ออกไป!! ” กันต์พูดห้วนๆออกแรงสะบัดตัวที่ถูกจับต้องอยู่ เพาภิรมย์ไม่ยอมปล่อยแม้แต่น้อยกับจับแน่นกว่าเดิมจนทำให้แขนทั้งสองข้างเกิดรอยนิ้วแดงๆจากการเสียดสีที่ดิ้นไปมา

“ ทำไมจะโดนไม่ได้!!! มากกว่านี้พี่ก็สัมผัสมาหมดแล้ว ” ริมฝีปากสวยเอ่ยบอกแสดงความเป็นเจ้าของ

“ กันต์คือตัวปัญหาสำหรับคุณเพา คุณเพาก็ไม่ควรจะมาแตะต้องตัวกันต์อีก ถ้าคุณเพาไม่ออกไป กันต์จะไปเอง ” เพาภิรมย์ยื่นหน้าเข้าไปหมายจะจูบกลีบปากบางที่พูดไล่เธอไม่หยุดหย่อน ใบหน้าเรียวสะบัดหนีออกแรงดิ้นสุดชีวิตจนมือหลุดพ้นจากคนที่แรงเยอะกว่าผลักร่างของเพาภิรมย์ออกห่างและรีบวิ่งลงจากเตียงให้เร็วที่สุด

แต่เพาภิรมย์กับวิ่งตามไปจนถึงกลางห้องและอุ้มร่างเล็กมาไว้ในอ้อมกอดอย่างง่ายดายคล้ายอย่างกับหยิบปุยนุ่น กันต์ออกแรงดิ้นไม่หยุดปากร้องต่อว่าอยู่ร่ำไปมือสองข้างทุบตีแผ่นหลังของร่างสูงเต็มแรงแต่กับไม่ทำให้คนอุ้มสะทกสะท้านเลยแม้แต่น้อย ร่างบางถูกโยนกระเด็นลงบนพื้นที่นอนนุ่ม กันต์รีบลุกกระเถิบถอยหลังเมื่อเพาภิรมย์กำลังเยื้องกายชันเข่าขึ้นมาบนเตียงช้าๆ

“ เรื่องอะไรพี่จะปล่อยให้กันต์ไปหาคนอื่น เก่งนักนะ ห้ามไม่ฟัง พูดไม่เชื่อ เราคงมีเรื่องต้องคุยกันยาว ” ริมฝีปากสวยพูดอย่างยียวนยิ้มที่มุมปากสายตาพิโรธโกรธเคืองทำเอาผู้ฟังสั่นสะท้านไปทั้งร่าง เพาภิรมย์ดึงขาที่พยายามขยับหนีจนร่างบางไหลลงมาอยู่ใต้ร่างของเธอ

“ ปล่อยนะปล่อย!! ” มือคู่น้อยปลัดป้องสุดแรงเกิดปากร้องบอกสั่นระเรือ ร่างสูงกดสองมือที่พยายามปลัดป้องเอาตัวรอดขึงไว้กับพื้นที่นอนหนานุ่มจนไม่สามารถดิ้นหนีไปไหนได้ ก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาวได้กลิ่นน้ำหอมที่ไม่ใช่ของเจ้าของติดอยู่ยังไม่จืดจางหยุดการกระทำหันมาสบตาใบหน้าเรียวที่กำลังเกรงกลัวจนตัวสั่น

มองสองมือเรียวที่เธอกดไว้แน่นไม่ให้ขัดขืนนึกถึงภาพที่กันต์กำลังจับใบหน้าของพลอยขวัญตอนที่เธอไปเห็นเข้าพอดีแรงโกรธก็เริ่มประทุขึ้นเรื่อยๆกัดฟันแน่นอาการหึงหวงเข้ามาในสมองจนหน้าร้อนเป็นไฟจึงจับมือทั้งสองข้างของกันต์ไว้ด้วยมือข้างเดียวและเอื้อมไปหยิบเชือกสีขาวเส้นยาวในกระเป๋าหลังของกางเกง

“ คุณเพาจะทำอะไร!!! ” วาจาสั่นระริกถามขึ้นเสียงหอบ

“ เดี๋ยวก็รู้..... ” เสียงขรึมตอบออกมาสั้นๆและผูกข้อมือข้างหนึ่งด้วยเชือกเส้นนั้นพร้อมกับดึงไปโยงไว้กับหัวเตียงที่มีวัตถุยื่นออกมาสามารถผูกได้

“ คุณเพาหยุด!!! อย่าทำแบบนี้กับกันต์นะ!!! ” มือข้างหนึ่งของกันต์ยื่นไปช่วยปลัดป้องข้อมือที่กำลังถูกพันธนาการและร้องบอกต่อผู้กระทำ

“ คุณเพา..กันต์ขอร้อง อย่าทำแบบนี้ ปล่อยกันต์เถอะนะคะ... ” เพาภิรมย์หันมองดวงตาระห้อยที่ร้องบอกสายตาวิงวอนเพราะตอนนี้หมดทางสู้จนเริ่มกลัว ใบหน้าสวยสบตาสักครู่ก่อนที่จะใช้เชือกอีกเส้นทำเช่นเดียวกันโดยไม่สนใจเสียงที่ร้องขอให้หยุดต่อการกระทำเลยแม้แต่น้อย

ร่างเล็กพยายามดึงข้อมือที่ถูกพันไว้ด้วยเชือกจนเริ่มแดงเป็นรอยไปหมด เพาภิรมย์ช้อนปลายคางของใบหน้าเรียวที่หันไปมา ยื่นหน้าเข้ามาใกล้จนได้ยินเสียงหัวใจอันตื่นเต้นกระตุกยิ้มมุมปากนิดๆชอบใจนักกับอาการแบบนี้

“ บทรักของพี่มันคงจะนุ่มนวลเกินไป กันต์ถึงต้องออกไปหาเศษหาเลยข้างนอก....วันนี้พี่จะทำให้กันต์สุขที่สุด สุขจนลืมไม่ลงเลย...... ”

เกิดอะไรขึ้นกับคุณเพาเนี่ยยยยย