[Man Vandalism] นรกร้าย ผู้ชายป่าเถื่อน

 

 

 

AuThor : นามิ

 

 

“พี่คริสฮะ” หลังจากที่มาถึงโรงเรียนทั้ง 2 ก็ไปนั่งรอเพื่อนๆ ที่โต๊ะประจำใต้ต้นจามจุรี คริสตัลจึงหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านตามเคย จัสมินมินจึงเรียกคริสตัลขึ้น

 

“ว่าไง” คริสตัลตอบกลับเสียงเรียบ แต่หน้าก็ไม่ละจากหนังสือเรียน

 

“มินว่าแม่แปลกๆ นะฮะ” จัสมินมินพูดตามที่ตนเองคิด คริสตัลจึงเงยหน้าขึ้นมามองจัสมินทันทีเพราะคริสตัลก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน

 

“ทำไมถึงคิดแบบนั้นละ” คริสตัลถามขึ้นเพราะอยากจะรู้เหตุผลของน้องชายว่าตรงกับที่ตนเองคิดไว้หรือเปล่า

 

“ก็เมื่อเช้าผมเห็นแม่เหม่อๆ ด้วย สีหน้าก็เครียดเหมือนกำลังมีเรื่องให้คิดหนักอยู่” จัสมินจึงบอกเหตุผลตนเองให้คริสตัลฟัง

 

คริสตัลจึงนึกย้อนไปเมื่อตอนเช้าก่อนออกจากบ้าน แม่บอกไว้ว่าจะกลับตอนดึกๆ เพราะบอกมีธุระสำคัญ หรือเพราะธุระที่สำคัญของแพน จึงทำให้แพนมีสีหน้าที่เครียดแบบนี้

 

“ก็ไม่แน่ เห็นแม่บอกมีธุระสำคัญคงจะเป็นเรื่องนี้แหละ” คริสตัลคิ้วขมวดเพราะรู้สึกสงสัยกับธุระของแม่ขึ้นมาตะหงิดๆ

 

“ผมอยากช่วยแม่จัง” จัสมินทำหน้าหงอยๆ เพราะรู้ว่ายังไงตนช่วยอะไรแม่ไม่ได้ อาจเป็นเพราะจัสมินยังเด็กด้วย แพนจึงไม่ได้บอกอะไรมาก

 

“เอาไว้เราค่อยไปถามแม่กันดีกว่า เผื่อช่วยอะไรได้บ้าง” คริสตัลบอกกลับ ก่อนจะก้มอ่านหนังสือเรียนต่อเพราะไม่อยากคิดอะไรตอนนี้และเช้านี้ก็มีสอบด้วย

 

“มินก็ว่างั้นแหละ” จัสมินจึงหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านบ้างแต่เหมือนว่าทั้งคริสตัลและจัสมินจะไม่มีสมาธิในการอ่านสักเท่าไหร่เพราะมัวแต่คิดเรื่องแม่ตนเองอยู่

 

“โย่ว!  2 พี่น้องคุยอะไรกันแลเครียดๆ” เสียงใสของเพื่อนอีกคนเดินมาทักทายทั้งคู่ ก่อนจะนั่งลงข้างๆ คริสตัล

 

“เครียดเรื่องแม่นิดหน่อยอะไมล์” จัสมินเป็นคนตอบเมื่อเห็นว่าคริสตัลยังนั่งเงียบอยู่

 

“เครียดทำไมละ ปรึกษาไมล์ได้นะ” สไมล์ฉีกยิ้มตามฉบับของตนเอง

 

“เหมือนแม่มีความลับ” คริสตัลที่นั่งเงียบอยู่สักพักก็พูดแทรกจัสมินที่กำลังอ้าปากจะพูด จัสมินจึงบ่นอุ้บอ้บในลำคอแต่ไม่ได้จริงจังนัก

 

“เอาน่า แม่คงไม่อยากให้คริสกับมินกังวลไง ถ้าแม่พร้อมเดี๋ยวแม่ก็บอกเราเองแหละเข้าใจแม่หน่อยนะ” สไมล์พยายามอธิบายให้จัสมินเข้าใจความรู้สึกของแพนในตอนนี้ เพราะสไมล์ก็เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน

 

“สมกับที่เป็นไมล์ ทำให้มินคิดอะไรได้เยอะเลย” จัสมินยกมือหยิกแก้ม 2 ข้างของสไมล์อย่างหมั่นเขี้ยว ส่วนคริสตัลก็นั่งมองจัสมินกับสไมล์เฉยๆ ไม่ได้พูดอะไรออกมาก่อนจะก้มลงอ่านหนังสือเรียนต่อ

 

“โอ้ย! เจ็บนะมิน” สไมล์ทำหน้างอเมื่อถูกแกล้ง จัสมินจึงหัวเราะออกมา

 

“ฮ่าๆๆ ก็แก้มไมล์นุ๊มนุ่ม มินเลยอดใจไม่ไหวก็เลยหยิกแรงไปหน่อย” จัสมินทำหน้าทะเล้นเมื่อเห็นแก้มของสไมล์มีรอยแดงนิดๆ

 

“ไม่หน่อยแล้วแหละ ไมล์โกรธแล้วด้วย” สไมล์แกล้งนั่งหันหลังให้จัสมิน

 

“โกรธหรอ ขอโทษดีกันนะ” จัสมินก็พอรู้ว่าสไมล์แค่แกล้งแต่ก็เล่นไปตามบทแล้วเดินมาฝั่งสไมล์และชูนิ้วก้อยขึ้นมาเพื่อง้อ

 

“ก็ได้ คิคิ” สไมล์เกี่ยวก้อยกับจัสมินแล้วหัวเราะออกมากับความน่ารักของจัสมิน

 

“มัวแต่เล่น ไม่อ่านหนังสือเดี๋ยวก็สอบไม่ได้” คริสตัลเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าจัสมินกับสไมล์ยังเล่นไม่หยุดและไม่มีทีท่าว่าจะอ่านหนังสือสอบกันเลย จึงได้เงยหน้าขึ้นมาดุทั้งคู่

 

“ขอโทษคร้าบบบบ” ทั้งคู่รีบขอโทษและหยุดเล่นทันที จัสมินรีบหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่าน ส่วนสไมล์ก็วิ่งกลับไปนั่งฝั่งตนเองแล้วหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาอ่านด้วยเช่นกัน ถึงแม้ว่าคริสตัลจะรุ่นเดียวกันกับสไมล์ แต่สไมล์กลับรู้สึกว่าคริสตัลมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่าตนเองเสียด้วยซ้ำ อาจเป็นเพราะคริสตัลมีน้องชายบวกกับแพนอบรมสั่งสอนมาดีด้วย จึงทำให้คริสตัลเป็นที่น่าเคารพสำหรับเพื่อนในห้องเลยก็ว่าได้

 

หลังจากที่อ่านหนังสือกันพอหอมปากหอมคอ ทั้งสามจึงไปเข้าแถวเคารพธงชาติ เมื่อได้ยินเสียงเพลงมาร์ชที่โรงเรียนเปิดเพื่อเตือนให้นักเรียนไปเข้าแถว ก่อนจะรีบพากันวิ่งไปที่หน้าเสาธง แต่แวบหนึ่งจัสมินกลับรู้สึกวูบไหวในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก

 

บรรยากาศระหว่างกำลังสอบจัสมินกลับไม่มีสมาธิในการสอบเอาซะเลย จัสมินรู้สึกกระวนกระวายอยู่ในใจ  เหงื่อค่อยๆ ผุดตามไรผมขึ้นมาเรื่อยๆ  

 

“มินเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมเหงื่อออกเยอะแบบนั้นละ” คริสตัสที่นั่งอยู่ข้างหลังกำลังตั้งใจสอบ แต่สังเกตว่าจัสมินนั่งกระสับกระส่ายอยู่ได้สักพักแล้ว จึงแอบสะกิดจัสมินเบาๆ เพราะกลัวอาจราย์จะได้ยินเข้า

 

“มินเป็นอะไรไม่รู้ฮะพี่คริส ทำไมวันนี้มันรู้สึกอยู่ไม่เป็นสุขเหมือนจะมีเรื่องให้เครียด” จัสมินกระซิบตอบตามความรู้สึกเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ

 

“ไปพักที่ห้องพยาบาลก่อนมั้ย เดี๋ยวพี่บอกอาจารย์ให้” คริสตัลมองหน้าจัสมินด้วยความเป็นห่วง

 

“ไม่ดีกว่าฮะ มินไม่ได้เป็นอะไรมาก” จัสมินฝืนยิ้ม แต่หน้าก็ซีดพอสมควร

 

“อืม ถ้าไม่ไหวจริงๆ บอกพี่นะ” คริสตัลพยักหน้า เพราะตอนนี้กำลังสอบจึงไม่อยากเซ้าซี้อะไรจัสมินมากนัก

 

..

 

..

 

..

 

“ฟู่! เลิกเรียนซะที” คริสตัลถอนหายใจออกมา หลังจากที่สอบเสร็จไปสามวิชารวด

 

“ไปหาอะไรกินกันเถอะฮะพี่คริส จะได้ไม่มืดซะก่อน” จัสมินเอ่ยขึ้น เพราะตนเองรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ ขึ้นมา

 

“อืม ไมล์เรากลับแล้วนะ” คริสตัลหันไปบอกสไมล์ที่พึ่งวายสายโทรศัพท์ไป

 

“อื้ม เราก็จะกลับแล้วเหมือนกัน เจอกันวันจันทร์นะ” สไมล์ฉีกยิ้มก่อนจะโบกมือลาทั้งคู่ แล้วเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่

 

“แล้วเจอกันนะไมล์” จัสมินและคริสตัลจึงพากันเดินกลับบ้านและคริสตัลก็พาจัสมินแวะร้านอาหารเพื่อทานข้าวกันก่อน จากนั่นก็พาเดินกลับบ้าน

 

“แม่ยังไม่กลับอีกหรอเนี่ย” เมื่อทั้ง 2 มาถึงบ้าน ก็ยังไม่เห็นแพนกลับมา บ้านก็มืดและเงียบ

 

“ก็แม่บอกจะกลับค่ำๆ นี่นา” คริสตัลบอก ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นว่าประตูรั้วบ้านเปิดอยู่และถ้าสังเกตดีๆ จะพบว่าประตูในบ้านเปิดอยู่ เพียงแต่ยังไม่ได้เปิดไฟในบ้าน ทั้งคู่จึงไม่ได้สังเกตอะไรมากนัก

 

“เห้ย! พวกแกเป็นใคร” จัสมินได้ยินเสียงคริสตัลตะโกนเสียงดังจึงรีบวิ่งเข้าไปดู ก็เจอกับผู้ชายสี่ถึงห้าคน ใส่สูทสีดำยืนเฝ้าหน้าประตูในบ้านของตนเอง

 

“หึหึ” เสียงหัวเราะของชายอีกคนนั่งอยู่ตรงโซฟา แต่จัสมินและคริสตัลไม่เห็นหน้าเพราะชายคนนั้นหันหลังให้อยู่ ก่อนที่ไฟในบ้านจะสว่างขึ้น

 

“พวกคุณเป็นใครฮะ มาทำอะไรที่บ้านผม” จัสมินเดินเข้าไปถามชายคนนั้นที่นั่งอยู่ตรงโซฟาโดยไม่เกรงกลัว เพราะการที่มาบุกรุกบ้านคนอื่นมันก็เป็นสิทธิ์ของเจ้าของบ้านที่จะทำอะไรก็ได้

 

“ถึงนายไม่ถามฉันก็จะบอก ฉันชื่อ “จีซัส” เป็นเจ้าหนี้ของพวกนาย” จีซัสลุกขึ้นยืนเต็มความสูง ต่างจากจัสมินและคริสตัลที่สูงเพียงแค่ไหล่ของจีซัสนั้นเอง ทำให้จัสมินรู้ว่าจีซัสสูงและเท่มากๆ และที่สำคัญยังหล่อเหลาเอาการด้วย

 

“เจ้าหนี้งั้นหรอ หมายความว่าไง” คริสตัลเงยหน้ามองคนตรงหน้า ก่อนจะถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

“ก็แม่ของพวกนายไปยืมเงินฉันมาแล้วไม่มีจ่าย” จีซัสมองหน้าร่างบางตรงหน้า ยอมรับว่าสนใจร่างบางตรงหน้าอยู่ไม่น้อย

 

“แล้วแม่ติดหนี้คุณอยู่เท่าไหร่ฮะ” จัสมินถามขึ้นด้วยเสียงสั่นๆ  คริสตัลจึงจับมือมินไว้แน่น เพราะรู้ว่าจัสมินกลัวคนพวกนี้

 

“สามล้าน” จีซัสตอบเสียงเรียบ แต่คนที่ฟังกลับเบิกตากว้างด้วยความตกใจ จีซัสยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสีหน้าของร่างบางตรงหน้า

 

“ทำไมเยอะจัง แล้วแบบนี้จะทำไงดีละฮะพี่คริส” จัสมินหันไปถามคริสตัล แต่คริสตัลในเวลาก็คิดอะไรไม่ออกเช่นกันจึงได้แต่ทำหน้านิ่งๆ

 

“แล้วแม่พวกผมอยู่ไหนครับ” คริสตัลถามจีซัสขึ้นเมื่อนึกถึงแม่ตนเอง

 

“ไอ้ซันไปพาเข้ามา” จีซัสหันไปบอกชายชุดดำที่ยืนอยู่ข้างๆ ก่อนที่ชายชุดดำจะออกไปหน้าบ้าน สักพักแพนก็เดินเข้ามาในบ้านโดยมีชายชุดดำ 2 คนเมื่อกี้เดินตามหลังมาติดๆ

 

“แม่ฮะ ทำไมถึงเป็นแบบนี้ละฮะ” จัสมินโผลเข้ากอดผู้เป็นแม่ แพนอ้าแขนรอรับกอดของลูกอย่างเป็นห่วง เพราะกลัวว่าจีซัสจะทำอะไรกับลูกๆ ของเธอ

 

“แม่ขอโทษนะคริสตัล จัสมิน แม่ขอโทษ..อึกๆ” แพนร้องไห้ออกมากับสิ่งที่เธอได้ทำลงไป คริสตัลเดินมากอดแพนเพื่อหวังจะปลอบใจ แต่ก็ช่วยได้ไม่มาก เพราะแพนรู้ดีว่าคนพวกนี้จะไม่ยอมกลับไปจนกว่าจะได้สิ่งที่ต้องการ นั่นคือสิ่งที่แพนไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

 

“ไม่ใช่ความผิดของแม่นะฮะ...อึกๆ ...ไม่ใช่...เป็นเพราะพวกผม...อึกๆ ...ต่างหาก” จัสมินสะอื้นไม่หยุด ทั้งกลัวพวกจีซัสและกลัวแพนจะถูกทำร้ายด้วย ตอนนี้เด็กหนุ่มรู้สึกระแวงไปหมด

 

“เป็นเพราะพวกผมที่ทำให้แม่มีภาระค่าใช้จ่ายมากเกินไปใช่มั้ยครับ” คริสตัลพูดต่อจากจัสมิน เพราะเขาเองก็คิดแบบเดียวกับน้องชายเช่นกัน

 

“พวกผมเอาแต่เล่น...อึกๆ ...ไม่เคยช่วยอะไรแม่เลยใช่มั้ยฮะ...แม่เลยต้องทำแบบนี้” จัสมินเงยหน้าขึ้นมาถามแพนทั้งน้ำตา

 

“ไม่ใช่นะ คริสกับมินไม่ผิดนะ เป็นเพราะแม่เอง แม่เองที่ผิด” แพนกอดลูกชายทั้ง 2 แน่นเพราะความผิดทั้งหมดเป็นของเธอ ลูกๆ เธอไม่ได้ทำอะไรผิดเลย มีแต่เธอสร้างปัญหาไว้ทั้งนั้น

 

“ใม่ใช่...อึกๆ” จัสมินกำลังจะพูด

 

“คุยกันเสร็จยัง” จีซัสพูดตัดบท เพราะนั่งฟังมาได้สักพักแล้ว

 

“แล้วผมและแม่จะหาเงินมาคืนให้นะครับ” คริสตัลผละออกจากอ้อมกอดแพนแล้วหันไปบอกจีซัส แต่จีซัสกลับยิ้มแสยะอย่างคนถือไพ่เหนือกว่า

 

“ไม่ได้! ฉันให้โอกาสแม่นายหลายครั้งแล้ว ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายต้องเอาเงินมาคืน แต่ถ้าไม่ได้ต้องมีอะไรมาแลกเปลี่ยน” จีซัสยื่นคำขาดเพราะเขาก็ต้องรายงานเรื่องนี้ให้พ่อรับรู้เช่นกัน

 

“คุณจีต้องการอะไรในบ้านเอาไปได้เลยค่ะ ฉันไม่ห้าม” แพนเอ่ยทั้งน้ำตาพลางกอดลูกๆ ทั้ง 2  กลัวเหลือเกิน กลัวว่าสิ่งที่จีซัสต้องการนอกจากเงินจะเป็น....

 

“อะไรก็ได้งั้นหรอ” จีซัสถามอีกครั้ง และจ้องไปที่เด็กหนุ่มทั้ง 2 อย่างพิจารณา ยิ้งทำให้แพนกระชับกอดลูกชายทั้ง 2 แน่น

 

“ค่ะ ฉันให้ได้...หมด” แพนกลั้นใจตอบ ถึงแม้ว่าจะให้ทุกอย่างที่จีซัสต้องการไม่ได้ทั้งหมด แต่แพนก็จำเป็นต้องตอบเผื่อจะมีปาฏิหาริย์ดลใจไม่ให้จีซัสเลือกสิ่งที่แพนกลัวอยู่ในตอนนี้

 

“ผมต้องการเด็กคนนี้” จีซัสชี้ไปที่หนึ่งในเด็กหนุ่มทั้ง 2 ที่กอดแพนแน่น

 

“คนไหนวะมึง” ซันซัสที่ยืนอยู่ข้างๆ จีซัสถามขึ้น

 

“มึงจะอยากรู้ไปทำไม” จีซัสไม่ตอบแต่หันไปยิงคำถามสั่นซัสด้วยความสงสัย

 

“เผื่อเป็นคนเดียวกับที่กูเล็งไว้อยู่ไง” ซันซัสตอบอย่างไม่เกรงกลัวจีซัส ทำให้จัสมินแปลกใจเล็กน้อยที่ลูกน้องไม่มีท่าทีว่าจะกลัวเจ้านายเลย

 

“แล้วถ้าเป็นคนเดียวกับที่มึงเล็งไว้ละ” จีซัสใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มอย่างกวนๆ จัสมินใจกระตุบวูบเมื่อเห็นจีซัสทำหน้ากวนๆ กับรู้สึกเท่ในความคิดจัสมิน

 

“กูรู้ว่าไม่ใช่คนเดียวกัน” ซันซัสตอบ เพราะเขาสังเกตได้ว่าสายตาที่จีซัสมองเด็กหนุ่มทั้ง 2 นั้น สายตาจีซัสจะมองไปที่อีกคนมากกว่า

 

“แล้วมึงจะถามกูทำไมวะไอ้ซัน ถ้ามึงรู้ว่าไม่ใช่คนเดียวกัน” จีซัสบ่นออกมาไม่จริงจังนัก จีซัสก็รู้ว่าซันซัสเล็งเด็กคนนี้ไว้อยู่ เพราะตอนที่ซันซัสพาแพนเดินเข้ามาในบ้าน จีซัสสังเกตซันซัสซัสจ้องหน้าเด็กหนุ่มอีกคนไม่วางตาเลย

 

“ผมต้องการลูกของคุณมาแลกเปลี่ยน” จีซัสหันมาย้ำเพื่อให้แพนได้ยินกับสิ่งที่ตนเองต้องการ

 

“ไม่ได้นะ ฉันให้ไม่ได้นี่ลูกชายของฉันนะคะคุณจี ถ้าคุณเอาลูกชายไปจากฉันหมด แล้วฉันจะอยู่กับใคร” แพนกอดลูกชายทั้ง 2 แน่น น้ำตาไหลนองกอดลูกชายด้วยความหวงแหน

 

“ใครบอกว่าผมจะเอาลูกคุณไปทั้ง 2 คนละ” จีซัสยกยิ้มมุมปาก และหันไปจ้องเด็กหนุ่มอีกคนที่ร้องไห้สะอื้นอยู่ในอ้อมกอดของผู้เป็นแม่

 

“หมายความว่ายังไงคะ” แพนถามขึ้นด้วยความสงสัย จริงอยู่ที่แพนคิดไว้ว่าจีซัสต้องการลูกๆ ของเธอมาเป็นสิ่งแลกเปลี่ยนอยู่แล้ว แต่แพนคิดว่าจีซัสจะเอาลูกๆ ของเธอไปทั้ง 2 คน

 

“ผมอยากได้แค่คนเดียวและก็ต้องเป็นคนนี้” จีเดินมากระชากแขนของจัสมินให้ลุกขึ้น จัสมินสะดุ้งด้วยความตกใจเพราะคิดไม่ถึงว่าจีซัสจะเลือกตนเอง

 

“ปล่อยผมนะ ปล่อย!” จัสมินพยายามสะบัดแขนออก แต่ก็สู้แรงจีซัสไม่ได้

 

“ปล่อยน้องผมเถอะนะครับ แล้วพาผมไปแทน” คริสตัลลุกขึ้นมาจับข้อมือของจีซัสไว้

 

“ไม่ได้นะคริส แม่ไม่ให้ใครไปทั้งนั้นแหละ” แพนแทบจะขาดใจเมื่อเจอกับเหตุการณ์แบบนี้

 

“ฉันต้องการน้องของนาย ส่วนนายก็อยู่กับแม่ไป” จีซัสสะบัดข้อมือเล็กออกแต่ไม่แรงมากนักพราะสายตาซันซัสจ้องมาที่ตนเองเป็นเชิงบอกว่าอย่าทำเด็กคนนี้แรงมากนัก

 

“ขอละค่ะคุณจี อย่าเอาลูกฉันไปเลยนะ ลูกเป็นแก้วตาดวงใจของฉัน” แพนคลานมาจับขาของจีซัสไว้ น้ำตาไหลอาบทั่วแก้ม จีซัสชะงักนิดนึงที่แพนทำแบบนี้

 

“ก็คุณบอกเอาว่าอยากได้อะไรก็เอาไป ผมก็ทำตามแล้วไง” จีซัสมองหน้าแพนด้วยใบหน้านิ่งๆ ยอมรับว่ารู้สึกสงสารเล็กน้อย เพราะยังไงแพนก็คือผู้หญิง แต่จีซัสไม่มีทางเลือกเลยต้องนำลูกของเธอมาเป็นตัวประกัน เพราะสิ่งของในบ้านเมื่อนำไปขายมันยังไม่ได้ถึงครึ่งนึงของเงินที่ยืมมาเลย

 

“ไม่ ต้องไม่ใช่มินสิคุณจี..อึกๆ” แพนยังคงร้องไห้ไม่หยุด คริสตัลรู้สึกสงสารแม่ตนเองมาก แต่กลับช่วยอะไรไม่ได้เลย จึงได้แต่ยืนร้องไห้อย่างเงียบๆ

 

 

 

+++++++++++++++