สะดุดรักสะบัดหัวใจยัยขี้อ่อย

ฉันไม่คิกว่าวันนึงเท้าจะมาเหยียบอยู่ที่นี่"ปารีส ฝรั่งเศษ"ไม่ใช่คนชอบพูดพร่ำเพรื่อขนาดนั้น  โอเคๆฉันชื่อ"ลี่"หรือ"ลินลี่"ลูกสาวสุดสวยทายาทของนักลงทุนอสังหาริมทรัพย์  คุณพ่อของฉันเป็นเจ้าของธุรกิจหลายๆอย่าง  ชีวิตขาขึ้นของฉันกำลังไปได้สวย เรียนได้เกียรตินิยม แต่ฉันกับต้องทิ้งทุกๆสิ่งทุกๆอย่างเพียงเพราะเหตุผลที่ผู้ใหญ่มองว่าไร้สาระ ฉันถูกตีกรอบไว้ตั้งแต่เด็กๆทุกๆอย่างที่ฉันต้องทำล้วยไม่ใช่สิ่งที่ฉันต้องการฉันหนีทุกๆสิ่งหลังจากที่ฉันเริ่มรู้สึกว่าพวกเขาตีกรอบให้ฉันเล็กลงเรื่อยๆ ฟ้าสร้างทุกๆสิ่งให้ฉันไม่เว้นแม้แต่ชื่อเสียง เกียรติยศ คนนับหน้าถือตา  แต่พวกเขาคงลืม ที่จะสร้าง สักคน สักคนจริงๆสักคนที่เข้าใจฉัน สักคนที่โน้มตัวลงมาหาฉันแล้วถามความรู้สึกดูแลและห่วงใยฉัน...

ฮึกๆ

ฮึกๆฮือๆ.....

ฟืด..

ไม่สิฉันไม่ควรมานั่งจมปลักกับอดีตตอนนี้ที่นี่ไม่มีใครรู้จักฉันแน่ๆแต่พวกเขาอาจรู้จักพ่อของฉันเพราะงั้นฉันควรทำตัวให้เงียบที่สุด ไร้ตัวตน..ไปเลยยิ่งดี

ฉันใช้เงินเก็บในบัญชีซื้อบ้านหลังเล็กๆแมวสักตัวชิงช้าตัวเล็กแกว่งไปแกว่งมาอย่างเหงาๆเหมียวน้อยเข้ามาออดอ้อนคลอเคลียตรงท่อนขา

มองออกไปแสนไกลคิดย้อนอดีตภาพเดิมๆวันเวลาเก่าๆหวนย้อนวนเวียนในความทรงจำ

ความเจ็บปวดที่ไร้ซึ่งใครมาปลอบ รอยบาดแผลที่ต้องรักษาเอง

ใครๆต่างมองความรักเป็นสิ่งสวยงาม..

ฉันคงมองความรักอย่างนั้นไม่ได้หรอก

ขนาดพ่อแม่แท้ๆยังไม่ใยดีฉันเลยเงินที่มากมายหลายร้อยล้านในบัญชีหรือจะสู้รักดีๆใรครอบครัว

ฝนโปรยปรายกระทบร่มสีใสฝนกับน้ำตาปนสลับแยกไม่ออกเด็กตัวเล็กตรงหน้าวิ่งไปกอดคุณแม่ซุกอยางอบอุ่นแล้วรีบเข้าบ้าน

ร่มที่ปลิวไปอย่างแรงตามแรงลมร่างเล็กๆทรุดลงร้องไห้คร่ำครวญมันจบแล้วหัวใจ...

พ่อ  แม่  คนรัก  

เข้าทิ้งหนูไปหมดแล้วค่ะฮือๆ ฮือๆ

ภาพรถลีมูซีนชนเข้ากับรถสิบล้อไฟเพลิงลุกท่วมนับร้อยๆภาพหมุนเวียนในหัวของร่างบางพร้อมกับสติที่เลือนลางและจบลง

เปลือกตาเล็กเนียนปิดลง...

"ความจริง..ฉันไม่น่ามีให้เธอรอดชีวิตอยู่คนเดียวเลยนะลี่..หึ.."

เขาเดินมาอุ้มร่างเล็กพาดบ่าแล้วเดินต่อไปให้ไกลพ้นจากความโหดร้ายและไม่ยุติธรรมของโลก....