The World Wars 3 วิกฤตเปลี่ยนโลก

†

การหลบหนี 1

     ความเดิมตอนที่แล้ว...

     นี่มันคือความฝันแน่ๆ ที่จู่ๆ ฉันตื่นขึ้นมาพบว่าตัวเองถูกขังอยู่ในกล่องบ้าๆ กล่องหนึ่ง ทั้งๆ ที่ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถกับคุณพ่อฉันอยู่แท้ๆ แถมยังพอกล่องถูกเปิดขึ้นในสถานที่ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน และยังมีคนไม่รู้จักเต็มไปหมด หรือฉันกำลังถูกลักพาตัวกันแน่นะ? และดูเหมือนจะคนอื่นๆ จะแปลกใจที่อยู่ที่นี่เหมือนฉันด้วยสิ 

     ยังไม่ทันที่ฉันจะทำอะไร ประตูบานหนึ่งก็ถูกเปิดออก เกิดเสียงโวยวายของผู้คน ก่อนที่คนแต่ละคนจะถูกดูดลงไปในใต้พื้นห้องโดยเป็นฝีมือของบุคคลในชุดสีขาวปริศนา จนคนเหล่านั้นเดินมาถึงฉันในที่สุด และฉันก็ถูกจมลงใต้พื้น...

________________________________________________________

     "เฮ้! นี่มันเรื่องบ้าอะไรขึ้นเนี่ย พวกแกคือใคร ที่นี่ที่ไหนกันแน่ เจ้าพวกบ้า เอาฉันออกไปเดี๋ยวนี้นะ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกแกต้องการอะไร แต่พวกแก..."

     ฉันร้องตะโกนขึ้น หลังจากที่ฉันจมลงและถูกลงมายังห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง เหมือนห้องผ่าตัดในโรงพยาบาล ที่มีเครื่องมือแปลกประหลาดมากมายวางอยู่รอบๆ เตียงผ่าตัด และมีคนแปลกหน้าในชุดเหมือนคุณหมอผ่าตัดยืนจ้องมองฉันอยู่ประมาณ 3 คน แต่ละคนถูกปกปิดใบหน้าด้วยหน้ากากสีขาว

     "หุบปาก! เธอไม่ได้รับสิทธิที่จะได้พูดอะไรท้้งสิน" เสียงของผู้ชายในชุดผ่าตัดเอ่ยเสียงแข็งน่ากลัวจนตัวของฉันสะดุ้ง 

     คนในชุดผ่าตัดละสายตาจากฉันหันไปพูดคุยคนในชุดผ่าตัดอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ "เริ่มฉีดยาสลบใส่เด็กนี่ซะ ฉันจะได้ไม่ต้องทนฟังเสียงโหยหวนของเธอ" อีกฝ่ายเอ่ยขณะมองฉันด้วยหางตาอย่างเย็นชา

     "ค่ะ" เสียงแหลมๆ ของหญิงสาวในชุดผ่าตัดพยักหน้า หันหลังไปค้นสิ่งที่น่าจะเป็นยาสลบตรงชั้นว่าง และพูดคุยกับเหล่าคนในชุดหมอผ่าตัด จากที่ฉันฟังของคนเหล่านั้นพูด ฉันแทบจะไม่เข้าใจในสิ่งที่ของคนพวกนั้นพูดเลยสักนิด มันคล้ายกับศัพท์ทางวิทยาศาสตร์ผสมกับคำศัพท์ทางการแพทย์ 

     "พวกแกจะว่างยาฉันงั้นเหรอ ฝันไปเถอะ ฉันไม่มีทางยอมให้คนอย่างพวกแกทำอะไรตามใจชอบหรอกนะ!" ฉันร้องตะโกนขึ้นอีกครั้ง พยายามมองหาอะไรที่พอจะป้องกันตัวเองได้ แต่ฉันก็ต้องหมดหวัง 

     เพียะ!

     เพียงแค่เสี้ยงวินาที... ใบหน้าของฉันถูกฝ่ามือของชายหนุ่มแปลกหน้าคนนั้นตบบนแก้มของฉันเสียงดังสนั่นทั่วทั้งห้อง แก้มของฉันรู้สึกชาแสบไปหมด ฉันยื่นมือไปจับแก้มของตัวเอง จากแรงตบนั้นทำให้ฉันต้องหยุดที่จะส่งเสียงร้องด้วยอาการช็อก

     "ฉันเคยบอกกับเธอว่าอะไรหะ อีกเด็กบ้า!" เขาตะโกนขึ้นอย่างเหลืออด "รีบทำหน้าที่ของเธอต่อ ก่อนที่ฉันจะลงมือกับเธอด้วย" ชายคนนั้นหันไปสั่งหญิงสาวคนนั้นอีกครั้งเสียงแข็ง ฉันเห็นร่างของเธอสั่นอย่างตื่นกลัว

     "คะ...ค่ะ"

     ไม่นะ...อย่า ได้โปรด ใครก็ได้มาช่วยฉันที...

     ณ ห้องพักผู้ป่วย

     ฉันลืมตาขึ้นอย่างเหนี่อยล้า แสงสว่างจากหลอดไฟบนเพดานเข้าดวงตาฉันจนแสบตาไปหมด ฉันลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆ ตัว ก็พบว่าตัวเองตื่นมาในห้องแปลกอีกแล้ว มันเป็นห้องสีขาวเล็กๆ ไม่มีแม้แต่หน้าต่างที่จะสามารถมองเห็นโลกภายนอกได้เลยแม้แต่นิดเดียว มีเพียงกล่องระบายอากาศเล็กๆ เป็นช่องหายใจเพียงจุดเดียวเท่านั้น ทางด้านหน้าฉันทางซ้ายมือเป็นประตูเหล็กบานใหญ่ ส่วนทางขวาเป็นตู้ไม้เก่าๆ ตู้หนึ่งตั้งไว้

     ฉันนึกย้อนไปถงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ พอนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันรีบจับแก้มของตัวเองข้างที่ถูกไอ้สารเลวคนนั้นตบ พบว่าแก้มที่ถูกตบ ตอนนี้มันไม่เจ็บหรือชาอีกแล้ว ฉันเริ่มสำรวจร่างกายของตัวเองว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือเปล่า เสื้อผ้าของฉันถูกเปลี่ยนเป็นชุดนอนสีขาวสะอาดเหมือนชุดนอนผู้ป่วยในโรงพยาบาล แขนขวาของตัวเองก็พบว่าตอนนี้มือของฉันมีสายนำ้เกลือติดอยู่ที่มือของฉัน

     เจ้าพวกบ้าพวกนั้นมันทำอะไรกับร่างกายของฉันกันแน่นะ...

     ฉันครุ่นคิดอย่างใจเย็น หวังไว้ในใจว่าตัวเองอาจจะพบคำตอบที่เกิดขึ้นภายในไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา มันเป็นเรื่องราวที่แปลกประหลาด พวกคนในชุดสีขาวกลุ่มนั้น กับหมอพวกนั้นมันคือใครกันแน่ ใจหนึ่งฉันก็ปราถนาอยากให้เรื่องบ้าๆ ทั้งหมดนี้มันคือฝันร้าย และอีกไม่นานฉันจะต้องตื่นมาพบกับความจริง พูดเรื่องราวบ้าๆ นี่ให้เพื่อนที่มหา'ลัยฟังอย่างสนุกปาก แต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง...

     ฉันจะต้องหนีออกจากที่แห่งนี้ ฉันคิดขึ้นก่อนที่จะลุกขึ้นจากเตียงนอนอย่างว่องไว เดินลากสายนำ้เกลือไปค้นหาของที่จะเป็นประโยชน์อะไรได้บ้างในตู้เก่าๆ ที่เป็นช่องเก็บของจุดเดียวในห้องเล็กๆ ห้องนี้

     เสื้อผ้า เสื้อใน และกางเกงในที่ถูกใส่เก็บไว้ในห้อพลาสติก ซึ่งมันแทบจะมีทุกไซส์เลยด้วยซำ้ เสื้อผ้าพวกนี้คงจะไว้สำหรับเปลี่ยน

     ฉันทำการจัดเก็บเสื้อผ้าใส่ตู้ไว้ที่เดิม เดินไปยังประตูเหล็กบานใหญ่เพื่อสำรวจดูความแข็งแรงของมัน จากการสำรวจก็พบว่ามันแข็งแรงเกินที่ฉันจะสามารถพังมันหนีออกไปจากห้องบ้านี่ได้

     ตอนนี้ก็คงจะทำได้เพียงนั่งรอเจ้าคนพวกนั้นมาเปิดประตูพาฉันออกไป มันคงจะเป็นวิธีเดียวที่จะออกจากที่นี่ได้ ฉันตัดใจที่จะออกจากห้องนี่ กลับไปนอนพักอยู่บนเตียงนอนตามเดิม รอพวกคนข้างนอกพาฉันออกไปจากห้องนี้ พลางคิดหาคำตอบที่ฉันสงสัยอยู่ ทั้งเรื่องที่ตื่นมาพบว่าตัวเองถูกขังอยู่ในกล่อง คนในชุดประหลาด และเรื่องที่พวกนั้นมันทำอะไรกับร่างกายของฉันหลังจากที่ฉันสลบไปในตอนนั้น

     พวกนั้นเอาสารเสพติดใส่ร่างกายฉัน ให้ฉันติดอยู่รึเปล่า แต่มันจะลงทุนทำให้มันยุ่งยากขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?

     แอ๊ด...