ไอ้คุณผี... ที่รัก!!!! [Y]

อิงฟ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘นะ น้ำมนต์ ชะ ช่วย ด้วย  ’

 

‘นะ น้ำ มนต์’

 

‘ชะ ช่วย อิงฟ้า ด้วย’

 

กรี๊ดดดดดดดด ‘พี่อลัน!!!’

 

เฮือกกก

 

“อิงฟ้า !!”

 

“หนูอิงฟ้ามาหาเหรอลูก  ” ใช่แล้ว อิงฟ้าที่มาในฝันของน้ำมนต์ช่างอ่อนแรง เสียงนั้นช่างแผ่วเบา และผมมองไม่เห็นเธอ อิงฟ้าที่แวะเวียนมาในความฝันของน้ำมนต์มักจะมาด้วยรอยยิ้มเสมอ

 

“แม่ครับ น้ำต้องรีบไปให้เร็วที่สุดครับ อิงฟ้าเค้ามาขอร้องให้ผมรีบไปช่วยพี่ชายเค้า ” ใช่ “เศรษฐกานต์” คือบ้านที่น้ำมนต์รู้จักดี และเป็นบ้านที่น้ำมนต์ไม่มีสิทธิ์จะก้าวเข้าไปตั้งแต่วันที่อิงฟ้าเสียไป

 

“เจ้าน้ำมนต์ มาหาลุงที่ห้องพิธี แต่งชุดพิธีด้วย ” เกริกไกรที่ใบหน้าเรียบสงบ ไม่มีใครสามารถคาดเดาว่าภายใต้ใบหน้านั้นมีความอะไรซ่อนอยู่ในนั้น พูดกับหลานชายคนเดียวเรียบร้อยเกริกไกรก็เดินตรงไปที่ห้องพิธีทันที

 

ด้านน้ำมนต์ก็แต่งตัวด้วยชุดขาวทั้งชุด เดินเข้าไปยังห้องพิธี ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าในห้องพิธี ความรู้สึกเย็นเยือกก็เข้ามาปะทะ ขนลุกเกรียว มีความอึดอัดเล็กๆเกิดขึ้น ด้านหน้าน้ำมนต์คืออ่างน้ำสีขาวขนาดใหญ่ที่สามารถลงแช่ได้สบายๆ และในน้ำที่อยู่ในอ่างมันส่งกลิ่นหอมแปลกๆออกมา อีกทั้งพระพุทธรูป มันดูบรรยากาศเหมือนห้องพระ ที่ทุกอย่างในห้องนี้ล้วนแต่ใช้ของที่มีสีขาว

 

“รับไปสิ” เกริกไกรส่งสายสิญจน์สีขาวให้น้ำมนต์ น้ำมนต์รับมาถือแล้วพนมมือ แล้วเสียงสวดที่ฟังไม่ได้ศัพท์เริ่มเปล่งออกมาจากปากของเกริกไกรก็ดังขึ้น ภาพพระพุทธรูปสีทองอร่ามก็ค่อยๆเลือนรางลง สติของน้ำมนต์ก็ค่อยๆหมดไปจนดำดิ่งสู่ความมืดมิด

 

 

 

 

 

 

 

 

 

น้ำมนต์

 

 

 

 ‘ลุงเกริกครับ มีเด็กข้างบ้านมาชวนน้ำมนต์ไปอยู่ด้วย ด้วยแหละ’ ผมตอนแปดขวบนี่ผมจำได้แล้ว ตอนนั้นผมไปเล่นกับเด็กข้างบ้านประจำจนวันนั้นผมมาบอกลุงเกริกกับแม่ ก็ถูกสั่งห้ามไม่ให้ไปที่นั้นอีก

 

‘มะ แม่ครับ คุณยายถูกรถชน ’ และผมก็วิ่งจะเข้าไปช่วยคุณยายที่โดนรถชนจนเกือบโดนรถชน และทำไมผมถึงลืมมันไปละ ทำไมผมถึงลืมเรื่องราวพวกนี้แล้วมาจำเอาตอนนี้

 

 

 

“น้ำมนต์ เจ้า น้ำมนต์ ”

 

เฮือกกก!!

 

ผมฟื้นขึ้นแล้วมองไปรอบๆ ผมนั่งอยู่ในอ่างน้ำเหมือนน้ำในอ่างกำลังเปล่งแสงสีเงินออกมา และในห้องก็เงียบลงอีกครั้ง ผมได้ยินแค่เสียงลมหายใจตัวเอง และสายตาผมมองตรงไปที่ลุงเกริก ใบหน้านั้นก็ยังสงบเรียบเฉย

 

“มีมากก็ไม่ดี เป็นภัยแก่ตน แต่มันมีมาแล้วต่อให้อยากให้มันหายไปมันก็ยังอยู่คู่ตัวตนเรา” สายตาอบอุ่นที่ไม่ได้เห็นนานแล้ว กำลังมองมาที่ผม

 

“น้ำ มองเห็นได้สินะครับลุง ที่เกือบตายก็เพราะอย่างนี่สินะครับ ” ลุงเกริกยิ้มน้อยๆ แล้วยืนมือมาลูบหัวผม

 

“ต่อไปนี้ลุงคงจะต้องปล่อยให้หลานชายที่ลุงรักไปใช้ชีวิตที่เราควรใช้แล้ว มีสติรักษาตัวนะเจ้าน้ำของลุง  ” มือที่อบอุ่นเสมอ ตบไหล่ผมเบาๆสองที

 

“ฝากดูแลแม่ด้วยครับนะลุง” ถึงไม่ใช่ผู้ล่วงรู้อะไร แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะได้กลับมาหาครอบครัวอีกครั้งเมื่อไหร่

 

“ได้สิ หลาน ลุงขอให้ความดีคุ้มครองหลานลุง ให้พ้นจากภัยอันตรายทั้งหลายทั้งปวง ลุงรักหลานนะ ”  

 

“ครับ ” พิธีการที่ผมไม่รู้ว่าคืออะไรเหมือนจะจบสิ้นลงแล้ว ผมขอตัวออกจากห้องพิธีเพื่อมาเก็บข้าวของที่จำเป็น เพื่อไปยัง เศรษฐกานต์ สถานที่ที่เค้าไม่ต้อนรับผมแม้แต่น้อย

 

“ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์คุ้มครองลูกชายของแม่ ขอให้ความสุขสถิตอยู่กับลูกแม่เสมอ แม่รักลูกเสมอ น้ำมนต์” อ้อมกอดที่อบอุ่นในที่สุดในชีวิตไม่ว่าครั้งไหนอ้อมกอดนี้จะโอบอุ้มผมเสมอ และแม่ก็มอบสิ่งนี้ให้ผมเสมอ

 

“แม่ครับ ดูแลตัวเองด้วยนะครับ แล้วน้ำจะกลับมา น้ำ สัญญา ” สัญญาว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้มันจบลงด้วยดี แล้วน้ำจะกลับมา

 

“ไง จะไปแล้วเหรอ มาให้พี่ชายกอดหน่อยดิ ไอ้เด็กน้อย ” ไอ้พี่เกล้า อ้าแขนรอรับผมเข้าสู่อ้อมกอดเต็มเหนี่ยว

 

พรึ่บ!!!

 

“ไม่เห็นจะโตเลย กินเยอะๆดูแลตัวเอง รู้ใช่ไหมหะ เตี้ย ” มันน่าให้กอดไหมเนี้ย แต่ก็นะ ผมรู้ว่าไอ้พี่เกล้ามันพูดไม่เก่ง พอๆกับมันตัดใจไม่เก่งอะแหล่ะ ในชีวิตมันมีแค่เรื่องอิงฟ้าละมั่งที่มันไม่กล้าทำอะไรเลย นอกจากปกป้องเธอเท่านั้น

 

“น้ำจะปกป้องอิงฟ้าให้นะ แล้วเลิกปิดกั้นตัวเองได้แล้ว อิงฟ้าเค้าอยากให้พี่มองเห็นเค้านะ ” ขนาดอิงฟ้ายืนอยู่ตรงหน้าไอ้พี่เกล้ามันยังสัมผัสไม่ได้ แปลว่ามันคงไม่เลิกโทษตัวเองกับเรื่องที่เกิดขึ้นแน่ๆ

 

“จะพยายามนะ ” มันยิ้มฝืนๆ อิงฟ้าก็ยิ้มน้อยๆให้ไอ้พี่เกล้า หวังว่าพี่มันคงได้เห็นสักวัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เศรษฐกานต์

 

 

 

 

น้ำมนต์ยืนอยู่ตรงบ้านหลังใหญ่สีขาว มีประตูบานใหญ่มันเหมือนบ้านที่ปิดตายไร้ความมีสีสัน สีสันที่จะมีคงเป็นแต่สีเทาเท่านั้น

 

“น้ำมนต์ ต้องช่วยอิงฟ้านะ ช่วยพี่อลันด้วยนะ ” หญิงสาวผิวขาวซีดใบหน้ายังคงความน่ารักเสมอทุกครั้งที่ได้มองกำลังมองมาที่น้ำมนต์อย่างขอร้อง

 

“พี่อิงไม่เคยต้อนรับเราเลยนะ แถมยังมองเราเป็นพวก งมงาย ต้มตุ๋นหลอกลวงอีก ”ใบหน้าของน้ำมนต์หงิกลงทันที

 

“แล้วใครบอกจะให้เข้าไปเฉยๆละ ” อิงฟ้ายิ้มน้อยๆตามฉบับน่ารักของเธอ ก่อนจะพยักหน้าให้ดูป้ายที่ติดไว้หน้าบ้าน

 

“รับสมัครคนดูแลสวนเนี้ยนะ ” อิงฟ้าพยักหน้าตอบ

 

“ใช่ อิงฟ้าแค่ไปเดินเล่นแค่นั้น พวกลุงๆเห็นก็ดันกลัว แล้วก็ลือกันไปซะถึงไหนต่อไหน จนไม่มีใครกล้ามาทำงานเลย ” อิงฟ้าแอบขำ น้ำมนต์มองก็รู้ว่าอิงฟ้าตั้งใจไปปรากฎตัวให้คนอื่นเห็นแล้วคงแกล้งหลอกพวกเค้าแน่ๆ

 

“แล้วพี่อิงจะรับเราเหรอ ”

 

“รับสิ ช่วงที่พี่อลันโดนขโมยอะไรไปนั้นแหละ ดวงจิตก็เลยอ่อนลง อิงฟ้าก็เลยไปเข้าฝันบอกทุกคืน กดกริ๊งเลยสิ ” น้ำมนต์พยักหน้าแล้วเอือมมือเตรียมกดกริ๊งหน้าประตูใหญ่

 

“มาแล้วสินะ ” เสียงเรียบๆพร้อมกับเสียงประตูเล็กข้างกำแพงเปิดออก

 

“ครับ ” น้ำมนต์ก็เดินตามอีกคนเข้าบ้านไปอย่างงงๆ ว่าทำไมเค้าถึงยอมเปิดประตูรับตนเข้าบ้าน

 

“นั่งสิ ” น้ำมนต์นั่งลงตรงโซฟาฝั่งตรงข้ามอีกคน แต่สายตาก็ลอบมองสังเกตุ ทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง บ้านหลังสีขาวหลังใหญ่ หน้าต่างบานใหญ่ที่มีผ้าม่านทำมือฝีมืออิงฟ้า ที่เธอปักเอง ดอกซากุระ ที่มองยังไงก็ไม่คล้าย แล้วยังฝาผนัง กับรูปที่น้ำมนต์กับอิงฟ้าเอาสีมาสาดสนุกๆ แล้วเอาหลอดเป่าตอนสมัยประถมก็ยังติดเด่นหลาอยู่ที่เดิม กุหลาบในกระถางที่น้ำมนต์ให้อิงฟ้าเป้นของขวัญวันครบรอบเป็นเพิ่อนหนึ่งวันก็ถูกดูแลอย่างดี

 

“จะพูดตรงๆเลยนะ ฉันขอให้นายหยุดกุเรื่องน้องสาวฉันขึ้นมา ไม่ว่านายมาเหยียบที่นี่เพราะอะไร ก็เชิญนายกลับไปได้ ที่ฉันให้นายเค้ามาในบ้านนี้คือมารยาทสุดท้ายที่ฉันจะทำแค่ครั้งสุดท้ายด้วย ” สุดท้ายก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆด้วย ไม่ว่าเหตุผลอะไรเค้าก็ยังคิดเหมือนที่ผ่านมา

 

“ขอบคุณครับที่มีมารยาทกับผม แต่อิงฟ้าให้ผมมาที่นี่ เออยู่ที่นี่เธอบอกว่าคุณตกอยู่ในอันตราย ”ใบหน้าของอลันมีแววโกรธเคืองขึ้นทันตา

 

“อิงฟ้า ไหนละ เธอตายไปแล้ว นายได้ยินไหมวะ ว่าน้องกูตายแล้ว มึงจะมาบอกว่าน้องกูบอกมึงให้มาช่วยกู มึงจะมาช่วยอะไรกูได้ อย่ามาหาทางใกล้ชิดกับกูด้วยวิธีบ้าๆ เพราะกูไม่ชอบผู้ชาย มึงไสหัวกลับไปซะก่อนที่กูจะหมดความอดทน ” เสียงตะโกนอย่างสุดกลั่นของอลันดังขึ้น น้ำมนต์มองใบหน้านั้นด้วยความเหนื่อยใจ เค้าเข้าใจนะว่ามันอาจเชื่อยาก แต่อย่างน้อยก็ไม่น่าทำตัวมืดบอดแบบนี้

 

“แล้วคุณจะได้รู้” น้ำมนต์พูดจบก็เดินหันหลังออกมาทันที

 

“กูคงไม่ตายง่ายๆหรอก  ” อลันยังคงตะโกนไล่หลังอย่างโมโห

 

“ผมคงได้กลับมาในไม่ช้าแน่ ” น้ำมนต์พูดทิ้งท้ายก่อนเดินออกประตูหน้าบ้านไป

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เค้ามาแล้ว และไม่รู้จะมาอีกตอนไหน ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่าน ผ่านตาบ้าง อ่านบ้าง หรือปิดหนีบ้าง ไม่เป็นไร แต่ก็ขอบคุณทุกท่านจริงๆค่ะ