มนุษย์ผู้เป็นยมทูตแห่งความตาย

ต่อ

งาสึกิ คุมิโกะพูดคุย

ต้องนี้ฉันอยู่ที่โรงเรียนค่ะ อ๋อลืมแนะนำตัวสนิกเลย ฉันชื่องาสึกิ คุมิโกะ อย่างที่ทุกคนรู้ว่าฉันตายไปเมื่อวันที่ 24 เมษายน ปีxxx แล้วได้กลายเป็นยมทูตไป ลืมบอกไปวันนี้เป็นวันที่ 1 พฤษภาคม ปีxxx เป็นวันเปิดเทอมวันแรก ฉันก็ได้เลือนขั้น อยู่มัธยมต้นปี 2 แล้วนะค่ะ แต่ฉันมีปัญหาอย่างหนึ่งคือตรงบอร์ดนั้นฉันไม่เห็นว่าฉันอยู่ที่ไหนคนมันเยอะและตัวฉันเตี้ยด้วย T^T ใครก็ ได้ช่วยด้วย

“ไง ไม่ได้เจอกันนานรู้สึกว่าความสูงจะไม่เพิ่มเลยนะ ยัยเตี้ย”พอฉันหันไปดูก็พบชายหนุ่มผมสีน้ำตาลยืนอยู่หลังฉัน คนที่จะพูดแบบนี้มีแค่คนเดี่ยวคือ คัทสึมะ มาซาฮิโกะ แล้วฉันก็พูดด้วยน้ำเสียงโมโหว่า

“ฉันเตี้ยแล้วไง ไอผู้ชายสูง 179 เชนติเมตร”

“ยัยเตี้ย 160 เชนติเมตร”

“ไอเสาไฟฟ้า”

“ยัยแรงช้างสาง”

“ไอคนบ้าเรียน”

“โอ๊ย! ฉันเบื่อที่ต้องมาทะเลาะกับเธอแล้ว”

“ฉันเองก็เหมือนกันละ”พวกเรามองหน้ากันกอดอกอยู่แล้วพูดคำว่า

“เชอะ/เชอะ”พร้อมๆกันแล้วหันหน้าไปคนละทาง แล้วความเงียบก็เข้ากัดกิน ณ เวลานั้น

“...”

“...”

“แล้วเธอรู้หรือยังว่าอยู่ห้องไหน?”

“ไม่รู้”

“ตามมาสิเพราะยังไงก็อยู่ห้องเดี่ยวกันอยู่ดี”

“ม่ายยยยยยยยยย”ฉันได้ตะโกนออกมาแล้วเดินตามอย่างไม่เต็มใจ ทำม้ายทำไมมีคนตั่งหลายคนให้อยู่ ไม่อยู่ดันต้องมาอยู่กับไอบ้านี่แบบนี้ด้วยนะ

พระเจ้าจะกันแกล้งลูกด้วยเนี้ย เดี๊ยวลูกก็ได้ตายพอดีT^T(อายะเนะ:ได้ข่าวว่าตายแล้วไม่ใช่หรอจ๊ะ คุมิโกะจัง ตั้งสติหน่อยจ๊ะ-_-)

งาสึกิ คุมิโกะ จบการพูดคุย

อายะเนะ พูดคุย

อ่าว นางเองเราเสียสติไปซะแล้วละค่ะ นั้นอายะเนะคนนี้จะเล่าให้ต่อเองค่ะ

หลังจากที่คุมิโกะจัง ตาม มาซาฮิโกะคุงไปจนถึง ห้อง 2-A

“ไง คุมิจัง”เธอคือ นาสึโกะ ฮารุ ผู้เป็นเจ้าของผมสีชมพู และตาสีชมพู ได้ทักทายคุมิโกะจังและเธอก็ตอบว่า

“สวัสดีจ๊ะ ฮารุจัง”การทักทายของสองสาวทำให้หนุ่มที่ยืนอยู่นั้นพูดเบาๆด้วยความงุกงิกว่า

“ที่กับคุณนาสึโกะนะพูดดีๆที่กับเรานะวันๆเอาแต่ด่า” แต่ก็ไม่รอดเพราะคุมิโกะจังได้ยินทุกคนพูดแต่เธอไม่พูดอะไรแล้วเดินไปนั่งข้างๆฮารุจังแล้วอาจารย์ก็เดินเข้ามาทุกคนก็ไปนั่งประจำที่แล้วก็เคารพอาจารย์และอาจารย์ก็วางสมุดรายชื่อบนโต๊ะพร้อมพูดว่า

"เอาละสวัสดีนักเรียนที่น่ารักทุกคน วันนี้จะมีนักเรียนใหม่มาอยู่ห้องเรานะ เข้ามาได้เลย”พร้อมกับส่งสัญญาให้เขาเข้ามาเป็นผู้หญิงผมสีเงินตาสีครามได้ผูกโบสีขาวไว้ด้านขวาของผมแล้วเธอได้เดินไปหน้ากระดานได้ยิบชอล์กมาเขียนชื่อตัวเองแล้วแนะนำตัวว่า

“หานาสึกิ มิกิ ค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ”แล้วทุกคนก็ตบมือให้กับมิกิจังแล้วอาจารย์ก็พูดว่า

“คุณหานะสึกิไปนั่งตรงริมหน้าต่างหลังสุดละกัน”

“ค่ะ”แล้วเธอก็เดินไปตรงริมหน้าต่างหลังสุดแล้วนั่งลง

“นั้นเรามาเริ่มเรียนกันเลยนะ”

“ค่ะ/ครับ”แล้วทุกคนก็ได้เรียนหนังสือกันเป็นช่วงเวลาที่หลายๆคนคิดว่านาเบื่อมากเพราะแต่ละวิชาที่เรียนคาบเช้าก็คือ คณิตศาสตร์ วิทยาศาสตร์ ประวัติศาสตร์ จนเวลาที่แสนนาเบื่อหมดลงเพราะกริ๊งแห่งสวรรค์ดังขึ้นมา(กริ๊งบอกเวลาเลิกเรียน)พออาจารย์ได้ยินเสียงกริ๊งนักเรียนก็ทำความเคารพอาจารย์แล้วทุกคนก็ทยองออกจากห้อง ณ ตอนนั้นคุมิโกะได้นั่งอยู่กบฮารุแล้ว ฮารุก็ได้พูดขึ้นมาว่า

“นี่ คุมิจังไปกินข้าวด้วยกันไหม?”

“ก็ได้จ...”ทันใดนั้น

“คุณงาสึกิสินะค่ะ?”ได้มีเสียงแทรกขึ้นมาแล้วคุมิโกะก็ได้พูดต่อว่า

“ค่ะ มีอะไรหรอคะคุณหานาสึกิ?”

“คืออยากคุยด้วยเป็นการส่วนตัวที่ดานฟ้านะคะ”

“ได้คะ เดี๊ยวจะตามไปนะคะ”

“ค่ะ”แล้วเธอก็เดินออกไปและฮารุก็พูดขึ้นมาว่า

“นี้ คุมิจังเคยรู้จักกับเด็กใหม่คนนั้นหรอจ๊ะ ทำไมเขารู้ชื่อเธอได้”

“ไม่รู้เหมือนกันจ๊ะว่าจะใช่หรือเปล่า ฮารุจัง นั้นเดี๊นวฉันไปก่อนนะเดี๊ยวคุณหานาสึกิจะรอนาน”แล้วคุมิโกะก็คิดในใจว่า

'ขอโทษนะฮารุจังเรื่องนี้ฉันพูดไม่ได้จริงๆนะ'

“จ๊ะ”แล้วคุมิโกะก็เดินออกไปจากห้อง

อายะเนะ(ผู้แต่ง)จบการพูดคุย

ในที่สุดก็แต่งตอน 2 จบซะที่ ต้องของโทษที่หายไปเป็นเดือนนะคะ

โปรดติดตามตอนต่อไปคะ