You And I เพื่อนรักกันตลอดไป

บทที่ 9 ความรักของโอ๋และหนูแดง Love between Mr.Oh and Ms.Nudang.

 

 

                   30 ปีผ่านไปไวเหมือนโกหก ธีรพัฒน์ ธนากุล หรือ ครูโอ๋ ที่ได้กล่าวไว้ตั้งแต่ตอนแรกของเรื่องว่า เขาฝันเห็นแดง ตลอดเวลา กำลังแต่งตัวไปสอนหนังสือ ตื่นมาล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำ สระผม พอออกจากห้องน้ำเช็ดตัวให้แห้ง ทาโลชั่นทั้งตัว ทาครีมที่หน้า จนหน้าผ่องใสเหมาะกับเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัย เดินดุ่มๆอย่างมีสง่า เป็นอาจารย์หนุ่มที่มีแต่นักศึกษาจ้องมอง ยิ่งสาวๆมักกรี๊ดกร๊าดเวลาเขาเดินผ่านเสมอ ครูโอ๋เป็น อาจารย์สอนวิชา Math ที่สอน เป็นกันเองกับลูกศิษย์มากๆ เดินไปไหนมาไหนก็มีแต่ลูกศิษย์ไหว้ จนวันหนึ่ง โอ๋เหลือบไปเห็นนักศึกษาชายคล้ายๆแดง จากไกลๆจึงรีบเดินเข้าไปทักที่บ่าจากด้านหลัง พอหันมาก็พบว่าเป็นหนูแดง

 

                    โอ๋ว่า"อ้าวหนูแดงเองหรอ"

 

                   หนูแดงว่า "ใช่ค่ะ นี่ใช่อาจารย์โอ๋ใช่ไหมคะ"

 

                   โอ๋ว่า "จำได้ด้วยหรอ"

 

                   หนูแดงว่า "จำได้สิ คุณทวดตี๋ไง"

 

                    โอ๋ว่า "บ้าละ ครูชื่อโอ๋จ้า"

 

                   หนูแดงว่า "ค่ะๆ รู้แล้วแหล่ะคะ หยอกเล่นเฉยๆ"

 

                   โอ๋ว่า "สวยขึ้นเยอะนะเราน่ะ"

 

                   หนูแดงว่า "แล้วน่ารักไหมคะ?"

 

                   ครูโอ๋ลืมตัวชมว่า "น่ารักสิ น่ารักกว่าตอนแต่งแมนๆอีกนะ"

 

                   หนูแดงว่า "แล้วไงต่อหล่ะคะ?"

 

                   ครูโอ๋สงสัย "แล้วอะไร?"

 

                   หนูแดงว่า "โถ ครูนี่ซื่อบื่อไปป่ะ" หันหลังไปพูดเบาๆ "เค้าอุตส่าห์เปลี่ยนตัวเองเพื่อครู ตามมาเรียนถึงมหาวิทยาลัยนี้ จริงๆเล้ย"

 

                   ครูโอ๋ว่า "ครูได้ยินนะ ทุกคำพูดเลยแหล่ะ"

 

                   หนูแดงว่า "อะไรๆ หนูพูดอะไรเปล้า ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น"

 

                   ครูโอ๋ว่า "อย่ามาอำครูนะ ถ้าตามครูมาจริงๆ แล้วลงเรียน Math หรือยัง?"

 

                   หนูแดงว่า "มันเต็มแล้วไม่ใช่หรอคะ วิชานี้?"

 

                   ครูโอ๋ว่า "ใครบอกเธอว่าเต็มครูเป็นผู้สอนเองรู้ดีที่สุดนะ"

 

                   หนูแดงว่า "จริงหรอคะ?"

 

                   ครูโอ๋ว่า "ก็จริงน่ะสิ มาๆ จดชื่อและรหัสนักศึกษาของเธอมา"

 

                   หนูแดงว่า "จันทิมา สวนดอกไม้ ค่ะ รหัส....ค่ะ."

 

                   หนูแดงว่าต่อ "แต่ว่า วิชานี้ไม่ยากไปใช่ไหมคะ"

 

                   ครูโอ๋ว่า "ครูสอนซะอย่างเรียนทุกคาบ ง่ายๆแน่นอน เวลาสอบเขามีสูตรคำนวณให้ด้วย"

 

                   หนูแดงสบายใจสักที และคิดว่าคงไม่สอบตกจึงตกลงทันที "ได้ค่ะหนูลงเรียนเลยนะคะ"

 

                   ครูโอ๋ลืมตัวพูดว่า "โอเค จันทิมา สวนดอกไม้ ลงเรียนคนที่ 31"

 

                   หนูแดงว่า "ทำไม 31 หล่ะคะ?"

 

                   ครูโอ๋รู้แก่ใจว่าตัวเองรับแค่ 30 คนแต่แกล้งบอกไปว่า "อ๋อ ครูรับ 35 คนน่ะ"

 

                   หนูแดงว่า "งั้น หนูมีเพื่อนอีก 4 คน มาลงเรียนเพิ่มได้ไหมคะ"

 

                   ครูโอ๋อึ้งพูดอะไรไม่ถูก "เออ... ได้สิครับ มา มา มาเลย" ครูโอ๋พูดแบบตะขุกตะขัก แต่ก็ยอมเออออตามไป

 

                   ครูโอ๋ว่า "งั้นไปขอชื่อ และรหัสเพื่อนมาด้วยนะ"

 

                   หนูแดงว่า "ได้ค่ะ"  ในห้องพักอาจารย์ครูโอ๋ต้องคุยกับอาจารย์ท่านอื่นๆเรื่องขอเพิ่มคนอีก 5 คน

 

                   ครูโอ๋ว่า "มันเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆครับ มีนักเรียนสนใจเรียนเพิ่ม เด็กเขาสนใจเรียน ก็น่าจะเพิ่มได้นี่ครับ"

 

                   ครูท่านอื่นว่า "ครูสอนไหวใช่ไหม"

 

                   ครูโอ๋ว่า "ไหวครับ ได้แน่นอนครับ"

 

                   ครูท่านอื่น "อืม เดี๋ยวไปเพิ่มที่นั่งให้ ครูเอารายชื่อนักเรียนมาใส่ละกัน สอนกันดีๆหล่ะ ครูเองก็จะโดนประเมินผลการสอนเหมือนกันนะ"

 

                   ครูโอ๋ว่า "ครับๆ ทราบแล้วครับ"หนูแดงจึงได้เข้ามาเรียนในคาบวิชา Math พร้อมเพื่อนอีก 4 คน ครูโอ๋สอนเป็นกันเองจริงๆ อธิบายทุกอย่างให้เข้าใจง่ายมาก นักศึกษาฟังไป มองหน้าอาจารย์ไปเพลินกันเลยทีเดียว

 

                   เมื่อถึงตอนตอบคำถามหนูแดงที่เคยสนิทกับครูโอ๋จึงยกมือก่อนเสมอ จึงเป็นที่หน้าจับจ้องของเพื่อนๆในห้องเป็นจำนวนมาก

 

                   เพื่อนในห้องคนหนึ่งว่า "โหย ครูไม่สนใจถามพวกหนูเลยหรอ"

 

                    ครูโอ๋ว่า "แล้วเธอจะถามอะไรหล่ะ"

 

                   เพื่อนในห้องคนหนึ่งว่า "ก็ไม่รู้สิคะว่าจะถามว่าอะไรดี"

 

                   ครูโอ๋ว่า "งั้นครูมีคำถาม" เขียนบนกระดาน "จะแก้สมการนี้อย่างไร"

 

                   หนูแดงยกมือว่า "หนูตอบได้ค่ะ"

 

                   ครูโอ๋ว่า "ครูไม่ได้ถามเธอ ครูถามเพื่อนเธอ เพราะครูอยากทดสอบว่าที่ครูสอน เขาเข้าใจไหม"

 

หนูแดงหน้าแตกไปนึกว่าจะโดนเข้าข้าง

 

                   เพื่อนในห้องคนหนึ่งว่า "ขอโทษด้วยค่ะ หนูไม่รู้จริงๆ คือหนูเห็นแต่หนูแดงตอบได้ ตอบได้ตลอด เลยแอบอิจฉาเขาน่ะค่ะ หนูก็เลย ..."

 

                   ครูโอ๋รู้ทันทีว่าเพื่อนในห้องมองหนูแดงไม่ดีจึงกล่าวว่า "เอาละๆ การที่ครูรู้จักกับหนูแดงมาก่อนหน้านี้แล้ว ไม่ได้หมายความว่าครูจะสอนเขามากกว่าคนอื่นๆนะ พอเลิกคาบเรียนครูก็กลับบ้าน ไม่ได้ไปติวให้ใคร และครูก็ไม่รับติวด้วย คนที่มาเรียนเท่านั้นถึงจะได้ความรู้จากครูไป ฉะนั้น ทุกๆคนฟังให้ดี มาเรียนกับครูทุกคาบ ไม่เข้าใจอะไรถามทันที และอยากให้ครูอธิบายอะไรก็บอกได้ ครูมีความยุติธรรมกับนักศึกษาทุกคนนะครับ เอาอย่างนี้ไหมครูสั่งการบ้านให้ไปคิดคำถามเกี่ยวกับ สมการเหล่านี้มาคนละ 1 ข้อ ในคาบถัดไปดีไหม? ครูจะไล่ถามทุกคนเลย"

 

                   นักเรียนทั้งห้องพูดพร้อมกัน "ดีค่ะ / ดีครับ"

 

การสอนที่แสนลำบากใจจบลงด้วยดี หนูแดงเริ่มรู้ว่าเพื่อนๆไม่ชอบที่ยกมือ คาบต่อๆไปก็เลยเปิดโอกาสให้เพื่อนๆยกบ้าง

 

                   ในคาบถัดมาครูโอ๋ว่า "ส่งการบ้านด้วย ยืนขึ้นทีละคน คนหัวแถวนี่ก่อน ยืนขึ้นคำถามที่เธอเตรียมมาคือ...."

 

วันนี้หนูแดงเงียบยืนขึ้นถามแค่คำถามเดียว แต่ในระหว่างเรียนไม่ถามอีก ปล่อยให้คนเรียนอ่อนกว่าถามไป

 

พอคาบต่อมา เพื่อนหนูแดงใน4คนนี้ชื่อนิด

 

                   ถามว่า "เดี๋ยวนี้เธอไม่ค่อยยกมือเลยนะ เป็นอะไรไปเปล่า ใช่ที่ครูดุเมื่อคาบที่แล้วนู่นหรือเปล่า?"

 

                   หนูแดงว่า "ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกนิด ก็ดูเพื่อนในห้องเราสิ มีทั้งคนเก่งและคนที่อ่อนตามไม่ทัน เราเองก็เข้าใจที่ครูสอนโดยไม่ต้องถามก็ได้ เรียนรู้ด้วยตัวเอง คำถามบางคำถาม เวลาเพื่อนถามเราก็ได้ฟังครูอธิบายอยู่ดี จะใครถามก็เหมือนๆกันแหล่ะจะ"

 

                   นิดว่า "หูย แม่พระเชียวนะเธอ ฮ่าๆๆๆ"

 

                   หนูแดงว่า "แหม คนอย่างหนูแดงซะอย่าง ตั้งใจเรียนอยู่แล้วน่า เธอเองไม่เข้าใจอะไรถามเราได้นะ"

 

                   นิดว่า "จ้าขอบใจมากเลยเพื่อนที่แสนน่ารักที่สุดเลย"

 

                   หนูแดงว่า "อย่าชมมากเดี๋ยวตัวลอย"

 

                   นิดว่า "ฮ่าๆๆๆ" ครูโอ๋เข้ามาที่ห้องเพื่อสอนพอดี

 

                   หัวหน้าห้อง "นักเรียนทุกคนทำความเคารพ สวัสดีครับ /สวัสดีค่ะ คุณครู"

 

                   ครูโอ๋อยากที่จะคุยกับหนูแดงแต่ไม่กล้าขอเบอร์ กลัวจะเป็นเรื่องไม่ดีไม่งาม

 

                   จึงบอกว่า "นักศึกษาทุกคน มี Facebook กันหรือยังครับ?"

 

                   บางคนตอบ "มีแล้วครับ/ มีแล้วค่ะ" บางคนตอบ "ยังไม่มีครับ/ ยังไม่มีค่ะ"

 

                   ครูโอ๋ว่า "นักศึกษาทุกคนต้องมี Facebook นะครับ และนี่ Facebook ของครู แอดมาเป็นเพื่อนนะครับ ครูจะให้เข้ากลุ่ม ทั้ง 35 คนนี้ เพื่อเวลาครูจะสั่งงานอะไร หรือกำหนดการอะไร ครูจะบอกกันในกลุ่มนี้ ถ้าไม่เข้าใจอะไรโพสถามในนี้จากที่บ้านก็ได้นะครับ ครูอยากให้ทุกคนเรียนตามๆกันให้ทัน เข้าใจไหมครับ"

 

                   นักเรียนทั้งห้องว่า "เข้าใจครับ / เข้าใจค่ะ"

 

                   ครูโอ๋ว่าต่อ "แล้วถึงมีกลุ่มแล้ว ก็ต้องเข้าทุกคาบนะครับ ไม่อย่างนั้นจะโดนหักคะแนนแน่ๆ"

 

นักศึกษาหัวเราะกันทั้งห้อง

 

                   นิดหันมาถามหนูแดง "แกฉันยังไม่มี Facebook สมัครให้หน่อยสิ"

 

                   หนูแดงว่า "จะยากอะไรเอามือถือมาสิ ต้องสมัครผ่านมือถือใช้เบอร์โทรสมัคร ใส่ชื่อ นามสกุล วันเกิด รอรับ OTP ยืนยัน แค่นี้ก็เรียบร้อยแล้ว แอดคุณครูได้เลย"

 

                   นิดว่า "ขอบใจจะเพื่อนรักของฉัน"

 

                   หนูแดงว่า "นิดหน่อยน่า ไม่เป็นไรหรอก"หนูแดง เองเป็นคนเรียนรู้เร็วแม้ไม่ยกมือถามครูบ่อยๆ ก็สามารถแก้สมการได้สบายๆ จึงเปิดโอกาสให้เพื่อนๆที่อ่อนกว่า เก่งขึ้นมาในทันใด

 

คืนนั้นที่บ้านหนูแดง กำลังทำการบ้านอยู่ดีๆ ก็มีข้อความจาก Facebook ส่งมาจากใครคนหนึ่งจึงเปิดดู พบว่าครูโอ๋คุยมา

 

                   ครูโอ๋ว่า "สวัสดีจ้ะ หนูแดง เป็นยังไงเรียนสนุกไหม?"

 

                   หนูแดงพิมพ์ตอบว่า "สนุกดีค่ะ ครูสอนเป็นกันเองมากเลยนะคะ"

 

                        ครูโอ๋ขอบคุณและถามต่อว่า "ขอบใจมากหนูแดง แล้วที่เธอบอกว่าเธอเปลี่ยนตัวเองเพื่อครู และตามมาเรียนถึงมหาวิทยาลัย นี่ คืออะไร?"

 

                   หนูแดงว่า "ให้ทายสิคะ ว่าคืออะไร?"

 

                   ครูโอ๋ว่า "ถ้าให้เดานะ ชอบครูหรอ"

 

                   หนูแดงว่า "บ้าสิคะ แต่ แต่ก็ถูกน่ะค่ะ หนูเริ่มชอบครูตั้งแต่อยู่ที่ฮวงซุ้ยนั่นแล้วแหล่ะค่ะ"

 

                   ครูโอ๋ว่า "จริงๆ หรอนี่ ครูก็นึกว่าครูชอบหนูอยู่ฝ่ายเดียวซะอีก"

 

                   หนูแดงว่า "ครูก็ชอบหนูหรอคะ เขินจัง"

 

                   ครูโอ๋ว่า "แต่ว่าครูยังเป็นครูอยู่เพราะฉะนั้นรอหน่อยได้ไหม?"

 

                   หนูแดงว่า "รออะไรคะ?"

 

                   ครูโอ๋ว่า "ถ้าหนูเรียนจบ ครูจะไปขอหนูแต่งงานเองนะ"

 

                   หนูแดงว่า "จะไหวหรอ หนูเพิ่งปี1เองนะคะ สงสัยกว่าจะถึงปี 4 หนูคงอาจจะมีคนคบแล้วก็ได้"

 

                   ครูโอ๋ว่า "รอหน่อยนะ รอหน่อยนะ นะนะนะ ครูจะพูดคำนี้ทุกวันเลยดีไหม"

 

                   หนูแดงว่า "ก็ลองดูละกัน อย่าลืมเตือนบ่อยๆ ด้วยไม่งั้นโกรธด้วยนะ"

 

                   ครูโอ๋ว่า "จ้า ไม่ลืมแน่นอน"

 

น่าประหลาด เหมือนว่า ทั้งคู่เคยเจอกันมานานแสนนาน ทำให้เข้ากันได้ง่ายมากๆ หลังจากคุยแชทกันไปสักพัก จึงนัดไปกินข้าวกันนัดไปดูหนังด้วยกัน โดยแยกกันเดินทางไปเจอกันเองที่ สาขาที่ห่างจากมหาวิทยาลัยหน่อย

 

                   หนูแดงมาถึงห้างที่นัดบอกว่า "โหยครูนัดหนูมาไกลไปไหมนี่ เหนื่อยจัง"

 

                   ครูโอ๋ว่า "เอาน่า เพื่อนเธอจะได้ไม่มาเห็นไง"ครูโอ๋เลี้ยงข้าว ซื้อตั๋วหนังดูด้วยกัน

 

จากนั้นหนูแดงก็ขึ้นรถครูโอ๋ไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกัน ทำให้เกิดความรักมากขึ้น

 

                   จนมีเพื่อนที่ลงเรียน Math มาด้วยกัน ไปเจอกันที่สวนสนุก เขาถ่ายรูปเอาไว้เป็นหลักฐาน

 

                   แล้วคุยกับเพื่อนห้องเดียวกันที่มาด้วยกันว่า "แกฉันว่าหนูแดงนี่มันต้องได้เกรด A ครูโอ๋แน่ๆเลย ดูทำเข้า เดินคู่กันยังกับคนรัก"

 

                   เพื่อนอีกคนว่า "เออว่ะ แล้วเอาไงดีหล่ะ"

 

                   เพื่อนห้องเดียวกันว่า "งั้นเดี๋ยวพอถึงคาบเรียนฉันจะพูดกับครูเอง"

 

                   เพื่อนอีกคนว่า "ดีๆๆ ประจานมันเลย"

 

สีหน้าแห่งความอิจฉาเกิดขึ้นบนใบหน้า

 

                   เมื่อถึงคาบเรียนเพื่อนห้องเดียวกันจึงยกมือถามครูโอ๋ว่า "ครูจะให้เกรดหนูแดง เยอะกว่าหรือเปล่าคะ"

 

                   ครูโอ๋ บอกว่า "ทำไมเธอถึงคิดแบบนั้นหล่ะ"เพื่อนห้องเดียวกันโชวรูปถ่ายจากมือถือ คนทั้งห้องต่างอยากดู

 

ตอนนี้หนูแดงหน้าเสีย จะหลบออกจากห้องก็ไม่ได้

 

                   ครูโอ๋จึงสารภาพว่า "ใช่ครูยอมรับว่าคบกับหนูแดงอยู่"

 

เพื่อนๆในห้องต่างซุบซิบนินทากันเสียงดัง

 

                   ครูโอ๋ว่า "เงียบๆกันทุกคน ครูมีความยุติธรรมพอ ใครเข้าเรียนกับครูทุกคาบได้เกรด A แน่นอน ถ้าไม่เชื่อครูมีคะแนนสะสมของทุกคนให้ดู ความจริงเขาห้ามบอกนะ แต่ครูต้องการจะบอกให้รู้ว่า ใครมีโอกาสได้ A บ้าง" ครูโอ๋จำใจโชวคะแนนสะสมเรียงจากมากไปน้อย พบว่ามีนักศึกษากว่า 25 คน ที่ได้คะแนนเกิน 65 คะแนน ซึ่งหนูแดงอยู่อันดับที่ 10

 

                   ครูโอ๋ว่า "เห็นกันหรือยังคะแนนแต่ละคน มีอีก 15 คนนะที่ต้องขยันๆหน่อย ไม่ติด F หรอก เอาให้ได้ B+ จะพยายามกันได้ไหม ตอบสิ"

 

                   ทั้งห้องพูดพร้อมกัน  "ได้ครับ / ได้ค่ะ"

 

เพื่อนที่เอารูปมาโชวหน้าเสียบ้าง เพราะตัวเองดันไปอยู่ใน 15 คนที่เรียนอ่อน ส่วนเพื่อนๆคนอื่นในห้องต่างเฮลั่น ดีใจจะได้เกรด A

 

                   วันนั้นหนูแดงเดินไปเจอะกับเพื่อนคนที่เอารูปมาโชว

 

                   เพื่อนจึงบอกว่า "เรียนเก่งมากเลยหรอ มานี่เลย" พูดพร้อมลากหัวหนูแดงไปหลังห้องน้ำ แล้วไปตบ

 

                   ครูโอ๋เดินมาเห็นพอดีครูโอ๋ว่า "หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ทั้งสองคนนั่นแหล่ะ พวกเธอเรียนด้วยกันไม่รักกันเลยหรอ หนูแดงต่อไปนี้ต้องไปนั่งข้างๆเพื่อนนะ ช่วยไปทำให้เขาได้เกรด B+ หรือถ้าให้ดีเอาให้ได้ A ไปเลยนะ"

 

                   หนูแดงว่า "ได้ค่ะๆ" พูดด้วยน้ำเสียงแบบเกรงกลัวคำสั่งเจ้านายก็ไม่ปาน

 

                   วันต่อมาหนูแดงมานั่งกับเพื่อนคนนี้ แม้แรกๆจะไม่ค่อยถูกกันแต่พอต้องจับคู่แก้สมการด้วยกันตามคำสั่งครูโอ๋ จึงทำให้เพื่อนมีความเข้าใจมากขึ้น

 

นิดสงสัยว่าทำไมหนูแดงไม่มานั่งด้วยกันเหมือนเคยรู้สึกงอน

 

                   เดินมาบอกหนูแดงว่า "เธอไม่อยากนั่งกับเราแล้วหรอ?"

 

                   หนูแดงว่า "เปล่าเลยนะ" พร้อมกระซิบ "คำสั่งครูโอ๋น่ะสิ"

 

                   ครูโอ๋ได้ยินรีบบอก "ครูบอกเขาเองแหล่ะ ครูอยากให้ทุกๆคนเรียนเก่งๆให้หมด ฉะนั้นพวกที่เรียนเก่งอยู่แล้ว ช่วยกันมาสอนคนไม่เก่งจะดีกว่านะ เธอก็ด้วยนิตยา(นิด) ครูว่าเธอควรช่วยสอนนายคนนี้ด้วยนะ กิตติพงศ์ เชื่อฟังนิตยาเขาดีๆ จะได้เกรด A กับเขาบ้าง"

 

                   กิตติพงศ์ "ครับ"

 

                   นิตยา "ได้ค่ะๆ"

 

                   ครูโอ๋รู้สึกโล่งที่เปิดเผยว่าคบกับหนูแดงอยู่ จึงชวนไปเดินเล่นที่ไหนกันก็ได้ จนบางครั้งหนูแดงก็ชวนเพื่อนสนิทอีก 4 คนกับอีก 1 คนที่เพิ่งนั่งคู่กัน ไปด้วย ไปกินข้าวพร้อมกัน คุยกันสนุกสนาน ครูกับนักศึกษา ราวกับอายุเท่ากันอย่างไรอย่างนั้น

 

(ติดตามตอนต่อไป)