You And I เพื่อนรักกันตลอดไป

บทที่ 6 ความฝันซ้อนฝันของนายธีรพัฒน์ The dream within a dream of Mr.Teeraphat.

 

                   กลับมายังโลกปัจจุบัน เด็กน้อย 10 ขวบนอนอยู่ข้างพ่อและแม่บนเตียงเดียวกัน เหงื่อแตกพลั่กส่ายหัวไปมา ความจริงแล้วเขากำลังฝันอยู่  ในความฝันนั้นเองเด็กน้อยฝันว่าตนเองโตเป็นผู้ใหญ่แล้วห่มจีวรพระอยู่ด้วย เขามองไปรอบๆเป็นภายในอุโบสถ ที่มีพระประธานตั้งอยู่มุมหนึ่งของอุโบสถ เขากำลังสงสัยว่าเขามาเป็นพระได้อย่างไร จู่ๆก็ได้ยินเสียงประหลาด คล้ายๆเสียงร้องของวิญญาณ

 

                   เสียงวิญญาณ "ตี๋... ตี๋... ตี๋... กูแดงเอง ออกมาหากูหน่อย"

 

เด็กน้อย 10 ขวบที่กลายเป็นพระ ระลึกได้ว่าแดงคือคนรักของตน

 

                   จึงพูดออกไปว่า "มึงอยู่ไหน มึงอยู่ไหน"

 

                   แดงว่า "ทางนี้ ทางนี้ ออกมาซิ ออกมาซิ"

 

เด็ก 10 ขวบที่กลายเป็นพระชื่อหลวงพี่ตี๋ เดินออกจากอุโบสถตามเสียงนั้นไป ระหว่างเดินเห็นทั้งป้ายชื่อวัด ศาลาวัด และเมรุเผาศพ

 

                   แดงยังเรียก "มาทางนี้ มาทางนี้"

 

หลวงพี่ตี๋ตามเสียงไปจนเจอช่องบรรจุอัฐิของวัด

 

                   แล้วพบว่ามีช่องหนึ่งชื่อ แดง บ้านไร่ ไม่มีรูปหน้า ทันใดนั้น ก็มีลูกไฟดวงเล็กๆลอยวนรอบๆ ตัวเขา เมื่อลูกไฟวิ่งมาใกล้หูซ้าย หรือหูขวาก็จะได้ยินเสียง ข้างใดข้างหนึ่ง

 

                แดงพูดที่หูซ้ายหลวงพี่ตี๋ "ตี๋ กูขอบใจมึงมาก" ย้ายไปหูขวา "มึงรักกู มึงอุทิศส่วนกุศลให้กู" ย้ายไปหูซ้าย "ตอนนี้กูจะต้องไปแล้ว" ย้ายไปหูขวา "ขอให้กูได้เจอมึงอีก ลาก่อน"

 

                   ทันใดนั้นดวงจิตที่เหมือนลูกไฟก็กลายร่างเป็นวิญญาณของแดงสีขาวๆใส่ชุดขาว โบกมืออำลาเขา

 

                   เป็นขณะที่เด็กน้อย 10 ขวบละเมอเอามือสองข้างชี้ฟ้า ปัดๆร้องว่า "แดง แดงมึงอย่าเพิ่งไป อย่าเพิ่งไป"

 

                   แม่ของเด็ก 10 ขวบตื่นรีบปลุกลูก "โอ๋ลูก โอ๋นี่แม่เอง โอ๋ตื่นสิลูก"

 

เด็กชายโอ๋ หรือชื่อจริงเขาคือเด็กชายธีรพัฒน์ ธนากุล ตื่นจากฝันที่เป็นพระ

 

                   ร้องไห้ "ฮือๆๆ แดงอย่าเพิ่งไป อย่างเพิ่งไป"

 

                   แม่ของโอ๋ปลอบว่า "แดงที่ไหน นี่แม่เองนะ โอ๋ๆๆๆ ไม่ร้องนะคะ" แม่โอ๋ตั้งชื่อลูกว่าโอ๋เพราะแกฝันร้ายตั้งแต่เกิดมา

 

                   หลังจากโอ๋หยุดร้องตามคำปลอบของแม่ ทำท่าเหมือนจะหลับต่อ แต่ดันมองไปที่ปลายเตียงพบว่า เห็นแดงใส่ชุดขาวโบกมือลา โอ๋ตะลึง

 

จากนั้น จึงตื่นขึ้นมา เป็นโลกปัจจุบัน ที่โอ๋นั้นเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยไปแล้ว ครูโอ๋พยายามรวบรวมสติ พินิจพิเคราะห์สิ่งที่พึ่งฝันมาเมื่อสักครู่นี้ จึงนึกได้ว่าต้องโทรหาแม่ก่อน

 

                   โอ๋โทรหาแม่ว่า "แม่ครับ ผมฝันร้ายอีกแล้วครับ"

 

                   แม่โอ๋ว่า "ฝันแบบเดิมเลยหรอลูก"

 

                   โอ๋ว่า "ใช่ ครับแม่ ฝันเห็นวิญญาณที่ชื่อแดงอ่ะครับ"

 

                   แม่โอ๋ว่า "เอางี้นะ ถ้าหนูกลัว หนูเปิดไฟนอนต่อเลยนะจ๊ะ เดี๋ยว .. เออ แม่ว่าพรุ่งนี้จะพาโอ๋ไปทำบุญที่วัด ไปกับแม่ไหม? จะได้ไปอุทิศส่วนกุศลให้นายแดงนั่นด้วย เขาอาจจะเป็นเจ้ากรรมนายเวรของเราก็เป็นได้"

 

                   โอ๋ตอบรับ "ครับๆ ได้ครับ ขอบคุณมากครับแม่ แค่นี้หล่ะครับ"

 

                   แม่โอ๋ว่า "หลับฝันดีนะจ๊ะ"

 

หลังจากวางสายโอ๋ก็เปิดไฟนอนทั้งคืนในคืนนั้น รุ่งเช้าวันหยุด โอ๋ขับรถมารับแม่ไปทำบุญที่วัด แม่เป็นคนเข้าวัดบ่อย จึงเลือกให้โอ๋ขับไปวัดๆหนึ่ง เมื่อมาถึงตั้งแต่ก้าวเดินลงมาจากรถ บรรยากาศมันคลับคล้ายคลับคลาบอกไม่ถูก แม่พาโอ๋มาที่ศาลาฉันเพล ขณะนั้นโอ๋ก็มองไปยัง อุโบสถ

 

                   โอ๋พึมพำกับตัวเอง "เหมือนมาก เหมือนจริงๆ"

 

                   แม่โอ๋เรียก "มาทางนี้สิโอ๋ ศาลาอยู่ทางนี้"

 

โอ๋เดินตามแม่ไปที่ศาลา พบว่าในศาลามีผู้มาทำบุญอย่างเนืองแน่น โอ๋ฟังพระเทศน์เสร็จแล้วก็ช่วยแม่ยก อาหาร ขนมหวาน มาวางไว้ตรงสำรับของพระ

 

                   มีโฆษกวัดเอ่ยว่า "ขอให้ทุกๆท่านกล่าวคำตามข้าพเจ้า อิมานิ มะยัง ภันเต ภัตตานิ สะปะริวารานิ ภิกขุสังฆัสสะ โอโณชะยามะ สาธุโน ภันเต ภิกขุ สังโฆ อิมานิ ภัตตานิ สะปะริวารานิ ปะฏิคคัณหาตุ อัมหากัง ทีฆะรัตตัง หิตายะ สุขายะ ข้าแต่พระสงฆ์ผู้เจริญ ข้าพเจ้าทั้งหลายขอน้อมถวาย ซึ่งภัตตาหารกับของที่เป็นบริวาร ทั้งหลายเหล่านี้แด่พระสงฆ์ ขอพระสงฆ์โปรดจงรับซึ่งภัตตาหารกับของ ที่เป็นบริวารทั้งหลาย เหล่านี้ เพื่อประโยชน์ เพื่อความสุขแก่ข้าพเจ้าทั้งหลาย แก่ญาติของข้าพเจ้าทั้งหลาย ทั้งที่มีชีวิตอยู่และที่ล่วงลับไปแล้ว อันมีมารดาบิดา เป็นต้น ตลอดจนเทพยดาอารักษ์ เจ้ากรรมนายเวร และสรรพสัตว์ทั้งหลาย สิ้นกาลนานเทอญ สาธุ"

 

หลังจากนั้นพระก็ฉันเพล จนเสร็จพระก็ให้พร

 

                   แม่โอ๋ว่า "ไปหยิบที่กรวดน้ำ ตรงนั้นมาสิลูก"

 

โอ๋รับคำรีบไปหยิบมา หลังจากเสร็จพิธี โอ๋กับแม่ก็เดินดูบริเวณวัด โอ๋มีความสงสัยเกิดขึ้นในหัวเยอะแยะมาก แต่อยู่ๆก็มีคนโทรศัพท์เข้ามาที่เบอร์ของแม่

 

                   แม่โอ๋ว่า "มาถึงบ้านแล้วหรอคะ ค่ะๆๆ เดี๋ยวไปค่ะ"

 

                   หลังจากวางสายพูดกับโอ๋ว่า "ไปส่งแม่ที่บ้านทีเพื่อนแม่เขามาที่บ้าน" โอ๋ตัดใจยอมไปที่บ้านกับแม่

 

                   เมื่อส่งแม่แล้วแม่ถามว่า "ไปพบเพื่อนกับแม่ไหมลูก"

 

                   โอ๋ตัดบท "เออ แม่ครับผมติดธุระต้องไปทำต่อน่ะครับ"แม่โอ๋ "โอเคๆ งั้นแม่เข้าบ้านก่อนนะ"

 

ความสงสัยของโอ๋ยังอยู่ คืนนั้นโอ๋นั่งครุ่นคิดถึงความฝันนั้นอีกครั้ง จึงทำให้รุ่งขึ้นต้องขับกลับมาที่วัดนี้อีกครั้ง

 

เมื่อมาถึงเขาตรงไปอุโบสถเป็นที่แรก

 

                   พอเดินเข้าไปถึงกับตะลึงโอ๋ว่า "เหมือนมาก เหมือนจริงๆ"

 

                   ไม่รอช้ารีบเดินแถวๆช่องบรรจุอัฐิโอ๋ไล่หา "แดง บ้านไร่ อยู่ตรงไหนน้า" เขาเจอแดง บ้านไร่ แล้ว แต่มีพวกอาหารวางอยู่ข้างหน้า จากนั้นมองเหลือบไปข้างๆมี นายธีรวัฒน์ ผ่องพิพัฒนกุล อยู่ด้วย เขาตะลึงอีกรอบเมื่อรูปที่ติดอยู่กับช่องนี้เป็นรูปคนหน้าเหมือนตัวเองเลยแม้จะดูแก่กว่านิดหน่อย แต่โครงหน้าชัดเจน

 

                   จู่ๆก็มีคนมาทักจากด้านหลังผู้หญิงห้าวๆ "ทำอะไรอ่ะพี่" โอ๋ตกใจรีบหันหลังมา

 

                   ผู้หญิงเห็นก็ตกใจเหมือนกันร้องว่า "นั่น คุณทวดตี๋"

 

                    พร้อมคุกเข่าก้มหัวพนมมือขึ้นเหนือหัว "คุณทวดตี๋ขาอย่ามาหลอกหนูเลยนะคะ"

 

                   โอ๋บอกว่า "อะไรใคร คุณทวดตี๋ ของเธอ"

 

                   ผู้หญิง "ก็นายนั่นไงคุณทวดตี๋ ... อ้าวคนนี่หว่า พูดได้ด้วย"

 

                   โอ๋โต้ว่า "ก็คนน่ะสิครับ ผมก็ยังตะลึงอยู่นี่ทำไมหน้าเหมือนกันจังเลย แล้วนี่เธอเป็นเจ้าของอาหารไหว้นี้หรอ?"

 

                   ผู้หญิงว่า "ใช่ฮะ" พูดเหมือนทอมบอย

 

                   โอ๋ถามต่อ "ชื่ออะไรน่ะเรา?"

 

                   ผู้หญิงว่า "ผมชื่อไอ้แดงครับ ที่บ้านชอบเรียกผมว่าหนูแดง น่าเบื่อชะมัดเลย"

 

                   โอ๋ว่า "ก็เธอเป็นผู้หญิงนี่ ชื่อหนูแดงน่ารักจะตาย ดูๆแล้วแต่งหญิง จะสวยกว่าแต่งหล่อซะอีก แล้วนี่เป็นญาติกับใครอ่ะ?"

 

                   หนูแดงว่า "ผม เอ้ยหนูเป็นญาติทวดแดงค่ะ" พอโดนชมหน่อยรีบเปลี่ยนเพศทันที "พ่อของทวดแดงเป็นพี่ชายของยายเทียดของหนู พ่อหนูบอกว่า ทวดแดงท่านไปรบที่เวียดนาม แล้วเสียที่นั่น ญาติฝ่ายหนูเขาเลย มาไหว้ตลอด นี่ความจริงถ้าแม่ไม่ป่วยหนูคงนอนอยู่บ้านสบายๆแล้ว"

 

                   โอ๋ติว่า "เป็นเด็กเป็นเล็ก ผู้ใหญ่เขาเห็นว่าอะไรดี ก็ทำไปเถอะ อย่าดื้อสิ"

 

                   หนูแดงว่า "พี่เป็นใครหรอ สั่งสอนคนเป็นด้วยหรอ?"

 

                   ครูโอ๋รีบพูดเลย "ฟังให้ดีนะ นี่อาจารย์ธีรพัฒน์ สอนวิชา Math เป็นครูน่ะ จะสอนได้ไหม?"

 

                   หนูแดง "ก็ตามใจ เก็บของละต้องไปไหว้ที่อื่นต่อ"

 

                   ครูโอ๋ "ไหว้ที่ไหนอีกหล่ะ?"

 

                   หนูแดงว่า "คือทวดตี๋เป็นลูกคนจีน คนจีนเขาชอบไหว้กันที่ไหนหล่ะ? ก็ที่ฮวงซุ้ยน่ะสิ แต่พ่อบอกว่า ยายเทียดหนูเคยบอกว่า ควรจะแบ่งอัฐิไว้ที่นี่ด้วย เพราะเขาสองคนรักกัน ครอบครัวเราจึงต้องไหว้ทั้ง 2 ที่อ่ะ"

 

                   โอ๋ว่า "รักกันงั้นหรอ?" ความรู้สึกตอนนี้ โอ๋รู้สึกเหมือนเรื่องราวในความฝันของตนเองมาก

 

                   ครูโอ๋ว่า "งั้นเดี๋ยวครู ตามไปไหว้ที่ฮวงซุ้ยด้วย"

 

                   หนูแดงว่า "ครูเป็นญาติเขาหรอ?"

 

                   ครูโอ๋แย้ง "เปล่า แค่เป็นคนรู้จักน่ะ แม่ครูบอกมา" โอ๋ตัดสินใจโกหกเพื่อให้ได้ไปไหว้คนหน้าเหมือนตัวเอง

 

เมื่อไปถึงพบว่ามีญาติของทวดตี๋กำลังไหว้อยู่ เห็นหนูแดงมา

 

                   คุณป้าจึงทักว่า "ไงจ๊ะ หนูแดงมาไหว้ทวดสิลูก อ้าวแล้วนั่นใครหล่ะจ๊ะ?"

 

โอ๋ไม่กล้าหันหน้ามา กลัวญาติเขาตกใจ

 

                   หนูแดงว่า "หันมาเถอะน่า ตลกดีออก"

 

                   พอหันมาปุ๊บ ญาติทวดตี๋ คุณลุงคุณป้า ลูกๆหลานๆ ต่างตกใจร้องเป็นเสียงเดียวกัน"คุณ พระนั่น คุณทวดตี๋ หรอ เป็นไปได้ยังไงนี่"หนูแดงหัวเราะชอบใจ

 

                   แต่โอ๋รีบตัดบทว่า "ไม่ใช่ครับ แค่คนหน้าเหมือนน่ะครับ" ญาติๆ จึงโล่งอก แต่ก็มักจะมองมาที่โอ๋บ่อยๆ เพราะมันเหมือนจนน่าสงสัยจริงๆโอ๋เข้ามาไหว้ทวดตี๋ รู้สึกเหมือนไหว้ตัวเองอยู่อย่างไรอย่างนั้น เขามองไปที่ฮวงซุ้ยของทวดตี๋ เหมือนมีภาพเก่าๆโผล่เข้ามาในหัว ตอนนี้เขาก็คิดว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องตามหาแดงซักที คนที่เขาฝันเห็นมาตลอด

 

ในขณะนั้นเอง ฮวงซุ้ยข้างๆกันที่เป็นของครอบครัวอื่น แต่รู้จักกับครอบครัวของทวดตี๋เนื่องจากมาไหว้พร้อมกันตลอด

 

                   เข้ามาทักกับครอบครัวทวดตี๋ว่า "อ้าวลุง หนูแดงไม่มาไหว้หรอ? เห็นว่าต้องมาทุกปีเลยนี่"

 

                   คุณลุงหัวหน้าครอบครัวที่มาไหว้ทวดตี๋ว่า "ก็นั่นไง นั่งจุดธูปไหว้อยู่นั่น"

 

                   เพื่อนฮวงซุ้ยข้างๆว่า "ไหนวะ เห็นแต่ผู้ชาย 2 คน"

 

                   คุณลุงว่า "ผู้หญิงเว้ย มันแต่งตัวแมนๆมั้ง ดูดีๆสิ"

 

แท้ที่จริงแล้วเพื่อนฮวงซุ้ยข้างๆ เจอดีเข้าแล้ว มองเห็นนายธีรพัฒน์ นั่งจุดธูปอยู่กับทวดแดงที่เป็นผู้ชาย พอขยี้ตาอีกครั้ง จึงเห็นเป็นหนูแดงจริงๆ

 

                    เพื่อนฮวงซุ้ยข้างๆว่า "เออๆๆ ใช่ๆๆ หนูแดงจริงๆด้วย งั้นขอตัวก่อนนะ" เพื่อนฮวงซุ้ยข้างๆขนลุกรีบกลับไปที่ของตัวเองทันที

 

                   กลับมาต่อเรื่องของพงศ์

 

                   พงศ์ ร้องให้หนักมาก พยายามถามพยาบาลว่า "ร่างของพี่ตี๋ อยู่ที่ไหนหรือครับ ช่วยบอกผมที ฮือๆๆๆ"

 

พยาบาลไม่ทราบจริงๆแต่มองไปที่เคาน์เตอร์แล้วเห็นพ่อแม่ของตี๋กำลังคุยเรื่องค่าใช้จ่ายอยู่

 

                   จึงพูดพร้อมโบกมือไปว่า "นั่นใช่พ่อแม่ของคุณธีรวัฒน์ ใช่ไหมคะ?"                 พงศ์ว่า "ใช่ๆครับ ขอบคุณมากเลยครับ" พงศ์ตรงไปที่พ่อแม่ของตี๋ที่กำลังคุยเรื่องค่าใช้จ่ายที่มานอนโรงพยาบาลอยู่

 

                   พงศ์รีบเข้าไปถามว่า "สวัสดีครับ คุณพ่อ คุณแม่ ไม่ทราบว่าพี่ตี๋อยู่วัดไหนหรอครับ"

 

                   แม่ตี๋ว่า "ไปด้วยกันเลยสิลูก วันนี้จะมีการรดน้ำศพด้วยนะ"

 

                   พงศ์ว่า "ได้ครับ"

 

                   พงศ์ไปรดน้ำศพตี๋ น้ำตาเกือบจะหยดลงหน้าศพ แต่พ่อแม่ตี๋ห้ามไว้                           

                              แม่ตี๋ "พงศ์ อย่าให้น้ำตาหยดลงนะลูก เดี๋ยวตี๋เขาจะไปไม่สบาย"

 

                   พงศ์ว่า "ได้ครับๆ" พงศ์พูดพร้อมเช็ดน้ำตาเสีย

 

ระหว่างนั้นพ่อแม่ของตี๋ เอากล่องๆนึงมามอบให้พงศ์ พอพงศ์เปิดดูพบว่าเป็นอัลบั้มรูปที่เคยถ่ายด้วยกันกับตี๋และยังมีบัญชีธนาคารที่ตี๋เคยพาพงศ์ไปเปิดไว้อีกหนึ่งบัญชีพงศ์รีบเปิดดูพบว่าสเตทเมนท์ล่าสุดมีเงินอยู่ 5 ล้านบาท พงศ์เห็นเช่นนั้นก็น้ำตาแตกอีกครั้งแต่ก็พยายามทำใจ พ่อแม่ตี๋ก็ช่วยปลอบใจให้พงศ์ หยุดร้องไห้

 

                   แม่ตี๋ว่า "อย่าเสียใจไปเลยนะลูก ลูกทำดีที่สุดแล้ว ตี๋เขาเสียไปอย่างมีความสุขนะ ลองดูที่หน้าตี๋เขาสิ"

 

                   ที่ศพตี๋ที่นอนบนเตียง และกำลังจะบรรจุศพลงโลงพงศ์เห็นได้ชัดว่า ศพแม้จะซีดแต่ก็มีหน้าตาแจ่มใส เหมือนกำลังยิ้มอยู่ พงศ์ปลาบปลื้มใจ และขอลากลับบ้านก่อน   

 

                   พงศ์ว่า "ขอตัวกลับก่อนนะครับ"

 

                   แม่ตี๋ว่า "ไปพักผ่อนเถอะจะ ทางนี้พ่อกับแม่อยู่เฝ้าเอง พรุ่งนี้จะมาอีกไหมจ๊ะ?"

 

                   พงศ์ว่า "ครับ ผมจะมาทุกวันเลยครับ"

 

                   แม่ตี๋ว่า "ขอบใจนะลูก ถ้าตี๋รู้ว่าลูกรักเขามากขนาดนี้ ตี๋คงจะไปสบายๆอย่างหมดห่วง"

 

พงศ์มาสวดอภิธรรมทุกวัน และทุกครั้งที่อุทิศส่วนกุศลจะอุทิศให้ตี๋ ให้ไปสู่สุคติ และยังขอให้เราได้เจอกันในชาติอื่นอีกด้วย

 

                   ในวันเผาศพตี๋พงศ์ร้องไห้บ่อยมาก ยิ่งตอนขึ้นไปดูหน้าศพเป็นครั้งสุดท้าย ยิ่งร้องไห้ไม่หยุด แต่สุดท้ายก็ต้องยอมปล่อยให้นำศพเข้าไปเผาในวันต่อมาพงศ์มาช่วยเก็บอัฐิของตี๋ เห็นพ่อของตี๋แบ่งอัฐิเป็น 2 ส่วน

 

                   พงศ์จึงถามว่า "เอาไปเก็บไว้ที่บ้านหรอครับ"

 

                   พ่อตี๋ว่า "อ๋อ เอาไปไว้ที่ฮวงซุ้ยน่ะ เพราะอาตี๋เป็นลูกคนจีนคงต้องไหว้แบบจีนด้วย"

 

                   แม่ตี๋ว่า "มานี่สิพงศ์ เอาอัฐิอีกส่วนมานี่" พงศ์เดินตามไปพบว่า เป็นช่องบรรจุอัฐิที่อยู่ข้างๆ นายแดง บ้านไร่

 

                   จึงถามแม่ตี๋ว่า "นั่นใช่แดงคนรักเก่าของพี่ตี๋ใช่ไหมครับ"

 

                   แม่ตี๋ว่า "ใช่แล้วจะ เขารักกันมากเลยนะ แม่ถึงแบ่งมาไว้ใกล้ๆกันไง"

                   พงศ์เห็นแล้วน้ำตาไหลแบบดีใจที่ ตี๋และแดงจะได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขแล้ว

 

(ติดตามตอนต่อไป)