You And I เพื่อนรักกันตลอดไป

บทที่ 4 ตี๋พบรักใหม่อีกครั้ง Mr.Tee find love once again.

                   จนถึง 16 ปีต่อมาตี๋หรือนายธีรวัฒน์ รวยขึ้นมาก มีฐานะ เป็นอาเสี่ยเจ้าของห้างดัง

                   วันหนึ่งเขาเดินๆตรวจงานที่ไซด์งานก่อสร้างห้างใหม่ ใส่หมวกเข้าไปด้วย อยู่ๆ สายตาเขาก็เหลือบไปเห็น สถาปนิกหนุ่ม หันหลังให้เขาอยู่ กำลังชี้ให้ลูกน้องทำอะไรซักอย่าง ธีรวัฒน์ เป็นเจ้าของห้าง จึงเดินเข้าไปถาม

พอสถาปนิกหนุ่มหันมาธีรวัฒน์ ตะลึง นี่คือแดงชัดๆ เป็นแดงตอนหนุ่มๆ เหมือนตอนที่เขาเสียชีวิตไปเลย

                   เขาถามชื่อว่า "ชื่ออะไรน่ะเราน่ะ?"

                   ได้คำตอบคือ "ผม วรพงศ์ วงศ์ทอง ครับ ท่านคือเจ้าของห้างที่จะมาดูงานวันนี้หรือเปล่าครับ?"

                   ตี๋หรือธีรวัฒน์ รีบตอบว่า "เรียกพี่ธีรวัฒน์หรือพี่ตี๋ จะดีกว่านะ"

                   วรพงศ์ กล่าวขอโทษ "ขอโทษครับพี่ธีรวัฒน์ เอ้ย พี่ตี๋"

                   ตี๋จึงกล่าวว่า "ไม่ต้องกลัวพี่หรอก พี่แค่มาถามความคืบหน้างานเฉยๆ"

                   ตี๋ถามต่อว่า "ชื่อเล่นชื่ออะไรหล่ะเราน่ะ?"

                   วรพงศ์ บอกว่า "เรียกผม พงศ์ ก็ได้ครับ ความคืบหน้างานมีดังนี้ครับ...." ตี๋พยายามจะหาเรื่องคุยให้มากที่สุด ตี๋มาไซด์งานทุกวันเพื่อมาคุยกับพงศ์ บ่อยๆ ส่วนใหญ่ตี๋ จะเป็นตัวตั้งตัวตี ชวนไปกินข้าวร้านอาหารหรูๆ

                   พงศ์ ว่า "โหพี่ครับอาหารแพงๆทั้งนั้นเลยจะกินลงไหมนี่?"

                   ตี๋ว่า "เอาเถอะน่า พี่จ้างเรามาสร้างห้างหรูนะ หัดกินอาหารดีๆบ้างสิ ผอมแห้งหมดแล้ว"

พงศ์ หัวเราะไปกินไป ต่อมาก็ชวนไปเข้าฟิตเนสดีๆ

                   พงศ์ ว่า "ปวดตัวมากเลยพี่ เหนื่อยเลย"

                   ตี๋ว่า "ก็แบบนี้แหล่ะ แรกๆก็อย่างนี้แหล่ะ บ่อยๆเข้าก็ไม่ปวดแล้ว"

พงศ์ ดูตั้งใจออกกำลังกายมากๆ ตี๋ชวนไปดูหนัง ที่เกี่ยวกับทหาร เพื่อหวังจะให้พงศ์ อาจจะจำได้ว่าเคยเป็นแดง และชวนไปเข้าสโมสรกีฬาบ่อยๆ

อยู่มาวันหนึ่งพงศ์เห็นว่า ตี๋ มาคุยกับตนบ่อยๆ

                   พงศ์จึงถามว่า "คิดอะไรกับผมหรือเปล่าครับ?"

                   ตี๋ ตอบว่า "เปล้านี้" เสียงสูงปรี๊ด จนน่าสงสัย พงศ์มองอย่างจับพิรุธ แต่ก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ ได้แต่ยิ้มเล็กน้อย

จนตี๋ นึกขึ้นได้ว่าแดง ชอบต้นไม้ เขาเข้าไปเช็ควันเกิดของลูกน้องคนนี้ แล้วซื้อต้นไม้เป็นของขวัญวันเกิดให้พงศ์

พงศ์พอได้รับต้นไม้ถึงเป็นปลื้ม เพราะชอบต้นไม้อยู่แล้ว ตี๋จึงรู้ทันทีว่านี่แหล่ะแดงแน่ๆ

                   จึงเล่าประสบการณ์ว่า "เคยมีคนชื่อแดงหน้าเหมือนน้องพงศ์นี่แหล่ะ พี่รักเขามาก แต่"

                   พงศ์ ถามว่า "แต่อะไร?"

                   ตี๋ ตอบว่า "แดงตายตอนไปรบที่เวียดนาม"

                   ตี๋เล่าต่อว่า "จนถึงบัดนี้ก็ไม่มีใครอีกเลย จนมาเจอพงศ์ แหล่ะ หน้าเหมือนแดง มากเลย"

                   ตี๋บอกพงศ์ต่อว่า "เราขอคบกับน้องเป็นแฟนได้ไหม?"

                   พงศ์ เหมือนรู้อะไรบางอย่าง จึงพูดออกมา โดยมีน้ำตาคลอเบ้า ว่า "ผมน่ะก็แอบชอบพี่ตั้งแต่แรกเห็นแล้วแหละ ผมชอบพี่หน้าตาดีมากแม้อายุเยอะแล้ว แต่ผมไม่กล้าจะพูดกลัวพี่จะต่อยเอา เพราะนึกว่าพี่จะไม่ชอบผมเสียอีก"

ทั้งคู่จึงเปิดใจคุยกัน ความรักของตี๋ และพงศ์ เพิ่มขึ้นเป็นลำดับ

                แม้ห้างจะสร้างเสร็จแล้วก็ตาม ตี๋และพงศ์ก็ยังมาเดินเที่ยวด้วยกัน อยู่บ่อยๆ เพื่อนบ้านข้างๆบ้านของพงศ์ หญิงรุ่นแม่ที่ท่าทางดูสาระแนเรื่องของชาวบ้านพิกลๆ ที่รู้จักกันกับแม่ของพงศ์เห็นพงศ์ กับ ตี๋เที่ยวด้วยกัน ตัวติดกันตลอด จึงนำความไปบอกแม่ของพงศ์

เมื่อพงศ์ กลับถึงบ้าน

                   แม่ถามว่า "ไปไหนมา เลิกงานแล้วทำไมเพิ่งกลับมา"

                   พงศ์ บอก "เดินเล่น เฉยๆ"

                   แม่ก็เหน็บว่า "ไม่ได้ไปเที่ยวกับผู้ชายใช่ไหม"

พงศ์ อารมณ์ขึ้น เข้าห้องปิดประตูเสียงดังมากๆ แม่ของพงศ์ รู้แล้วว่าลูกเป็นอะไร นั่งร้องไห้อยู่ข้างล่าง จนพ่อของพงศ์ มาเห็นแล้วคุยกัน ทั้งคู่ตกลงกันว่า ต้องหาผู้หญิงมาคบหากับพงศ์

แม่แกล้งนัดพงศ์ ไปเจอแม่ที่ห้าง ทำให้พงศ์ พบกับผู้หญิงคนหนึ่ง

                   ผู้หญิงถามว่า"ใช่ คุณพงศ์ หรือเปล่าคะ"

                   พงศ์ ตอบ "ใช่ครับ"

                   ผู้หญิงบอกว่า "คุณแม่ของพี่นัดหนูมาที่นี่น่ะค่ะ แล้วคุณแม่ไปไหนแล้วหล่ะคะ"

พงศ์ รู้ทันทีว่าแม่จะจับผู้หญิงให้ ทำตัวเป็นเขินๆ ขอเข้าห้องน้ำก่อน ขณะที่ผู้หญิง ก็เข้าห้องน้ำหญิงพอดีเหมือนกัน จึงสบโอกาสแอบหลบเลี่ยงไปขึ้นแท็กซี่ กลับบ้านในทันที ทิ้งผู้หญิงให้ยืนรอหน้าห้องน้ำชายอยู่อย่างนั้น

                   เมื่อมาถึงบ้านแม่ก็ถามว่า "เป็นไงจ๊ะผู้หญิงคนนี้"

                   พงศ์ โมโหมาก และบอกว่า "ผมไม่ได้ชอบเขาเลย แม่ทำไมต้องบงการชีวิตผมด้วย" ว่าแล้วพงศ์ก็รีบขึ้นห้องนอนปิดประตูเงียบ

                   แม่ลูกไม่คุยกันอยู่คืนหนึ่งเต็มๆ พงศ์นึกขึ้นได้ว่าจะชวน ตี๋มาที่บ้านเพื่อให้พ่อกับแม่รู้สักที ว่าเราชอบใคร

วันรุ่งขึ้นพงศ์ พาตี๋มาเยี่ยมบ้าน อ้างว่าเจ้าของห้างดังเขาอยากจะเที่ยวบ้านลูกน้อง เนื่องจากตี๋มีฐานะร่ำรวยดูมีภูมิฐาน ทั้งนิ้ว ทั้งคอ ใส่แต่ทองคำ พ่อแม่ของพงศ์ ก็ทำเป็นตามน้ำชวนกินข้าวเย็น เป็นมื้อเย็นที่สุดจะกระอักกะอวม

ต่างคนต่างเก็บอารมณ์สุดๆ แล้วยิ่งพงศ์ แกล้งตักกับข้าวใส่จานตี๋

                   พงศ์ว่า "พี่ครับ อันนี้อร่อยมากเลยนะครับ ทานเยอะๆนะครับ"

                   ตี๋ว่า "ได้จะ น่ารักจริงๆนะเราเนี่ย" พูดพร้อมเอามือลูบหัวพงศ์

พ่อกับแม่ถึงกับชะงัก ทำอะไรไม่ถูกปล่อยเลยตามเลย แท้ที่จริงแล้วพ่อแม่นั้นมีแผน ที่จะจับพงศ์ แต่งกับผู้หญิงให้ได้ พยายามให้ฝ่ายหญิง มาหาบ่อยๆ จนบางทีก็มาเจอพร้อมกันกับตี๋ พงศ์แหย่ผู้หญิงเล่นทำควงตี๋หวานเยิ้ม ต่อหน้าต่อตา

                   พงศ์ว่า "พี่ตี๋ครับ เราจะไปดูหนังเรื่องอะไรดีครับ"

                   ตี๋ว่า "ตามใจพงศ์เลยจะ พี่ดูได้ทุกเรื่องที่พงศ์ดูนั่นแหล่ะ"

                   พงศ์ว่า "อย่างนั้นเราไปดูหนังรักกันดีกว่าเนาะ ความรักของเราจะได้หวานขึ้นไปอีก"

                   ตี๋ว่า "เอาเลยจ้า ป่ะไปกันเถอะ"

                   พงศ์หันมาถามผู้หญิง "อ้าวเธอจะไปดูด้วยกันหรือเปล่าหล่ะ"

ผู้หญิงงอน ทำท่าแบบเจ็บใจ ส่งเสียงแบบจะร้องกรี๊ดแต่ก็ร้องไม่ออก จึงขอตัวกลับบ้าน พอผู้หญิงกำลังเดินกลับ แม่ของพงศ์ก็ไปง้อให้มาตื๊อให้ได้อีกเรื่อยๆ

ตี๋ นึกขึ้นได้ว่าแดง ชอบดูดาว

                   จึงลองถามพงศ์ ว่า "ชอบดูดาวไหม"

                   พงศ์ว่า "ในเมืองแบบนี้จะเห็นได้ไง"

                   ตี๋ว่า "เห็นได้สิ แต่ต้องหลับตาก่อน" พร้อมทั้งเอาผ้าปิดตา

แล้วพามาที่ท้องฟ้าจำลอง เมื่อเปิดตาออก ก็พบดวงดาวมากมาย ในท้องฟ้าจำลอง พงศ์ ชอบมากๆ มักจะเล็งหาดาวศุกร์ เป็นอันดับแรก

ยิ่งสร้างความมั่นใจให้ตี๋ว่า นี่คือแดง คนที่เรารอคอยมานานแสนนานจริงๆ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ เริ่มมีมากขึ้น ถึงกับว่าวันไหนทำงานดึกพงศ์ จะนอนค้างกับตี๋เลย

                   แล้วคืนนั้นพงศ์ ก็ตกเป็นแฟนของตี๋

                   ตี๋ว่า "นอนบนเตียงกับพี่สิพงศ์ หรือไง หรือให้พี่นอนโซฟา พงศ์นอนบนเตียง"

                   พงศ์ว่า "พี่ครับผมไม่เคยอ่ะครับ จะดีหรอครับ" พงศ์พูดขณะกำลังจัดที่นอนบนโซฟาอยู่

ตี๋ลุกจากเตียงขึ้นมาโอบกอดพงศ์จากด้านหลัง พงศ์เขินมากพยายามใช้มือปัดป้องแบบเขินๆ

                   ตี๋หอมแก้มพงศ์อย่างแรง "นี่แน่ะ ไงจ๊ะที่รักของพี่ ก็พี่อยากนอนกอดน้องพงศ์นี่นา นะนะนะน้า" ตี๋เอามือไปจั๊กจี้ที่เอวพงศ์ พงศ์สะดุ้ง ตี๋สบโอกาสอุ้มพงศ์ขึ้นไปบนเตียงทันที

                   ตอนนี้ตี๋กำลังทำท่าจะนอนทับพงศ์อยู่ยืดแขนทั้งสองปิดซ้ายปิดขวาเอาไว้ ทั้งคู่มองตาซึ่งกันและกันอย่างหวานเยิ้ม

                   ก่อนตี๋จะก้มลงจูบที่ปากพงศ์อย่างดูดดื่ม

                   พงศ์ว่า "พอก่อน พอก่อน"

                   ตี๋ว่า "เป็นแฟนพี่นะครับ นะนะนะนะ"

                   พงศ์ยิ้มแบบเขินๆแล้วบอกว่า "ผมกลัวเจ็บอ่ะพี่ ผมไม่เคยอ่ะครับ"

                   ตี๋ว่า "พี่จะทำให้เบาที่สุดเลยนะจ๊ะ"

                   พงศ์ตอบรับว่า "ก็ได้ผมแฟนพี่ก็ได้ครับ" ว่าแล้วตี๋ก็เริ่มจูบพงศ์ที่ปาก ถอดเสื้อแล้วช่วยเลียหัวนม จนพงศ์เสียวไปหมด ทั้งคู่มีอะไรกัน นอนกอดกัน หอมแก้มกันอย่างอบอุ่น มีความรักให้กันและกัน เป็นค่ำคืนที่มีความสุขมากๆ

                   วันหนึ่งตี๋กับพงศ์ มาเดินห้างกันตามปกติ ระหว่างเดินกันอยู่นั้น ตี๋เวียนหัวแล้วก็ค่อยๆล้มลงพงศ์รีบเรียกคนมาช่วย

                   พงศ์ร้องลั่น "พี่ตี๋ เป็นอะไรไปครับ ช่วยด้วยครับ ใครก็ได้ช่วยพยุงทีครับ" มีคนอาสามาช่วยพยุง

เพื่อนบ้านข้างๆบ้านของพงศ์คนเดิมที่ทำตัวเป็นนักสืบ เห็นพอดีรีบโทรแจ้งแม่ของพงศ์ทันที

                   เพื่อนบ้าน "แม่ของตาพงศ์ใช่ไหม ตอนนี้พงศ์กำลังจะไปโรงพยาบาลนะ"แม่พงศ์ "อะไรนะ พงศ์เป็นอะไร รีบบอกมาเลย"

                   เพื่อนบ้าน "ใจเย็นๆยังพูดไม่จบ พงศ์ไม่ได้เป็นอะไร แต่ไอคนที่ตาพงศ์คบอยู่นั่นมันป่วยล้มลงพื้นเลย กำลังจะไปโรงพยาบาลอยู่นี่"

                   พงศ์ทำอะไรไม่ถูก รีบหยิบกระเป๋าสตางค์ ของตี๋มาดูว่ามีเบอร์โทรหาใครไหม แล้วเห็นบัตรโรงพยาบาล รีบโทรหาทันที

                   พงศ์ว่า "โรงพยาบาลหรือครับ เพื่อนผมป่วยอยู่ที่ห้าง ยืนไม่ได้เลยครับ ช่วยส่งรถมารับด้วยครับ"

                   พยาบาลถาม "ผู้ป่วยชื่ออะไรคะ"

                   พงศ์หยิบดูบัตรประชาชนแล้วตอบไปว่า "นายธีรวัฒน์ ผ่องพิพัฒนกุลครับ"

                   พยาบาลเช็คข้อมูลพบว่าเป็นผู้ที่เคยใช้บริการที่นี่มาแล้วบอกว่า "ค่ะๆ จะรีบไปภายใน 10 นาทีนะคะ" ระหว่างพยุงตี๋

                   พงศ์ว่า "ทำใจดีๆไว้นะครับ ทำใจดีๆไว้นะครับ" รถพยาบาลมาจอดหน้าห้าง นำตัวตี๋ขึ้นไปบนรถ พงศ์ก็ขึ้นไปด้วย กุมมือตี๋ไว้ด้วยความรักอันเหลือล้น เพื่อนบ้านข้างๆบ้านของพงศ์ จ้องมองดูจึงรู้ว่าเป็นโรงพยาบาลอะไร รีบโทรกลับไปแจ้งทันที

เมื่อมาถึง ที่โรงพยาบาล หลังจากส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน พงศ์ก็รออยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ร้อนใจมากกับอาการของตี๋ แต่อยู่ๆแม่ของพงศ์ ก็มาตาม

                   แม่พงศ์  "พงศ์กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้นะ"

                   พงศ์ว่า "ทำไมพงศ์ต้องเชื่อแม่ด้วย แม่ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกผมเลย ผมรักเขา รักมากด้วย"

                   แม่พงศ์แกล้งน้ำตาคลอเบ้า "รักมากกว่าแม่ด้วยใช่ไหม ฮือๆๆ เดี๋ยวนี้แม่พูดอะไรไปไม่มีความหมายแล้วนี่"

                   พงศ์ว่า "โถ่แม่ ผมก็รักแม่เหมือนทุกวันนั่นแหล่ะ แต่วันนี้พี่ตี๋เขาป่วย ผมเป็นห่วงเขา ผมอยากอยู่เฝ้าเขาได้ไหมครับ"

                   แม่พงศ์ว่า "เอาเถอะๆ ไหนๆแม่ก็ไม่มีความสำคัญอะไรอีกแล้ว ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเป็นแม่ลูกกันอีก" ว่าแล้วก็เดินหนีไปเลย เห็นผลทันตาพงศ์เดินตามกลับบ้านไปในทันที พอพงศ์กลับ

พ่อแม่ของตี๋ที่ชรามากแล้ว มารอดูอาการหลังจากทราบข่าว มีหมอออกมา แล้วบอกว่า "คุณพ่อคุณแม่ของคุณธีรวัฒน์ใช่ไหมครับ ทำใจดีๆไว้นะครับคุณธีรวัฒน์เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย อาจจะอยู่ได้ไม่เกินสองเดือนครับ"  แม่เป็นลม พ่อช่วยพยุงไว้ให้ไปนั่งดมยาหม่องแก้วิงเวียน สักพักหนึ่งหมอก็พาเตียงคนไข้ออกมา แล้วพาไปยังห้องพิเศษ ที่เตรียมไว้แล้ว พอถึงห้องหมอก็พยายามเนียนๆ

                   ว่า "อ๋อ เป็นแค่โรคความดันสูงน่ะครับ"

                   ตี๋ ไม่เชื่อถามเลยว่า "เอาความจริงเลยดีกว่า ผมเป็นอะไร?"

                   หมอไม่อยากตอบแต่ก็ต้องตอบ ว่า "ทำใจดีๆไว้นะครับ คุณเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายครับ" ตี๋ร้องไห้หนักมากคิดๆแล้ว อาจจะไม่ได้ครองคู่กับพงศ์ บอกตัวเองว่าทำไมโชคชะตาถึงเป็นอย่างนี้ มีรักก็ต้องจากลา

(ติดตามตอนต่อไป)