You And I เพื่อนรักกันตลอดไป

บทที่ 2 ชีวิตในค่ายทหารของตี๋และแดง Mr.Tee and Mr.Dang in Military training camp.                                  

 

                   วันหนึ่งตี๋กลับมาจากตัวเมือง ถือต้นไม้ที่ซื้อมาด้วย ไปที่บ้านแดง แต่ไม่เห็นแดง จึงเดินกลับไปยังแถวๆบ้านของตน เจอคนขี้เมากำลังเมาและนินทาเมียอยู่

 

                   จึงเอ่ยถามว่า "ลุงเห็นแดงบ้างไหม?"

 

                   คนขี้เมาตอบว่า "ไอ้แดงน่ะหรือ มันไปเป็นทหารแล้วมึงไม่รู้หรอกหรอ เห็นว่าตัวติดกันไม่ใช่หรอมึง"

 

                   ตี๋ รีบกลับบ้านไปจึงบอกพ่อแม่ว่า "พ่อแม่ทำไมไม่บอกกันเลย จะปิดเป็นความลับทำไม" เขาโกรธมาก ความรู้สึกเหมือนโดนพรากหัวใจออกไปจากตัว รุ่งขึ้นเขารีบหนีพ่อแม่ ไปสมัครทหารทันที

 

เมื่อตี๋มาสมัครเป็นทหาร มาเคารพผู้บังคับบัญชา ก่อนจะเข้าไปที่ค่ายพยายามหาว่าแดง อยู่ที่ไหน แล้วก็พบว่าแดง กำลังโดนกลั่นแกล้ง โดนรุมชกต่อยอยู่

 

                   เพื่อนทหารตะคอก "ว่าไงมึงมองหน้าหาเรื่องหรอวะ?"

 

                   แดงว่า "กูเปล่านะ มึงอ่ะอย่าหาเรื่องกูอีกเลย"

 

                   เพื่อนทหาร "ปากดีนะมึง" ว่าแล้วก็ต่อยแดงไปสองทีแล้วให้เพื่อนอีก 3 คนรุมกระทืบ

 

                   แดงร้องขอ "โอ้ยๆ พอแล้ว โอ้ยๆ กูเจ็บ"

 

ตี๋เห็นเช่นนั้นอารมณ์ขึ้น จึงใช้แรงฮึดอันแรงกล้าจะเข้าไปชกพวกทหารเหล่านั้น

 

                   ตี๋ว่า "พวกมึงจะทำร้ายเพื่อนกูหรือ?"

 

                   เพื่อนทหาร "เฮ้ย ไอ้แดงมีคนมาช่วยด้วยว่ะ ฮ่าๆๆ เก่งมากนักหรือมึง"  ยังพูดไม่ทันขาดคำ หมัดแสนหนักของตี๋ปะทะกับหน้าของคนพูด จนล้มสลบไปเลย

 

                   เพื่อนทหารอีก 3 คน ว่า "มึงทำเพื่อนกูหรอ มึงโดนแน่ๆ" ตี๋ไม่รีรอ 3 คนที่รุมเข้ามาต่าง โดนชกจนน่วมและนอนกองบนพื้นไปทั้งหมด

 

                   แล้วตี๋ก็บอกว่า"พวกมึงจำไว้นี่เพื่อนกู อย่ามายุ่งกับเพื่อนกูอีกนะไม่อย่างนั้นพวกมึงจะโดนแบบวันนี้แน่" ทั้ง 3 คน มาลากเพื่อนที่สลบหนีไปอย่างรวดเร็ว ด้วยความหวาดกลัว

 

                   ตี๋มองมาที่แดงแล้วถามว่า "มึงเป็นอะไรมากไหม?"

 

                   แดงว่า "กูก็เจ็บสิวะ"

 

                   ตี๋ว่า "มาๆเดี๋ยวกูพาไปทำแผลให้" ทั้งคู่เดินไปที่ห้องพยาบาล ตี๋นำยาออกมาทาที่หน้า ที่ตัวแดง

 

                   แดงร้อง "โอ้ยเบาๆหน่อยสิมึง กูเจ็บ"

 

                   ตี๋ว่า "นิดหน่อยน่าทนๆเอา แล้วเป็นไงมาไง ทำไมมึงถึงแอบมาสมัครทหารคนเดียววะ"

 

                   แดงว่า "กูโดนบังคับวะ แถมไม่ให้บอกมึงอีก พ่อแม่กูก็รู้นะว่ามึงกับกูสนิทกัน สงสัยว่าทำไมไม่ให้มึงมาด้วย"

 

ตี๋เริ่มกระจ่างในความคิดว่าทั้งหมดนี้ เป็นแผนการระหว่าง 2 ครอบครัวที่พยายามแยกเขาออกจากแดงนั่นเอง

 

แดง ดีใจมากที่ตี๋ มาสมัครทหาร ทั้งคู่ต่างก็ตั้งใจฝึกทหาร มักยืนอยู่ใกล้ๆกันตอนฝึกเสมอ และทั้งคู่ก็ตั้งใจฝึกอย่างเต็มที่ ไม่หนี ไม่โดดฝึก จนเป็นที่ชื่นชมของครูฝึก ทั้งคู่นั้นตัวติดกันตลอด อาบน้ำพร้อมกัน กินข้าวพร้อมกัน นอนพร้อมกัน และทุกคืน ทั้งคู่มักจะมานอนดูดาวศุกร์ด้วยกันตลอด

 

คืนวันนั้น ทั้งคู่ดูดาวด้วยกัน มองที่ดาวที มองหน้ากันที ยิ้มให้กันที มันเกิดความรักขึ้นมาจริงๆแล้ว แดงเริ่มมีใจให้ตี๋แล้ว

 

                   แดงถามว่า "มึงรู้สึกแบบเดียวกับกูหรือเปล่าวะ?"

 

                   ตี๋ว่า "รู้สึกอะไรหรอวะ?"

 

                   แดงว่าต่อ "กูรู้สึกว่ามึงเป็นมากกว่าเพื่อนว่ะ"

 

                   ตี๋ถามต่อว่า "นั่นหมายความว่า?"

 

                   แดงตอบแบบเขินๆ "กูรักมึงว่ะ"

 

                   ตี๋ ดีใจที่รู้ว่าแดง คิดแบบเดียวกับตน

 

                   ตี๋บอกว่า "กูก็นึกว่ามึงจะรู้ตั้งแต่ตอนดูดาวที่บ้านแล้วซะอีก มึงไม่รู้หรอกหรือที่กูบอกว่า "มึงเป็นดาวดวงหนึ่งของกู" มันหมายความว่าอย่างไร?"

 

แดง เขินมาก ตี๋สบโอกาสเข้าโอบกอดแดง อย่างแนบแน่น หอมแก้มแดงฟอดใหญ่ แดงไม่ได้ขัดขืนมัวแต่เขินจึงตกเป็นแฟนของตี๋ในที่สุด ทั้งคู่ก็นอนกอดกัน และคบกันอย่างลับๆในค่ายทหาร โดยไม่มีใครรู้

 

แล้ววันนั้น ก็มาถึงวันที่ทั้งคู่ต้องไปรับใช้ชาติ ต้องไปรบที่ประเทศเวียดนาม การเดินทางที่แสนยาวนานในสมัยนั้น ถนนหนทางไม่ค่อยดี นั่งไปก็หลับไป แดง หลับคาไหล่ของตี๋เสมอ

 

                   ตี๋ถามแดงว่า "ไหวไหม?" แดงไม่ตอบเพราะหลับสนิทมาก ตี๋ได้แต่ยิ้มและยอมให้หลับคาไหล่ไม่ได้ขัดขืนแต่กลับรู้สึกชอบในความน่ารักของแดงมากขึ้นไปอีก

 

เมื่อ ถึงค่ายทหาร ของฝ่ายเวียดนามเหนือ ก็ลงไปเคารพ ผู้บังคับบัญชาคนไทยและคนเวียดนาม แล้วก็เข้าเต็นท์พักผ่อน เป็นเต็นท์รวมหลายๆคน ทั้งคู่ทำทีเป็นเก็บเสื้อผ้ายังไม่เสร็จ ออกไปคนสุดท้าย ทั้งคู่แอบคุยกันอย่างคนรัก หยอกล้อกันน่ารัก

 

                   ตี๋หยอกว่า "ทหารหล่อๆ มีเยอะ มึงไม่สนใจหรอไอ้แดง?"

 

                   แดงก็โต้ว่า "มึงบ้าหรือเปล่ามีแต่คนจะกลั่นแกล้งกู กูมีมึงคนเดียวก็พอแล้วมั้ง"

 

อยู่ๆผู้บังคับบัญชาคนไทยก็เดินเข้ามา

 

                   "กระแอมๆ ทหารตี๋ ทหารแดง รีบออกมาเลยเร็ว" เรียกให้ออกไปเร็วๆ ทั้งคู่จึงรีบออกไป มีการวางแผนการรบอย่างตรึงเครียด ปรึกษากัน แปลภาษาไทย-เวียดนามกันให้วุ่น

 

เมื่อมีทหารน้อยกว่า ต้องแบ่งกลุ่มกันลาดตระเวน โดยแยกเป็นกลุ่มทหารไทยย่อยๆไปหลายๆกลุ่ม และยังมีกลุ่มทหารเวียดนามอีกด้วย ซึ่งน่าเสียดายที่ ผู้บังคับบัญชาไม่ได้เลือกให้ 2 คนนี้อยู่ทีมทหารไทยทีมเดียวกัน แต่เป็นเพียงทีมที่อยู่ข้างๆกัน ขณะลาดตระเวน

 

พวกเขาเดินผ่านต้นหญ้าที่มองไม่เห็นแม้กระทั่งพื้นดิน พยายามซุ่มดูว่าจะมีศัตรูซ่อนอยู่หรือไม่

 

                   กลุ่มของตี๋เดินๆอยู่ก็กระซิบเพื่อนเบาๆให้ "หยุดเดินก่อน ได้ยินเสียงนั่นไหม?"

 

มีเสียงเท้าเดินจริงๆ แน่ใจว่าไม่ใช่ทหารฝ่ายเราแน่ๆ เดินไปแหวกหญ้าแอบดูมีใครอยู่บ้าง พบเห็นเหมือนกลุ่มคนก่อกองไฟอยู่ มีทหารเดินรอบๆระวังภัยอยู่ ตี๋จึงพยายามเล็งปืนไปที่หัวคนที่ก่อกองไฟอยู่ แต่ดันเหยียบกิ่งไม้เสียงดัง

 

                   ทหารเหล่านั้นตะโกนถาม "Hey, đó là ai?(เฮย,ด๋อลหล่าไอ?),(เฮ้ย,ใครวะ?)"

 

ตี๋ไหวตัว รีบออกมาจากตรงนั้น ทำให้เกิดการสั่นไหวของต้นหญ้าเหล่าศัตรูจึงสุ่มยิงปืนมาที่ต้นหญ้าที่มีการสั่นไหว แดง ได้ยินการยิงกันเกิดขึ้นในกลุ่มของตี๋ กลุ่มของแดง จึงรีบเข้าไปสมทบ ตอนนี้ ทั้งคู่หลบอยู่คนละที่ แต่สามารถมองเห็นกันได้ มีเสียงยิงปะทะกันเป็นระยะๆจากทั้งกลุ่มของแดงและกลุ่มของตี๋กับทหารเวียดนามใต้ จนเมื่อเสียงดูสงบลงมองเห็นศพของศัตรูนอนกองบนพื้นอยู่หลายศพ แต่ก็เงียบจนน่าสงสัย แดงจึงพยายามสอดส่องศัตรูไปทั่วๆ แล้วก็พบว่ามีศัตรูที่ซ่อนอยู่ในพุ่มไม้ กำลังเล็งปืนมาที่ตี๋ โดยที่ตี๋ ไม่รู้ตัวเลย แดงรักตี๋มาก จึงเล็งปืนยิงไปที่ศัตรู แต่เป้าพลาดไปโดนต้นไม้ ศัตรูตกใจยิงไปทางแขนขวาของตี๋จนบาดเจ็บ แดงรอช้าไม่ได้แล้ว จึงออกจากที่ซ่อน แล้วระดมยิงศัตรูที่จ้องยิงตี๋

 

                   ตี๋ร้องลั่นว่า "ไอ้แดงอย่าออกมา….."

 

ไม่ทันแล้วแดงออกมาจากที่ซ่อนกระหน่ำยิงแบบไม่คิดชีวิต จนศัตรูล้มลง

 

จากนั้นแดงก็เริ่มย่อตัวลงแล้วล้มลงตาม ตี๋รีบวิ่งมารับไว้ทันอุ้มแดงไปหาที่ซ่อนที่ปลอดภัย

 

จากนั้น ทั้งคู่ก็ได้คุยกันเป็นครั้งสุดท้าย

 

                   ตี๋ร้องไห้พร้อมบอกว่า "ไอ้แดงมึงออกมาทำไมวะ มึงรู้ไหมว่ากูห่วงมึงมากแค่ไหน?"

 

                   แดงกลับบอกว่า "มึงเจ็บมากไหมวะ?" เสียงแบบขาดๆหายๆ

 

                   ตี๋เลยบอกว่า "ของกูไกลหัวใจเยอะ แต่มึงอ่ะโดนเต็มๆเลยนะ มึงห่วงตัวเองก่อนเถอะ"

 

                   แดงบอกว่า "กูว่ากูคงไม่รอดแน่ๆ" เสียงแบบใจจะขาด

 

                   และก็สั่งเสียตี๋ต่อว่า "กูรักมึงมากนะ กูขอโทษที่ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ ถ้าชาติหน้ามีจริงขอให้กูเจอมึงอีกนะ" ช่างเป็นประโยคที่พูดด้วยน้ำเสียงแบบใจจะขาดมากๆ

 

                   ตี๋พูดปัดว่า "มึงไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว เก็บแรงมึงไว้นะ กูจะช่วยมึงเอง" ว่าแล้วตี๋ก็อุ้มแดง พยายามไปถึงค่ายให้เร็วที่สุด ในขณะที่แดงโดนอุ้มอยู่นั้นดวงตาของแดงที่แดงก่ำมองมาที่หน้าของตี๋ตลอด นึกถึงภาพความสุขที่ทั้งคู่เคยมีให้กัน เล่นด้วยกัน ปลูกต้นไม้ด้วยกัน ดูดาวด้วยกัน อาบน้ำด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ไปจนถึงนอนด้วยกัน เป็นความสุขครั้งสุดท้ายของนายแดงจริงๆ

 

จากนั้น มือของแดงก็ห้อยดิ่งลงพื้น ซึ่งก็หมายความว่าแดงนั้นได้สิ้นใจแล้วในระหว่างที่ตี๋อุ้มอยู่นั่นเอง ตี๋สังเกตเห็นมือแดงห้อยจึงวางแดงลงแล้วพยายามปลุกแดง

 

                   ตี๋ร้องไห้พยายามปลุกแดง "ไอ้แดงมึงตื่นสิวะ ไอ้แดงมึงตื่นสิ มึงตื่นสิ มึงตื่นสิ ฮือๆๆ"

 

                   ตี๋ร้องลั่นว่า "ไม่ ไม่ ไม่จริง ไม่จริง ฮือๆๆ" ตี๋ร้องไห้หนักมาก รีบอุ้มร่างไร้วิญญาณของแดง กลับไปที่ค่ายทั้งๆที่ตนก็บาดเจ็บที่แขนขวาอยู่

 

ในค่ายทหาร มีศพทหารตายเยอะมากหนึ่งในนั้นคือแดง ตี๋หลังจากทำแผลตัวเองแล้ว เดินออกไปดึงต้นหญ้าแถวๆนั้นมาวางที่ศพของแดง เพราะว่าแดงชอบต้นไม้

 

(ติดตามตอนต่อไป)