บันทึกป่วน วิญญาณนิสัยแย่

น้อมส่งอาจารย์ที่เดินเป่าหนวด ถลึงตา หน้าดำเป็นเทพเจ้าเตาไปครึ่งแถบจากไปด้วยความหัวเสียและอับอาย

อาจารย์ผู้นี้ไม่รู้จักยืดหยุ่นเอาเสียเลย แม้การหลับในเวลาทำงานจะเป็นเรื่องที่ไม่ควรกระทำ

และพวกอาจารย์เองก็คุ้นชินกับนิสัยชอบเย้าแหย่เล็กๆน้อยๆของข้าแล้ว

พวกเค้าเรียนรู้ว่าถ้าไม่เปิดโอกาสใดให้ข้า ชั่วโมงเรียนของวันนั้นก็จะสามารถผ่านไปได้อย่างราบรื่น

การเล่าเรียนจึงเป็นรสชาติอีกแบบหนึ่งทั้งกับผู้เรียนและผู้สอน

แต่การดึงดันจากไปทันทีโดยไม่ล้างหน้าแม้แต่น้อยก็ออกจะวู่วามมากไปหน่อย

หวังว่าวันพรุ่ง อาจารย์ผู้น่ารักจะยังมีหน้ามาสอนข้าอยู่

วิชาความรู้ของคนผู้นี้ไม่เลวทราม จนกว่าจะไม่เหลืออะไรที่จะสอนข้าอีก

 ข้าก็ไม่คิดจะปล่อยคนไปง่ายๆ ต่อให้ต้องไปลากคนขึ้นมาจากหลุม ข้าก็จะทำ!!

อาจารย์อีกท่านพอดีเดินสวนเข้ามา มันมองหน้านิ่งเฉยของข้าอย่างงงๆ และตั้งคำถาม

 แต่ในเมื่อมันไม่ได้เอ่ยปาก ข้าก็แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจไปเสีย

ก็มันเป็นเรื่องที่รู้ๆกันอยู่

จบการเรียนช่วงบ่ายไปอย่างราบรื่น อาจารย์สอนอักษร 

โครงกลอนจากไปอย่างเป็นสุขที่วันนี้มันไม่ได้เปิดโอกาสให้ข้าเล่นงานได้

คนรับใช้จึงถือโอกาสเข้ามารายงานความคืบหน้าของแปลงผักและส่งมอบยาที่ข้าได้สั่งซื้อไปก่อนหน้า

“นายน้อยขอรับ ข้ามีเรื่องสงสัย ไม่ทราบควรถามหรือไม่”

 บ่าวชายที่ไปซื้อของให้เข้ามาจัดเรียงห่อยาทั้งยังแยกร้าน และประเภทให้เป็นหมวดหมู่ไปด้วย 

สายตาเหลือบมองข้าที่กำลังคุ้ยหนังสือเกี่ยวกับยา และใบชาออกมากองบนโต๊ะหลายเล่ม

“ได้”

“ทำไมนายน้อยถึงให้ข้าไปซื้อยาชุดเดียวกันถึงห้าร้านไม่ซ้ำกันล่ะขอรับ ยาที่ได้ก็เหมือนกันนี่ขอรับ”

“ออ เจ้าจะได้เดินมากขึ้นอีกหน่อยอย่างไรล่ะ”“...” 

ได้ชื่นชมสีหน้ายิ้มไม่ออกร้องไห้ไม่ได้อย่างอิ่มเอมใจ ข้ารู้ดีว่าร้านยาที่สั่งแต่ละร้านตั้งห่างกันมาก

ถึงขนาดอยู่คลละมุมเมืองด้วยซ้ำ บ่าวผู้นี้คงต้องเดินจนขาแทบหักเป็นแน่

รู้สึกดีอีกครั้ง

ข้ายื่นเงินรางวัลเล็กน้อยที่ทำให้ใบหน้านั้นดีขึ้นเป็นการปลอบใจ ก่อนไล่คนไป 

แล้วหันมาหาห่อยาหลายห่อบนโต๊ะ ทำการเทียบสี ชิม และดมสินค้าทุกห่อ

จึงคัดแยกได้ร้านที่คุณภาพดี และ ราคาเหมาะสมออกมาร้านหนึ่ง 

หลังจากนี้ก็จะได้รู้ว่าถ้าอยากได้ยาแบบใด จะไปหาได้จากร้านไหน

การซื้อของคนส่วนมากอาจจะคิดว่าของดีที่สุด แพงที่สุดนี่แหละ 

จึงควรซื้อ แต่สำหรับข้าแล้ว ไม่จำเป็นแบบนั้นเสมอไป 

ของบางอย่างเพียงแค่พอเหมาะกับจุดประสงค์ที่จะใช้ก็เพียงพอแล้ว

 การใช้จ่ายอย่างเกินกว่าเหตุนั้น ปล่อยให้คนมีเงินใช้เป็นปรัชญาชีวิตจะเหมาะสมกว่า

ออ ลืมไป ตอนนี้ข้าก็จัดว่ามีเงินนี่นะ

ข้าคงชินกับการที่หลายชาตินั้นเป็นคนธรรมดา หาเช้ากินค่ำเสียเป็นนิสัย

เอาเถอะ มาปรุงยาสร้างเด็กดีกว่า