Love Return ขอพิชิตใจเธออีกครั้ง

โรงเรียน…

        นี่เป็นวันแรกของการเรียนที่อังกฤษของฉัน โดยมีพี่ลีเป็นไกด์นำทาง และแนะนำสถานที่ในโรงเรียนทั้งหมดให้ฉันรู้จัก

        เอาล่ะถึงเวลาที่ฉันจะต้องไปดูห้องเรียนประจำของฉันแล้ว โรงเรียนนี้จะไม่ค่อยเหมือนที่อื่นหรอกด้วยความที่ว่าเป็นโรงเรียนสำหรับคุณหนูหลายๆคนเลยหรูหรากว่าโรงเรียนอื่นเป็นพิเศษ

        หนึ่งในนั้นก็เป็นฉัน ฉันไม่ได้ต้องการที่จะอวดว่าตัวเองรวยหรอกนะแต่เพราะที่ไทยพ่อแม่ของฉันได้สร้างธุรกิจเกี่ยวกับการส่งออกอาหารทะเล และเมื่อท่านทั้งสองจากไปก็เป็นป้าแท้ๆของฉันที่ดูแลธุรกิจนี้ต่อ

        “เอาล่ะถึงห้องแล้วล่ะสาวน้อย ตั้งใจเรียนนะเดี๋ยวตอนเที่ยงพี่มารับ” พี่ลีพูดพร้อมยีหัวฉันอย่างหมั่นเขี้ยว

        พอเดินเข้าห้องเท่านั้นล่ะงานหนัก ฉันไม่รู้จะนั่งตรงไหนดีมองไปทางไหนก็มีคนนั่งเต็มหมดแล้ว

       “เธอๆมานั่งกับฉันก็ได้นะ (จะแปลเป็นไทยให้เพื่อสะดวกในการอ่าน)” เสียงสวรรค์ เย้!ในขณะที่ฉันกำลังเดินหาที่อยู่มีผู้ชายคนหนึ่งสะกิดฉันและชวนมานั่งด้วย

        ที่นั่งของฉันอยู่หลังห้องตอนแรกฉันว่าจะเปลี่ยนที่แต่ก็ไม่มีที่อื่นแล้วเลยต้องนั่ง แต่นั่งหลังก็ดีเหมือนกันจะได้หยิบเอาของจากล็อกเกอร์ได้สะดวกไม่ต้องเดินไปมา

         ห้องที่นี่จะต่างจากไทยโดยสิ้นเชิงห้องที่นี่จะเป็นโต๊ะติดกันนั่งได้เพียงสองคนในแต่ละโต๊ะ ในแต่ละห้องก็มีประมาณยี่สิบคน หลังห้องก็เป็นที่ตั้งของล็อกเกอร์ ถังขยะ และตู้เย็นเพื่อเอาไว้ให้เด็กใส่ของต่างๆได้ ที่นี่เขาไม่มีเข้าแถวตอนเช้าเหมือนไทยหรอกนะ

        ไม่ต้องสงสัยไปว่าทำไมฉันรู้เยอะขนาดนี้ เป็นเพราะพี่ลีไงล่ะ

        “ว่าแต่นายชื่ออะไรเหรอ”

        “ฉันชื่อแดน” แล้วเขาก็เอาแต่จ้องหน้าฉัน “เธอใช่ลิน่ารึเปล่า”

       “ชะ…ใช่ นายรู้ได้ไงอ่ะ” ฉันจำได้ว่าฉันไม่ได้แนะนำตัวซักหน่อยแล้วเขารู้จักฉันได้ไงกัน

        “ก็ฉันแดนไงที่เป็นเพื่อนเธออ่ะ จำไม่ได้เหรอ” แดนงั้นเหรอ ว่าแต่ฉันก็คุ้นชื่อนี้อยู่เหมือนกันแฮะ

        “ไม่หรอก ฉันความจำเสื่อมจำอะไรไม่ได้เลย ขอโทษนะ”

       “เธอความจำเสื่อมงั้นเหรอ ไม่เอาหน่าอย่าล้อเล่น”

        “ฉันความจำเสื่อมจริงๆความจำตลอดสองปีของฉันหายไปหมดเลย ว่าแต่นายช่วยเล่าเรื่องของฉันตอนอยู่ที่นี่ให้ฟังหน่อยสิ ฉันอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในชีวิตฉันบ้าง”

        “เฮ้ เธอความจำเสื่อมจริงงั้นเหรอไม่อยากเชื่อ” แดนมองหน้าฉันอย่างประหลาดใจเป็นที่สุด “ก็ได้ๆฉันจะเล่าในเธอฟังเอง”

        “ว่ามาสิ” ฉันเห็นว่าแดนมัวแต่เงียบเลยทวงถามไปอีกที

        “ก็เมื่อก่อนเธอกับฉันเป็นเพื่อนสนิทกัน…”

        แล้วครูก็เข้ามาพอดี จ้ะ=_= ฉันเลยต้องเรียนก่อนเรื่องนั้นเดี๋ยวไว้ถามแดนอีกทีแล้วกัน

        พักเที่ยง

        “ลิน่าไปกินข้าวกับฉันมั้ย” แดนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันพูดขึ้นขณะที่เราทั้งสองกำลังเก็บของกันอยู่ โดยไม่มีใครหันมามองหน้ากัน ตอนนี้ทั้งห้องเหลือแค่เราสองคนแล้วคนอื่นไปโรงอาหารกันหมดแล้ว

        “เอ่อ…ฉันต้องไปกินข้าวกับพี่อ่ะ  ขอโทษด้วยนะ”

        “ไม่เป็นไรงั้นฉันไปก่อนแล้วกัน”

        “ออกมาได้แล้วยัยฝันเร็วๆเข้า” มีลีชะโงกหน้าเข้ามาในห้องฉัน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อน เหมือนพยายามจะหนี หรือ แอบใครบางคน ฉันเลยต้องรีบเก็บของและวิ่งออกไปทันที

        แฮ่กๆๆๆ

        “นี่พี่จะพาฉันวิ่งทำไมกันเนี่ย เหนื่อยชะมัด”

        “ก็หนีพวกแฟนคลับน่ะสิ ถ้าพวกนั้นเห็นฉันนะชาตินี่ก็อย่าหวังว่าจะได้ไปกินข้าว”

        “แฟนคลับ” ฉันพูดทวนอีกครั้งเพื่อจะให้มั่นใจว่าไม่ได้ฟังผิดไป

        “ก็ใช่นะสิ แฟนคลับ ดีนะเนี่ยที่พวกนั้นยังไม่เห็นฉัน”

        “คนอย่างพี่เนี่ยนะมีแฟนคลับกับเขาด้วยไปอยากเชื่อแฮะ” แต่ฉันยอมรับก็ได้ว่าพี่ฉันก็หล่ออยู่ แต่ไม่อยากเชื่อว่าจะมีแฟนคลับกับเขาด้วย

        “ลีโอซะอย่างน่า”พี่ลีบอกปัดไปแล้วลากฉันไปที่โต๊ะกินข้าวในโรงอาหาร ที่โต๊ะมีผู้ชายนั่งอยู่สองคนและผู้หญิงอีกสองคน

       “นั่งลงสิ” พี่ลีพูดพร้อมนั่งลงข้างๆฉัน แต่ฉันนี่สินั่งลงด้วยความมึนงง

        “เฮ้น้องลิน่า กลับมาแล้วเหรอพี่คิดถึงมากเลยยย” ผู้ชายที่นั่งตรงข้ามฉันพูดขึ้น ยิ่งทำให้ฉันงงเข้าไปอีก

        “เฮ้ไอ้เฟรมแกก็รู้อยู่แล้วว่าน้องฉันความจำเสื่อมแล้วแกจะพูดให้น้องฉันงงไปเพื่อ?”

        “บางทีน้องลิน่าอาจจะจำฉันได้ก็ได้ใครจะรู้เมื่อก่อนเราสนิทกันจะตาย แถมหน้าตาฉันก็หล่อซะขนาดนี้” เอิ่ม=_=ไม่ค่อยหลงตัวเองเลยเนอะ

        “ยัยฝันจำไอ้เฟรมได้มั้ย” และเป็นพี่ลีที่หันมาถามฉัน

        “ไม่ได้อ่ะ”

        “ได้ยินแล้วใช่มั้ยไอ้เฟรม”

        “โห้อะไรอ่ะจำไม่ได้ได้ไงกัน”

        “งั้นก็ช่วยแนะนำตัวกันใหม่นะเว้ยทุกคน”

        “หวัดดีค้าบบพี่ชื่อเฟรมน้า เมื่อก่อนเราสนิทกันมากเลย รีบๆจำพี่ให้ได้ล่ะ” พี่เฟรมแนะนำตัวคนแรก มาพร้อมกับหน้าตาจิ้มลิ้ม บอกเลยว่าพี่เฟรมหน้าตาน่ารักมาก กรี๊ดดดด ไม่ขาวมาก สูงโปร่งเหมือนพวกเล่นบาส ปากนิด จมูกหน่อย ใช่เลยง่า

        “สวัสดีครับพี่ชื่อเบลล์นะ” พี่เบลล์ที่นั่งเยื้องกับฉันแนะนำตัวบ้าง ชื่อเหมือนผู้หญิงเลยแฮะ แถมหน้าตาก็สวยเหมือนผู้หญิงซะด้วย พี่เบลล์เป็นคนที่หน้าหวานเยิ้มมม งื้ออยากได้อีกแล้วววว=_=