เจ้าหัวใจมาเฟีย (ฉบับรีไรต์)

น่าอับอายและอดสูใจยิ่งนัก เมื่อสามารถหลับใหลได้อย่างสนิทใจในอ้อมกอดของมาเฟียชั่วร้ายที่พรากเอาความสาวไป ความเปลือยเปล่าที่พบตอนรู้สึกตัวตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของเขายิ่งทำให้เธอละอายใจมากขึ้น

            ทุกย่างก้าวเกิดความหน่วงตึง ตอกย้ำให้ได้คิดถึงภาพเหตุการณ์ที่ผ่านมาจนเธอต้องมองผู้ชายที่เดินสวนเข้าไปในห้องน้ำเป็นธาตุอากาศ แม้จะนั่งมองภาพข่าวจากจอทีวีขนาดใหญ่ที่ติดอยู่ผนังห้อง แต่ความคิดเธอกลับวกวน ขบคิดในเหตุการณ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไป สิ่งแรกคือพาตัวเองไปให้ไกลจากอาณาบริเวณของเขา

            อาเชอร์อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีครีมแขนยาวผูกเนกไทสีน้ำตาลไหม้เข้าชุดกับสีของกางเกงสแล็ก ดวงตาคู่คมจ้องมองที่ใบหน้างดงามซึ่งบึ้งตึง นั่งนิ่งจมจ่อมอยู่กับความคิดของตัวเอง กระทั่งเขาเดินผ่านหน้ามายังโต๊ะอาหาร เธอยังไม่ไหวติงแม้แต่น้อย  

            “มากินมื้อเช้าก่อนสิ แล้วค่อยกลับไปหลับต่อสักงีบ” อาเชอร์เลือกใช้น้ำเสียงราบเรียบราวกับว่าเมื่อคืนนี้ไม่ได้เกิดเหตุการณ์ผิดปกติใดๆ ขึ้นพร้อมทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้หัวโต๊ะอาหาร

            แพรวาหันขวับไปมองเขาด้วยสายตาชิงชัง สงวนคำพูดอย่างที่สุดเพราะไม่อยากจะเสวนาหรือข้องเกี่ยวใดๆ กับเขาแม้แต่น้อย เช่นนี้แล้วจะหวังให้เธอนั่งร่วมโต๊ะอาหารกับเขาได้อย่างไร

            “ฉันจะกลับบ้าน เปิดประตู” หญิงสาวสั่งเสียงห้วน

            “ก็บอกว่ามาหาอะไรรองท้องก่อนแล้วค่อยไปนอนต่อ... เช้านี้ผมมีประชุมแล้วตอนเที่ยงจะมารับ” น้ำเสียงเขาเอื่อยเฉื่อยเหมือนสามีพูดคุยกับภรรยา หนำซ้ำท่าทางติดรำคาญใจนั้นเธอยังกลายเป็นภรรยาที่พูดไม่รู้เรื่อง

            “ไม่กิน แล้วต่อจากนี้อย่าหวังว่าจะบังคับฉันได้อีก ปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้นะ”

            “ก็คุณยังไม่อยากให้ผมบังคับ แล้วมีสิทธิ์อะไรมาออกคำสั่งให้ผมทำโน่นทำนี่ เก่งนักก็หาทางออกไปเองสิ”

            เอสเพรสโซ่อันเข้มข้นที่คลายความร้อนลงไปมากโขยังเป็นมื้อเช้าที่จำเป็นสำหรับเขาเช่นเคย หากท่าทางทองไม่รู้ร้อนนี้กลับก่อกวนให้อารมณ์ของแพรวาคุกรุ่น ผุดลุกขึ้นจากโซฟาตัวใหญ่ ก้าวฉับๆ เข้าไปหยุดตรงหน้าเขา แม้ว่าจะมีโต๊ะอาหารกั้นกลางแต่แพรวาก็มองเห็นเขาได้อย่างชัดเจน ทั้งสายตายังส่งผ่านความเกลียดชังให้เขาได้รับรู้จนมาเฟียหนุ่มรู้สึกอึดอัดราวกับภายในห้องมีออกซิเจนเหลือน้อยลงทุกที

            “คุณก็รู้ว่าฉันจะเดินออกจากห้องนี้ไม่ได้ถ้าไม่มีรหัสเปิดประตู คุณได้จากฉันไปทุกอย่างแล้วยังจะต้องการอะไรอีก” ทั้งร้องขอและแสนรวดร้าวหัวใจในการกระทำของเขา

            หากตอนนี้มีใครสักคนมาเห็นคงจะไม่อยากเชื่อสายตา หรือเชื่อว่าเขาจะมีความอดทนมากถึงเพียงนี้ แม้สิ่งที่เธอส่งผ่านมานั้นจะบีบคั้นหัวใจสักแค่ไหนแต่เขาก็ยังควบคุมน้ำเสียงให้ราบเรียบได้เช่นเดิม

            “แล้วจะย้ายมาอยู่กับผมเมื่อไหร่?” อาเชอร์เริ่มคำถามใหม่ เมื่อเธอไม่ยอมทำตามที่บอก

            แพรวาหัวเราะพรืดออกมา เหมือนว่ากำลังคุยกันคนละภาษา “ฉันไม่เคยคิดที่จะอยู่กับคนแบบคุณ”

            คำตอบนั้นทำให้คนที่วางท่าเฉยมาโดยตลอดหรี่ตาแคบ มองด้วยสายตาประเมิน

            “คนแบบผม... มันเป็นยังไง?” ถามกลับพาลๆ

            “ไร้อารยธรรม ทำตัวยังกับอยู่บ้านป่าเมืองเถื่อน ฉุดฉันมาเพื่อสนองตัณหาบ้าๆ ไม่สนใจว่าคนอื่นเขาจะรู้สึกยังไง ฉันไม่เคยรู้จักมักคุ้นกับคุณมาก่อน แต่แค่มีเวลาอยู่ด้วยไม่นานยังรู้สึกย่ำแย่ได้ถึงขนาดนี้ เพราะฉะนั้นอย่าว่าแต่ให้นั่งร่วมโต๊ะอาหารเลย อากาศที่แชร์กันหายใจ ฉันยังรังเกียจ”

            เยี่ยม! ไม่ใช่แค่ทำให้เขาพึงใจได้มากที่สุดแต่เธอกำลังทำให้เขาเดือดจัดด้วยความโกรธได้รวดเร็วที่สุดเช่นกัน

            ความเกรี้ยวกราดที่ฉายแววในดวงตาคู่คมทำแพรวาหวาดหวั่นไม่น้อยเพราะรู้ดีว่าหากต้องปะทะกับเขาอีกครั้ง เธอต้องพ่ายแพ้อย่างราบคาบแต่ก็ไม่อาจปล่อยให้เขาบงการชีวิตได้เช่นนี้

            “หึ...สสารมันมีหลายสถานะ” อาเชอร์เหยียดยิ้มให้ผู้หญิงตัวเล็กๆ ซึ่งยั่วโมโหเขาได้อย่างยอดเยี่ยมพอๆกับท่าทีอวดดีของเธอ “ผมไม่เกี่ยงหรอกถ้าคุณรังเกียจที่จะแชร์ก๊าซกับผม แต่ติดใจจนถึงขั้นปลื้ม ออกจะเรียกร้องแชร์ของเหลวกับผมอย่างเมื่อคืน” 

            แพรวากัดริมฝีปากล่างจนแน่น ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าไม่ใช่แค่พละกำลังที่ด้อยกว่า แต่ถ้าเกี่ยวกับเรื่องชั่วร้ายแล้วเธอด้อยกว่าเขาทั้งความคิด การกระทำและคำพูด

            “เพราะฉันสู้แรงคุณไม่ได้ คุณบังคับใจฉัน ฉันไม่ได้เต็มใจ ไม่เคยเต็มใจ แล้วจะเอาอะไรจากฉันอีก...” มันคือความอัดอั้นตันใจ แม้ตั้งใจว่าจะไม่ยอมให้เขาได้เห็นน้ำตาอีกแต่แพรวาก็รู้ดีว่าหยดน้ำใสๆ กำลังไหลอาบสองแก้ม “ขอร้องล่ะ ปล่อยฉันกลับไปอยู่ในที่ของตัวเอง ฉันต้องเรียนต้องทำงาน แล้วถ้าคิดจะขังฉันไว้สนองความต้องการบ้าๆ ของคุณ ก็ฆ่าฉันให้ตายซะดีกว่า”

            เธออาจจะเจ็บปวดรวดร้าวเพราะความสูญเสีย ไม่อาจต่อกรกับเขาได้ในสักทางแต่จงรู้เอาไว้ว่าเขาก็เจ็บปวดราวกับมีคีมเหล็กอันใหญ่มาบีบคั้นหัวใจ เมื่อได้เห็นน้ำตาของเธอ ทั้งที่ความจริงแล้วเขาไม่ได้ความจำเสื่อม ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนั้นต่างก็ได้รับความสุขสมเต็มอิ่มด้วยกัน

            “แล้วถ้าเกิดท้องจะทำยังไง” อาเชอร์โพล่งถามออกไป เลือกใช้คำถามที่คิดว่าจะทำให้เธอเริ่มเปลี่ยนใจ

            หากเขาไม่รู้หรอกว่าคำถามร้ายกาจที่หลุดออกจากปากนั้น ทำร้ายเธอ บังคับขู่เข็ญให้อับจนหนทางไม่ต่างจากหันปลายกระบอกปืนจ่อเข้าที่หน้าอกข้างซ้าย

            “ฉันโชคร้ายที่ต้องมาเจอคุณ เจอกับเรื่องยอดแย่ในชีวิตแล้วถ้าต่อไปจะมีเรื่องไม่คาดฝันอะไรเกิดขึ้น มันก็คงจะดีกว่าต้องทนอยู่กับคุณแน่นอน”

            อวดดีทั้งที่ไม่มีอะไรเทียบเคียงเขาได้สักนิด ทิฐิและความโกรธที่เธอเป็นคนก่อทำให้อาเชอร์ถูกผลักดันจนมายืนอยู่ปากเหวลึก “ถ้าเลือกที่จะก้าวขาออกจากห้องนี้แล้วเกิดมีเด็ก ควรรู้เอาไว้ว่าผม-ไม่-เอา”

            แพรวาเข่าอ่อนแทบล้มทั้งยืน นี่สินะคือความใจดำอำมหิตของมาเฟียโดยแท้จริง กระทั่งลูก... เขายังเรียกว่าเด็ก!     แล้วมีเหตุผลสมควรอันใดที่เธอจะให้เลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเองเกิดมาแล้วเรียกผู้ชายคนนี้ว่าพ่อ ถึงแม้ว่าลูกของเธอจะเกิดขึ้นจากความพลาดพลั้งไม่ได้ตั้งใจก็ตาม อารมณ์ยอดแย่ทุกอย่างที่อัดแน่นในตัวแพรวา ผลักดันให้เธอก้าวเข้าไปใกล้มาเฟียชั่ว ความโกรธผสมโมโหสั่งให้เธอต้องทำการสักอย่างเพื่อสั่งสอนให้สาสม

            เพียะ!... เพียะ!...

            ทันทีที่ใบหน้าสะบัดตามแรงฝ่ามือบอบบาง อาเชอร์จึงผุดลุกขึ้นด้วยความโมโหโกรธา เธอบังอาจตบหน้าเขาเป็นครั้งที่สอง แล้วดูท่าทางที่เธอทำตอนนี้

            หลับตาแน่นจนหัวคิ้วแทบจะจรดกัน เกร็งตัวราวกับว่าเขาจะทำร้ายกลับ ไม่นับน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับเขื่อนทำนบพัง อย่าว่าจะทำร้ายเธอแม้แต่ปลายก้อยเลยแค่ต่อสู้กับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่ขาดสายเขายังทำไม่ได้ สุดท้ายต้องเบือนหน้าหนีและเป็นฝ่ายเลี่ยงที่จะเผชิญหน้าแล้วเดินไปกดปุ่มเรียกคนสนิทให้เข้ามาในห้อง

            แพรวาไม่รู้ตัวว่าโทษทัณฑ์ที่จะได้รับนั้นจะเจ็บปวดสักแค่ไหนแต่มันคงไม่สาหัสสากรรจ์ไปกว่าคำพูดที่เขาใช้ทิ่มแทงหัวใจเธอ แต่เสียงห้วนจัดที่ออกคำสั่งให้คนสนิทไปส่งเธอนั้น ทำให้แพรวารีบลืมตาทั้งดีใจและประหลาดใจ

            “เชิญครับ” บิลผายมือเชื้อเชิญหญิงสาวด้วยความสุภาพ

            “คุณเลือกแบบนี้เองนะแพรวา” เสียงห้วนจัดเจือไว้ด้วยความหงุดหงิดใจอย่างที่สุดดังขึ้น แม้ว่าเขาจะหันหน้าไปยังกระจกใสซึ่งมองเห็นวิวของมาดริดแต่ยังได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอรีบก้าวออกไปจากห้อง ก่อนจะหยุดชะงักอยู่ชั่วครู่หลังจากคำพูดเขาจบลง

            แพรวาชะงักการก้าวเดินเพียงแค่ชั่วอึดใจเดียวเท่านั้น จิตใจไม่ไขว้เขวไปกับเศษเดนความปรานีที่เขาโยนมาให้เลยแม้แต่น้อย ไม่แม้กระทั่งหันหลังกลับไปมองเมื่อก้าวพ้นจากเพนต์เฮาส์สุดหรู

            ...แม้จะมีประชุมนัดสำคัญรออยู่ แต่อาเชอร์ยังยืนนิ่ง มองไกลออกไปอย่างไร้จุดหมาย กระทั่งสิ่งมีชีวิตที่อาจจะเกิดขึ้นยังไม่อาจเหนี่ยวรั้งเธอเอาไว้ หยิ่งยโส จองหอง อวดเก่ง คือสิ่งที่เขาต้องยอมรับว่ามีอยู่ในตัวเธอเต็มเปี่ยม เมื่อเธอเลือกที่จะปฏิเสธความรับผิดชอบจากเขา กล้าตบหน้าท้าทายอำนาจที่ไม่เคยมีผู้ใดบังอาจทำกับเขามาก่อน เช่นนี้แล้วยังจะต้องสนใจ เก็บมาเป็นอารมณ์อีกทำไม

            ราวครึ่งชั่วโมงต่อมาอาเชอร์จึงเดินออกจากเพนต์เฮาส์ด้วยสีหน้าบึ้งตึง กระทั่งคนสนิทที่ทำงานข้างกายมาหลายปียังเข้าหน้าไม่ติด

            ตลอดระยะเวลาที่เดินทางจากโรงแรมไปยังออฟฟิศ ไมค์ลอบมองเจ้านายซึ่งนั่งอยู่บนเบาะหลังผ่านกระจกเงาอยู่บ่อยครั้ง แม้เดาว่าความหงุดหงิดใจจะเกิดจากสาวเอเชียคนนั้นแต่อีกใจ ไมค์ยังไม่อยากเชื่อว่าจะมีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธมาเฟียผู้เพียบพร้อมไปด้วยคุณสมบัติเช่นนี้

            แม้จะบังคับตัวเองให้ตัดเธอออกไปจากความคิดแต่จนแล้วจนรอด ความภูมิใจและความหวงแหนยังชูธงแห่งชัยชนะเหนือความคิด

             “ไมค์ แกหาใครสักคนให้ตามดูแลเธอห่างๆ แต่อย่าให้คลาดสายตา” หลังคำพูดอาเชอร์ต้องหลับตาลงยอมรับกับความพ่ายแพ้ของตัวเอง