Life ชีวิตนรกบนดิน

  สวัสดีครับ ผมชื่อที ผมเป็นคนไม่ค่อยชอบเข้าสังคมเท่าไหร่ แต่ผมชอบที่จะคุยกับคนผ่านหน้าจอมากกว่า เพราะผมพูดกับคนไม่เก่งซักเท่าไหร่ แต่ผมก็อยากจะคุยด้วยกันกับทุกคน มีอยู่วันหนึ่งผมนั้น ได้เข้าโรงเรียนแห่งใหม่ผมพร้อมที่จะเข้าสังคม

 รุ่งเช้าผมก็เดินไปโรงเรียนแบบเกร็งๆเพราะผมทำตัวไม่ถูกผมไม่เคยที่จะเจอสิ่งใหม่ผมรู้สึกประหลาดผมรู้ดีว่าผมนั้นมันใช้ไม่ได้ผมกำลังเดินไปตามทางของผมเรื่อยๆผมก็นึกในใจตลอด ว่าผมจะสามารถเข้ากับคนอื่นได้หรือป่าวผมรู้ไม่ดีกับการไปโรงเรียนวันแรกสักเท่าไร ผมเดินคิดไปคิดมาผมเดินวนไปมาหลายรอบแล้วผมก็หลงทางไปแล้วผมเลยตัดสินใจที่จะไม่ไปเรียนในวันแรกผมเลือกเข้า ร้านอินเตอร์เน็ตผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่งเข้าเป็นเพื่อนในจอของผมเอง ผมคุยกับเขาได้ทุกๆเรื่องถึงผมจะไม่เคยเห็นหน้าผมก็ตามแต่ผมก็มีเพื่อนแค่คนเดียว ผมนั่งเล่นจนสักพัก

 ตูมมมม เสียงระเบิดดังขึ้นอย่างรุนแรงทำให้ผู้คนในร้านนั้นตกใจ ทุกๆคนหันไปมองหน้าร้านกันมันคืออะไรกันแน่เสียงระเบิด ผ่านไปสัก5นาทีระเบิดครั้งที่2ก็ตามมา ตูมมมม ทุกคนในร้านต่างพากันวิ่งหนีเพื่อเอาตัวรอดผมด้วยก็เช่นกันถึงไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ผมวิ่งไป ผมวิ่งสุดกำลัง ในที่สุดผมก็ถึงบ้านผมสักทีผมรีบเข้าไปในบ้านผมไม่รู้เกิดอะไรขึ้นผมหาที่ซ่อน สักพักท้องฟ้าที่เคยสว่างได้กับมืดจนมองไม่เห็นสิ่งใด ผมรู้สึกกลัวผมไม่รู้ว่าสิ่งใดจะตามมาผมลองเปิดทีวีดู ก็มีข่าวการระเบิดมันเป็นการระเบิดของ ศูนย์วิจัยเคมีและศูนย์วิจัยเชื้อโรคได้มีการระเบิดขึ้นทำให้เชื้อโรคกับสารเคมีได้แพร่กระจายไปทั่วประเทศทางการแนะนำให้ประชาชนอยู่แต่ภายในบ้านหรือป้องกันโดยการใส่หน้ากาก เสียงระเบิดรอบที่3ได้เกิดขึ้นอีกครั้งทำให้ไฟฟ้าดับทั่วประเทศสิ่งที่เราเจอตอนนี้มันร้ายยิ่งกว่าก่อการร้ายเราไม่รู้ต้องเจอกับสิ่งใดบ้างในคืนนั้นผมได้หลับไปเพราะการวิ่งทำให้ผมนั้นเพลียมากๆ  สักพักผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา

 ผมได้ยินเสียงประหลาดผมเลยลุกออกมาดูแต่ผมไม่เห็นอะไรเลยผมก็ไปนอนต่อผมพยายามนึกมันเป็นแค่ฝันเท่านั้นผมก็ได้หลับไปจนเสียงนาฬิกาของผมปลุกผมก็ตื่นขึ้นมาดูเวลา 6.00 น. แต่ผมมองไปข้างนอกท้องฟ้านั้นยังมืดเหมือนตอนกลางคืนอยู่เลย ผมรู้สึกหิวเพราะผมไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เมือวาน แต่ที่บ้านก็ไม่มีอะไรกินเหมือนกันผมกำลังจะออกจากบ้านผมก็นึกมาได้ถ้าเราออกไปตอนนี้มีสานเคมีเต็มไปหมดแน่ๆผมคิดได้ว่าผมมีหน้ากากกันแก็สผมก็หยิบเอามาใส่ผมก็เดินไปร้านสะดวกซื้อผมไม่เห็นคนเลยสักคนผมเดินเรียกหลายๆรอบก็ไม่มีผมไปร้านอื่นก็ไม่มี ผมหิวมากๆผมเลยไปขโมยของในร้านมากินแต่ผมก็วางเงินเอาไวผมเดินกับบ้านระหว่างนั้นผมได้ยิ่งเสียงคนขอให้ช่วยตลอดเป็นเสียงเบาๆ ผมหันซ้ายหันขวาก็ไม่มีผมก็เดินต่อๆไปจนถึงบ้านผมก็นั่งกินของที่ผมซื้อมา จนสักพักผมได้ยิ่งเสียงขึ้นมาอีกแล้วครั้ง ช่วยด้วยยช่วยฉันออกไปป ผมตะโกนออกไป คุณอยู่ไหนคุณต้องการอะไร  เสียงนั้นก็ดังขึ้นเรื่อยๆช่วยด้วยช่วยด้วยช่วยด้วยยยย ผมพยายามอุดหู แต่เสียงดังขึ้นดังขึ้นจนผมสติจะแตก อยู่ก็มี เสียงเคาะประตู ก๊อกก๊อก มีใครไหมครับผมมาจากหน่วยงานของรัฐบาลครับมีใครอยู่ไหมครับ ผมก็ไปเปิดประตู ครับมีคนอยู่ครับ ผมเห็นทหารคนหนึ่งที่มาหน้าบ้านผมเขาบอกว่า คนในบ้านของคุณมีคนอยู่หรือป่าว คุณอยู่กับใคร 

ที: ผมอยู่คนเดียวครับไม่มีใครอยู่ด้วย

ทหาร: งั้นเชิญไปที่ค่ายด้วยครับ เพื่อความปลอดภัยของตัวคุณครับ

ที: ครับผมขอไปเอาของที่จำเป็นก่อนนะครับ

ผมก็ได้ตามทหารท่านนั้นไป