[12'Princess] Min&Brian บทรักสลับร้ายพล็อตหัวใจคุณรุ่นพี่

                      - ตอนที่ 11 -

     ฉันฟังที่เอมิเล่ามาทั้งหมดแล้วฉันก็เริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที พี่พิตต้าจะฆ่าฉันมั้ยว้าาา (_ _")

 กลับมาที่เรื่องรุ่นพี่ไบรอันบ้าง ฉันรู้สึกอึดอัดมากมายที่ฉันไม่ได้มีโอกาสจะสารภาพไปตามตรงซะทีว่าฉันชอบพี่เขา อืมมม... ถ้าเกิดพี่พิตต้าฆ่าฉันก่อนละก็... ชาตินี้รุ่นพี่คงไม่รู้ความในใจของฉันสะทีละนะ วันนี้ล่ะ! ฉันจะสารภาพรักให้จงได้~!!

"มิน"

จะไม่มีอะไรมาขัดขวางงงง!!

"มิน!"

หึหึหึเหอะเหอะเหอะๆๆ

"นังมินนน!!!"

"ห้ะ.. หา!? มีอะไรเหรอเอมิ" ฉันถามเอมิ

"นี่แกเป็นอะไรเนี่ย ทำหน้ามุ่งมั่นดูเครียดๆ มีอะไรไม่สบายใจป่าว แล้วนี่ฉันก็เรียกแกหลายรอบแล้วนะ" 

"อะ... อ้าว หรอ?? โทษทีๆไม่มีไรหรอก"

"แน่นะ?"

"น...แน่สิ..."

"อืมมม..."

"เออ... วันนี้แกกลับหอไปก่อนนะ มีภารกิจต้องทำ"

"หื้มมมๆๆ ภารกิจอารายห้ะะะ"

"ไม่มีไรหรอกกก ไปๆๆ ไปเข้าเข้าแถวกันเหอะ"

"จ้าาา"

...ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย...

หลังเข้าแถวเสร็จ รุ่นพี่ก็เดินมาทักทายฉัน

"อ้าว! มิน ไม่ได้เจอกันนานเลย เป็นบ้างเนี่ย สบายดีป่าว??"

"ก็สบายดีนะคะ"

"อ๋อ ดีล้ะๆ"

"เอ่อ...รุ่นพี่ไบรอันคะ"

"หืม? มีอะไรเหรอ?"

"ตอน 16:00 น. เจอกันที่ดาดฟ้าตึก M ได้มั้ยคะ?"

"อ๋อ ได้สิ ว่าแต่... มีธุระอะไรเหรอ"

"ไม่บอกค่ะ"

"ออ... โอเครงั้นเจอกัน"

"บายค่ะ"

หลังจากที่ฉันคุยกับรุ่นพี่ไบรอันเสร็จแล้วฉันก็รีบไปเข้าเรียนทันที เป็นไงเป็นกันเย็นนี้ฉันก็ต้องบอกความในใจกับเขาให้ได้ล่ะ!!//มีความมุ่งมั่นสูงงง

กริ๊งงงงงงงงงงงงงง

15:55 น.

อีก 5 นาที จะใกล้เวลานัดแล้ว ทำไมวันนี้มิสแซนดี้ปล่อยช้าจังนะ ฉันรีบเก็บหนังสือสมุดใส่กระเป๋าอย่างรวดเร็ว

"เอ่อ... มิน แกจะส่งใบงานวันนี้เลยมั้ย" ยูกิ เพื่อนร่วมห้องเดินมาถามฉันพร้อมกับเดอะแก๊งค์ของนางทั้งสิบคน แต่ฉันยังรู้จักพวกนางไม่หมดหรอกนะเพราะบางส่วนก็อยู่คนละห้องกัน

"อ่ะเอ่อ... คือฉันยังทำไม่เสร็จอยู่ข้อเดียวอ่ะ..." ฉันตอบกลับไป

"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพวกฉันทำให้"

"เห้ยยย ไม่เป็นไรๆๆๆๆ ฉันเกรงใจอ่ะ.."

"ไม่ต้องเกรงใจเลย เพราะยังไงแกกับเอมิก็ต้องมาอยู่แก๊งค์เดียวกันกับฉันอยู่ดี"

"เพราะอะไรฉันไม่รู้หรอกนะ แต่... คุยกับเอมิไปก่อนนะวันนี้ฉันรีบ"

"อ้าว มินแกจะรีบไปไหนเนี่ย" เอมิพูดขึ้นบ้าง

"เออน่าาา ไปล้ะ บ้ายบาย"

เมื่อฉันออกมาได้แล้วฉันก็รีบวิ่งลงบันไดแล้ววิ่งไปที่ตึก M อีก ทำไมมันไกลอย่างนี้นะ

16:05 น.

ฉันรีบเปิดประตูดาดฟ้าทันที นั่นไงรุ่นพี่อยู่นั่น

"เฮ้ ทำไมมาช้าจังน่ะ รู้มั้ยว่าฉันลุ้นนะเนี่ยว่าเธอมีอะไรจะบอกกับฉัน" รุ่นพี่ถาม

"ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะที่มาช้า ขอโทษจริงๆค่ะ" ฉันรีบโค้งตัว 180° ทันที

"เห้ยๆ ไม่เป็นไรๆ ว่าแต่... เธอนัดฉันมามีอะไรเหรอ??"

"มันก็มีแหละค่ะ คือหนู..."

"???"

"น... หนู..." พูดไม่ออกเลยแหะ

"???"

"คือหนูชอบรุ่นพี่ค่ะ!!" อ่ะ พูดออกไปแล้ว

"อะ... เอ่อ..."

"หนูรู้ค่ะ ว่ายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่หนูแค่อยากบอกกับรุ่นพี่ก่อนที่มันจะสายเกินไปค่ะ!!"

"หึ... มาบอกรักไร้สาระกันอยู่นี่เอง..." ชิ-หาย ล้าาา รุ่นพี่พิตต้ามาได้ยังไงเนี่ย... ฉันนี่รีบก้าวถอยหลังออกมาให้ห่างจากรุ่นพี่พิตต้าและรุ่นพี่ไบรอันอย่างโดยด่วน

"เธอมาได้ไงเนี่ยพิตต้า แล้วมาทำไม!?" รุ่นพี่ไบรอันพูด

"ฉันก็เดินมาไง ถามโง่ๆอยู่นั่นแหละ และฉัน! ก็มาเพื่อล้างแค้นแกไง!!ไบรอัน!!!" รุ่นพี่พิตต้าพูดพร้อมกับชักปืนออกมาจากเข็มขัดกระโปรง

BRIAN SPECIAL

พิตต้าเดินเข้ามาใกล้ผมระยะ 1 เมตร แล้วเธอก็จ่อปืนมาที่ผม อืม. ผมรู้ตั้งนานแล้วว่าต่อให้พูดปลอบหรือทำให้ใจเย็นยังไงมันก็ไม่มีประโยชน์ ผม... ใกล้ตายแล้วสินะ... ผมจะตายมันก็ยังไงๆอยู่ เพราะผมยังไม่ทันได้บอกชอบกลับมินเลย... เห้อออ ผมทำได้แค่หลับตารับกระสุนสินะ

.

.

.

กริ๊ก!

.

.

.

ควับ!!!

.

ปัง!!!

เอ๊ะ! ทำไมผมยังไม่ได้รับกระสุนล่ะ ผมรีบลืมตาขึ้นมา มัน... เป็นสิ่งที่ผมเสียใจมากและทำอะไรไม่ถูก มิน เธอกระโดดเข้ามากอดผมและรับกระสุนแทนผมไว้ ไม่นะ!!!

พิตต้าที่กำลังตกใจในสิ่งที่ตัวเองทำไปอยู่นั้น เธอก็สติแตกกระโดดลงดาดฟ้าไป แต่ยังไงสะ! ผมก็เป็นห่วงมินมากกว่าพิตต้าอยู่ดี ผมรีบอุ้มมินลงดาดฟ้าแล้วโทรเรียกรถพยาบาล ไม่นานนักรถพยาบาลก็มา ผมอุ้มเธอขึ้นรถพยาบาลกับเจ้าหน้าที่ ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ทำไมเธอต้องมาเสี่ยงชีวิตแทนผมด้วย แทนที่ผมจะต้องเป็นคนปกป้องเธอ ผมรู้สึกผิดจริงๆ เมื่อถึงโรงพยาบาลแล้วพยาบาลจึงรีบเข็นเตียงเธอไปห้องฉุกเฉิน เธอ... จะต้องไม่เป็นอะไรนะมิน... เธอต้องรอดฟังคำบอกรักฉันก่อน!!!

...2 ชั่วโมงต่อมา...

คุณหมอก็ได้เดินออกมาจากห้อง

"เธอเป็นอะไรมากมั้ยครับหมอ"

"เธอปลอดภัยแล้วนะครับ แต่ว่า..."

"แต่อะไรครับหมอ"

"แต่เธอยังไม่ฟื้นนะ ฉะนั้นหมออนุญาตให้เข้าไปเยี่ยมได้นะครับ"

"ขอบคุณครับหมอ"

ผมรีบเข้าไปในห้องทันที ผมเจอกับมินที่กำลังนอนไร้สติอยู่นั้น ผมรู้สึกทรมานแทนเธอขึ้นมาทันที ผมนี่มันแย่จริงๆ แค่ผู้หญิงคนเดียวผมก็ยังดูแลไม่ได้

"อะ... โอยยย..." เสียงเล็กๆนั่นผมรู้เลยว่าคือมินผมรีบเงยหน้าขึ้นมาดูเธอ

"มิน! เธอฟื้นแล้วหรอ ฉันขอโทษนะ"

เธอจ้องหน้าผม... คือ...

"คุณเป็นใคร? แล้วฉันอยู่ที่ไหน?"

"ห้ะ! นี่มินเธอแกล้งฉันใช่มั้ย"

Writer - อ้าวเห้ย! นี่สรุปมินจำไบรอันได้หรือป่าวน้าาา ยังไงก็ติดตามตอนต่อไปนะจร้าาา

                                     - Spideyza -