Unknown รักนี้ไม่มีหน้าตา

...และแล้ว ฉันก็หางานได้สักที งานที่ไม่ต้องใช้หน้าตา ไม่ต้องคนมากมาย งานที่นามารถใส่แมสไปได้ นั่นก็คืออออออ.  ทำงานโรงงานนั่นเอง 

"มึงแน่ใจแล้วหรอวะ ว่ามึงจะทำงานโรงงานอ่ะ แถมที่มึงไปสมัครมันก็ต้องยืนทั้งวันเลยนะ จะไหวหรอ? " แท เพื่อนสนิทคนเดียวของฉันตั้งแต่สมัยประถม จนถึงตอนนี้มันก็ยังเรียนกับฉัน เรียกได้ว่าเรียนด้วยกันมาตลอดจนโดนเพื่อนในห้องบอกว่าฉันกับมันเป็นผัวเมียกันละ  แต่ก็นะ อีแทมันไม่ใช่ชายแท้ซะหน่อย ฉันเลยไม่คิดอะไรมาเวลาคนอื่นแซว แถมอยู่กับมันก็สบายใจที่สุดละ

"แน่ใจดิวะ มึงคิดว่าหน้าอุบาทแบบกูเนี่ยจะทำงานอะไรได้. งานโรงงานนี่เหมาะสุดละ ต่างคนก็ทำหน้าที่ตัวเอง แถมกูใส่แมสไปก็ไม่มีใครว่ากูหนิ" (มิว)

"แล้วมึงไม่มีเงินเก็บพอจนถึงตอนรักษาสิวหายหรอวะ" (แท)

"มันก็พอมีตังแหละ แต่อีกสองเดือนก็ต้องจ่ายค่าเทอมอีกล่ะ ค่าหออีก ค่ากินค่าอยู่ แถมสิวก็ไม่รู้จะหายเมื่อไหร่ กูกลัวเงินจะหมดก่อนจะกลับไปทำงานได้เนี่ยดิ ถึงตอนนั้นคงแย่ หรือมึงจะให้กูยืม" (มิว)

"ทุกวันนี้กูยังต้องช่วยพ่อแม่ประหยัดอยู่เลย กูจะเอาที่ไหนมาให้มึงยืมเนี่ย" (แท)

"เพราะงั้นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับกูตอนนี้ก็น่าจะเป็นงานโรงงานเนี่ยแหละ เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ต้องไปอบรมละก็เริ่มงานละ มึงไม่ต้องห่วงหรอก" (มิว)

"ยังไงมึงมีไรก็โทรมาหากูได้ตลอดนะ ละวันไหนมึงหยุดก็บอก เดี๋ยวกูมาหาบ่อยๆ" (แท)

"แต้งกิ้วมากนะมึง สมแล้วที่เป็นเพื่อนรักคนเดียวของกู" ฉันพูดแล้วก็กอดแท แทนิ่งไปและฉันรู้สึกถึงกล้ามเนื้อบางส่วนของแทกำลังเต้นเสียงดัง ฉันผละออกจากแทแล้วยิ้มให้ก่อนจะเดินออกมาจากห้องของแท....