My wolf หมาป่าในดวงใจ

ตอนที่ 1 รอยเท้าปริศนา
ร่างบางลุกขึ้นมากวาดสายตามองไปรอบตัวอย่างงัวเงียภายใต้บ้านไม้ที่มีหน้าต่างให้แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามา ค่อยๆ พยุงร่างลุกก้าวไปตรงโต๊ะที่มีภาชนะใบหนึ่งวางอยู่อย่างเชื่องช้า
ดวงตาสีฟ้าสังเกตเห็นชิ้นเนื้อที่หดหายไปมากเกือบกว่าครึ่ง บางชิ้นตกอยู่นอกถาด แต่ความรู้สึกก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมันมาก จึงเก็บมันใส่ถาดและถือเดินออกไปนอกประตู แม้จะมีท้องขนาดใหญ่ แต่ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรนัก
เดลเป็นผู้หญิงที่เกิดมาในหมู่บ้านแห่งหนึ่งที่มีป่ารกทึบอยู่รายล้อม หมู่บ้านแห่งนี้จะค่อนข้างอยู่ห่างจากเขตเมืองหลวงที่มีปราสาทอยู่ตรงกลางของการค้าขายของราษฎร
ในหมู่บ้านของเดลนั้นโดยครอบครัวแต่ละหลังจะยึดอาชีพเกษตรกรปลูกพืชผักผลไม้หรือไม่ก็อาจยึดอาชีพเป็นพราน ซึ่งครอบครัวในบ้านของเดลนั้นประกอบอาชีพเก็บผลไม้ตามป่าและปลูกผักเป็นหลัก โดยผักที่ปลูกโดยส่วนใหญ่จะเป็นแครอทกับผักกลาด และผลไม้ตามฤดูกาลต่างๆ ที่พอจะหาได้
“เดลเจ้าออกมาทำไม !” เสียงพูดของชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเห็นภรรยาเดินออกมาอยู่หน้าประตู ก่อนที่เขาจะรีบวิ่งไปประคอง
ซึ่งชายคนนี้มีชื่อว่าออร์วิล เป็นเพื่อนเดลที่รู้จักกันมาเนิ่นนานตั้งแต่สมัยยังช่วงเป็นวัยเยาว์ ในหมู่เพื่อนนั้น ออร์วิลเป็นคนที่รู้ใจมากดีกว่าเพื่อนคนไหนทั้งหมด ซึ่งครอบครัวของเขานั้นประกอบอาชีพเป็นนักล่าสัตว์ตามป่าเขา เอาขนหนังของมันส่งไปขายยังตลาดการค้าที่เมืองหลวงพร้อมกับด้วยเนื้อของสัตว์ เหมือนกับครอบครัวของเดลที่ส่งพืชผักและผลไม้ต่างๆ ไปขายเช่นเดียวกัน แต่ว่าครอบครัวของออร์วิลกลับไม่ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันเหมือนกับครอบครัวของเดล เพราะทั้งแม่และญาติพี่น้องทั้งหมดต่างก็ได้เสียไปกันจนหมดสิ้น มีเพียงพ่อเท่านั้นที่เลี้ยงตัวเขามาโดยลำพัง แต่ว่ามันก็เกิดเรื่องน่าเศร้าขึ้นมาอีก เมื่อครบรอบสามฤดูหนาว(สามปี)ที่แล้วบิดาของออร์วิลได้เกิดป่วยหนักมากจนเกินกว่าร่างกายที่ทรุดโทรมนี้จะทนไหวได้อีก จึงจากราไปอย่างไม่มีวันหวนคืนกลับมาไปอีกคน แต่ว่าความโศกเศร้าที่เป็นเหมือนช่องว่างของภายในหัวใจ ก็ถูกทดแทนด้วยหัวใจดวงหนึ่งจากคนที่คอยอยู่เคียงข้างและเล่นด้วยกันมาตั้งแต่วัยเด็กอยู่เสมอ
“เจ้าไม่เห็นจะต้องกังวลเป็นห่วงข้าเสียขนาดนี้ก็ได้” เดลอดขำไม่ได้กับท่าทางลุกลี้ลุกลนเป็นห่วงเกินเหตุของสามี
“เจ้าจะไม่ให้ข้าเป็นห่วงได้อย่างไร ในเมื่อตอนนี้เจ้ายังท้องอยู่ ไม่ควรออกมาเช่นนี้เข้าใจหรือไม่” ออร์วิล“โล่งใจที่เข้ามาช่วยประคองภรรยาได้ทัน เพราะเกรงว่าจะสะดุดล้ม “ว่าแต่เจ้าออกมาทำไม ?"
“ใจคอเจ้าจะให้ข้าอยู่เฉยโดยไม่ได้ทำอะไรบ้างเลยใช่หรือไม่ ข้าเองเพียงแค่อยากยืดเส้นยืดสายออกมาเดินเล่นรับลมบ้างเท่านั้นเอง" เดลอธิบาย
ออร์วิลมองมือข้างหนึ่งของนางที่ถืออะไรมาด้วย “ดูถ้าเจ้าคงไม่ได้เดินเล่นธรรมดาเสียแล้วแน่ๆ...”
เดลยิ้มแหยๆ เหมือนคนทำผิด
“ข้าว่าเจ้าเข้าที่ร่มก่อนจะดีกว่า”
เดลพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ออร์วิลโบกมือช้าๆ แทนคำพูด
“ข้ารู้ว่าเจ้ากำลังจะไปไหน เจ้าไม่จำเป็นต้องเดินไปให้พวกมัน เดี๋ยวพวกมันก็วิ่งมาหาเจ้าเอง เพียงเรียกเพียงก็พอแล้ว"
ทันใดนั้นขณะที่ออร์วิลกำลังพูดอยู่ มีเสียงบางอย่างเหมือนเสียงฝีเท้าวิ่งเหยียบก้อนหินและขูดเกี่ยวกิ่งต้นไม้ไปมา ทั้งสองคนจึงต่างหันไปมองที่มาของเสียงดังกล่าวอย่างรวดเร็ว
“นั่นเจ้าเชื่อหรือยัง ! ข้าพูดยังไม่ทันจะหมดลมปาก พวกมันก็รีบวิ่งมาแล้ว” ออร์วิลขำ เมื่อเห็นภาพ