BUGS_01 นักเรียนทุนและคนไข้พิเศษ

          ความรักคืออะไรกันนะ เขารู้จักแต่ความรักแบบครอบครัว เพื่อน ถ้าความรักแบบคู่รัก ยากที่เขาจะเข้าใจ ลินยอมรับว่าตัวเองโง่มากเรื่องแบบนี้เขาทำดีกับทุกคนได้ แต่เมื่อกลายมาเป็นคนรักเขากลับไม่รู้ว่าควรดูแลอย่างไร เหมือนกับตอนนี้

          เพี้ยะ!!

          “ไหนว่านัดดูหนังกันเย็นนี้ไง ทำไมไม่ไปตามนัด นี่มันครั้งที่ห้าแล้วนะ” ลินกุมแก้มตนที่เพิ่งโดนสาวคนรักตบอย่างแรง เขายิ้มหวานให้

          “ขอโทษทีครับ พอดี พี่มีประชุมชมรมกะทันหัน” หญิงสาวส่ายหน้า น้ำตาเอ่อล้นขอบตา

          “อ่อ ประชุม และมันก็เป็นประชุมทุกครั้งที่นัดเดทกันงั้นสิ” ลินหน้าเหวอ เขาเป็นคนอธิบายไม่เป็น แก้ตัวก็ไม่เป็น คราวนี้ไม่มีสคริบที่อินดาเขียนมาด้วย เขาไม่รู้จะพูดอะไรออกไป

          “เอ่อ...คือ คือว่า...” หญิงสาวไม่รอช้าดึงสร้อยที่ลินมอบให้เป็นของขวัญโยนใส่หน้าเขา

          “เธออาจเป็นคนดัง เธอดูเฟรนลี่มาก มีแต่คนอยากเป็นแฟนกับเธอ แต่จะมีสักกี่คนที่รู้ว่าเธอห่วยมากลินคชา เลิกกันเถอะ!!” เธอพูดแล้ววิ่งร้องไห้จากไป ลินทำตัวไม่ถูก เขาเก็บสร้อยขึ้นมา

          “ความจริงเรื่องมันเล็กน้อยมากเลยนะ แค่ไม่มาตามนัดเพราะมีงานเองอ่ะ” ลินพึมพำกับตัวเองเบาๆ เก็บสร้อยใส่กระเป๋า หญิงสาวอาจทิ้งมันได้แต่สำหรับเขามันสำคัญมาก เพราะเขาใช้เงินเก็บซื้อมันมา อย่างน้อยก็ขอเอาไปขายต่อหรือจำนำเพื่อเรียกเงินคืนละ เขาคิดได้แบบนั้นแล้วตัดสินใจไปหาพี่ชายที่โรงพยาบาลเพื่อปรึกษา

          โรงพยาบาลอธิการตั้งโดดเด่นอยู่ท่ามกลางตึกสูงเสียดฟ้าต่างๆ แสงไฟเล็กน้อยหลี่ลง คนไข้ในชุดสีม่วงยกมือไหว้ขอบคุณคุณหมอแล้วเดินออกไป ชายหนุ่มนั่งพักเหนื่อยได้ไม่นานเสียงประตูก็เปิดอีกครั้ง แต่ทว่าคราวนี้เป็นเด็กมัธยมที่เขาคุ้นเคยอย่างดี เด็กชายวางปิ่นโตไว้ที่โต๊ะอาหาร แล้วมานั่งข้างหมอหนุ่มที่หน้าตาดูเศร้าสร้อยเป็นอย่างมาก

          “อีกแล้วหรือครับ” เลรรัลเงยหน้า ยิ้มให้ลินไม่พูดอะไรออกไปยืนนอกระเบียง สายตาเด็กหนุ่มเหลือบไปเห็นกระดาษแผ่นหนึ่ง

          “ใบหย่า?” เขามองมันสลับกับพี่ชาย จากที่คิดว่าจะมาปรึกษาเรื่องความรักของตัวเอง ตอนนี้คงทำไม่ได้แล้ว

          “คราวนี้คงสิ้นสุดจริงๆ พี่ผิดอะไรลิน พี่รักเขามากเลยนะ ให้ได้ทุกอย่าง ฮึก  ...ทำไมถึงเป็นแบบนี้” เลเอ่ยขึ้น น้ำตาคลอ เขาปิดหน้าไว้ ลินกอดปลอบพี่ชาย เพราะรักมากจึงเสียใจแบบนี้ เขาจะไม่ยอมเป็นแบบนี้เด็ดขาด ไม่มีแฟนก็ไม่เห็นตาย เขาไม่อยากต้องมาทนเศร้าทีหลังแบบนี้

          ลินออกมาสูบบุหรี่ที่ดาดฟ้า เขารู้ว่ามันไม่ดีนักที่เด็กมัธยมจะสูบมัน แต่ตอนที่ทุกข์ใจมันก็เป็นที่พึ่งได้ และครั้งนี้จะสูบมันเป็นครั้งสุดท้าย เด็กหนุ่มทิ้งเศษบุหรี่ลงพื้นพร้อมซองบุหรี่ที่ยังเหลืออีกหลายมวน เขาทิ้งมันลงถังขยะโดยไม่นึกเสียดาย

          “ของไม่มีประโยชน์ ทิ้งได้ก็ทิ้งมันไปซะลิน” เขาบอกตัวเอง ยังไม่ทันที่ลินจะหันกลับไปก็มีมือหนึ่งจับบ่าเขาไว้ เป็นชายหนุ่มผมยาวปิดหน้าปิดตาสวมชุดโรงพยาบาลสีม่วง อ้อมแขนนั้นกอดเขาไว้แน่น ลินตะลึงทำอะไรไม่ถูกที่อยู่ดีๆก็โดนคนที่ไม่รู้จักกอด เสียงลมหายใจดังแข่งกับเสียงลม ร่างบางจำได้ว่าพี่ชายเคยบอกเขาไว้ว่าชุดสีม่วงเป็นคนไข้ทางจิตให้ระวังเพราะมีบางคนชอบหนีออกมาจากเขตพิเศษ

          “นี่นาย ปล่อยนะ” ลินพยายามผลักคนตรงหน้าออก แต่ทว่าคนๆนั้นกลับกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น ลินดิ้นรนเพื่อให้หลุดแต่ยิ่งดิ้นยิ่งถูกกอดแน่นขึ้น เสียงหอบหายใจถี่ขึ้น เด็กหนุ่มเห็นท่าไม่ดี พยายามคิดหาทางเอาตัวรอดก่อนโดนคนจิตไม่ปกติทำร้าย

          “อยู่นี่เอง น้องห้า มานี่เดี๋ยวนี้นะ” เสียงของชายในชุดกาว เรียกความสนใจของชายกหนุ่ม ร่างสูงสูดกลิ่นของลินเสียงดังจนน่าตกใจ แล้วปล่อยมือเดินกลับไปหาต้นเสียง เขาหันกลับมามองลินก่อนเดินตามหมอไป

          “เมื่อกี้ เราไม่ได้ตาฝาด เจ้านั่นยิ้ม มันอะไรกัน...แกล้งเราหรือ” ลินยืนช็อคคนเดียวอยู่นานที่โดนคนบ้าแกล้ง นึกถึงตอนถูกดมแล้วความรู้สึกขยะแขยงก็เกิดขึ้น  พอได้สติจึงรีบกลับไปที่ห้องตรวจของเลแล้วเล่าเรื่องทั้งหมดให้เลฟัง

          เมื่อถึงเวลากลับเลบอกมีเคสฉุกเฉินต้องจัดการต่อ เด็กหนุ่มจึงกลับคนเดียว ลินเดินเข้าซอยหน้าคอนโด  เขาฝันอยากเรียนต่อแพทย์เหมือนพี่ชายแต่เงินเดือนของเลคงไม่เพียงพอที่จะจ่ายค่าเทอม ที่เรียนในโรงเรียนได้เพราะทุนเรียนฟรี จากนั้นเขาเดินต่อไปตามซอยเปลี่ยว รู้สึกมีคนเดินตามจึงหยุดหันมอง เบื้องหลังว่างเปล่า เขาเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม มือหนึ่งคว้าคอเขาไว้ ลินได้กลิ่นเหม็นเหล้าคลุ้ง พยายามดิ้นรน จนหลุดจากมือสากนั้น

          “ไม่ต้องกลัว...ไม่เจ็บหรอก” เสียงแหบแห้งกระซิบข้างหูชายหนุ่ม ตอนนี้ความขยะแขยงเข้ามาแทนที่  แล้วขาเขากลับถูกดึงกลับไป ของแหลมบางอย่างถูกทิ่มลงที่ขาอย่างเร็ว ร่างกายเริ่มชา เขาขยับตัวไม่ได้ ลินไม่ใช่ผู้ชายอ่อนแอ เขาสามารถสู้กับนักเลงได้ไม่ต่ำกว่าสามคน แต่นี่เขาถูกทำบางอย่าง สิ่งที่ถูกฉีดเข้าที่ขา ในความมืดเขามองไม่ค่อยเห็นแต่ความรู้สึกขยะแขยงเริ่มแผ่ซ่าน ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงมือสากเริ่มไล้ไปตามร่างกาย มาถึงใต้สะดือ แต่ทว่าเสียงร้องราวกับทรมานของคนที่กำลังทำร้ายลินทำให้เขาสะดุ้ง ชายหนุ่มพยายามเปิดตามองเขาเห็นเพียงเงาของใครคนหนึ่ง

          “แกเป็นใคร...” ชายโรคจิตถามผู้มาเยือน เขายิ้มเย็น

          “เห มายุ่งกับเหยื่อของรัณแบบนี้ ยังมีหน้ามาถามรัณอีกหรือ” ชายโรคจิตคว้ามีดเล่มเล็ก จ้วงใส่ท้องของผู้มาเยือน เขาหลบซ้ายขวา แล้วจับคมมีดไว้ ดวงตาเผยความรู้สึกอยากฆ่า เลียเลือดที่หยดโดยไม่สะทกสะท้าน ชายโรคจิตเห็นก็เกิดกลัววิ่งหนีไม่คิดชีวิต ผู้มาเยือนขว้างมีดไปยังหัวไหล่ของมัน เขาร้องเสียงหลงแต่พยายามหนีไปได้ในที่สุด นัยย์ตาสีแดงจ้องร่างบางตาไม่กะพริบ เลียเลือดข้างริมฝีปาก

          ที่โรงพยาบาลลินลืมตาขึ้นมา เห็นพยาบาลกำลังปิดผ้าพันแผลให้เขา ชายหนุ่มผงะ พยาบาลยิ้มให้แล้วปลอบเขา ลินสงบลงถามหาคนที่กัดเขา พยาบาลงงเธอบอกไม่มีใครอยู่ข้างลินเลยตอนที่เจ้าหน้าที่ไปพบลินนอนสลบในซอยเล็ก ชายหนุ่มนั่งนิ่งใช้ความคิดแล้วเกิดอาการเจ็บที่แผล  เลกระวีกระวาดเข้ามาด้วยความเป็นห่วงถามลิน

          “เกิดอะไรขึ้นลิน” ลินเล่าพี่ชายฟังจนหมด เลจะไปแจ้งตำรวจ แต่ลินห้ามไว้ เพราะเขาไม่อยากให้มีเรื่อง

          “ถ้าเกิดมันทำกับคนอื่นอีกล่ะ ไม่ได้ ต้องแจ้งตำรวจ” ลินพยักหน้าเข้าใจ พยาบาลให้เขานอนพักที่โรงพยาบาลก่อน แต่ลินไม่ทำตามเขาบอกให้เลพากลับบบ้านโดยเร็ว

          ที่เขตคนไข้พิเศษ เฟยหลงจับร่างหนึ่งมัดไว้กับขอบเตียง ชายหนุ่มผมยาวเข้ามาพร้อมชายในชุดกาวน์ที่ลินเจอบนดาดฟ้า  เขาถอดชุดคลุมออกเข้าไปใกล้ร่างนั้น กระซิบข้างหู

          “หนีอีกแล้วหรือ พี่บอกแล้วว่าจะให้อิสระแก่นาย ฉะนั้นอย่าหนีอีกนะน้องห้า ” ร่างนั้นนั่งนิ่ง ดวงตาแดงก่ำจ้องคนตรงหน้าอย่างกระหาย ชายหนุ่มผมยาวส่งมือไปให้ ร่างนั้นมองเขาอย่างไม่เข้าใจ แต่แล้วรอยยิ้มที่ชายผมยาวส่งให้ มันทำให้ใจของร่างนั้นอ่อนลงจับมือเขา ชายหนุ่มยิ้มพอใจ การแสดงออกแบบนี้หมายถึงยอมรับคำสั่งที่เขาบอกแล้ว

          “ดีมากเรากลับกันเถอะนะ ไอวราจัดการเจ้านั่นที่จับมาได้อย่าให้มันปริปากได้อีก เรื่องนี้แม้คนที่รู้จะเป็นคนบ้าก็ไม่เว้น” เขาย้ำหนักไปที่ประโยคสุดท้าย รอยยิ้มพอใจปรากฏบนใบหน้า  แล้วออกจากห้องไป ชายในชุดกาวน์ทำสีหน้าหนักใจเมื่อมองตามชายในชุดคนไข้สีม่วงไป

โปรดติดตามตอนต่อไป...