[t.o.r]ในวันที่ฉันฝันสลาย

.

.

.

แววตาของโคเมะกับชายนิรนามสบกัน และแล้วอะไรบางอย่างก็ทำให้พวกเขาสติ

"หัดสู้บ้างสินังหนู!!!!"

เขาสบัดแขนเธอออกก่อนเดินเข้าไปในบ้านเธอ

"สภาพบ้านยังใช้ได้ พักที่นี่ล่ะกัน"

เขาพูดแล้วก้มตัวนอนกับพื้น

"ท่านเป็นนักล่าผีดิบรึ"

โคเมะถาม แต่เธอไม่ได้อะไรนอกจากเสียงกรนตอบกลับมา

ในวันที่ตะวันยังไม่ทอเเสง

                      ก็มักจะมีเเสงแห่งศรัทธาทอมาเอง

โคเมะเชื่อเช่นนั้น ก่อนจะเดินไปที่หลังบ้านเพื่อดูว่ามีอะไรกินบ้าง เธอนอนนิ่งมาหลายปีไม่มีใครรู้ว่า

เธอรอดมาได้ยังไง คงมีแต่พระเจ้าที่หาคำตอบได้ เธอหาผลไม้ในตู้มาใส่ชามแล้ววางไว้ข้างๆตัวชาย

ปริศนา ก่อนที่จะทรุดตัวนอนข้างๆ

.

.

.

ปั่ก! โคเมะตื่นขึ้นพร้อมอาการชาที่หน้า

"นอนเป็นอย่างเดียวหรอแก"

ชายลึกลับบอก แล้วกวาดผลไม้ในชามเกลี้ยง

"ฉันจะไม่ขอบคุณหรอกนะสำหรับผลไม้และไม่ขอโทษที่ตบหน้าด้วย"

เขาพึมพำกับโคเมะก่อนกุมแขนตัวเอง ทำให้รู้ว่าเขาเป็นแผลอยู่

"เอามานี่ซิ"

เขาหันมามองทางโคเมะ ก่อน...กระชากชุดยูคาตะไปทำเป็นผ้าพันแผลและแน่นอนว่าชุดยูคาตะไม่

มีชุดชั้นใน!!!

"กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

โคเมะกรี้ดลั่นชายคนนั้นจึงจับปากเธอไว้แล้วคร่อมตัวเธอ

"จะบ้าเรอะ เดี๋ยวไอ้เดนตายพวกนั้นก็ได้ยินกันพอดี"

เขาบ่นก่อนปล่อยมือเธอ   โลกของโคเมะชักมีสีสันแล้วสิ.....