สงครามสุดป่วนกับนักรบจอมเพี้ยน

                   ในเช้าวันใหม่ที่เมืองยูเรเซีย ไม่ผิดหรอกเมืองนี้ชื่อ"ยูเรเซีย"จริงๆนั่นแหละ

เป็นเมืองที่มีนวัตกรรมเทคโนโลยีล้ำกว่าเมืองทั่วไป ลักษณะคล้ายเกาะลอยฟ้าขนาดยักษ์

ข้างบนนั้นก็เหมือนกับเมืองทั่วๆไป มีตึกอาคารต่างๆและต้นไม้ปนกันเป็นย่อมๆ แต่ลักษณะ

ของตึกจะแตกต่างกับตึกทั่วไป อาคารบางแห่งมีลักษณะคล้ายวัตถุทรงวงกลมหรือสามเหลี่ยม

อันเป็นผลจากดีไซน์ยุคใหม่นั่นแหละ ยานพาหนะก็มีทั้งพื้นดินบ้าง ลอยในอากาศบ้าง มีการ

สร้างอุปกรณ์เทคโนโลยีต่างๆที่ทันสมัย ถ้าจะให้เปรียบเทียบก็เหมือนโลกอนาคตนั่นแหละ

ประชาชนบนนี้มีเพียงจำนวน7ล้านคน ส่วนใหญ่เป็นนักธุรกิจใหญ่โตบ้าง เป็นเศรษฐีบ้าง

ไม่ก็มีตำแหน่งหน่วยงานที่สูง และมีนักเรียนซึ่งเป็นนักเรียนระดับพิเศษ เพราะโรงเรียนบน

ยูเรเซียเป็นโรงเรียนระดับที่เรียกว่า "คุณหนูไฮโซ" เลยทีเดียว ซึ่งการศึกษานั้นก็จะคนละระดับ

กับโลกทั่วไป อย่างไรก็ตาม ผู้ที่จะได้ขึ้นไปอยู่บนยูเรเซียนั้น จะต้องมีคุณสมบัติพร้อมเป็นพิเศษ

หรือไม่อย่างนั้น ก็ต้องเป็นบุคคลพิเศษหรือบุคคลที่มีความแตกต่างจากผู้อื่น เช่น ผู้มีเชี่ยวชาญ

ด้านพลัง หรือ ผู้ที่เป็น "นักรบ"

 

 

     "ให้ตายสิ ร้อนแต่เช้าเลย"

     เสียงของชายหนุ่มผู้มีนามว่า ซาโตรุ คาซึมะ ซึ่งกำลังยืนอยู่หน้าหอพักของตนเอง ซึ่งอากาศตอนนี้เป็นเวลา8โมงเช้า แสงแดดได้ส่องลงมาแผดเผาอย่างรุนแรง เป็นใครก็ต้องเหงื่อไหลเป็นธรรมดา

     "ว่าแต่ ไอ้เจ้าบ้านั่นมันอยู่ไหนของมันนะ? นี่ก็8โมงเข้าไปล่ะ ขืนช้ามากกว่านี้มีหวังได้ตกรถ

แน่ๆเลย ลองโทรหามันดีกว่-  " 

      ยังไม่ทันที่คาซึมะจะบ่นเสร็จก็มีน้ำตกลงมาจากฟากฟ้าจะชุ่มหัวของเขา และมันมาพร้อมกับ

"ถัง"ซึ่งหล่นมาครอบหัวของคาซึมะ เสื้อผ้าของเขาเปียกชุ่มไปหมด

      "ไง คาซึมะ เห็นเมื่อกี้บ่นว่าร้อน เป็นไงบ้าง เย็นชุ่มฉ่ำไปเลยยยย"

      "เสียงนี้มัน!!! ไอ้เจ้า ทาโร่!!!!!!"

คาซึมะตะโกนเสียงลั่นด้วยความโมโห แน่นอนว่าไม่ใช่ฝีมือใครนอกจาก ฮิโรกิ ทาโร่ เพื่อนสมัยประถมของเขานั่นเอง ทาโร่ซึ่งกำลังยิ้มและหัวเราะอยู่บนระเบียงชั้น3ของหอพัก กำลังมีความสุขที่แกล้งเพื่อนตนเองได้สำเร็จ คาซึมะหยิบถึงออกแล้ววิ่งขึ้นหอพักไป หวังจะจัดบทเรียนหนักๆให้กับเพื่อนรักของเขาให้สาสมใจเลยทีเดียว

       "ไอ้เจ้า ทาโร่ บังอาจมาล้อเล่นกับท่านคาซึมะคนนี้อย่างงั้นหรอ เดี๋ยวแกจะต้องเสียใจที่ได้ลิ้มรสชาติหมัดหนักๆของท่านซาโตรุ คาซึมะคนนี้ ย้ากกกกก"

เมื่อคาซึมะเปิดประตูเข้ามา ก็โดนถังน้ำที่วางอยู่บนขอบประตูห้องของทาโร่ตกใส่อีกครั้ง ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ทาโร่วางเตรียมไว้เพื่อแกล้งคาซึมะโดยเฉพาะเลยก็ว่าได้

       "น..นี่ แก....."

       "ฮ่าๆๆ ไม่เลวเลยนะ นายนี่มันซื่อเหมือนเดิม คิดหรอว่าฉันจะปล่อยให้นายวิ่งเข้ามาอัดฉันง่ายๆน่ะ แต่ถึงจะพูดแบบนั้น ฉันก็ไม่เคยใช้วิธีนี้กับใครได้สำเร็จเลยนะ นายเป็นคนแรกที่ติดกับฉันได้ น่าจะภูมิใจจริงๆเลยนะ ฮ่าๆๆๆ"

       "หึๆ แกคิดหรอ ว่าไอ้ของแค่น้ำธรรมดาพวกนี้จะหยุดฉันได้ ฉันจะอัดแกให้สาสมกับที่แกทำไว้เมื่อกี้ เป็นสองเท่าเลย"

คาซึมะกล่าวพลางโยนถังออกจากตัวแล้วกำหมัดพร้อมจะต่อสู้

       "หา! ใครบอกนายว่านั่นเป็นน้ำธรรมดา"

       "อะไรนะ! แกหมายความว่ายังไง"

       "เมื่อเช้าส้วมในห้องน้ำฉันมันตันน่ะ ฉันก็ปวดมากด้วย ก็เลยใส่ลงไปในถังนี้น่ะ"

       "....  นี่แก  อย่าบอกนะว่า....."

       "ใช่แล้ว นายอาบน้ำฉี่ของฉันไปแล้ว"

       "นี่ไม่ใช่เวลามาพูดเล่นนะโว้ยยยยยย!!!!!!!!!"

 

        2ชั่วโมงต่อมา บนถนนที่เมืองเล็กๆแห่งหนึ่ง 

        "แย่จัง ตกรถจนได้ ฮ่าๆ"

        "ยังจะมาตีสีหน้าร่าเริงอีก ไม่ใช่เพราะแกรึไง ที่ทำให้ฉันต้องเสียเวลาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า

ใหม่จนมาไม่ทันน่ะ"

คาซึมะกล่าวด้วยความโมโหกับการเล่นพิเรนของทาโร่ จนทำให้มาขึ้นรถไม่ทัน แต่ดูเหมือนว่าทาโร่

จะไม่รู้สึกผิดแต่อย่างใด แถมยังคงร่าเริงเหมือนเดิม

         "เอาน่า แค่ไปสมัครเรียนไม่ทันเอง ถึงไปทัน ก็ไม่ผ่านอยู่ดี นายก็รู้นี่"

         "อย่างน้อยๆ ก็น่าจะได้มีโอกาสไปลุ้นสักหน่อยแท้ๆ ให้ตายเถอะ"

         "เถอะน่า อย่าบ่นสิ คาสึคุงงงง"

         "เลิกเรียกกฉันแบบนั้นสักทีได้มั้ย ฟังแล้วจะอ้วก"

         "ยังไงมันสมองระดับฉัน ก็ไม่มีทางสอบที่ไหนได้อยู่แล้ว เอาเวลาไปนอนดีกว่า ตอนนี้ก็ชัก

จะเริ่มง่วงซะแล้วสิ เฮ้อ"

          "ถ้าแกเอามันสมองที่ใช้แกล้งคนอื่นมาใช้กับการเรียนล่ะก็ ป่านนี้แกได้ไปอยู่บนยูเรเซีย

แล้วล่ะ" 

ทั้งสองคนเดินคุยไประหว่างเดินทางกลับ แน่นอนว่าทั้งคาซึมะและทาโร่ เป็นเด็กที่ยังไร้การศึกษา

ตั้งแต่เรียนจบประถม ทาโร่ก็ไม่ได้ศึกษามัธยมต่อ ไม่ใช่ว่าทำไม่ได้ แต่เขาไม่ยอมพยายามเอง

ส่วนคาซึมะพอจบประถม ก็มาช่วยแม่ค้าขาย ทำให้ไม่มีเวลาไปเรียนต่อ พอมีโอกาสทั้งคู่ก็ไม่มี

ความสามารถทางปัญญามากพอจะเรียน เพราะหลักสูตรเปลี่ยนแปลงไปทุกๆปีนั่นเอง

          "พูดถึงยูเรเซียแล้ว ฉันเองก็อยากขึ้นไปนะ"

          "ทาโร่?"

          "บนนั้นน่ะ มีการศึกษาทั้งเพื่อการเรียนรู้ การปกครอง การทำสงคราม แม้กระทั่งการดูแล

หลักสูตรที่หลากหลายร้อยรูปแบบสุดแล้วแต่จะเลือก ฉันไม่มีปัญญาฉลาดมากขนาดนั้นก็จริง แต่

ฉันมีความฝันอย่างหนึ่ง ที่อยากจะอยู่บนนั้น และฉันคิดว่าฉันทำได้แน่นอน"

          "งั้นหรอ... ไม่อยากจะเชื่อเลยว่านายจะมีความคิดแบบนั้น แล้วนายฝันอะไรไว้ล่ะ"

          "ฉันน่ะ  อยากจะเป็น นักรบ! "

..... บรรยากาศของทั้งสองเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะมีเสียงตะโกนจากคาซึมะขึ้นมา

          "ไอ้เจ้าบ้า ฉันอุตส่าห์ตั้งใจฟังตั้งนาน ไร้สาระสิ้นดี"

          "หมายความว่าไงกันหะ! ฉันพูดจริงๆนะ"

          "แกไม่รู้เลยรึไง นักรบน่ะต้องฝึกฝนอะไรบ้าง ทั้งทนร้อนทนหนาว ความอึดต้องสูงขนาดที่

ว่าไม่กลัวตาย ไหนการฝึกที่โหดเหี้ยมกับการต่อสู้ในสนามรบจริง"

          "เพราะอย่างนั้นไง ฉันถึงคิดว่ามันท้าทายดี และฉันน่าจะทำได้"

          "แกพูดอะไรของแก อย่างแกน่ะ แค่แบกท่อนซุงยังบ่นเหนื่อยเลย"

          "มันไม่เหมือนกันเฟ้ย! อันมันโดนใช้งาน ถ้าหากเป็นการฝึกฝนล่ะก็ ฉันทำได้แน่นอน"

          "แกน่ะไม่มีความอดทนมากขึ้นมากขนาดนั้นหรอก โดนอะไรนิดๆหน่อยๆก็ท้อแล้ว ถ้าเป็น

ฉันก็ว่าไปอย่าง ทั้งอดทน แล้วก็แข็งแกร่งเป็นที่หนึ่ง"

          "นั่นคือคำพูดของคนที่โง่มาติดกับดักของฉันอย่างนั้นหรอ"

          "เฮ้ย! แกว่าไงนะ! "

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังถกเถียงก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งมาปรากฎตัวอยู่ตรงทางเดินด้านหน้า

          "สวัสดีค่ะ คุณผู้กล้าทั้งสอง"

สาวน้อยในคราบชุดนักเรียนมัธยมต้น อายุน่าจะราวๆ13ปี เทียบเท่ากับพวกทาโร่(ที่ไม่ได้เรียน)

ตอนนี้ เดินเข้ามาหาพวกชายหนุ่มทั้งสอง พร้อมกับกล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร ปฏิกิริยาของทาโร่

เริ่มเปลี่ยนไป

          "อุว้าวววว สาวน้อยในชุดนักเรียน แบบในฝันเลย"

ทาโร่ตะโกนดูใบหน้ายิ้มแย้มที่แฝงแววตาเต็มไปด้วยความหื่นเล็กน้อย เขากระโดดโผเข้าใส่สาว

น้อยคนนั้น แต่เธอก้าวหลบทาโร่ที่พุ่งเข้ามาหาเธอจนหน้าทิ่มพื้นได้อย่างง่ายดาย

          "ฮิๆ ยังช้าเกินไปนะคะ"

สาวน้อยกล่าวยิ้มแย้มด้วยความไม่เกรงกลัวอะไร ราวกับว่ากำลังเล่นสนุกอยู่

          "เธอคือ นักเรียนโรงเรียนโอโนชิกิงั้นหรอ"

คาซึมะถามสาวน้อยคนนั้นพร้อมกับมองไปที่ป้ายชื่อโรงเรียนบนเสื้อของเธอ

          "โอ้ รู้จักด้วยงั้นหรอเนี่ย"

          "แค่เคยเห็นในทีวีน่ะ"

          "อย่างงี้นี่เอง ฉันชื่อ คารุอิ นัทซึมิ เป็นนักเรียนโรงเรียนโอโนชิกิที่อยู่บนยูเรเซียค่ะ"

สาวน้อยกล่าวแนะนำตัวเองพลางเอาเท้าเหยียบมือของทาโร่ที่กำลังจะคลานมาแอบดูใต้กระโปรง

ของเธอนั่นเอง

          "จ้ากกกกกก ทะ...ทำไมถึงรู้ได้"

          "ให้ตายสิ เล่นทำสายตาแบบนั้น เป็นใครจะไม่รู้ตัวกันเล่า"

คาซึมะกล่าวพลางถอนหายใจกับการกระทำของทาโร่ 

          "ว่าแต่แล้วนักเรียนระดับสูงอย่างเธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ"

          "ดิฉันมาเชิญ คุณซาโตรุ คาซึมะ ค่ะ

          "เชิญฉัน!?"

          "ใช่แล้วค่ะ สาขาโรงเรียนโอโนชิกิ ต้องการนักเรียนพิเศษที่เรียกว่า นักรบ"

          "นักรบงั้นหรอ!"

เมื่อได้ยินแบบนั้น ทาโร่ จึงลุกขึ้นด้วยแววตาที่ดีใจมากกว่าปกติ เขาอยากจะเป็นนักรบตามความฝัน

ของเขา และเวลานั้นก็ใกล้มาถึงแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเขาจะลืมอะไรไปอย่างหนึ่ง

          "ดิฉันต้องการแค่คุณคาซึมะคนเดียว เพราะทางโรงเรียนเราทราบประวัติคุณคาซึมะมาแล้ว

ความรู้ ความสามารถของคุณอยู่ระดับที่ใกล้เคียงเกณฑ์"

เมื่อได้ยินแบบนั้นคาซึมะก็ตกใจไม่เบา แต่ที่ตกใจมากกว่าก็คือ ทาโร่ ซึ่งกำลังช็อคกับสิ่งที่ได้ยิน

เขาไม่ได้รับเลือกให้ได้ทำตามความฝันของตนเอง แต่กลายเป็นว่าคาซึมะ ได้รับเลือกแทน

          "ต...แต่ว่า  ผมเองก็อยากเป็นนักรบเหมือนกันนะ! ข.. ขอร้องล่ะ ให้โอกาสผมเถอะ

ถึงผมจะเรียนไม่เก่ง ไม่ขยัน สติไม่ดี แต่ถ้าเป็นเรื่องนี้ล่ะก็ผมจะให้ได้ เพราะงั้น... เพราะงั้นล่ะ

ขอร้องล่ะ!"

ทาโร่อ้อนวอนขอร้องสาวน้อยคนนั้น คาซึมะตกใจไม่น้อย เขาไม่เคยเห็นทาโร่เป็นแบบนั้นมาก่อน

จริงอยู่ที่หมอนี่ไม่เคยตั้งใจทำอะไรสักอย่าง เพราะไม่มีความพยายามเลย แต่ครั้งนี้เป็นครั้งแรก

ที่เห็นสายตาอันแน่วแน่และพยายามของหมอนี่มาก

          "เสียใจด้วยค่ะ ฉันทำตามคำสั่งของโรงเรียน พอเข้าใจความรู้สึกของคุณอยู่นะคะ แต่ว่า"

          "ถ้าหากว่าทาโร่ ไม่ได้รับเลือก ผมก็จะขอปฏิเสธ"

คาซึมะขัดขึ้นด้วยแววตาขึงขัง

           "ผมกับทาโร่เป็นเพื่อนมาด้วยกันเสมอ ถึงจะทะเลาะกัน เกลียดกันบ่อยครั้ง แต่ไม่ว่ายังไง

เราก็จะก้าวไปพร้อมกัน จะไม่มีใครได้ก้าวไปก่อนแน่นอน เพราะเราเป็นเพื่อนกัน"

           "ค...คาซึมะ"

สายตาอันตกตะลึงของทาโร่ที่จ้องมองคาซึมะที่ปฏิเสธสาวนัทซึมิน้อยคนนั้นเพื่อช่วยเหลือเขา เขา

ซาบซึ้งจนไม่อาจจะบรรยายได้

           "คาซึมะ นี่นาย..."

           "ไม่ต้องพูดอะไรแล้วทาโร่ ยังไงฉันก็จะอยู่เป็นเพื่อนนาย"

           "ข..เข้าใจแล้ว นายน่ะ....

นายน่ะไม่ได้ชอบผู้หญิงล่ะสิ ถ้าเป็นฉันล่ะ สาวสวยมาอันเชิญอยู่ตรงหน้านี้แล้วคงไม่ปล่อยให้

พลาดไปหรอก แสดงว่านายค้นพบตัวเองแล้วสินะ ว่านายเป็นเกย์... ไม่นะ! คาซึมะเป็นเกย์!!"

           "ไอ้เจ้าบัวใต้พื้นขยะ!!! หุบปากอันงี่เง่าของแกเดี๋ยวนี้นะ!!!"

คาซึมะตะโกนโวยวายขึ้นเมื่อได้ยินเพื่อนของเขาที่กำลังน่าปกป้องกลับแทงคำพูดอันแสนน่ากระทืบ

ยิ่งนัก ดูๆแล้วทาโร่ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสักนิด

           "ช่วยหยุดสักครู่ได้มั้ยคะ ฉันต้องพูดกับคุณคาซึมะอีกเยอะนะคะ!"

สาวน้อยนัทซึมิที่เอื้อมระอากับชายหนุ่มทั้งสอง เธอพยายามหยุดกับทะเลาะอันไร้สาระของพวกเขา

แต่ทันใดนั้นก็มีเสียงระเบิดขึ้นบนตึกด้านบน มีท่อนเหล็กขนาดใหญ่ร่วงลงมาบริเวณที่นัทซึมิยืนอยู่

           "นัทซึมิ อันตรายยย!! "

คาซึมะตะโกนเรียกเธอ นัทซึมิหันขึ้นไปเห็นท่อนเหล็กร่วงลงมาใกล้เธออย่างรวดเร็ว ด้วยความ

ตกใจจึงทำให้เธอไม่อาจก้าวขาออกได้ แต่แล้วก็มีบางอย่างผลักเธอจะกระเด็นออกไปอย่างรุนแรง

ร่างของนัทซึมิกระแทกลงกับพื้น ก่อนที่ท่อนเหล็กจะตกลงมากระแทกพื้น พอควันฝุ่นจางลง ทั้ง

นัทซึมิและคาซึมะต่างตกใจกับสิ่งที่เห็น ร่างของผู้ชายที่เข้ามาผลักช่วยนัทซึมิกำลังโดนเหล็กขนาด

ใหญ่ทับจะอาบกองเลือด คาซึมะเห็นแล้วจึงร้องตะโกนอย่างสุดเสียง

            "ทาโร่!!!!!!!"