murder house

               23.50น.

     ฉันคิดหนักถึงเรื่องที่เด็กสาวลึกลับคนนั้นพูด ทำไมเธอถึงได้พูดว่าที่นี่คือบ้านของเธอ ทำไมจู่ๆเธอคนนั้นถึงหายไป ทำไมเธอจึงอยู่ในบ้านของฉัน จนถึงคำถามสุดท้าย'เธอคือใครกัน!'     

     'มิร่า...'เสียงแหบพร่า ไร้ซึ่งที่มาเอ่ยเรียกชื่อฉัน

     "ใครน่ะ?"ฉันตะโกนถามกับสิ่งที่มองไม่เห็นตรงหน้า

     'เปิดประตูออกมาสิ...'เสียงลึกลับตอบ ซึ่งไม่ตรงกับคำถามเลย

     "ฉันจะไว้ใจได้ยังไง?"ฉันถามต่อ

     'เธอไว้ใจฉันได้มากกว่าคนในครอบครัวเธอเสียอีก...'เสียงลึกลับได้ตอบอีกครั้ง

     "ก็ได้! ฉันจะเชื่อใจคุณ"ฉันตัดสินใจอะไรบางอย่างได้ เป็นไงเป็นกัน!

     ฉันคว้าคัตเตอร์ที่อยู่ในลิ้นชัก แล้วค่อยๆก้าวขาอย่างเบาที่สุดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรู้ตัว วันเกิดฉันแท้ๆ ทำไมต้องมาเจอเรื่องประหลาดซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยนะ ฉันต้องก้าวไปให้เบาที่สุดให้ตายเถอะพระเจ้าร่างกายของฉันมันสั่นไปหมดรู้สึกว่ามันทั้งเกรงและกดดัน ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ที่หน้าประตู ฉันกำคัตเตอร์ไว้แน่น ใช้มืออีกข้างเปิดประตูอย่างช้าๆ เมื่อฉันเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าฉันก็...

     "กรี๊ดดดดด!!!"ฉันกรีดร้องสุดเสียง พร้อมแทงคัตเตอร์ไปที่ท้องของอีกฝ่าย ก่อนที่จะออกวิ่ง..

     ฉันวิ่งไปตามทางเดินโดยที่ไม่หันไปมองข้างหลังเลยแม้แต่น้อย ฉันวิ่งลงบันไดมาเรื่อยๆ ตอนลงบันไดขั้นสุดท้าย ฉันจึงเหลือบมอง พระเจ้า! มันยังตามฉันอยู่ ตัวของมันเหมือนเงา เงาที่มีชีวิตเป็นของตนเอง หลังจากนั้นดูเหมือนจะมีคนฉุดดึงฉันก่อนจะออกวิ่ง

     "เธอ!!"ฉันอุทานเมื่อเห็นหน้าคนที่ช่วยฉันวิ่งหนีจากสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายได้

     "อย่าเพิ่งพูดอะไรแล้วตามฉันมา"เธอคนนั้นพูดก่อนจะหาที่หลบซ่อนตัว

     เธอคนนั้นพาฉันมาหลบที่ห้องครัว ทำไมต้องห้องครัวด้วย แต่ก็ช่างเถอะ ดูเหมือนจะปลอดภัยแล้วเพราะมันไม่ตามมาแล้ว

     "เธอชื่อ.."ฉันจะถามแต่ว่า...

     "คิมเบอร์ลี่"เธอชิงตอบก่อนที่ฉันจะถามจบ

     ยังไม่ทันได้คุยกัน จู่ๆฉันก็รู้สึกเวียนหัว เปลือกตาหนักอึ้ง ฉันเพลีย ฉันเหนื่อย ก่อนที่ทุกอย่างจะดับวูบได้

     "แฮปปี้เบิร์ดเดย์!!"เสียงอวยพรวันเกิดดังขึ้น

     นี่ฉันคงฝันไปสินะ.....