A MAN NOT HOME ชายไร้บ้าน

 ส่วนใหญ่โรงเจในความรู้จักของคนทั่วไปก็คิอมีไว้สำหรับใช้งานเจและผู้คนมากมายในช่วงเทศกาลถือศีลกินเจของคนไทยเชื้อสายจีนซึ่งก็เป็นเรื่องปกติของครอบครัวอาจารย์สมบัติและอาจารย์แม้วตั้งแต่หมอแปลกจำความได้ก็ถูกอาจารย์บัติบังคับให้กินเจมาตลอด อาจารย์บัติเคยเล่าให้หมอแปลกฟังว่าบรรพบุรุษของตระกูลเรายกที่ดินให้สร้างเป็นโรงเจแต่คนที่รู้ในปัจจุบันนั้นหายากเพราะล้มหายตายจากไปตามกาลเวลาจะเหลือก็แค่ลูกชายของตระกูลที่จะรู้ว่าป้ายวิญญาณบรรพบุรุษตั้งอยู่ตรงไหนของโรงเจก็ไม่แปลกที่หมอแปลกจำเป็นต้องรู้เพราะถือว่าเป็นลูกชายคนโตของอาจารย์บัติ

   แปลก!แปลก!ครับพ่อเสียงคนเป็นพ่อเรียกลูกชายกลับไปบ้านแม่เอายาและชุดมาให้พ่อหน่อยเดี๋ยวไม่ทันรับแขกมางานเลี้ยงน้อง พ่อไม่ต้องรีบหรอกครับกว่าจะกินเลี้ยงตั้งตอนเที่ยงผมเดินเข้าไปในครัวคณะโต๊ะจีนยังเตรียมอาหารไม่เสร็จเลยพ่อไปเหอะน่าเอามาเตรียมไว้ก่อนเดี๋ยวพอเรากลับมาจะได้เอาอาหารไปให้ตากับย่าที่รออยู่ที่บ้านแทนน้าๆที่เขาไม่ว่างเพราะมาช่วยงาน ก็ได้ครับพ่อ แล้วทำไหมมาจัดโรงเจที่นี่ละพ่อมันไม่ใช่โรงเจของตระกูลเรา ก็ที่นี่เขามีเวทีนะแปลกแม่เขาเลยให้มาจัดที่นี่แต่โรงเจเรามีแต่เวทีงิ้วเล็กๆที่ใชเวลากินเจ รีบไปเถอะอย่ามั่วชักช้าครับหมอแปลกรับคำสั่งแล้วรีบขึ้นรถไปกับสายใจและอ้วนกลมกลับไปบ้านอาจารย์แม้วแต่ก็ไม่ลืมแวะซื้อข้าวให้สายใจกับอ้วนกลมเพราะตั้งแต่งานเช้าของคุณปิ่นยังไม่ได้กินอะไรกันเลย

   พ่อ!พ่อ!นี่ชุดกับยาครับเออเร็วดีแล้วสายใจกับอ้วนกลมละ ผมให้รีบอาบน้ำและแต่งตัวใหม่เดี๋ยวค่อยมาตอนกินเลี้ยงงั้นดีแล้วอาจารย์บัติพูดกับลูกชายแปลกรีบเอาอาหารไปให้ตากับยายเถอะพ่อให้แม่ครัวเขาเตรียมให้แล้วเดี๋ยวพ่อไปแต่งตัวก่อนแล้วแม่กับน้องละ....เดี๋ยวก็คงมาแปลกรีบกลับไปแต่งตัวเถอะแขกเรื่อเริ่มทยอยกันมาแล้วครับพ่อ

   เสียงเพลงดังกระหึ่มพร้อมนักเต้นหางเครื่องวับๆแวมๆพอให้แขกผู้ชายได้ลุ้นพี่แปลกทำไมงานแต่งน้องพี่ถึงจ้างวงดนตรีแบบนี้สายใจถามสามีพี่ก็ไม่รู้มาก่อนว่าพ่อกับแม่พี่เขาเปลี่ยนแนวเคยเห็นตอนงานบวชพี่พ่อให้วงดนตรีของโรงเรียนมาเล่นให้พี่ยังขำพวกเพื่อนๆพี่ว่ามันจะไปพรากผู้เยาว์เพราะหางเครื่องอายุแค่ 12-14 ปีเองแต่งตัวสวยงามมิดชิดเพราะพ่อกับแม่พี่สั่งห้ามโป๊!อ้าวหมอแปลกทำไมถึงพึ่งมาละเจ้าบ่าวเจ้าสาวเข้าขึ้นเวทีกำลังจะขอบคุณแขกแล้วสวัสดีครับพี่ตาพี่ต้อง"ลูกสาวคนโตและคนรองของลุงสิทธิผมสิต้องถามพี่ทำไมกินเลี้ยงกันเร็วนี่พึ่งจะเที่ยงครึ่งเองอ้าว!พึ่งเที่ยงครึ่งเองเหรอพี่ก็ไม่รู้หรอกหมอเห็นพ่อหมอให้โต๊ะจีนออกอาหารได้เลยอาจจะเป็นเพราะแขกมานั่งเต็มงานแล้วนะ....หมอแปลกมานั่งกับพวกพี่ก็ได้ครับพี่แล้วหมอแปลกก็แนะนำสายใจและอ้วนกลมให้รู้จักป้าทั้ง 2 คนแต่อ้วนกลมก็ยังเขินและเริ่มง่วงนอนตัวหมอแปลกกับสายใจก็กินอาหารที่เหลือๆได้เล็กน้อยเพราะอาหารออกมาจนหมดครบ 10อย่างแล้วหมอแปลกกลับมาดูบ้านสวนบ่อยไหมพี่ตาถามขึ้นก็กลับมาตลอดแต่ไม่ได้ย้ายมาอยู่ครับมาเฉพาะเสาร์อาทิตย์ถ้าไม่ติดคนไข้....จะย้ายมาอยู่เลยก็จะลำบากนั่นสิกว่าจะขับรถเข้ากรุงเทพพี่ต้องพูดบ้างพี่2คนแถบจำบ้านปู่กับย่าหลังเก่าไม่ได้เลยแปลกกับอาบัตฺิปรับปรุงซ่อมแซ่มซะใหม่เอี่ยมจนจำแถบไม่ได้คิดแล้วก็เสียดายถ้าพ่อพี่ไม่ยกให้หมอแปลกและพี่พอมีทุนมาซ่อมแซ่มจะทำเป็นโฮมสเตย์ให้คนเช่า ผมก็ได้น้าปูช่วยทำให้นะครับพี่ไม่ได้ทำอะไรส่วนใหญ่ก็วัสดุเดิมๆจากบ้านเก่าพี่แปลกพ่อเรียกให้ไปช่วยส่งแขกนะพี่เสียงสายใจกระซิบบอกสามีส่วนอ้วนกลมเดินจุงมือไปกับปู่รออยู่หน้างานงั้นผมขอตัวก่อนนะครับไปเหอะแปลกแล้วค่อยคุยกับใหม่....หมอแปลกส่งแขกพร้อมด้วยอาจารย์บัติอาจารย์แม้วเจ้าบ่าวเจ้าสาวและสายใจส่งแขกคนแล้วคนเล่ารู้จักบ้างไม่รู้จักบ้างทุกคนมาในงานชื่มชมครอบครัวอาจารย์ทั้ง2ว่าอยู่อย่างพอเพียงและอบอุ่นไปด้วยความรักมาตลอดจนลูกชายลูกสาวเป็นฝั่งเป็นฝาแล้วทั้งคู่แต่หารูไม่เลยว่าความร้าวฉานกำลังปะทุอยู่ในใจของชายไร้บ้านที่ยิ้มเยาะอยู่ในใจอย่างเงียบๆ

       แปลกเดินทางกลับกรุงเทพดีๆนะลูกฝากปิดบ้านให้รีบร้อยด้วยแม่กับพ่อและน้องๆจะเข้าไปบ้านสวนแม่ทำไมต้องรีบร้อนขนาดนี่....ฝากด้วยนะสิ้นเสียงอาจารย์แม้วรถทุกคันที่จอดอยู่หน้าบ้านก็หายไปหมดคงเหลือแต่รถหมอแปลกคันเดียวงั้นเราก็เก็บของเถอะสายใจไม่มีใครอยู่แล้วและก็ไม่มีใครเขาสนใจครอบครัวเราให้ป้าเขานั่งรอนานๆไม่ดีเดี๋ยวยังต้องแวะส่งป้าเขาอีกได้จ๊ะพี่แปลก...อ้วนกลมวิ่งเล่นรถอยู่หน้าบ้านรอเวลาหมอแปลกเดินสำรวจบ้านที่เคยอาศัยมาตั้งแต่จำความได้ด้วยใจหดหู่เหมือนไม่เคยรู้สึกมาก่อนค่อยๆดูความเรียบร้อยภายในบ้านเห็นห้องนอนเก่าของตัวเองที่เตียงเต็มไปด้วยดอกกุหลาบของเจ้าบ่าวเจ้าสาวที่ยกให้คุณปิ่นแล้วก็เดินผ่านไปอย่างช้าเหมือนกับว่าหมอแปลกจะกลายเป็นคนไร้บ้านแทนน้องเขยที่มาอยู่ใหม่เสียงอ้วนกลมเรียกพ่ออยู่ในรถว่าไปได้ยังเพราะทุกคนนั่งในรถหมดแล้วหมอแปลกปิดประตูรั้วบานสุดท้ายหันไปมองดูบ้านที่ว่างเปล่าไม่เหลือรถจอดในโรงรถสักคันไม่เห็นหน้าอาจารย์บัติและอาจารย์แม้วนั่งส่งอยู่ทีม้าหินตรงหน้าบ้านเหมืนเคยหมอแปลกแค่รู้สึกว้าเหว่ในใจเพราะทุกครั้งที่มองผ่านกระจกมองหลังจะรู้ได้ทันทีว่าที่บ้านรั้วสีฟ้าแห่งนี่ยังมีคนที่รักเราสุดหัวใจและคอยให้กำลังใจทุกอย่างเวลาที่เรามองไม่เห็นใครto be cotinure