A MAN NOT HOME ชายไร้บ้าน

ช่วงเวลาผ่านไปเร็ว แปลกยังวิ่งซนขี่จักรยานไปบ้านยายอยู่ได้นะลูก แม่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าไปเล่นกองทราย เสียงอาจารย์แม้วตะโกนเอ็ดลูกชายตัวเองขณะจัดเตรียมหุงข้าวทำกับข้าวอยู่ในครัว แม่ผมปั่นไปหายายแป๊ปเดียวเดี๋ยวก็กลับมางั้นเอาปลาแห้งไปฝากยายด้วยแล้วรีบกลับมาตำพริกและมาปลอกมะพร้าวไว้ให้แม่ด้วยแม่จะแกงหมูให้กิน ครับ!แม่ ลูกคนนี่ใช้อะไรมันก็ทำให้ผิดกับเจ้าปิ่นเป็นผู้หญิงซะเปล่าไม่เห็นหัวมันลงมาช่วยเธอทำกับข้าวเลยเสียงอาจารย์บัติพูดบ่นให้อาจารย์แม้ว คุณก็อย่าไปว่าเจ้าปิ่นมันนักเลยแค่นี่มันก็หลบหน้าหลบตาคุณอยู่ทุกวันนี่เจ้าปิ่นมันก็ขึ้นไปอ่านหนังสือเตรียมสอบปลายภาคจะจบขึ้น ป.6ปีนี่จะได้เอาที่1มาฝากคุณให้คุณไปคุยโม้อวดเพื่อนๆคุณได้ไม่ดีรึไง....อาจารย์แม้วหันมาพูดกับสามี เธอก็ให้ท้ายเจ้าปิ่นอยู่นี่ละเดี๋ยวก็เสียคนจนได้ไม้อ่อนนะมันดัดง่ายไม้แก่มันดัดยากนะเธอ ช่างเถอะแล้วนี่บอกเจ้าแปลกรึยังว่าพอจบป.6จะส่งมันไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ยังเลยเพราะพึ่งเริ่มคุยกับเจ้าออยให้ฝากกับครูใหญ่ที่โรงเรียนให้ก่อนส่วนเรื่องที่พักก็ให้นอนที่บ้านพักครูที่เจ้าออยมันนอนกับเจ้าโทนั่นแหละยังมีห้องว่างอยู่ คุณชอบทำแบบนี้แล้วไปให้เจ้าแปลกไปสอบที่โรงเรียนถาวร ที่ตัวเมืองจังหวัดทำไมคุณก็รู้ปีนึงมีเด็กไปสอบแข่งขันกี่พันคนกว่าจะได้เข้าไปเรียนเจ้าแปลกมันตั้งใจอ่านหนังสือจนสอบติดแล้วนี่ก็ใกล้วันมอบตัวแล้วยังไม่บอกลูกมันอีก แล้วคุณคิดดีแน่แล้วนะว่าจะส่งมันไปจริงๆมันยังเด็กอยู่เลยไกลหูไกลตาพ่อแม่  ขืนให้มันอยู่ใกล้เธอสิมันก็จะเป็นลูกแหง่เสียงอาจารย์บัติเข้มขึ้นเจ้าแปลกมันเป็นผู้ชายต้องเป็นเสาหลักของบ้านในอนาคตจึงต้องฝึกให้มันหัดช่วยตัวเองบ้างผมตั้งใจแล้วไม่เปลี่ยนใจแน่นอนเธออย่ามาพูดให้ผมเปลี่ยนใจเลย ผมก็ให้เจ้าปิ่นอยู่เป้นเพื่อนแล้วไงเลิกพูดเถอะผมจะไปรดน้ำในสวนแล้ว แม่!แปลกกลับมาแล้วครับมะพรา้วอยู่ไหนแม่เดี๋ยวปลอกเสร็จจะได้ขูดให้เลยนะแม่ อยู่ข้างรั้วตรงตุ่มใส่น้ำฝนนู้นเสียงอาจารย์แม้วบอกลูกชาย แม่แล้วพ่อเขาหน้าบึงเดินออกไปรดน้ำทะเลาะกันเหรอแม่เปล่าหรอกลูกแค่แม่พูดผิดหูพ่อเขานะเออครับแม่งั้นผมไปเอามะพร้าวก่อน

     เห้ยๆไอ้แปลกแม่มึงนี่ลูกเยอะจริงนะเพื่อนเสียงไอ้ฉัตรเพื่อนปากหมาของเด็กชายแปลกที่อยู่ชั้นเดียวกันเรื่องของกูมึงเกี่ยวอะไรด้วยพี่แปลกใจเย็นก่อนเสียงคุณปิ่นห้ามพี่ชายงั้นไปเจ้าปิ่นขึ้นรถโรงเรียนกลับบ้านเถอะ "บัญชาปรานี"บัญชาปรานี"เสียงไอ้ฉัตรยังล้อชื่อพ่อชื่อแม่ไปตลอดขณะรถโรงเรียนเคลื่อนตัวออกพี่แปลกแล้วพี่จะไม่บอกพี่ฉัตรจริงๆหรือพี่ว่าชื่อที่พี่เขาล้ออยู่ทุกปีมันไม่ใช่ชื่อพ่อแม่เราไม่บอกเอาไว้พี่บอกมันวันจบสะใจดีพี่แปลกนะพี่แปลกทำแบบนี้อีกแล้วเดี๋ยวก็เสียเพื่อนหรอกช่างแม่มันถ้ามันจะโกรธ พี่แปลกแล้วทำไมวันแม่เราได้แต่ไหว้แม่คนอื่นแบบนี้แปลกดึงคุณปิ่นมากอดแล้วพูดกับน้องสาวตัวเองว่า...แม่เขาต้องทำงานนะคุณปิ่นเพราะวันนี้เป็นวันแม่ของที่โรงเรียนแม่เหมือนกันเราต้องเข้าใจแม่นะถึงแม่ไม่ได้มาให้เราไหว้ที่โรงเรียนแต่เราก็รักแม่และไหว้แม่ของเราที่บ้านทุกวันนะไม่เห็นต้องบอกให้ใครรู้แค่ตัวเรารู้ก็พอ

      แปลกเดี๋ยวทำการบ้านเสร็จแล้วมานั่งคุยกับแม่กับพ่อหน่อยนะเสียงอาจารย์แม้วพูดกับลูกชาย เสร็จพอดีเลยครับแม่ปิ่นไปตามพ่อมาบอกว่าพี่แปลกเขาทำการบ้านเสร็จแล้ว ค่ะ..แม่คุณปิ่นออกไปตามอาจารย์บัติที่นอกบ้านแล้วเดินเข้ามาพร้อมกันคุณปิ่นไปนั้งข้างแม่ส่วนอาจารย์บัตินั่งตรงหน้าเจ้าแปลก พ่อมีอะไรรึครับแปลกเป็นคนพูดถามก่อน แปลกฟังพ่อนะแปลกโตแล้วและยังเป็นลูกชายคนโตของบ้าน...อีกหน่อยต้องมาทำหน้าที่แทนพ่อสิ่งที่พ่อจะพูดไม่ใช้ให้แกเลือกแต่แกต้องทำเพราะมันจำเป็นพ่อจะส่งให้แกไปเรียนที่กรุงเทพหลังจบป.6พ่อติดต่อพี่ออยลูกป้าพรไว้ให้แล้วอีก3วันพ่อจะพาไปเจอพี่เขาส่วนเรื่องที่แกสอบติดที่โรงเรียนถาวรก็ไม่ต้องไปมอบตัวเดี๋ยวให้แม่เขาโทรไปบอกเพื่อนเขาว่าแกสละสิทธิ พ่อมีเรื่องจะพูดแค่นี่ พูดจบอาจารย์บัติก็ขึ้นไปสวดมนต์ชั้นบน ปล่อยให้แปลกนั่งงงอยู่กับแม่ส่วนคุณปิ่นก็เดินตามพ่อขึ้นข้างบนไป เสียงนาฬิกาในห้องรับแขกเดินไปสักพัก2 แม่ลูกไม่ได้พูดอะไรจนแม่แม้วมานั้งข้างเจ้าแปลกและโอบไหล่เจ้าแปลกยังไม่ทันได้พูดอะไรน้ำตาของเด็กชายก็ไห้ออกมาหยดลงพื้นแม่ครับทำไมพ่อเขาทำกับผมแบบนี้ละครับผมตั้งใจเรียนตั้งใจอ่านหนังสือเพื่อที่จะสอบให้ติดโรงเรียนดังในจังหวัดแต่พ่อกลับส่งไปเรียนกรุงเทพกับใครก็ไม่รู้ผมไม่เห็นจะรู้จักเลย ถึงผมจะเรียนไม่เก่งเท่าคุณปิ่นแต่ก็ไม่เคยเรียนจนต้องซ้ำชั้นนะแม่ แม่เข้าใจแม่ลองพูดกับพ่อแล้วแต่ไม่เป็นผล แม่รักแปลกนะลูกเพราะแปลกมีนิสัยคล้ายแม่ที่สุดไม่ค่อยพูดจะพูดก็ต่อเมื่อมันจำเป็นแต่เราก็รู้นี่ลูกว่าพ่อเราเขาหัวแข็งแค่ไหนแล้วพ่อเขาให้สัญญากับแม่แล้วด้วยว่าถ้าแปลกไปอยู่กรุงเทพพ่อเขาจะขึ้นไปหาแปลกทุกอาทิตย์แล้วแม่ละครับแม่อาจไม่ได้ไปเพราะแปลกก็รู้ว่าบ้านเราไม่ได้มีเงินทองมากมายพ่อกับแม่ต้องส่งทั้งแปลกและปิ่นเรียนให้จบปริญญาแล้วยิ่งแปลกไปเรียนกรุงเทพค่าใช้จ่ายก็ต้องเพิ่มขึ้นนะลูกแม่ก็ลำบากใจเหมือนกัน ครับแม่ผมจะพยายามเรียนให้เก่งๆครับพอผมเริ่มชินผมค่อยนั่งรถกลับมาหาแม่บ้างดีมากลูกงั้นผมไปนอนก่อนนะครับภายในใจแปลกรู้ว่าแม่รักและเป็นห่วงแปลกมากแต่ขัดใจพ่อไม่ได้เพราะถ้าแปลกไม่ยอมไป...พ่อกับแม่จะทะเลาะกันคุณปิ่นยังเด็กและก็เอาแต่ใจคงไม่มีทางเข้าใจว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง แปลกเลยต้องเสียสละเพื่อให้ครอบครัวที่แปลกรักยังคงอยู่ต่อไปพอคิดได้แปลกก็หลับไปทั้งน้ำตาที่ยังไหลเปื้อนแก้ม ในความมืดไม่ใช่มีแค่แปลกที่ร้องไห้แต่ยังมีอาจารย์แม้วที่แอบมองลูกชายคนนี้คนที่คอยเป็นที่ปรึกษาและเข้าใจความรู้สึกตัวเองตลอดเวลายามมีปัญหาก็มีแต่เจ้าแปลกที่คอยรับฟังและเข้าใจทุกอย่างอีก3วันจะไม่เห็นหน้าลูกชายคนนี้แล้วสินะ...

    แปลก!เสร็จรึยังเดี๋ยวไม่ทันรถเมล์เสียงอาจารย์บัติเรียกลูกชายตัวเองครับ..พ่อกำลังไปแม่ดูแลตัวเองด้วยนะครับรักษาสุขภาพด้วยจะทำกับข้าวก็ตามเจ้าปิ่นมาช่วยมันทำไม่เป็นก็สอนมันนะแม่ไปเถอะลูกรถเมล์กำลังมาแล้วแม่เห็นมันจอดรับคนอยู่ที่คอสะพานแล้วก็เช็ดน้ำตาด้วยนะลูก ลูกผู้ชายเขาไม่ร้องไห้ง่ายๆแล้วที่สำคัญอย่าพึ่งมีเมียก่อนเรียนจบนะลูกครับแม่พูดจบอาจารย์บัติและเจ้าแปลกก็ขึ้นรถเมล์ไปเหลือแต่ภาพแม่แม้วที่ค่อยๆห่างออกไป ในใจแปลกคิดว่าวันแม่ปีไหนก็คงไม่สำคัญอีกแล้วเพราะคำพูดทีบอกคุณปิ่นในวันแม่ปีนี่ว่าเราสามารถไหว้แม่ได้ทุกวันคงเหลือแค่รักแม่และคำว่าแม่อยู่ในใจแทน

    end  หลังจากที่แปลกเข้ากรุงเทพอาจารย์บัติทำตามสัญญาส่วนแปลกต้องมีความอดทนใช้ชีวิตตามลำพังโดยไม่มีแม่จนสามารถกลับบ้านมาหาแม่ได้อีก1ปีต่อมา