thread red ด้ายแดง

"เชื่อเรื่องด้ายแดงป่ะ....เค้าว่ากันว่าถ้าาคนไหนเป็นคู่กันจะมึด้ายสีแดงผูกติดอยู่ที่นิ้วก้อยแล้วเขาสองคู่ก็จะเนื้อคู่กัน" "เห้ยฟังกันก่อนดิ!!"ฉันะโกนเสียงดังลั่น เพื่อเรียกให้เพื่อนของฉันหันมา"จะให้ฟังไรอีกก็เห็นกันอยู่อ่ะ"นิ้งหันตอนกลับมา"แล้วแกรู้ได้ไงว่าที่่แกเห็นอ่ะอันไหนจริงถ้าแกไม่ฟังที่เราอธิบายว่ะ" นิ้งหันหน้ามามองตาฉันพร้อมกับเม้นปากกลั้นน้ำตาเอาไว้"จะให้ฟังคำแก้ตัวทั้งๆที่เห็นมากับตานะหรอ....เก็บไปอธิบายกับตัวเองหน้ากระจกเหอะ"ว่าแล้วนิ้งก็เดินออกไป ................................................................................................................................................... สวัสดีฉันชื่อแจน ฉันเป็นนักเรียนชั้นม.5ของโรงเรียนนานชาติXXฉันเป็นคนมีความเชื่อเกี่ยวกับความรัก ศรัทธากับมันมากสุดท้าก็ผิดหวังเอาล่ะเข้าเรื่องเรื่องมันมีอยู่ว่า... "แจน!!" เสียร่าเริงสดใสขนิ้งเื่อนสนิทของฉันมันเป็นลูกครึ่งพูกไทยชัดบ้างไม่ชัดบ้าง "หะ" "ม่ออยู่นั้นแหละ(เหม่ออยู่นั้นแหละ)" "หะ...ม่ออะไร"ฉันถามด้วยความงงๆอะไรว่ะม่อ...ม่อ...เมื่อกี้เราทำไรว่ะม่อไร?...อ้อเหม่อ!! "เมื่อกี้เขาเรียกว่าเหม่อไม่ใช่ม่อแกนี้ก็" "vacant??" "คำว่าม่อคือคนที่ชอบดูคนอื่นล่ะก็ไปจีบเขาไปเรื่อย"ฉันพูดและส่งยิ้มไปให้ ครืน....เสียงเลื่อนประตูของอาจายร์พร้อมใครอีกคน ทั้งห้องต่างฮือฮา "เอาล่ะเงียบๆวันนี้มิส(เรียกแทนตัวอาจารย์)มีนักเรียนแลกเปลี่ยนจากญี่ปุ่นเขาจะย้ายเขามาอยู่กับเราทั้งปีเลยนะค่ะ" "สวัสดีค่ะเราชื่อนัทสึนะ เราเป็นตัวแทนจากประเทศญี่ปุ่นนะ"แว็บแรกที่เห็นคือดวงตาสีฟ้าคราม สวยจังเหมือนเคยเห็นที่ไหนสักที่เนี่ยแหละ

"พูดไทยโครตชัดว่ะแก.."นิ้งบอก

"ชัดกว่าแกทั้งนั้นแหละ"

นัทสึเดินเข้ามาใกล้ๆเราสบตากันแวบนึงก่อนฉันจะยิ้มให้เธอก็ยิ้มตอบและนิ้งลงข้างๆ

"หวัดดี"นัทสึเริ่่มทักฉัน ทำไมพูดไทยชัดจัง

"หวัดดีนัทสึใช่มั้ย"

"ใช่เธอชื่ออะไรหรอ"

"เราชื่อแจน นี้นิ้งเพื่อนสนิทเรา"ฉันพูดและชี้ไปทางนิ้ง นิ้งก็ยิ้มตอบพร้อมกับโบกมือให้

"นัทสึทำไมพูดไทยชัดจังชัดกว่าเราอีกอ่ะ"นิ้งเริ่มชวนนัทสึคุย 

"เราอยู่กับแม่ตั้งแต่เด็กน่ะพ่อทำงานไม่ค่อยได้กับบ้านสักเท่าไหร่"

พวกเราคุกันสนุกเฮฮาหัวเราะเสียงดังฉันได้ยิ้มแบบไม่เคยยิ้มมาก่อน

"เห้ย..แจนยิ้มว่ะน่ารักเนาะ"เสียงผู้หญิงเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่ง 

มันแปลกไปฉันไม่เคยยิ้มกว้างแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วไม่รู้