fantasy virtual world online
เขียนโดย 
PLAYER
วันที่ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2559 เวลา 22.23 น.
แก้ไขเมื่อ 6 มิถุนายน พ.ศ. 2559 22.32 น. โดย เจ้าของนิยาย
บทนำ
Intro
“เนื่อง จากมีการเปิดรับอาเซียน ทางกระทรวงศึกษาธิการจึงมีการประกาศให้เลื่อนการเปิดเทอมในระดับมัธยมศึกษา และอุดมศึกษาเป็นเดือนมกราคมปีหน้า...”ผมเชื่อว่าใครหลายคนที่ได้ยินประกาศคงจะดีใจจนเนื้อเต้น แต่สำหรับผมกลับไม่เลยสักนิด ปิดเทอมยาวขนาดนี้ ‘นรกชัดๆ’
‘หาเงินมาคืนฉันกับเฮียก่อนจะเปิดเทอม ไม่งั้นฉันจะบอกม๊าไม่ให้แกไปอิตาลีเพื่อไปดูงานมอเตอร์โชว์บ้าบออะไรนั่น!’สิ้นเสียงใส พี่น้ำกับเฮียโกลด์ก็เดินออกจากบ้านไป ทิ้งเด็กหนุ่มผู้น่าสงสารนั่งหน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่คนเดียว
“รู้งี้ไม่น่าไปยืมเงินพวกพี่มาเลย!!”เหตุมันเกิดตอน ม.6 ผมไปเล่นเบสอยู่ชมรมดนตรี พอใกล้วันแสดงงานโรงเรียน เครื่องดนตรีมาส่งแต่ผมดันทำเงินหล่นหายเลยต้องบากหน้าไปยืมเงินพวกพี่มาใช้ ก่อน แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าพี่ผมจะหน้าเลือดขนาดนี้ ดอกเบี้ยแพงหูฉี่ พอผมถามเพื่อลดดอกเบี้ยก็ตอบกลับมาเฉยว่า “เรื่องเงินไม่มีคำว่าพี่-น้อง เข้าใจมั๊ย !”แล้วยังขู่จะขัดขวางไม่ให้ผมไปอิตาลีอีก - _ - ดังนั้นตอนนี้ผมเลยมารับกะเป็นพนักงานเซเว่น พนักงานขายของอยู่ห้างสรรพสินค้า แล้วตอนเย็นต้องไปเป็นเด็กเก็บจาน – เสิร์ฟอาหารอยู่ร้านอาหารอีก
“ขอโทษนะคะ ดิฉันไม่รู้จริงๆค่ะ!” ใน ขณะที่ผมกำลังละเมอเพ้อพกอยู่ก็ได้ยินเสียงเอะอะมาจากโซนเครื่องมือ อิเล็กทรอนิกส์ ผมเลยเดินเข้าไปดูก็พบเจ้าของเสียงยืนหน้าซีดอยู่ซึ่งเธอเองก็เป็นพนักงาน เช่นเดียวกันกับผม
“โทษนะครับ มีอะไรรึเปล่าครับ - -”
“ไอ้ภู...แต่งตัวอะไรของแกวะเนี่ย!” ผู้ชายตัวสูงที่กำลังบ่นอยู่เมื้อกี้หันมาทางผมด้วยสีหน้าขำขัน ครับ มันเป็นเพื่อนสนิทผมเอง ไอ้โย...
“คนไม่เคยจน ไม่รู้หรอกกก”
“หา...ที่ฉันจำได้แกก็ไม่ได้จนนี่หว่า” ก็ตอนนี้จนแล้วไง
“เป็นหนี้”
“เป็นหนี้ใครวะ?”
“พี่ฉันนี่แหละ 60,000 + ดอกเบี้ย 30,000”
“โห- - ดอกเบี้ยไหงแพงงั้นวะ”
“...”
“ไม่ต้องทำหน้าเครียดไปเพื่อน งั้นฉันแนะนำวิธีหาเงินให้ ไม่ต้องเหนื่อยแถมยังท้าทาย”โยฉีกยิ้มอย่างสยดสยอง
“...”หวังว่าคุณเพื่อนคงไม่พาผมไปทำงานผิดกฎหมายหรอกใช่มะ?
“เฮ้ย! ไม่ต้องมามองแบบนั้น ฉันไม่ได้พาแกไปทำงานที่ผิดกฎหมายซักหน่อย”สมกับเป็นเพื่อนที่แสนรู้ตอบปัญหาโดยผมไม่ต้องเปลืองน้ำลายซักหยด
“แล้วงานอะไรที่ไม่ต้องเหนื่อยแถมยังท้าทายล่ะวะ”
“เกมไง! เกม FVW ถ้าเป็นเหรียญทองในเกมจะสามารถเบิกออกมาได้ร้อยละ 50 ซึ่งจะเป็นเงินจริง เป็นไง สนใจป่าวว”ผมนี้เริ่มตาลุกวาว
“เกมอะไรจะใจปล้ำขนาดนั้น”
“ก็ถือว่าคืนความสุขให้ประชาชนแล้วกันเพราะเครื่องนึงก็ราคาเป็นแสนแล้ว”
“อืม ไอ้โยวันนี้แกมาซื้ออะไร ถ้าไม่ซื้อก็กลับไปซะแล้วว่างๆมาอุดหนุนบ้างก็ดี”พูดจบผมก็เตรียมเดินกลับไปทำงานต่อ
“อ้าว... ไม่สนใจเหรอวะ> <” มันพูดอย่างเสียดาย ผมนี่อยากจะตัดเขามันซะ!!
“เครื่องนึงราคาเป็นแสน ไอ้ฉันที่เป็นหนี้อีกกี่ชาติจะหาเงินซื้อได้ละวะ ไอ้โง่วว!!!” (ฉับ! เขากระเด็น) ไอ้โยยิ้มแหยๆแบบเข้าใจ ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าราวกับนึกอะไรออก
“แต่ฉันมีสองเครื่อง”ผมหูผึ่งขึ้นมาทันที “ฉันพึ่งซื้อรุ่นลิมิเต็ดมาใหม่ เครื่องเก่าเลยไม่ได้ใช้แล้ว”ในเมื่อมีโอกาสผมก็ควรคว้าเอาไว้
“งั้นเครื่องนั้น ฉันขอยืมนะเว้ย”
“ไอ้ได้ก็ได้อยู่ แต่แกต้องมาเล่นที่บ้านฉันเท่านั้น เพราะไอ้เครื่องเก่ามันเป็นรุ่น III ซึ่งทำติดกับตัวบ้านไว้เรียบร้อยแล้ว”ผม พยักหน้าหงึกหงัก เพราะผมเองก็อยู่บ้านคนเดียว พี่น้ำกับเฮียโกลด์ก็กลับคอนโดไปแล้ว แม่ผมก็เป็นทูตอยู่อิตาลี บ้านไอ้โยก็เปรียบเสมือนบ้านผม(ผมไปบ่อยจนคนแถวนั้นนึกว่าผมเป็นลูกบ้านนั้น แล้ว) หลังจากที่นัดแนะกันเสร็จ ผมก็ยื่นลาออกจากงาน เพราะถ้าผมไม่ได้เงินตามที่มันบอกจริง ผมก็ให้ไอ้โยจ่ายแทนเลย ถือเป็นการรับผิดชอบค่าเสียเวลาทำมาหากิน(?)ของผม
วัน ต่อมาหลังจากปิดบ้านเสร็จสรรพ ผมก็ขี่สกู๊ตเตอร์คู่ใจ ตรงดิ่งไปบ้านวาโยทันที บ้านมันก็ไม่ได้ใหญ่กว่าบ้านผมซักเท่าไหร่ เป็นบ้านปูนมีสามชั้น มีสนามหญ้าค่อนข้างกว้างอยู่หน้าบ้าน พ่อกับแม่ของวาโยก็มีทริปเที่ยวต่างประเทศ เลยเหลือไอ้โยกับน้าคนสวนอยู่กันแค่สองคน
เมื่อผมมาถึงก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปตามประสาคนคุ้นเคย ซึ่งก็เห็นโยนั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องรับแขก
“อ้าว มาแล้วเหรอ กำลังรออยู่พอดีเลย”โย ลุกขึ้นแล้วเดินนำผมไปที่ห้อง แต่พอผมเห็นห้องมันเท่านั้นแหละผมก็ต้องตกใจ เพราะห้องกว้างๆ ดันมีวัตถุขนาดใหญ่คล้ายเตียงวางติดผนังอยู่คนละด้านมีสายน้ำเกลือ สายไฟระโยงรยางค์เต็มเพดานไปหมด ผมคงไม่ได้กำลังเข้าห้อง ICU อยู่ใช่ไหมเนี่ย - -
“ทำอย่างกับไม่เคยเห็น”ก็ไม่เคยเห็นน่ะสิ แกเคยเห็นฉันเล่นเกมพวกนี้รึไง โถ่วว = =
“แล้วมันเล่นยังไงวะ”
“นอน”วาโยชี้ไปที่วัตถุคล้ายเตียงสีขาว ผมก็เดินไปอย่างว่าง่าย
ไอ้โยลากสายน้ำเกลือสอดเข้าไปในช่องๆหนึ่งของตัวเครื่องแล้วลอดออกมา มันชูเข็มขึ้นช้าๆ อย่าบอกนะว่า....
ฉึก! วาโยเอาเข็มแทงไปที่เส้นเลือดบริเวณหลังมือผมอย่างรวดเร็ว ผมแทบจะก่นด่ามัน...ยาชาน่ะมีไหม เอ้ย! ทำอะไรไม่บอกไม่กล่าว!
“ฉันชื่อ DragonFirer ถ้าไปทวีปหลักรับของ ทำภารกิจมือใหม่เสร็จแล้วก็ติดต่อมาด้วย”วาโยไม่เว้นช่องว่างให้ผมตอบเอาฝาครอบเครื่องปิดลง สักพักก็มีหมอกควันจางๆกระจายไปทั่ว .............แล้วทุกสิ่งทุกอย่างก็มืดดับไป
.
.
.
. . . .
‘หวังว่ามันคงไม่ได้ปล่อยแก๊สพิษมาฆ่าผมหรอกนะ’
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
