คนในฝันของยัยตัวแสบ

          มิ้วต้องวนรถกลับมาบ้าน เมื่อมาถึงบ้าน ฟางก็ขับรถออกไปเลย ฉันกำลังจะเดินเข้าบ้าน แต่มิ้วจับมือฉันไว้

     "มินค่ะ เบื่อมั้ย" มิ้วจูงมือฉันเดินเข้าบ้าน แล้วเขาก็ยื่นกล่องอะไรไม่รู้มาให้ฉัน

     "ไม่อ่ะ ให้มินหรอ อะไรอ่ะ" ฉันรับกล่องนั้นมาแบบงงๆ 

     "ลองแกะดูค่ะ ไม่รู้ว่ามินชอบมั้ย" >///<มิ้วตอบแบบเขิลๆ 

     "เอ่อ..ปะ เปิดเลยนะ " ฉันเปิดกล่องดู แล้วพบว่ามันคือสร้อยคอทองคำขาวเป็นจี้แกะสลักชื่อฉัน

     "มิ้วเห็นมินอยากได้อ่ะค่ะ เดี๋ยวมิ้วใส่ให้นะค่ะ"

     "มิ้ว มิ้ว ไม่ต้องหรอก" ฉันทำท่าจะปฎิเสธและคืนสร้อยให้เขา แต่มิ้วบอกว่าตั้งใจทำให้ฉัน ฉันเลยปฎิเสธไม่ได้

     "มิ้ว ไหนว่าจะออกไปข้างนอก" อยู่ๆ แม่มิ้วเดินเข้ามาทัก ขณะที่มิ้วกำลังยืนใส่สร้อยให้ฉัน

     "เอ่อ ฟางมีธุระค่ะ แม่เดินเข้ามาไม่ให้ซุ่มให้เสียงก่อนนะค่ะ" มิ้วตอบแม่แบบเขิลๆ ฉันก็เขิลค่ะ

     "ลูกรีบอ่านเอกสารด้วยนะ" มิ้วพยักหน้าหงึกๆ "มิน แม่ถามอะไรหน่อยสิ" อยู่ๆ แม่มิ้วหันมาถามฉัน จนฉันตกใจอีกแล้ว O+O

     "ค่ะ มีอะไรหรอค่ะ" 

     "ลูกคิดอะไรกับมิ้วมั้ย" 

     "แม่ค่ะ ถามอะไรเนี่ย" มิ้วถามแม่แบบเสียงดัง

     "แม่รู้นะว่าการรักคนมีเจ้าของมันผิด แม่บอกมิ้วตลอด สอนเท่าที่จะสอนได้ แต่เรื่องของหัวใจและความรู้สึกมันห้ามกันไม่ได้ เราเลือกที่จะบอกแล้วเจ็บ ดีกว่าเราเจ็บโดยที่ไม่บอกอะไรเลย"

ฉันอึ้งกับสิ่งที่แม่มิ้วพูดออกมา มิ้วก็คงอึ้งพอๆกับฉัน

     "คุณผู้หญิงค่ะ โทรศัพท์จากบริษัท xxx โทรมาค่ะ" แม่บ้านเดินเข้ามาบอก ท่านเลยขอตัวไป

     "มินค่ะ อย่าไปสนใจที่แม่มิ้วพูดมะกี้เลยนะค่ะ"

     "มิ้วชอบมินขนาดเลยหรอ" ฉันถามแบบจ้องตามิ้ว เพื่อที่จะเอาคำตอบ

     "เอ่อ มันมากกว่าชอบแล้วค่ะ มิ้ว มิ้ว เอ่อ มิ้วรักมินนะค่ะ" ฉันไม่คิดว่าเขาจะตอบ ห๊ะ!! อะไรนะมิ้วบอกว่ารักฉันงั้นหรอ

          ฉันรู้ใจตัวเองแล้วว่า ฉันรู้สึกยังไงกับมิ้ว ฉันรู้สึกดีมากกับเขา แล้วฉันก็ชอบเขามาก ฉันโผเข้ากอดมิ้วทั้งน้ำตา ดีจังที่มิ้วบอกฉันตรงๆ แต่การกระทำของมิ้วทุกอย่างก็แสดงออกมาชัดเจนนะ แต่ฉันคงต้องดูมิ้วไปสักพัก ฉันยังไม่อยากบอกมิ้วในตอนนี้ มิ้วคงเข้าใจฉันนะ T_T

     "ไม่ร้องนะค่ะคนเก่ง มิ้วไม่ได้เอาคำตอบอะไรจากมินนะค่ะ" มิ้วพูดพร้อมปาดน้ำตาให้ฉันแล้วจูงมือฉันขึ้นห้อง

       เรา 2 คนพูดกันโดยการกอด ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้นเลย พอฉันนึกถึงฟาง ฉันยังมีฟาง แล้วฉันก็รู้สึกดีกับมิ้ว มันทำให้ฉันร้องออกมาอย่างหนัก ฉันแอบเห็นมิ้วน้ำตาคลอด้วย มิ้วยิ่งกอดฉันแน่นขึ้น ผ่านไปสักพักใหญ่ๆ ฉันจึงหยุดร้อง ยังคงมีแค่สะอื้นๆ แต่มิ้วหยุดร้องนานแล้ว 

     "บ่ายแล้วหิวมั้ยค่ะ ไปหาอะไรกินกันเดี๋ยวค่อยมานอนพักนะค่ะ" มิ้วจูงมือฉันเดินออกมาจากห้อง ตาของเรา2 คนยังคงบวม

     "คุณมิ้วค่ะ อาหารเตรียมพร้อมวางบนโต๊ะแล้วนะค่ะ " แม่บ้านที่เดินสวนทางมาได้บอกมิ้ว

     "เดี๋ยวกินเสร็จ มิ้วขออ่านเอกสารนะค่ะ จะได้พามินไปเที่ยว" มิ้วพูดกับฉัน ฉันยังคงสะอื้น แต่ก็ฝืนกิน ฉันไม่อยากให้มิ้วเป็นห่วง T_T