KADILON CLAN สายเลือดเทพมังกร

บทนำ

          เปลวเพลิงสีแดงแผ่ไอร้อนระอุครอบคลุมไปทั่วชุมชนแห่งเล็กกลางป่า เสียงอวดครวญอย่างสิ้นหวังของเหล่าผู้อยู่อาศัยดังลั่นระงมไปทั่ว พวกเขาต่างร่ำไห้เว้าวอนและสาปแช่งผู้เป็นต้นเหตุแห่งเรื่องราวทั้งหมด ผู้เป็นต้นเหตุทำให้หมูบ้านต้องถูกทำลายย่อยยับลงในพริบตา

          น่าแปลกที่สรุเสียงและภาพทั้งหมดกลับสะท้อนเด่นอยู่ภายใต้ทุกประสาทการรับรู้ของเด็กชายวัยแปดปีที่กำลังขบกัดฟันแน่น แม้เขาซ่อนตัวอยู่ภายในพุ่มไม้หนาทึบที่อยู่ไกลออกไปราวยี่สิบเมตร ทว่าภาพและเสียงกลับสัมผัสได้อย่างชัดเจน

          ร่างของผู้เป็นพ่อที่ถูกตัดหัวทิ้งต่อหน้าต่อตายังวนเวียนอยู่ในหัวของเขา เอเทียส กระชับแขนกอดตัวน้องสาวที่ร้องไห้จ่า มือหนาลูบศีรษะของเธอเบาๆอย่างต้องการปลอบประโลม น้องสาวของเขายังเด็กเกินไป... เกินกว่าที่จะต้องมาเจอเรื่องร้ายๆแบบนี้

           “เราควรไปจากที่นี้” เสียงของมารดาที่น้ำตาคลอเบ้านั้นสั่นระริก เด็กหนุ่มหันกลับไปมองแม่ของเขาที่กำลังพยายามเอามือปาดน้ำตาทิ้ง เธอต้องไม่แสดงความอ่อนแอให้ลูกๆเห็น เพราะในตอนนี้พวกเขาเหลือเธอคนเดียวเท่านั้นที่เป็นที่พึ่ง

          เอเทียสเม้มริมฝีปากเข้าหากัน คำถามที่ต้องการคำตอบลอยว่อนไปทั่วทั้งสมองของเขา

          ทำไม....คนพวกนั้นถึงต้องการตัวเขา ทำไม....คนพวกนั้นถึงใจดำอำมหิตได้ถึงเพียงนี้ พรากคนในครอบครัวของเขาไปแล้วยังมาเผาและทำลายคนในหมู่บ้านที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตัวเขาเลยสักนิด

          ทำไม.... ทำไม.... ทำไม.....

          เพลิงแห่งความแค้นปรากฏขึ้นบนดวงตาสีเขียวเข้มของเขา เอเทียสกำมือแน่นด้วยแรงที่มากพอจะบดท่อนไม้หนาให้แหลกละเอียดหากมันอยู่ในมือ เด็กชายคำรามในใจอย่างคับแค้น

          คอยดูเถอะครับ ท่านพ่อ ผมจะแก้แค้นคืนพวกนั้นให้สาสมกับสิ่งที่พวกมันได้ทำกับพวกเราเอาไว้ ผมจะแข็งแกร่งขึ้น ผมจะไม่หนี ผมจะไม่ขี้ขลาด!

          น้องสาวตัวน้อยขย้ำไหล่เสื้อของพี่ชายแน่น ปากเล็กๆพึมพำกับแม่และพี่ชายเสียงสั่นเทา“พี่เอส แม่จ้า....หนูกลัว”

          เอเทียสกล้ำกลืนความคิดบ้าๆที่อยากจะแก้แค้นลงคอ เขาหันไปมองใบหน้าของแม่ที่ยังคงเปื้อนคราบน้ำตา ปาดน้ำตาที่เปรอะบนหน้าของตัวเองทิ้งแล้วหันไปจูงมือเด็กหญิงที่ยังร้องไห้ไม่หยุด

          เด็กชายฝืนฉีกยิ้ม กระชับฝ่ามือบางแน่น “พี่สัญญาว่าจะไม่ปล่อยให้ใครต้องตายอีกเด็ดขาด” เขาให้คำมั่นกับตัวเองรวมทั้งวิญญาณของท่านพ่อที่ยอมสละชีพเพื่อให้ตัวเขา น้องและแม่มีชีวิตอยู่ต่อ เอเทียสก้มหน้าพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบากับน้องสาวและแม่เพียงคนเดียวของตัวเอง “ไปกันเถอะครับ เราต้องรีบไปจากที่นี้”

            “จ๊ะ รีบไปกันเถอะ ไม่ร้องไห้นะอลิส” สตรีผู้มีศักดิ์เป็นแม่ของเด็กทั้งสองเดินไปจูงมือลูกสาวที่ยังส่งเสียงสะอื้นไม่หยุด หันไปดึงกระเป๋าย่ามเก่าๆที่คว้ามาใส่สิ่งของเครื่องใช้มาเพียงน้อยนิดขึ้นแบก เธอหันไปมองบ้านเรือนที่ลุกลามด้วยเปลวไฟเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะฝืนใจพาร่างของเด็กชายวัยแปดปีและเด็กหญิงอายุห้าปีเดินออกห่างจากที่ตรงนั้น

            สามแม่ลูกเดินออกมาจากป่าทึบได้สำเร็จ พวกเธอเลือกที่จะหยุดพักเพื่อให้คนอายุน้อยสุดได้พักผ่อนร่างกายที่เหนื่อยล้าจากการพบเจอเรื่องราวที่เธอไม่ควรเจอ เอเทียสเหลือบตามองน้องสาวที่กำลังนอนหนุนตักแม่ ดวงหน้าที่ปรกติแล้วสดใสเปื้อนเปรอะไปด้วยคราบน้ำตาที่เกิดจากความอ่อนแอของเจ้าตัว เอลล่า หญิงร่างบางลูบปอยผมของเด็กน้อยบนตักอย่างเบามือ เธอหวังว่าเมื่อตื่นขึ้นมาเด็กหญิงตัวน้อยจะถามเธอว่าสิ่งที่เกิดก่อนหน้านี้ไม่กี่ชั่วโมงเป็นความฝัน

          แต่แน่นอนว่ามันก็เป็นได้เพียงแค่ความหวังที่ริบหรี่และพร้อมจะมอดดับหากเพียงมีสิ่งใดมาราดทับ

            เสียงอึกทึกที่ดังขึ้นทำลายความสงบของทั้งสาม เอเทียสสะดุ้ง เขาหันหน้าไปตามทิศที่ได้ยินเสียงก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อกลิ่นควันไฟที่เขาคุ้นเคยล่องลอยมาพร้อมสายลมและฝูงนกที่แตกตื่น

           “ไม่นะ...” เอลล่าพึมพำเสียงสั่นเทา และเป็นจังหวะเดียวกันกับที่เหล่าผู้ทำลายล้างจะปรากฏตัวขึ้นเหนือชายป่า มันห่างจากพวกเธอไม่ถึงสิบเมตร และหญิงสาวมั่นใจว่าม้าที่พวกเขาใช้เดินทางมาสามารถขับเคลื่อนตัวได้เร็วกว่าเธอและลูกๆ

            เอเทียสถูกจ้องมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ราวหมาป่า เด็กชายนั่งอึ้งเป็นหินได้ไม่นาน สัญชาตญาณปลุกเร้าให้เขาดิ้นรน มือเล็กๆที่เคยแต่จับมีดหั่นผักและอุปกรณ์ทำอาหารคว้าไปดึงเอาตอไม้ผุๆที่อยู่ข้างตัวมาถือไว้ป้องกันตัว

            เอลิซเซีย กรีดร้องด้วยความผวากลัวสุดขีด เธอตะกายเอาหน้าซุกอกผู้เป็นแม่ที่เอื้อมมือไปคว้ามีดทำครัวมาไว้ในมือ สามแม่ลูกดีดตัวขึ้นจากพื้นเมื่อไม่ถึงนาทีเหล่าคนชุดดำบนหลังม้าได้เคลื่อนตัวมาล้อมรอบพร้อมอาวุธหอกดาบครบมือ

          ชายชุดดำคนหนึ่งกระโดดลงมาจากหลังม้า ในมือถือถุงอะไรบางอย่างติดมือมายืนอยู่ตรงหน้าเหยื่อทั้งสามที่กอดกันแน่น

          เขาเทสิ่งของในถุงผ้าสีดำลงพื้น และสิ่งๆนั้นทำให้ครอบครัวตระกูลคาร์ดิลอนต้องเบิกตากว้าง

          “!!” เอลล่าอ้าปากค้าง เธอเบือนใบหน้าหนีทั้งน้ำตาที่ไหลพรากอีกครั้งเพื่อที่จะได้ไม่เห็นภาพที่น่ากลัวตรงหน้า.... ภาพของศีรษะชุ่มเลือดของสามีที่เบิกตาโพล่งหันมาทางเธอและลูกๆที่ยืนนิ่งเป็นรูปปั้น

           เด็กชายคำรามลั่น เขาแผดเสียงร้องและผละร่างมาจากอ้อมกอดของแม่และน้องสาว      

          “แก!!” ร่างเล็กโผเข้าหาชายร่างยักษ์ที่ฉีกยิ้มและดึงดาบเล่มหนาออกมาจากฝัก เอเทียสเห็นเพียงว่าร่างตรงหน้าสะบัดดาบวูบก่อนที่สติทั้งหมดของตัวเองจะถูกดึงเข้าสู่ห่วงมิติสีดำมืด

          “เฮือก!!” ชายหนุ่มสะดุ้งเฮือก ดวงตาสีเขียวเบิกกว้างเหมือนเห็นผี ร่างสูงหอบหายใจถี่รวน อกแกร่งกระเพื่อมขึ้นลงแทบไม่เป็นจังหวะราวกับเสียงกลองที่ตีรัว เขายกมือที่มีเหงื่อติดเปียกโชกขึ้นกุมใบหน้าก่อนจังหวะการเต้นของหัวใจจะเริ่มเป็นปรกติหลังผู้เป็นเจ้าของเริ่มสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้

            เขาหันไปมองนาฬิกาไม้ที่แขวนติดอยู่ข้างผนัง ถึงหนังตาของเขาจะหนักอึ้งแต่ก็ยังสังเกตเห็นเข็มนาฬิกาที่ชี้เป็นเวลาตีสาม ดูเหมือน... ภาพที่เขาเห็นเมื่อครู่ก็เป็นเพียงฝันร้ายที่ยังวนเวียนตามหลอกหลอนทุกคืน

            “ฝันร้ายอีกแล้วหรอ...” เอเทียสสางผมที่ยุ่งเหยิงของตัวเองด้วยนิ้วมือลวกๆ อ้าปากหาวหวอดรอบหนึ่ง ก่อนสะบัดผ้าห่มสีมัวๆผืนเล็กขึ้นคลุมตัวและไม่ถึงสองนาที ร่างของเขาก็ดำดิ่งสู่ห้วงพวังการหลับใหลอีกครั้ง......

              ความง่วงงุนทำให้เจ้าของห้องไม่ทันได้สังเกตเห็นสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งร่อนลงมาเกาะตรงขอบหน้าต่าง เหยี่ยวสีน้ำตาลดำตัวใหญ่จ้องมองผ่านผ้าม่านสีฟ้าโปร่งแสงด้วยดวงตาสีทองอร่าม มันหรี่ตาลงเพื่อจดจำรายละเอียดของภาพที่ตัวเองเห็นให้เยอะเท่าที่สมองของมันจะจำได้แล้วจึงค่อยๆถ่ายทอดความทรงจำทั้งหมดไปให้ผู้เป็นนาย

              “เจอแล้วสินะ เคลวิน” เสียงทุ้มนุ่มของเจ้านายดังขึ้นในหัวของเหยี่ยวปีศาจ ร่างของมันสลายเป็นควันดำแล้วรวมตัวกันอีกครั้งมาในร่างของเด็กหนุ่มวัยสิบถึงสิบสามปีที่กำลังนั่งห้อยขาอยู่บนหลังคาบ้านเช่าเก่าๆ

               เคลวินฉีกยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วตอบกลับ “ขอรับ ไม่ผิดแน่ ข้าสัมผัสไอพลังเวทมหาศาลจากตัวเขาได้เลย”

               ณ บ้านพักแห่งหนึ่งในชานเมืองคอร์เวเรีย บุรุษในชุดคลุมดำส่งเสียงหัวเราะในลำคอ เขายกมือขึ้นลูบปลายคางพลางเหล่ตามองสตรีผมบลอนด์ที่กำลังบรรจงลูบไล่ทำความสะอาดคมดาบสีเงินอยู่บนโซฟาไม่ไกลจากจุดที่เขากำลังนั่งอยู่ ใบหน้ารูปเดียวกันหันมาสบตาอย่างรู้ใจ

              “เจอแล้วหรอ” เธอกระตุกยิ้มมุมปากก่อนเก็บดาบเข้าฝัก มองหน้าฝาแฝดที่ยิ้มระคนยินดีตอบรับ

              “สิบสามปีแล้วนะ” หญิงสาวพูดต่อ ล้มตัวพิงโซฟาสีแดงที่ทำมาจากเนื้อผ้านุ่มฟูแล้วจึงหันไปมองอีกคนในห้องที่กางแขนรับเหยี่ยวตัวใหญ่ที่โผเข้ามาทางหน้าต่าง มันแปรสภาพร่างเป็นแมวสีดำวิ่งเข้ามาคลอเคลียเจ้านายทั้งสองเป็นการทักทาย

               ชายหนุ่มร่างสูงก้าวมาทรุดตัวลงบนโซฟาอีกตัวที่ตั้งอยู่ตรงข้ามกับตัวที่แฝดสาวของตัวเองจับจองอยู่ โต๊ะตัวเตี้ยตรงกลางจึงกลายเป็นที่นอนของเคลวินในร่างแมวดำไปโดยปริยาย

               ถึงห้องพักจะมีเตียงนอนแต่ฝาแฝดทั้งสองกลับตัดสินใจที่จะปล่อยว่างไว้เพื่อไม่เป็นการเอาเปรียบฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง พวกเขาเคารพซึ่งกันและกันเสมอ ทั้งการตัดสินใจและการทำงานจึงแทบไม่มีจุดบกพร่อง

               ......ก็คงมีงานตามตัวครั้งนี้ที่พวกเขารับมาตั้งแต่เมื่อสามปีที่แล้ว โดยได้รับช่วงต่อจากคู่ปฏิบัติงานอีกคู่ที่พึ่งปลดเกษียรไป แต่แท้ที่จริงแล้วงานชิ้นนี้มีอายุการดำเนินงานมาแล้วถึงสิบปี แน่นอนว่าเมื่อรวมกับสามปีของพวกเขาจึงตกเป็นสิบสามปีเต็ม !

           จากการตามตัวผู้ชายคนนั้นมาตลอดสิบสามปี ในที่สุดก็เจอตัวเสียที ถึงจะน่าเสียดายที่การเล่นไล่จับครั้งนี้ต้องจบลงเพียงเท่านี้ แต่เมื่อเทียบกับค่าตอบแทนที่มีมูลค่ามากกว่าหลายล้านเหรียญทอง สองฝาแฝดจึงไม่คิดปล่อยโอกาสครั้งนี้ไปเด็ดขาด

               ซีรัส หัวเราะในลำคอขณะปลดผ้าคลุมสีดำออกจากตัว เขาโยนมันข้างหลัง และเผยให้เห็นรูปร่างกำยำใต้เชื้อเชิ้ตสีดำอีกตัว ดวงตาสีทองฉายประกายวาววาบเมื่อมันกระทบเข้ากับแสงสีเงินจากดวงจันทร์เต็มดวง

             “บุรุษผู้ถูกเลือกแห่งคาร์ดิลอน หยุดคอยพวกเราสักครู่ แล้วแกจะตกเป็นของเฮเดส !!”

...............................................................................................................

               ถ้าคุ้นก็ไม่ต้องสงสัยนะคะ เราลงเรื่องนี้ในเด็กดีด้วย เห็นเพื่อนแนะนำให้ลองลงดู เราก็เลยเอาเรื่องคาร์ดิลอนมาลง นี่ก็เป็นเรื่องแรกที่ลง ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าความเห็นของนักอ่านในขีดเขียนจะเหมือนเด็กดีหรือเปล่า ถ้าผิดพลาดตรงไหน ก็ช่วยติชมกันด้วยนะค้าา