The Associate - ภาคีฮีโร่

“อย่าทำให้..ฉัน!! โมโหน้าาาาาา!!!!”

ปังๆๆๆ กระสุนพุ่งจากกระบอกปืน ทะลุกระโหลกของร่างที่เคยเป็นมนุษย์ แต่มันก็ไม่เพียงพอต่อการกำจัดซอมบี้ทั้งหมดในระแวกนั้น

“เมื่อใหร่จะหมดซักทีนะ เจ้าพวกนี้”

หญิงสาวพูดก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อติดต่อนายจ้างของเธอ

“เอส! นี่เรเวนนะ ชั้นกำลังจะกลายเป็นบุฟเฟ่แล้ว 5หมื่นคงไม่พอแล้วนะค่าจ้างหน่ะ”

เธอตะคอกผ่านสายโทรศัพท์ พลางเล็งปืนไปที่ซอมบี้ที่กำลังมุ่งเข้ามาอย่างช้าๆ….

…

.

.

หญิงสาวลืมตาตื่นขึ้นมา จากการนอน ภายในห้องสี่เหลี่ยมสีขาว ทั้งห้องมีแค่เตียงเท่านั้น ไม่มีหน้าต่างมีเพียงประตูสีขาว2บาน กลมกลืนกับสีห้อง เธอลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะเม่อมองฝาผนังด้วยความมึน เนื่องจากพึ่งตื่นนอนใหม่

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเรเวน”

เสียงจากลำโพงที่เพดานห้องดังขึ้น

“สวัสดี เอส วันนี้มีอะไรกิน”

เธอเงยหน้ามองเพดาน ราวกับพูดอยู่กับคนจริงๆ

“เหมือนเดิมครับ คุณเรเวน และวันนี้ถึงกำหนดเช็คสภา อุปกรณ์แล้วนะครับ ผมแนะนำว่าควรทานมื้อเช้าเรียบร้อยก่อนนะครับ คุณเรเวน”

“เออ รู้แล้วน่า เดือนที่แล้วก็พูดเหมือนกันเป้ะ นี่นายฉลาดจริงรึเปล่าหนิ”

เธอส่ายหัว

“ด้วยฝีมือของDR.มาคัส ระบบการคำนวนความน่าจะเป็น และการคิดเลขของผมเหนือกว่ามนุษย์ปรกติที่มีไอคิว180ถึง7000เท่า แถมยังมีระบบรับรู้อารมณ์ผ่านน้ำเสียง ผมคือSOS7.5ที่DR.มาคัสภาคภูมิใจครับ”

เรเวนเหลือกตามองเพดาน หลังจากได้ฟังระบบอัฉริยะที่สุดพูดจบ…

.

.

.

“กรุณายืนนิ่งๆเพื่อแสกนอุปกรณ์”

ระบบเสียงอัตโนมัสภายในห้องเล็กๆคล้ายตู้โทรศัพท์ ภายในมีร่างอันเปลือยเปล่าของเรเวนยืนนิ่งรอการแสกน เธอโดนเครื่องฉายแสงอาบ น้ำยาฆ่าเชื้อฉีดพ่น

“แสกนเสร็จสิ้น ขั้นตอนต่อไปถอดอุปกรณ์”

สิ้นเสียงระบบอัตโนมัส ก็มีมือจักรกลยื่นออกมาจาฝาผนัง เรเวนทำหน้าเซ็งเล็กน้อย ก่อนจะยื่นแขนขวาของเธอให้มือจักรกลถอดออก

“รับอุปกรณ์ ระบบจะใช้เวลาประมาณ2ถึง3ชั่วโมงในการตรวจเช็ค และซ่อมแซม”

ประตูเปิด เธอเดินออกด้วยร่างที่มีแขนข้างเดียวและท่าทีที่เม่อลอย

เธอจำไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร เธออยู่ที่นี่เพียงลำพังกับระบบคอมพิวเตอร์ และเธอถูกส่งไปทำภารกิจต่างๆ ฆ่าคน,ระเบิดทำลายสถานที่ ด้วยคำสั่งของDr.มาคัสทั้งๆที่ไม่เคยเห็นหน้า ความสงสัยก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ จนก่อไปหลุมดำภายในใจ เธออยากออกไปจากที่นี่….

.

.

.

.

.

.ณ เมืองวอคซิตี้ ที่ครั้งนึงเคยเป็นเมืองที่สงบสุข จนกระทั้ง4เดือนที่แล้วมีเชื้อโรคประหลาดจากที่ใดไม่มีใครรู้ มันระบาดส่งผลให้คนทั้งเมืองคลั่ง และกัดกินกันเองจนรัฐบาลต้องสร้างกำแพง50เมตรล้อมตัวเมืองไม่ให้ผู้ใดเข้าออก…..วอคเกอร์ซิดตี้….

ขณะนั้นเองมีหญิงสาว ยืนอยู่ที่บนสุดของกำแพง มองดูภายในเมืองก่อนจะกดเครื่องมือสื่อสารที่คล้ายๆหูฟัง ก่อนจะสวมเข้าบนหัว และอุปกรณ์นั้นมีกล้องที่สามารถทำให้อีกฝ่ายที่กำลังสื่อสาร เห็นภาพเดียวกับที่เธอเห็นอีกด้วย

“นี่เอส!! พวกนี้นี่มันตัวอะไรอ่ะ ซอมบี้เหรอ”

เธอกล่าวพร้อมกับมองไปรอบๆ ให้อีกฝ่ายมองเห็น

“พวกเราเรียกสิ่งนี้ว่า วอคเกอร์ คล้ายๆซอมบี้ในหนังนั่นแหละ ที่ใจกลางเมืองมีตึกสีขาวๆใหญ่ๆ ผมคิดว่านั่นน่าจะเป็นที่ที่มาคัสขังเรเวนใว้”

เอสบอกผ่านเครื่องมือสื่อสาร

“เอาน่าชั้นอุตส่าซิพอัพ100ครั้ง วิดพื้น100ครั้ง สคอชจั้ม100ครั้ง และวิ่ง10กิโล นอนไม่เปิดแอร์ทำแบบนี้ทุกวันไม่มีวันพัก เพื่ออยากเห็นหน้าคู่หูคนเก่าของนายเลยนะ ไม่ต้องห่วง นี่ชั้นฝึกจนผมร่วงไปเยอะเลย ดีนะหัวไม่ล้าน ยังสวยอยู่”

หญิงสาวพูดรัวๆยาวๆตามนิสัยส่วนตัว

“ยังไงก็ฝากด้วยนะ อาฮ้า งานนี้จะล้มเหลวไม่ได้”

เอสย้ำ ก่อนที่อาฮ้าจะกระโดดลงกำแพง เข้าสู่เมือง..

.

.

WalkerCity