Rain of Love

 
08.58 รีบลงรถเมล์
จ๋อม จ๋อม จ๋อม...เสียงพื้นรองเท้าหนังสีดำขลับกระทบกับน้ำฝนบนพื้นถนน
 
ให้ตายสิ!อีก 2 นาที ก็เข้าคาบเรียนแรกแล้ว...จะไปทันมั้นเนี่ย ฉันตั้งหน้าตั้งตาวิ่งไปให้ทันคาบ
แรก ตอนนี้ในหัวสมองไม่คิดเรื่องอะไรทั้งนั้น มีแต่เรื่อง วิ่ง! วิ่งไปให้เร็วที่สุด แฮก แฮก 
ข้างหน้าก็รั้วโรงเรียนแล้ว สาธุ!ขอให้อาจารย์ปกครองไม่ออกมายืนหน้าประตู...
ปั่ก! โครม... 
โอ๊ย... ตอนที่ฉันกำลังวิ่งอยู่นั้น จู่ๆก็มีตาบ้าที่ไหนไม่รู้ วิ่งมาจากตรอกซอกซอยแล้วโผล่มาจะเอ๋
กับฉันเต็มๆ 
โอย...เสียงชายหนุ่มร้องออกมาเบาๆ คิดว่านายเจ็บคนเดียวรึไงฮะ!
ตอนนี้ทั้งฉันและเขานอนเกรื่อนอยู่พื้นถนน ต่างคนต่างดิ้นแด่วๆไม่ต่างกับไส้เดือนโดนน้ำ
ฟึบ! ฉันตั้งตัวลุกขึ้นจากพื้นพลางมองไปที่ผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาอาฆาต แต่เขาคนนั้นเองก็สวมชุด
ยูนิฟอร์มของโรงเรียนฉันเหมือนกันนี่ แสดงว่าต้องเคยเห็นหน้ากันบ้างแหล่ะ...แต่เด็กผู้ชายที่ไหน
ในโรงเรียนเขาย้อมผมสีทองแบบนี้กัน แถมผิวก็ขาวมากๆด้วย 
เขานอนหันหน้าไปอีกทางทำให้ฉันไม่เห็นหน้า
"นี่...เป็นอะไรรึเปล่าน่ะ" ฉันถามขึ้น ก่อนที่เขาจะค่อยๆลุกขึ้นยืนแล้วปัดหน้าขาของตัวเองแล้วค่อยๆ
หันมา... ทีละนิด อีกนิด...ตอนนี้เห็นแก้มขาวๆของเขาแล้ว...
อีกนิด...
กริ๊งงง กรื๊ด คาบเรียนแรก!!!
ยังไม่ทันเห็นหน้าชายหนุ่มคนนั้น ฉันก็รีบวิ่งเข้าโรงเรียนไปซะก่อน
หยาดฝนหรือ ฝน รีบลุกลี้ลุกลนวิ่งไปให้ทันเรียนคาบแรกเพื่อไม่ให้โดนเชคขาดเพราะมาสาย...
สำหรับเธอ เรียนก็คือเรียน แต่เล่น...รู้สึกจะให้ความสำคัญกว่านิดนึง
ชายหนุ่มหน้าใส ยืนมอง เด็กสาวผมยุ่งที่กำลังวิ่งเข้ารั้วโรงเรียนอย่างงงๆ...แต่ทว่า จู่ๆเขาก็เผลอยิ้ม
ออกมา...คงเป็นเพราะความโก๊ะของเด็กสาวคนนั้น ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้...
ชายหนุ่มผิวขาว ผมสีบลอน สุดหล่อ คนนั้น...คือ นักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศเกาหลีใต้
ชื่อว่า ฮันอุนเซ.