The Witches II : Dark Heart

บทนำ

                เสียงไก่ขันในยามเช้าที่มาพร้อมกับแสงแดดอ่อนในยามเช้าทำให้ฉันต้องตื่นและเตรียมตัวเพื่อจะทำงานของวัน ฉันเดินไปบุกลูกชายสุดที่รักของฉันมอร์เดร็ดที่ยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง เส้นผมสีแดงประกายสีทองที่ทำให้ฉันนึกถึงอาเธอร์ ใบหน้าของเค้าเองนับวันก็ยิ่งเหมือนเข้าไปทุกทีจนฉันอดที่จะนึกถึงเรื่องราวในอดีตไม่ได้

   จากเหตุการณ์ในวันนั้นก็ผ่านมาประมาณ 8 ปีได้แล้วมันผ่านมานานมากจนใครๆต่างก็ลืมฉันไปหมดแล้ว ส่วนตัวอาเธอร์เองก็ใกล้จะถึงวันสำคัญของเค้าแล้วเช่นกัน ใช่ เค้ากำลังจะเข้าพิธีวิวาห์กับเจเนวีฟในอีก 3 วันข้างหน้าทุกคนอาจจะรู้สึกยินดีปรีเปรมแต่สำหรับฉันมันไม่เลย ฉันรู้สึกเจ็บปวดทุกครั้งที่ได้ยินเรื่องนี้ แต่ทำไงได้ในเมื่อฉันเลือกเส้นทางนี้แล้วเลือกที่จะอยู่กับลูกของฉัน อยู่กันแค่นี้แค่เราสองคนแม่ลูกแค่นั้นก็เพียงพอแล้ว ฉันนั่งลงที่ขอบเตียงของมอร์เดร็ดและพยายามจะปลุกเด็กน้อยให้ตื่นขึ้น

“มอร์เดร็ดตื่นได้แล้วลูกวันนี้ลูกต้องไปหาสมุนไพรให้แม่นะ” ฉันเขย่าตัวมอร์เดร็ด

“ผมขอนอนต่ออีกหน่อยได้มั้ยครับ” มอร์เดร็ดหันมาทางฉันแล้วเอาหน้าซุกที่หน้าตักของฉัน

“ไม่ได้ลูกเดี๋ยวจะสายเอานะ ตื่นเถอะจ๊ะ”

“ก็ได้ครับ..” มอร์เดร็ดตื่นขึ้นมาและขยี้ตาเล็กน้อยก่อนที่จะลุกออกจากเตียงเพื่อจะไปอาบน้ำ ฉันจึงลุกขึ้นเดินที่ห้องครัวเพื่อเตรียมอาหารเช้าให้กับลูกชายของฉัน ตลอดเวลาที่ฉันเลี้ยงดูมอร์เดร็ดมาเค้าเป็นเด็กที่ฉลาดมากจนฉันเองก็ยังตกใจ ส่วนทักษะในการล่าสัตว์ที่ฉันสอนเค้าก็สามารถฝึกฝนได้อย่างรวดเร็ว นับเป็นเด็กมีความสามารถไม่ใช่น้อย จากนั้นฉันจึงหยิบขนมปังออกมาจากเตาอบหลังจากที่ฉันอบได้สักพักแล้ว กลิ่นหอมของขนมปังนี้ฟุ้งไปทั่วบ้านทำให้ชวนหิวเสียจริงๆ

“แม่ครับขอถามอะไรหน่อย”

“ว่ามาจ๊ะ”

“วันนี้ลุงเฮดิสจะมามั้ยครับ”

“วันนี้ลุงเฮดิสไม่มาจ๊ะ ทำไมหรอลูก”

“เปล่าครับคือผมไม่มีเพื่อนพาไปล่ากระต่ายเลย”

“งั้นลูกก็เอาม้าของลูกไปเป็นเพื่อนก็ได้นี่”

“ก็ได้ครับ” มอร์เดร็ดเดินมาที่โต๊ะทานอาหารเพื่อที่จะทานขนมปังที่ฉันจัดเตรียมไว้”

“พอดีเลย ถ้าลูกไปล่ากระต่ายก็อย่าลืมที่แม่สั่งไว้นะ”

“รู้แล้วครับเก็บสมุนไพรให้ได้เยอะแล้วแม่จะได้ให้รางวัล ว่าแต่ผมถามอะไรหน่อย”

“ว่า”

“ตกลงพ่อของผมเป็นใครกันแน่” เมื่อได้ยินคำถามจากปากของมอร์เดร็ดทำให้ฉันถึงกับช็อค

“ลูกถามเรื่องนี้ทำไม...” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบและเดินไปหามอร์เดร็ดใกล้ๆ

“ผมอยากรู้มานานแล้วครับแม่ว่าพ่อของผมคือใครกันแน่ แล้วทำไมเค้าต้องทิ้งผมกับแม่ไว้แบบนี้ด้วย”

“เรื่องนี้ไม่อาจจะบอกลูกได้จ๊ะ แต่เอาเป็นว่าแม่จะให้สร้อยเส้นนี้ละกัน” ฉันถอดสร้อยคอของฉันออกและสวมมันให้กับมอร์เดร็ด

“สร้อยของแม่”

“ใช่ สร้อยเส้นนี้เป็นของขวัญชิ้นเดียวที่พ่อเค้ามอบไว้ให้แม่ แม่เก็บมันไว้กับตัวตลอดจนกระทั่งวันนี้แม่ขอยกให้ลูกละกันเพราะอย่างน้อยถึงลูกอาจจะคิดว่าไม่มีพ่ออยู่ด้วยแต่สร้อยเส้นนี้ก็เป็นตัวแทนของพ่อของลูกไงละจ๊ะ”

“แต่ว่าแม่ครับ” ยังไม่ทันที่มอรเดร็ดจะได้ถามต่อฉันก็โอบกอดเค้าไว้

“แม่บอกเรื่องพ่อของลูกไม่ได้จริงๆมอร์เดร็ดรออีกหน่อยนะลูกสักวันแม่จะเล่าให้ลูกฟังเองนะ”

“ครับแม่”