บันดาลใจ ใฝ่สู่ฝัน

     วันรุ่งขึ้น ณ มหาวิทยาลัย

     ในที่สุดพรก็จะได้ไปมหาวิทยาลัย ตอนนี้ยังอยู่ ม.6 เทอมสุดท้าย เหลืออีกไม่กี่วัน ส่วนพรกับ

โมนิและมิ้นโตะ(ญาติของโมนิ)หรือเรียกว่า “มิ้น”ก็ได้ มายืมใบสมัครมหาวิทยาลัย ตอนนี้ทำเรื่อง

เสร็จแล้ว สภาพอากาศตอนนี้เหมือนกำลังจะมีฝนและพายุมา พรกับโมนิและมิ้น รีบวิ่งลงจากอาคาร

ไปที่รถ เพราะจอดแถวๆนั้นพอดี พรวิ่งอยู่หลังเพราะ เธอเป็นคนวิ่งช้าที่สุดในกลุ่ม 3 คนนี้

     จู่ๆ ก็มีมือของใครคนหนึ่ง มาคว้าแขนของพรไว้ ทำให้พรต้องหันหลังไปดูว่าเป็นใคร ผู้ชายคนนั้น

หน้าตาดี รูปร่างสูงสงสัยจะเคยเป็นนักกีฬามาก่อน ผิวข้างดี ผมสีน้ำตาลเข้ม ดวงตาสีออกน้ำเงิน ฟ้า

เดี๋ยวนะ นี่มันไม่ใช่เวลาจะมาประเมินนะ ต้องรีบไปขึ้นรถแล้ว พรทำท่าทางกำลังจะไปที่รถต่อ โดย

ไม่สนใจเขา เขาจึงตะโกนออกมาว่า

     “..พร....เพียงพร....” ผู้ชายคนนั้นเรียกชื่อพร แบบชื่อจริง????..

     “..เอ๋..ทำไมถึงรู้ชื่อฉันละ..” พรถาม เพราะเกิดความสงสัยในใจ

     “..ก็..พวกเรา เคยเป็นรู้จักกันมาก่อน..” ผู้ชายคนนั้นพูด

     “..ขอโทษนะ..ฉันเป็นผู้หญิงที่ไม่มีค่อยมีความทรงจำ

อดีต..เท่าไร...เพราะ..อย่าง..ฉัน.....ขอโทษนะ....ฉันจำเธอ ไม่ได้เลย...” พรพูด และรู้สึกว่าตัว

เองนี่มันไม่ได้เรื่อง ดันไปลืมเรื่องสำคัญของเพื่อนหรือคนรู้จักที่เคยเจอกัน รู้จักกันมาก่อน แต่ฉัน

กลับ.. ฝนเริ่มค่อยๆ ตกลงมา บรรยากาศของพรกับผู้ชายคนนั้นอยู่ในความเงียบ พรก้มหน้าและแอบ

     ร้องไห้ หันดินกลับไปที่รถ ส่วนผู้ชายคนนั้นไม่พูดอะไร ได้แต่มองตาตามไปที่พร แม้พรว่าพรจะขับ

รถออกไปไกลแล้วก็ตาม พรรู้สึกว่าตัวเองผิดกับตัวเองมาก จึงร้องไห้ออกมาทั้งที่ขับรถอยู่ โมนิกับ

มิ้นที่หลังด้านหลังก็ค่อยช่วยปลอบ โมนิหยิกของในกระเป๋าและยืมผ้าเช็ดหน้าให้ มิ้นจึงยืมยาดม

ให้ ฝนตกหนักเรื่อยๆ ไม่ยอมหยุด