บันดาลใจ ใฝ่สู่ฝัน

          ทำไมชีวิตของฉัน ถึงต้องเจอเรื่องเร็วร้ายนะ นั้นก็เป็นเพราะพ่อแม่ของฉันนั้นแหละ ที่ให้ดูตัวกับใครที่ไหนก็ไม่รู้ แม้แต่ชื่อหรือหน้าตาก็ยังไม่เคยเห็นเลย ขืนเป็นแบบนี้อีกต่อไป “เพียงพร” คนนี้จะทำอย่างดีเนี่ย !!!! 

          “คุณพ่อค่ะ นี่มันเรื่องอะไรค่ะ!!!” พรตะโกน พร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟา

          “พร..ใจเย็นๆ ก่อนนะลูก” แม่พูด

          “พ่อ..ทำไมพ่อต้องเอาแต่หาคู่ดูตัวให้หนู แล้วแต่ละคนนี้..” พรพูด อย่างคนอารมณ์เสีย

          “มีรูปภาพอยู่ เอาไปดู” พ่อพูด พร้อมยืมรูปภาพให้พิณดู

          เธอมองดูที่รูปใบนั้น และพูดว่า

          “พ่อค่ะ..นี่มันรูปพ่อค่ะ..” พรพูด เหมือน ประชดใส่ 

          “เอ่อ..ผิดใบ..ต้องใบนี้สิ ใช่แล้ว” พ่อพูดยืมให้พรอีกครั้ง 

          พรจึงมองไปที่รูปภาพ พอเปิดมาก็เริ่มประเมินทันที ปรากฏว่าภาพเห็นเป็นผู้ชาย รูปร่างสูงหน้าตาจัดว่ายังพอใช้ได้ ผิวขาวไม่มากนัก

          “จะลองดู ก็ได้ค่ะ”พรพูด ทั้งที่ในใจคิดว่า ปล่อยมันไปเถอะ ถึงยังไง ถ้าฉันบอกว่า ไม่เวิคร์ก็ไม่ได้แต่งอยู่ดีนั้นแหละ พ่อแม่นะๆ

          พรเวียงสรนึกไปเดินไปด้วย ว่าต้องทำอะไรซักอย่างไม่งั้น พ่อแม่หาคู่ดูตัวไปเรื่อยๆ แน่น จะทำอย่างไงดี เธอลองโทรไปหาเพื่อนที่สนิทที่สุด คือ “โมนิ” อาจจะช่วยอะไรได้บ้างก็ได้

          “ตู๊ด…ฮาโหล โมนิ ช่วยอะไร ฉันหน่อยสิ” พรขอร้อง

          “มีไรเหรอค่ะ จะให้ช่วยอะไรก็บอกมาได้เลยค่ะ ถ้าฉันช่วยได้นะค่ะ” โมนิพูด