วุ่นรัก TJ sole

 "ว่าไงครับพ่อ อยู่ๆก็นัดมาเจอปกติพ่องานเยอะนี่ครับ?" ชายร่างเล็กค่อยๆรินโซจูให้พ่อของเขา

 

"หึ ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรเป็นพิเศษหรอก แค่อยากมาเจอลูกชาย" ผู้เป็นพ่อพูดเสียงเรียบ

 

"พ่อรู้ข่าวที่ว่าแกเลิกกับไอรีนแล้วนะ... จินทำไมแกทำอย่างนั้นล่ะ? แกก็น่าจะรู้ว่าพ่อของเธอมีอิทธิพลทางการเมืองคนหนึ่ง!"

 

"ขอโทษครับพ่อ... แต่ผมไม่ชอบเธอจริงๆ ลูกนักการเมืองมีเยอะแยะแต่ขอเถอะคนนี้ผมไม่เอาแล้ว"

 

"ฮ่าๆๆๆ โอเคๆ ชั้นไม่ได้บังคับแกซักหน่อย"

 

"เอ่อ แล้วตกลงวันนี้พ่อมาหาผมทำไมกันแน่ฮะ? คงไม่ได้มาคุยกันเรื่องแฟนผมแค่เรื่องเดียวหรอกมั้งครับ?" ปาร์คจินรู้ทัน เพราะไม่มีทางที่พ่อเขาจะถ่อมาถึงนี่เพียงเพราะเรื่องไร้สาระแน่ๆ พ่อเขาเป็นนักการเมืองที่งานยุ่งตลอดเวลาเขาคงต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆถึงมาหา ผมกลางดึกขนาดนี้

 

"ฮะๆ ก็ใช่ ชั้นไม่ได้มาแค่คุยเรื่องนั้นเรื่องเดียวหรอก" เขาหัวเราะเบาๆยิ่งทำให้คนฟังยิ่งสงสัย

 

"วง TJ sole ของแกน่ะ"

 

"หืม? วงผม? ทำไมหรอครับ??" แปลกแฮะ ปกติพ่อไม่ได้สนใจว่าผมเป็นไอดอลด้วยซ้ำ

 

"ออกจากวงซะ"

 

"พรวดด!!! /แค็กๆ ห้ะ อะไรนะครับ!!!" สงสัยเมื่อกี้ฟังผิดไปมั้ง ถึงกับสำลักน้ำเลย

 

"แกอยู่ในวงการบันเทิงมานานเกินไปแล้ว ออกจากวงแล้วบินกลับไปอยู่กับแม่แกที่เมกาซะ!"

 

"ห้ะ!!!!! พ่อพูดอะไรเนี่ย? อยู่มานาน??? พึ่งเดบิ้วย์มาแค่สามปี! แล้วทำไมผมต้องกลับไปที่นั่นด้วย!!! ผมก็บินไปเยี่ยมแม่ทุกปีนะ!!!"

 

"ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้น ทำตามที่ชั้นสั่งก็พอ ครืดด/" เขาลุกขึ้นไม่ฟังอะไรจากลูกชายอีก

 

"ชั้นให้เวลาแกไม่มากหรอกนะ รีบทำๆที่ชั้นบอกซะ ชั้นต้องไปแล้ว ขอตัว" ทิ้งคำพูดเอาไว้แล้วเดินจากไป

 

"เห้ย !! พ่อ เดี๋ยว!!!  อะไรวะ!! อยู่ๆมาบงการอะไรอีกแล้ว! โถ่เว้ยยยย!!!!!!!!!"

 

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

เวลา ผ่านไปจากวันเป็นอาทิตย์ จากอาทิตย์เดือน ตอนนี้ครบหนึ่งเดือนแล้วที่ชั้นกลับมาทำงานที่คอฟฟี่ช็อป และมันก็ครบหนึ่งเดือนแล้วที่ไม่ได้ติดต่อกับพี่แทยองอีก ใช่สิ!! ก็เลิกกันแล้วนี่ถึงห้องของชั้นจะอยู่ตึกเดียวกันกับ แต่เราก็ไม่ได้เจอกันเท่าไหร่ หนึ่งเดือนที่ผ่านมานี้ความสัมพันธ์ชั้นกับพี่เทียร์สพัฒนามากขึ้น ในภานะพี่ชายน้องสาวอ่ะนะ พี่เทียร์สกับจีมินชอบมาหาบ่อยๆที่ร้านหลังมาดูจองกุกที่ตึกเด็กเทรน

 

ครืดๆ/ ชั้นคว้าโทรศัพท์บนหัวเตียงมาดู

หืม! เบอร์ตำรวจที่เคยเมมไว้ ชั้นกดรับทันที

 

"ฮัลโหล ใช่คุณ คิมฮานึลใช่ไหมครับ?"

 

"ค่ะ คุณตำรวจมีอะไรหรือป่าวคะ?"

 

"คดี ของคุณที่ได้แจ้งความเอาไว้เรื่องที่คุณถูกทำร้ายร่างกาย ทางเราได้ทำการสืบสวนสอบสวนบริเวณนั้นและพบกับผู้ต้องสงสัยแล้วครับ วันนี้เขาได้ให้การรับสารภาพแล้วว่าเป็นคนร้าย พรุ่งนี้ขอให้คุณฮานึลช่วยมาให้การที่อีกครั้งนะครับ"

 

"คะ?? ขอบคุณที่ทำงานหนักนะคะคุณตำรวจ ตื้ด/"

 

เจอ ตัวแล้ว.... คนที่ทำร้ายชั้นเมื่อตอนนั้น ยัยแก็งสตอร์คเกอร์นั่นที่ตบชั้น ตีชั้น ตีชั้นจนหัวแตก เจอแล้วหรอ? ผ่านมาเดือนกว่าหลังจากประกาศออกสื่อไปว่ามอบตัวจะลดโทษให้ แต่กลับไม่มีวี่แววอะไรเลย สุดท้ายตำรวจก็ตามสืบจนได้ตัวคนร้าย อุส่าให้โอกาสแต่กลับไม่มามอบตัว แสดงว่าไม่ได้สำนึกผิดเลยสินะ! สงสัยคงไม่ต้องลดโทษแล้วล่ะ!!

 

 :::::::::::::::::::::::::::::::::::

"ฮานึล สัญญานะว่าจะไม่ปี้ดแตกหรือร้องไห้ขึ้นมาตอนให้การอีกรอบ" ร่างสูงหยุดถามเธอก่อนเข้าสน.

 

"ชั้นไม่ได้ขี้แยเหมือนพี่หรอกค่ะพี่เทียร์ส!!" พี่เทียร์สก็มาด้วยเพราะอยู่ในเหตุการ์ณด้วย

 

"คิด ดีแล้วหรอว่าจะปิดข่าวนี้?" เทียร์สถามอีกครั้ง เราปิดข่าวจากนักข่าวไม่ให้รู้เรื่องว่าจับคนร้ายได้แล้ววันนี้ทางเข้าสถานี ตำรวจเลยปราศจากเงาของนักข่าวซักคน

 

"ค่ะ ไว้เราค่อยบอกนักข่าววันหลังก็ได้ว่าปิดคดีนี้แล้ว" พี่เทียร์สพยักหน้ารับรู้และเดินจูงชั้นเข้าไปด้วยกัน

 

 

 

"ตอนนี้ทุกคนอยู่ที่กักตัวของทางสถานี เดี๋ยวผมจะให้ลูกน้องพาพวกเธอมาให้การด้วย" คุณตำรวจบอก

 

"คน ร้ายทั้งสามคนยังอยู่มอปลายอยู่เลยครับ พวกเราได้ภาพจากกล่องดำจากรถที่จอดอยู่บริเวณที่เกิดเหตุมา แต่แถวนั้นไม่มีไฟข้างทางเลยทำให้มองไม่ค่อยเห็นคนร้ายเท่าไหร่ ทางเราเลยลงไปสืบทุกที่ที่ๆคุณฮานึลไปมาในวันนั้น แล้วสุดท้ายเราก็พบสองในสามคนร้ายจากกล้องวงจรปิดแถวร้านที่คุณฮานึลทำ งานอยู่"

 

"แล้ว อีกคนล่ะครับ!!?" พี่เทียร์สถามขึ้น ไม่ทันที่จะได้ฟังต่อเจ้าหน้าที่ก็เดินเข้ามาพร้อมกับเด็กผู้หญิงวัยมอปลาย อีกสามคนเดินตามมาข้างหลัง พอพวกเธอนั่งลงชั้นก็ได้เห็นหน้าชัดๆทีละคน

 

"คุณฮานึลรู้จักนักเรียนพวกนี้ไหมครับ?"

 

ชั้นค่อยๆไล่มองไปทีละคนอีกครั้ง สองคนเริ่มร้องไห้

"ไม่ค่ะ ชั้นไม่เคยเจอพวกนี้เลย"

 

"หึ! ไม่รู้จักงั้นหรอ!!" อยู่ๆหนึ่งในพวกนั้นก็พูดขึ้น

 

"เธอ รู้จักเหยื่อหรอ? .. อี.. ซึล.. บี?" คุณตำรวจพลิกหน้ากระดาษหาประวัตของหล่อน ทุกคนหันไปให้ความสนใจหล่อนทันทีชั้นก็ด้วย ทำไมเธอไม่มีท่าทางสำนึกผิดเลยนะ

 

"ย๊า!! ซึลบี! เธอรู้จักหล่อนด้วยหรอ!! ทำไมไม่เคยบอกพวกชั้นเลย!?" เด็กสาวอีกสองคนถามอย่างแปลกใจ

 

"เรารู้จักกันด้วยหรอ ซึลบี?" ตัดสินใจถามเอง ....ซึลบีค่อยๆหันมาแสยะยิ้มให้ชั้น

 

".....เธอทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่ชั้นสร้างมา"

 

"ห้ะ??" ทุกคนร้องเป็นเสียงเดียวกัน

 

"ชั้นอยู่มาได้เพราะพี่แทยอง..... ชั้นทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้มางานแฟนมีตติ้งครั้งนั้น..... แต่เธอ!!!"

 เห้ย! เดี๋ยวนะ! งานแฟนมีตติ้ง? แฟนมีตติ้ง+ พี่แทยอง..... อยู่ๆสมองก็เริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวบางอย่างได้

 

"เด็กคนนั้นที่ต่อคิวจากชั้น!!!!!" ชั้นโพล่งออกไปดังลั่น <จากตอนลักกี้แฟน>

 

"ครืด / แก แกแย่งทุกอย่างจากชั้นไป กรี้ดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!"  ซึลบีลุกขึ้นจากที่นั่งและพุ่งตัวมาที่ร่างเล็กหมายจะทำร้าย แต่เทียร์สรู้ทันรีบคว้าฮานึลหลบการจู่โจม

 

"จับตัวเธอไว้ๆ!!!!!!!!!!"  เจ้าหน้าที่หลายคนรีบเข้ามาคุมสถานการ์ณทันที

 

"ปล่อย! ปล่อยชั้น กรี้ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!"

 

"ย๊า! ชั้นบอกแล้วว่ายัยนี่ไม่ปกติ!!!!" เด็กผู้หญิงคนหนึ่งพูดกับเพื่อนเธอ

 

หลัง จากที่ซึลบีถูกนำตัวออกไป คุณตำรวจเลยสอบปากคำอีกรอบโดยสรุปได้ว่าสองคนนี้เป็นคนที่ปล่อยข่าวลือในอิน เทอร์เน็ตและรู้จักซึลบีทางอินเทอร์เน็ตเช่นกัน เด็กพวกนี้นัดรวมตัวกันและแอบสะกดรอยตามชั้นตลอด และสุดท้ายก็ได้โอกาสลงมือ

 

"พี่ฮานึลคะ! พวกหนูขอโทษนะคะ พวกหนูไม่รู้ว่าพี่เป็นน้องของพี่เทียร์ส!!!! หนูแค่ทำตามที่ซึลบีสั่งฮืออ"

 

"พี่ ฮานึลคะ หนูเสียใจจริงๆนะค!ะ ยกโทษให้หนูนะคะ! ตอนนั้นหนูแค่อยากขู่พี่เฉยๆแต่อยู่ๆยัยซึลบีก็เอาไม้เบสบอลมาฟาดฮือออ หนูไม่อยากเข้าคุกฮือออ " ทั้งสองคนร้องไห้กันยกใหญ่

 

"พอเถอะ ไว้เจอกันที่ศาลละกัน..... วันนี้ชั้นมีตารางงาน" อยู่ๆพี่เทียร์สก็พูดขึ้น

 

 

:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

สุดท้ายแล้ว คดีนี้ก็ปิดไม่ให้เป็นข่าวไม่ได้อยู่ดี.... พี่เทียร์สและชั้นตกลงขึ้นศาลเด็กฟ้องร้องคดีทำร้ายร่างกาย

เด็ก มอปลายสองคนนั้นยังไม่บรรลุนิติภาวะเลยไม่โดนโทษหนักอะไรมากมาย แต่ชั้นก็เลือกที่จะไม่ขอให้อัยการลดโทษให้เพราะเพียงว่ายอมรับสารภาพ

ใคร จะรู้ล่ะว่าคำให้การของสองคนนั้นเป็นเรื่องจริง! เป็นไปได้หรอ ว่าสองคนนั้นไม่รู้ว่าเพื่อนอีกคนที่รู้จักทางเน็ตพกไม้เบสบอลมาด้วย????

 

ส่วนซึลบี.... เด็กคนนั้นได้ลดโทษ

เพราะว่าเธอมีอาการทางจิต หรือพูดได้ว่าเธอได้ลดโทษเพราะไม่ใช่คนปกติ

ซึล บีเคยได้รับการรักษาโรคประสาทเมื่อยังเด็ก เธอไม่มีญาติพี่น้องหรือพ่อแม่ เธอเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลจิตเวช เพียงเพราะเธอมีปัญหาทางจิต....

ชีวิต ที่โดดเดี่ยวในบ้านเด็กกำพร้ายิ่งทำให้เธอต้องการใครสักคนที่เธอสามารถเชื่อ ใจและกล้าที่จะรักเขา..... และวันหนึ่งเธอก็ได้พบกับเขาคนนั้น...... พี่แทยอง

 

พี่แทยองเคยไปเยี่ยมเด็กรพ.จิตเวช แห่งนี้เมื่อตอนที่เดบิ้วใหม่ๆ ซึลบีตกหลุมรักดาราหนุ่มหัวปักหัวปำ เธอเริ่มหันมาให้ความร่วมมือกับพยาบาล เริ่มเข้าสังคม เปลี่ยนแปลงตัวเองในทุกๆด้านอย่างรวดเร็วภายในปีเดียว

ในที่สุดซึลบีก็ได้รับอนุญาติจากบ้านเด็กกำพร้าให้ไปไหนมาไหนคนเดียวได้ และแน่นอนเธออยากพบเขาอีกครั้ง...แทยอง

เธอ ขโมยเงินจากบ้านเด็กกำพร้าไปซื้อบัตรแฟนมีตติ้ง.... และเรื่องก็เป็นอย่างที่เห็น เธออกหักและโดนพี่แทยองไล่...... เธอขโมยเงินอีกครั้งและหนีออกจากบ้านเด็กกำพร้า

 

สุด ท้ายแล้ว ความฝันที่อยากจะมาเป็นคนปกติของหญิงสาวที่มีปัญหาทางจิตคนนี้เป็นเพราะพี่ แทยองที่เคยให้กำลังใจเธอ... และก็เป็นเพราะพี่แทยอง ที่ทำให้เธอกลับไปมีอาการทางจิต

.....และเป็นชั้นเองที่ทำให้เด็กคนนี้มีอาการหนักยิ่งกว่าเดิม...

 .

 .

ชั้นคงโกรธเธอไม่ลง อี ซึลบี............ ไม่สิ ชั้นขอโทษนะ.... ที่ทำร้ายเธอโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ..