Mystery Diary lives ปริศนาไดอารี่ชีวิต

          แบมซึ่งตกใจกับเหตุการประวัติศาสตรืซ้ำรอย เธอเห็นชารอนกับโทนี่มาที่สวนสนุกด้วย เธอจึงตัดสินใจเข้าตรงไปหาชารอนกับโทนีทันที

แบม：Hello what are you doing?

charon: who are you ?

แบม：ออ ฉันเป็นคนไทยอะจะ มีเรื่องอยากคุยกับพวกเธอหน่อยอะจ๊ะ

ชารอน：คุณมีธุระอะไรเหรอค่ะ

โทนี่：มีอะไรหรือปล่าวครับ

แบม：คือฉันขอดูสมุดโน๊ตเล่มนั้นของเธอหน่อยได้ไหมจ๊ะ

ชารอน：เสียมารยาทจังเลย เพิ่งรู้จักกัน คุณจะมาดูของหนูไม่ได้นะค่ะ

      ช่วงนั้นสมุดโน๊ตของแบมเปิดอยู่พอดีทำให้ชารอนกับโทนี่เห็นในสิ่งที่แบมต้องการจะสื่อ เธอกับโทนี่จึงพูดออกมาว่า

ชารอน：นะ...นี่มันอะไรกันค่ะ ทำ ทำไมสมุดของคุณจึงมีภาพวาดของเรา

โทนี่：นั้นสิ เป้นไปได้ยังไงอะ

แบม：สมุดของเธอก็คงมีสิ่งที่ฉันเขียนไปด้วยและจ่ะ

     ชารอนกับโทนี่ได้ดูสมุดของแบม ทำให้พวกเขาทั้งสองคนต้องตกใจกับเหตุการดั่งกลาว 

บอส：แบม ทำอะไรอยู่หนะ เค้าซื้อของมาให้เเล้วนะ

     เมื่อบอสมาถึง แบมจึงอธิบายทุกอย่างให้บอสฟังจนละเอียด ทั้งสองชนชาตินั่งจ้องสมุดโนีตอยู่สักพัก 

ชารอน：อ๊ะ ทุกคนดูนี่สิ มันประกฏขึ้นอีกแล้ว หน้านี้เป็นภาษาจีนอะคะ

แบม：แสดงว่าที่ฉันมาพบกกับพวกเธอได้เป็นเพระาสมุดเล่ามนี้เหรอเนี่ย

โทนีี： บ้านาาา จริงเหรอเนี่ย

แบม : เอ๊ ภาษาจีนมีอีกหน้าหนึ่งนี่นาา คนละวันที่ แสดงว่ามีคนจีนบันทุกมาก่อนหน้านี้แน่ๆเลย ตายเเล้วฉันเปิดเกินหน้าอิกเเล้วหรอนี่

ชารอน ให้ตายสิ คุณนี่มัน .. 

บอส：เออ คือ ฉันเรียนอักษรมา เอกภาษาจีนเดี๋ยวฉันอ่านและแปลให้นะ

มันบอกว่า วันนี้ฉันกับเหมยเหม่ยได้พูดคุยกัน... ..

เสียงของบอสที่กำลังเล่าเริ่มจางหายไป และเริ่มเข้าสู่เนื้อหาประเด็นหลักของตอนนี้ （เหมือนในหนังอะคิดดูสิ）

..................................................................

（เข้าสู่เนื้อหาซึ่งเป้นประเด็นหลักของตอนนี้ครับ）

ประเทศจีน

เหมยเหม่ย：เฉิน วันนี้นายมาสายอีกแล้วหรอ ครั้งก่อนก็ลืมสมุด ดีนะที่ดันมีสมุดของใครไม่่รู้อยู่ใต้โต๊ะของนายไม่งั้นโดนอาจารย์ ถิงถิง ด่าแน่

เสี่ยวตี้：เห้ออ เหมือนเดิมเลยนะนายเนี่ย เฟอะฟะอยุ่เรื่อย

เฉิน：นายอะหุบปากเลย เสี่ยวตี้

เสี่ยวตี้：อ้าวนี้มัน สมุดที่นายเก็บได้จากใต้โต๊ะวันก่อนนี่นา 

เฉิน：ออ ฉันเพิ่งเขียนเสร็จอะ

เสี่ยวตี้：ว่าแต่เขียนอะไรอะ ขอฉันดูหน่อยเพื่อน

     เสี่ยวตี้ได้เเย่งสมุดโน๊ตเล่มนั้นมาจากเฉิน ทำให้เขาโมโหมาก จึงได้แย่งสมุดกันจนกระดาษยับ วัีนนั้นทั้งวันเฉินไม่พูดกับเสี่ยวตี้ทั้งวัน

เหมยเหม่ย：เฉิน อภัยให้กับเสี่ยวตี้นะ เขาแค่แหย่นายเหล่นอะจะ ว่าแต่ เฉิน นายเขียนอะไรลงไปเหรอ ทำไมถึงต้องโมโหขนาดนั้นด้วยละ

     คำถามนั้นทำให้ เฉิน แสดงอาการหน้าแดง ใจของเขาสั่นอย่างรัวๆ ช่วงเวลานั้นเหมือนหยุดอยู่กับที่ โลกสีชมพูกำลังลายล้อมเขาด้วยสิ่งที่เรียกว่าความรัก เขาเลยตอบเลี่ยงๆว่า เขียนถึงคุณพ่อคุณแม่ของเขาว่า วันนี้เขาได้ทำดีอะไรบ้าง 

เหมยเหม่ย：งั้นหรอ เเต่เธอก็ไม่น่าจะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยนะ （เหมยเหม่ยพูดด้วยร้อยยิ้มอ่อนโยน）

     เสียงออดเข้าเรียนเริ่มดังขึ้น  นักเรียนทุกคนเข้าเรียน ในวันนั้น เฉินได้เเต่นั่งมองเหมยเหม่ยอยุ๋ทั้งคาบจนโดนครูดุ

.................................................................

（กลับสู่พวกแบมกับชารอน）

บอส：และสุดท้ายก็...

แบม：ดูยังไงก็ไม่รู้เนอะ

ชารอน：...

โทนี่：...

ชารอน：เอาเป้นว่าเราเข้าใจเรื่องราวของพวกเขาเเล้วนะ เดี๋ยวถ้ามีอะไรคืบหน้าพวกพี่มาบอกหนูนะ วันนี้ต้องไปก่อนเเล้ว แม่เรียกหาแล้ว 

แบม จ๊ะ บาย

.................................................................

  (กลับสู่ประเด็นหลักของตอนนี้ต่อ)

     คืนนั้นเฉินนำไดอารี่ที่ยับเยิน มาอ่านซ้ำแล้วซ้ำอีก เขาได้แต่นั่งครุ่นคิดว่าตัวเองทำถูกหรือปล่าว เฉินเปิดไปดูหน้าถัดไปก็พบความภาษาไทยของเเบม และรูปวาดของชารอน เขาซึ่งไม่รู้อะไรเลย แทนที่สมุดเล่มนั้นจะมีเเค่หน้าที่เขาเชียนเเค่2หน้าเท่านั้น ทำไมถึงมีหน้าอื่นที่เพิ่มมาทั้งๆที่เขาตรวจสอบเเล้ว แต่เขาก็คิดว่าเขาคงคิดมากไป เลยไม่ได้สนใจ 

     และข้อความที่เขาเขียนล่าสุดเเละทะเลาะกับเสี่ยวตี้คือข้อความบอกความในใจกับเหมยเหม่ยนั่นเอง

     เช้าวันถัดมา เฉินได้คิดเเผนที่จะจีบเหมยเหม่ยจากใจจริง โดยเขาได้แอบส่งชอคโกเเล้ต และของที่าดว่าเด็กผุ้หญิงน่าจะชอบไปซ่อนไว้ใต้โต๊ะของเหมยเหม่ย ซึ่งเหมยเหม่ยเองก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลย เสี่ยวตี้จึงปากสว่างบอกความจริงไป เรื่องนั้นมันทำให้เฉินหน้าเเตกจนพูดไม่ถูก เหมยเหม่ยเมื่อทราบแล้วก็เดินหนีไปด้วยหน้าตาเฉย แต่มือของเธอก็ยังไม่วายกำสิ่งที่เฉินนำมาให้เธอ

..................................................................

วันนี้แบมได้มาบ้านชารอน โดยทำความรู้จักกับแม่พ่อของชารอนเรียบร้อยเเล้ว

ชารอน：ในสมุดของคุณมีอะไรมาหรือยังคะ

แบม：ยังเลยจ๊ะ หรือพวกเขาจะยังไม่มีอะไรคืบหน้า

และทั้งคู่ก็แยกย้ายกลับไปอย่างรอคอยเรื่องราวตอ่ไป

..................................................................

（กลับสู่เนื้อเรื่อง）

เฉิน：ไอเพื่อนทรยศ นายทำงี้ได้ไง เห็นไหมว่าเหมยเหม่ยเขาหน้าเสียหมดเลย（เฉินกริ้ว）

เสี่ยวตี้：นายมันไม่ใช่ลูกผุ้ชายเองนี่ เหอะ 

     เฉินกับเสี่ยวตี้ทะเลาะกันหนักมาก เฉินลงมือชกเสี่ยวตี้อย่างเต้มเเรง ดั่งนั้นทั้งคู่จึงมีเร่องชกต่อยกันในตอนนั้น และเหมยเหม่ยเธอซึ่งกำลังมีอาการพูดไม่ออกกับสิ่งี่ได้่ยิน เมื่อมาเห้นสองคนนี้ทะเลาะกันเธอจึงเข้าไปห้าม เหตุการณ์จึงสงบลง เสี่ยวตี้เองก็เดินหนีไป ดีที่ตอนทะลเาะกันเป้นช่วงเลิกเรียนพอดี และไม่มีใครเห้น บาดเเผลก็มีไม่มาก ทำให้ทั้งคู่ไม่โดนเข้าห้องปกครอง

     ตอนที่เสี่ยวตี้เดินหนีไป ก็เหลือเเค่เฉินกับเหมยเหม่ยสองต่อสอง เธอจึงเปิดอกคุยกับเฉิน คำพูดดของเธอที่พูดกับเฉินออกมานั้น มันสยบเฉิน จนทำให้เฉินหลั่งน่้ำตา เธอพูดว่า

เหมยเหม่ย ：ที่นายพูดกับฉันเมือ่กลางวันนั้น ฉั..ฉันคงรับเรื่องนั้นไม่ได้หรอนะเฉิน เวลาของคนเรามันไม่เหมือนกันนะ

（เหมยเหม่ยพูดกับเฉินด้วยอาการยิ้มเศร้าราวกับมีบางอย่างที่เธออยากจะบอก พลางหลั่งน้ำตาออกมาอย่างอดใจไม่อยู่）

เฉิน ：หมะ หมายความว่ายังไงอะเหมยเหม่ย

เหมยเหม่ย: ฉะ ฉันน.. ต้องไปจากกรุงปักกิ่งนี้เเล้ว พ่อฉันเขาต้องย้ายที่ทำงานหนะ สำหรับเรือ่งเมือ่กลางวันฉันต้องขอโทษที่ไม่สามารถให้คำตอบเธอได้นะเฉิน วันพรุ่งนัเต้องไปเเล้ว 

     น้ำตาของเหมยเหม่ยมันทำให้ผู้ชายอย่างเฉินหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความส่งสาร

     เฉินไม่พูดอะไรต่อ เขาฉุดแขนของเหมยเหม่ย ไปที่สวนดอกไม้และเปล่งคำที่เป้นสิ่งแทนใจของเขา

เฉิน：เหมยเหม่ย（เขาพูดด้วยหน้าตาอันนิ่งเฉย）เธอรู้ไหมว่าทำไมดอกไม้สองดอกที่อยู่ห่างกันนี้ ทำไมถึงผสมเกษรและเบิกบานได้ （เขาชี้ไปที่ผึ้งตัวหนึ่งที่บินอยุ๋ท่ามกลางดอกไม้สองดอกนั้น）เพราะผึ้งไงละ มันเป็นคนนำเกษรไปผสมให้ มันก็เหมือนฉัน ที่ไม่ว่าเธอจะอยุ่ห่างไกลสักแค่ไหน ฉันก็ต้องไปหาเธอให้ได้สักวัน สักวัน เราคงต้องได้เจอกันอีกนะ เหมยเหม่ย（พูดจบเฉินก็หลั่งน้ำตา）

เหมยเหม่ย（หลั่งน้ำตาและกอดเฉินไว้อยู่นาน ดดยที่ไม่รุ้เลยว่านั่นจะเป็นกอดสุดท้ายของพวกเขา）

     วันต่อมาเฉินมาส่งเหมยเหม่ยขึ้นรถ มือทั้งสองคนกุมกันอย่างทนุถนอม และค่อยๆห่างออกจากกันมนที่สุด รถตู้เริ่มห่างทั้งคู่ออกจากกัน เฉินร้องไห้วิ่งตามรถของเหมยเหม่ยไป

เฉิน：ฮือๆ เหมยเหม่ย ฉันสัญญานะ ว่าสักวันเราต้องได้เจอกัน ลาก่อนเหมยเหม่ย ลาก่อนนน ฮืออ

เหมยเหม่ย ลาก่อนจ้า เฉิน ฮือๆ

     หลังจากล่ำลาเหมยเหม่ยแล้ว วันนั้นเฉินกลับไปบ้าน บันทึกเรื่องรักสุดท้ายลงในสมุดโน๊ต และยิ้มเบาพลางคิดในใจไปว่า สักวัน เราคงได้เจอกันอีกนะ เหมยเหม่ย..

..................................................................

(กลับสู่พวกเเบมกับชารอน)

แบม/ชารอน：ว้าววว มาเเล้วๆ ผ่านมา2วันเต็ม ในที่สุดก็มาสักที ไหนลองอ่านหน่อยซิ

     พวกแบมลองออ่านดูก็ต้องรู้สึกเศร้ากับข้อความที่เมือ่เห้นข้อความกล่าวถึงความรักสุดท้ายของคนทั้งสอง 

.

.

.

.

ติดตามตอนตอ่ไปครับตอนที่4 

เพลงประกอบ 老鼠爱大米 หนูรักข้าวสาร ซึ่งเป็นเพลงที่เขาเปรียบเรือ่งความรีักว่าฉันรักเธอเมหือนหนูที่รักข้าว

这是我的小说 谢谢你来看 再见:) 

นี่คือนิยายฉัน ขอบคุณที่อ่านคับ