Diary Lisa.

   บท แคทที่

แม่แคทที่: เเคทที่ลูก!!

แคทที่: คะแม่

แม่แคทที่: กำลังทำอะไรอยู่จ๊ะ?

แคทที่: กำลังวาดรูปลิซ่าค่ะ

(แคทที่วาดรูปภาพลิซ่าที่เปื้อนเลือดหน้าตาน่ากลัว ผมยาวสีดำ เสื้อชุดขาว...)

แม่แคทที่: ใครหรอลูก?

แคทที่: เพื่อนของแคทที่เองค่ะแม่

แคทที่: นั่นไงคะแม่ ลิซ่าเดินมาแล้ว...

(แต่สิ่งที่แม่แคทที่เห็นนั้น ไม่มีใครเดินมาหรือ ไม่เห็นอะไรเลยสิ่งที่แคทที่ลูกเค้าบอกมา...)

แม่แคทที่: ลูกโกหกแม่หรือป่าว?

แคทที่: ไม่ค่ะแม่ หนูไม่เคยโกหกแม่เลยนะคะ

(ในความคิดของแม่แคทที่เค้าคิดว่า..เธอยังเด็กอายุแค่ 9 ขวบ ยังไม่บรรลุติภาวะ เธออาจจะจินตนาการ

ในโลกของตนเอง...)

แคทที่: ถ้าแม่ไม่เชื่อแคทที่แม่ดูไดอารี่ลิซ่าได้เลยนะคะ หนูวาด เขียน ในชีวิตประจำวันของแคทที่และลิซ่า

มันดีมากค่ะแม่ ที่มีลิซ่าคอยอยู่กับหนูทุกช่วงเวลาและ..ทุกวัน แม้จะไม่มีใครเห็นเธอก็ตาม...

แม่แคทที่: หยุดพูดเรื่องนี้และไปเข้าห้องนอนซะ

แคทที่: ค่ะโอเคค่ะแม่ หนูรักแม่นะคะ จุ๊ฟฟๆ...

แม่แคทที่: จุ๊ฟฟๆ... จ๊ะ

(ทันใดนั้นแม่แคทที่ก็เอาไดอารี่มาอ่าน...)

     นี้คือ..ลิซ่า เธอเป็นเพื่อนของฉัน คุณพ่อคุณแม่ต่างไม่เห็นเธอหรอกดังนั้นพวกเค้าเลยบอกว่า...

ลิซ่าเป็นเพื่อนในจินตนาการของฉันนั่นเอง ลิซ่าเป็นเพื่อนฉันที่ดีมากเลย...

     วันนี้ฉันพยายามที่จะปลูกต้นไม้ที่ลานหน้าบ้าน ฉันว่าจะลองปลูกในกระดาษทรายแต่ลิซ่าบอกว่า...

ที่ตรงนั้นเป็นที่ของคุณพ่อและคุณแม่ของลิซ่านอนหลับอยู่ ฉันเลยต้องปลูกในกระถางแทน...

     ลิซ่าอยู่ที่โรงเรียนกับฉันด้วยล่ะ วันนี้ฉันพาลิซ่าไปคุยกับคุณครูมอนโลห์เธอกับโกรธมาก เพราะ...

คุณครูมอนโลห์มองไม่เห็นลิซ่า ลิซ่าเสียใจ ดังนั้นลิซ่าเลยไปเอาแปรงลบกระดานไปซ่อนซะเลย...

     เมื่อวานนี้เป็นวันฉลองวันเกิดของฉัน คุณแม่ซื้อพิซซ่ามาให้แต่ไม่มีใครมาหาฉันเลย ลิซ่าบอกว่า...

''มีคนมาที่ระเบียง'' แต่พวกเค้ากลับไปแล้วล่ะ แต่พวกเค้าได้ทิ้งของขวัญไว้ด้วยนะ ฉันได้ตุ๊กตาบาร์บี้ตั้ง

3 ตัวและรองเท้า กับเงิน 5 ดอลลาร์ ฉันกับลิซ่าก็เล่นตุ๊กตาด้วยกัน...

     วันนี้คุณครูมอนโลห์เธอไม่มา มีคนมาแทนเธอชื่อว่า..คุณ ดิกส์แมน.. คุณดิกส์แมนทั้งน่ารักแล้วก็..

นิสัยดีมาก แถมยังให้พวกเราได้พักกินขนมหลังเขียนไดอารี่ด้วย ฉันอยากให้คุณดิกส์แมนได้มาเป็นคุณครู

ของเราจังเลย...

     วันนี้โจนันคิน ปาร์กเกอร์ ขโมยกระเป๋าใส่ดินสอของฉันไป คุณดิกส์แมนช่วยหามันจนเจอ...

เธอเลยบอกให้โจนันคิน ให้กระเป๋าใส่ดินสอของฉัน ลิซ่ามาโรงเรียนกับฉันด้วยล่ะ ถึงคุณดิกส์แมนมองไม่

เห็น แต่คุณดิกส์แมนบอกว่า..เธอเชื่อว่าลิซ่ามีจริงนะ...

     เมื่อวานนี้ลิซ่ากับฉันออกไปเดินเที่ยวด้วยกันจนพระจันทร์ขึ้น คุณพ่อน่าจะโกรธจริงๆพ่อบอกว่า...

ลิซ่าบ้าบออะไร? ไม่มีจริงหรอก ลิซ่าเลยเสียใจ แล้วเธอก็หายไป...วันนี้เธอไม่ได้มาโรงเรียนด้วย..

แต่คุณดิกส์แมนบอกว่า..คุณมอนโลห์จะไม่กลับมาอีกแล้วล่ะ...

     คุณพ่อไปทำงานทั้งวันตั้งแต่เมื่อวาน เค้าไม่ได้กลับบ้านมากินอาหารค่ำด้วยกัน วันนี้เค้าก็คงอยู่-

ที่ทำงานเลย คุณแม่จัดขนมพุดดิ้งและอาหารกลางวัน วันนี้ล่ะ พุดดิ้งเนี่ยเป็นอาหารโปรดฉันเลย...

     ฉันคิดถึงลิซ่าจัง คุณพ่อก็ยุ่งอยู่ที่ทำงานเค้าไม่กลับบ้านตอนวันหยุด คุณแม่เลยโกรธคุณพ่อมาก..

ฉันเลยเขียนจดหมายหาลิซ่า...

     สวัสดี ลิซ่า!! ฉันคิดถึงเธอมากเลย.. ได้โปรดกลับมาเถอะนะ ฉันขอโทษที่คุณพ่อบอกวันนั้น

เธอคือ..เพื่อนที่ดีสำหรับฉัน เมื่อวานลิซ่ากลับมาแล้วล่ะ เธอบอกว่า..เธอขอโทษที่ทิ้งฉันไป ฉันเลยบอก

เรื่องคุณพ่อที่ไม่ได้กลับมาบ้านเลย... ลิซ่าเลยบอกว่า..คุณมอนโลห์กับคุณพ่อพวกเค้ากำลังนอนเหมือน

คุณพ่อและคุณแม่เหมือนลิซ่าเลย... ฉันก็หวังว่าพวกเค้า..จะตื่นขึ้นมาเร็วๆนี้...

(แม่ของแคทที่อ่านหนังสือไดอารี่จบทำให้เค้าอยากรู้ขึ้นมาว่า..ลิซ่า มีจริงหรือไม่!!)

(เค้าเลยค้นหาความจริงเรื่อยๆมา...)

(โปรดติดตามตอนต่อไป...)

(ฝากติดตามเรื่องนี้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ)